Sunday, June 18, 2006

He's 64!


Όταν ξεκίνησα ν’ ακούω μουσική συνειδητά, οι Beatles είχαν ήδη διαλύσει από πενταετίας και βάλε. Ο John Lennon έκανε διάλειμμα για να μεγαλώσει τον γιο του Sean, o George Harrison ίδρυε τη δική του εταιρεία μα δεν έμπαινε καν στο Top-10, ενώ o Ringo Starr καλλιεργούσε την εικόνα του κωμικού bon vivant…

O Paul McCartney παρέμενε στην κορυφή της επικαιρότητας, γεμίζοντας τον κόσμο με «Silly Love Songs» (so what’s wrong with that?). Αγόρασα το άλμπουμ Wings At The Speed Of Sound, που δεν μ’ ενθουσίασε στο σύνολό του, αν και εκτός από τα singles άκουγα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τα «Beware My Love», «San Ferry Anne» και «Wino Junko». Όταν, ύστερα από πρόταση ενός μεγαλύτερου φίλου, απέκτησα το αριστουργηματικό Band On The Run, βάλθηκα να συμπληρώσω τη δισκογραφία του.

Μόλις πληροφορήθηκα πως κυκλοφόρησε το London Town, συγκέντρωσα τα απαραίτητα χρήματα και το παρήγγειλα στην Αγγλία, σε ένα κατάστημα που είχα βρει από αγγελία στην εφημερίδα Melody Maker, αφού εκείνη την - όχι και τόσο μακρινή - εποχή, οι δίσκοι έβγαιναν με αρκετή καθυστέρηση στην Ελλάδα. Οι σεισμοί της Θεσσαλονίκης επέσπευσαν της καλοκαιρινές διακοπές, κι όταν ο ταχυδρόμος έφερε το πολυπόθητο άλμπουμ ήμουν στη Χαλκιδική και δεν έβλεπα την ώρα να επιστρέψω στην πόλη για να τ’ ακούσω…

Η υπέροχη αίσθηση που προήρθε από τη μυρωδιά του φακέλου, το γυαλιστερό εσώφυλλο με τα σκιτσάκια και τους στίχους και το γιγαντιαίο πόστερ, κορυφώθηκε με την πρώτη κιόλας ακρόαση. Μέχρι ν’ ανοίξουν τα σχολεία έμαθα όλα τα τραγούδια απ’ έξω, ενώ την πρωτοχρονιά ένας συμμαθητής μου έκανε δώρο και το Greatest Hits με το ανυπέρβλητο «Mull Of Kintyre».

Πω, πω, τι απογοήτευση ήταν εκείνο το Back To The Egg! Τι καζούρα μου έκαναν οι «πανκ» φίλοι μου, που ούτως ή άλλως κορόιδευαν την «ανεξήγητη» αγάπη μου για τον Stevie Wonder και τους Thin Lizzy… Τουλάχιστον είχα προλάβει να εξασφαλίσω μία από τις λιγοστές κόπιες του «Goodnight Tonight», που παιζόταν και στις ντισκοτέκ!

Είναι αλήθεια πως ούτε η διάλυση των Wings έφερε σπουδαία αποτελέσματα. Το σόλο McCartney II που την ακολούθησε, αν και τον επανέφερε στο #1 των άλμπουμ του βρετανικού chart ύστερα από πέντε χρόνια και το Venus And Mars, δεν πρόσθεσε τίποτε στην καλλιτεχνική του προσφορά… Οι «φίλοι» των Beatles έδειχναν να σπεύδουν προς την αποκαθήλωσή του…

Προσωπικά έβρισκα πάντα κουτό και ανούσιο τον αγώνα μερίδας «μουσικόφιλων» με σκοπό να εξυψώσουν τον Lennon και να μειώσουν τον McCartney, που όσο κι αν από ένα σημείο κι έπειτα έπαψαν να συνεργάζονται, αποτελούν μία από τις κορυφαίες συνθετικές δυάδες στην ιστορία της μουσικής γενικά και μάλλον τη σημαντικότερη τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Ενώ ο John αγιοποιήθηκε (και λόγω της δολοφονίας του) με αποτέλεσμα να υπερτονιστεί η κοινωνικοπολιτική πτυχή του έργου του, η αντίστοιχη του McCartney σχεδόν αποσιωπήθηκε ή και χλευάστηκε. Η αμεσότητα του «Give Ireland Back To The Irish» λογοκρίθηκε και, όπως και το πιο… αθώο «Hi Hi Hi», απαγορεύτηκε από το ραδιόφωνο του BBC. Η σύλληψη και φυλάκισή του λόγω κατοχής κάνναβης στην Ιαπωνία αλλά και ο αγώνας του για νομιμοποίηση της χρήσης της, ενώ άλλους θα τους καθιστούσαν ήρωες στα μάτια κάποιων θαυμαστών, έχουν σχεδόν ξεχαστεί.

