David Sylvian

the world is everything tour

Τον είχα δει πριν από είκοσι περίπου χρόνια, στη Φιλαρμονική, με συνοδεία έξι μουσικών, ανάμεσά τους και ο σημαντικός συνθέτης soundtracks στο μεταξύ, Mark Isham.

Από εκείνο το ανσάμπλ παρέμεινε μόνο ο αδερφός του, o Steve Jansen (το πραγματικό επίθετο του David και του Steve είναι Batt), στα ντραμς. Οι άλλοι τρεις που τον συνοδεύουν σήμερα είναι ο Keith Lowe (μπάσο), ο Takuma Watanabe (πιάνο) και ο Theo Travis (πνευστά).

Ο David Sylvian βαδίζει ανάλαφρα στη σκηνή, παίρνει θέση σ’ ένα σκαμπό και μια από τις δύο κιθάρες που θα αλλάζει κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Ξεκινάει με το Wonderful World από το εξαιρετικό Snow Borne Sorrow που κυκλοφόρησε με το όνομα Nine Horses το 2005 και, αν δεν το έχετε, καλό θα είναι να το αποκτήσετε το συντομότερο.

Ακολουθεί μια διασκευή στο αιθέριο It'll Never Happen Again του Tim Hardin, που, όπως και τα παλιότερα κομμάτια που θα πει - Ghosts, από την εποχή των Japan, Before the Bullfight, Mother & Child, Wanderlust… - χαρακτηρίζεται από τον ήχο του τελευταίου άλμπουμ του. Πολλές από τις γνωστές του συνθέσεις τις αναγνωρίζω μετά την ολοκλήρωση του πρώτου κουπλέ.
Η μυσταγωγική ατμόσφαιρα που δημιουργείται κυρίως από τους ήχους του αφαιρετικού πιάνου και των τριπαριστών ντραμς, σε συνδυασμό με τις προγραμματισμένες λούπες και το οπτικό μέρος των κατά διαστήματα σχεδόν καλειδοσκοπικών προβολών διαφόρων σχημάτων και χρωμάτων σε μια οθόνη στο βάθος της σκηνής, μεταφέρει τον ακροατή / θεατή σε έναν μαγικό χώρο όπου, εγώ προσωπικά, θα μπορούσα να μείνω μερικά εικοσιτετράωρα.

Ο κάποτε «ομορφότερος άνδρας της ποπ» δεν ένιωσε ποτέ άνετα ούτε με τον χαρακτηρισμό του «ομορφότερου άνδρα» αλλά ούτε και την ετικέτα της «ποπ». Πέρα από εστέτ και αριστοκράτης, ο Sylvian είναι ένας μουσικός που ενώ θα μπορούσε να ακολουθήσει την εξασφαλισμένη πορεία του κομψευόμενου δανδή, κυκλοφορώντας ασφαλείς… τσιχλόφουσκες που σκάνε στις πρώτες θέσεις των charts, διάλεξε τον δρόμο των προσωπικών αναζητήσεων με την περιορισμένη απήχηση.



Σίγουρα, ο David που βλέπουμε επί σκηνής, δεν θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως πρότυπο για τη μυώδη, ηρωική μορφή που σμίλεψε στο μάρμαρο ο Μιχαήλ Άγγελος. Ταιριάζει περισσότερο στη λιπόσαρκη, ευάλωτη, ντροπαλή, εύθραυστη φυσιογνωμία από μπρούτζο του Ντονατέλλο ή του Αντρέα Βερόκκιο.

Ωστόσο, ως άλλος αξιέραστος ψαλμωδός Δαβίδ, μας μαγεύει παίζοντας κιθάρα αντί για λύρα, κι εμείς, ως σύγχρονοι Σαούλ καταφέρνουμε - έστω και για λίγο - να ξεχνάμε τους χυδαίους Φιλισταίους που μας περιβάλλουν.



Υ.Γ. Στις 13 Οκτωβρίου παίζει στα Σκόπια. Μην τον χάσετε.




Schiller Theater, 6. October 2007