Ο Paul παραμένει ο πιο παρεξηγημένος Beatle. Σήμερα γίνεται 64 χρονών και, ειρωνικά, τα γενέθλιά του τον βρίσκουν αντιμέτωπο με το διαζύγιο. Είμαι βέβαιος πως θα χαμογελάει αυτοσαρκαζόμενος, σιγοτραγουδώντας τον στίχο «Will you still need me, will you still feed me when I’m 64?»

Happy Birthday, Paul!

Tuesday, June 06, 2006

Ψεύτες και Ανόητοι

Απίθανες ελληνικές εφημερίδες! Απίθανη ελληνική τηλεόραση! Δημοσιογραφίσκοι που πήραν μια θεσούλα με τον γνωστό και καταξιωμένο τρόπο (είναι οι ίδιοι που κόπτονται για την αξιοκρατία στα κειμενάκια τους) στην πρώτη περίπτωση, ψυχολόγοι των παραθύρων που δίνουν την εντύπωση πως οι σπουδές τους δεν ήταν παρά ένα σεμινάριο του σαββατοκύριακου, στη δεύτερη.
Καταγγέλλουν από κοινού τη χυδαιότητα και τη βία που προέρχονται από την … τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, στις οποίες εκτίθενται τα παιδιά!

Καλά, με ελικόπτερο κυκλοφορούν όλοι αυτοί και δεν έχουν αντιληφθεί τι γίνεται στους δρόμους της πόλης τους;

Sunday, June 04, 2006

Imagine!

Διαβάσαμε πάλι στη γνωστή στήλη της μη εξαιρετέας εφημερίδας το εξής.
Κεκαλυμμένος σοβιετισμός; Παρωχημένος εθνικοσοσιαλισμός; Αναφομοίωτη χριστιανοδημοκρατία; Παραληρηματικός πατριωτισμός; Άγνοια; Εθελοτυφλία; Διαλέξτε και πάρτε!

Ασφαλώς και σημαιοστολίζονται οι χώρες που διοργανώνουν Ολυμπιακούς Αγώνες, Πανευρωπαϊκά ή Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Το θέμα είναι πώς;
Στις περισσότερες μπιραρίες του Βερολίνου που προετοιμάζονται για τις τηλεοπτικές μεταδόσεις των αγώνων, υπάρχουν οι σημαίες ΟΛΩΝ των χωρών που συμμετέχουν. Κάποιες δεν μπήκαν στον κόπο να αγοράσουν καινούριες κι έχουν μείνει με εκείνες από το Πανευρωπαϊκό του 2004, συμπεριλαμβάνουν δηλαδή και την ελληνική.


Επίσης: το θέμα δεν είναι να πηγαίνεις με τη σημαία της χώρας σου, σε γήπεδο της χώρας σου για να δεις την Εθνική της χώρας σου, αλλά πόσες σημαίες των οπαδών της αντίπαλης ομάδας αφήνεις να κυκλοφορούν ελεύθερα. Η σκοταδιστική ελληνική λύση - ακόμη κι όταν πρόκειται για αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος - είναι η απαγόρευση της εισόδου στο γήπεδο των θεατών της «φιλοξενούμενης» ομάδας με τα διακριτικά χρώματά τους ή και ολοσχερώς!
Αυτή είναι η εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας που υιοθετείται από τους θερμοκέφαλους και θεσμοθετείται από τις κυβερνήσεις. Παλαιότερα δεν συνέβαιναν αυτά. Επομένως, θαυμάστε και επικροτήστε την "πρόοδο" που λέει το κειμενάκι!

Επιπλέον, στη Γερμανία δεν θεωρείσαι εθνικός μειοδότης ή κομπλεξικός όταν ως Γερμανός δηλώνεις πως ΔΕΝ υποστηρίζεις την Εθνική Γερμανίας! Περίεργα πράγματα, ε;

Και για το ολοκληρωτικό χτύπημα: όταν ο προπονητής της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου της Γερμανίας (που για τους εκφωνητές και σχολιαστές των αγώνων δεν είναι αυτόματα "εμείς") επισκέφτηκε πριν από μερικούς μήνες ένα δημοτικό σχολείο του Βερολίνου, σίγουρα δεν πήγε για να γράψει τα παιδιά του (μένουν στην Καλιφόρνια) ούτε έψαχνε για καινούργια ταλέντα. Ο Γιούργκεν Κλίνσμαν προωθούσε μια ιδέα, σύμφωνα με την οποία ορισμένα σχολεία ανέλαβαν την υποστήριξη μιας διαφορετικής χώρας που θα λάβει μέρος στο Μουντιάλ και έγιναν "πρέσβεις" της.

Όπως και να το κάνουμε υπάρχει διαφορά από την άποψη που θέλει το Number One (και ούτε καν Νάμ-μπερ αλλά Νά-μπερ) με το ζόρι και εθνικιστικές κορώνες ως το καλύτερο τραγούδι των 50 χρόνων της Eurovision!