Tuesday, June 19, 2007

Modest Mouse

Στις αρχές Ιουνίου είχε πλακώσει ένα τέτοιο κύμα καύσωνα που το τελευταίο που ήθελε κανείς να κάνει ήταν να κλειστεί εκούσια σε κάποιο ζεστό κλαμπ για να δει μια συναυλία. Έτσι, ε; Κρίμα, γιατί εκείνη την εποχή διάλεξαν να περάσουν πάμπολλα ενδιαφέροντα ονόματα: Wilco, The National, Justin Timberlake, Art Brut, Editors… Βέβαια, όπως έχω ξαναγράψει, πολλά από αυτά θα ξανάρθουν τουλάχιστον άλλη μια φορά ως το τέλος της χρονιάς κι έτσι δεν σε κυριεύει το άγχος να τα προλάβεις όλα μέσα σε μια βδομάδα…

Ωστόσο, όσο πλησίαζε η μέρα που θα έπαιζαν οι Modest Mouse, γινόμουν όλο και πιο ανήσυχος. Μου άρεσε, βλέπετε, τόσο το προηγούμενο άλμπουμ τους όσο και το τρέχον και, όσο να ’ναι, θα ’θελα να δω και τον Johnny Marr επί σκηνής.

Σε κάτι τέτοιες στιγμές αφήνω την τύχη ν’ αποφασίσει και αυτή τη φορά ήταν με το μέρος μου, αφού κέρδισα δύο εισιτήρια στον διαγωνισμό ενός περιοδικού.

Οι Modest Mouse λοιπόν, μόνο … modest δεν είναι! Πρόκειται για ένα πολύ σφιχτοδεμένο, δυναμικό και ιδιαίτερα ρυθμικό σύνολο με δύο ντράμερ, κιθάρες, πλήκτρα, μπάσο που εμπλουτίζει τον ήχο του με ακορντεόν και μπάντζο. Ναι, τραγουδάει και ο Marr! Φανταστείτε μια προλεταριακή εκδοχή των Talking Heads με τα… κυβικά των Pixies και θα έχετε την πλήρη εικόνα. Έγινα μούσκεμα αλλά το φχαριστήθηκα…

Κάθισα για λίγο στον κήπο πίνοντας λίτρα νερού και όταν αποφάσισα να φύγω, είδα ξαφνικά, μπροστά μου, τον Johnny Marr. Ο περισσότερος κόσμος είχε φύγει, τρεις τέσσερις κοπέλες και καναδυό άντρες έσπευσαν για αυτόγραφο… Περίμενα να φύγουν για να του σφίξω το χέρι και να του πω πόσο λατρεύω το “The Queen Is Dead”. Συμφώνησε, ιδιαίτερα προσηνής. Μου είπε πως τώρα είναι διαφορετικός άνθρωπος, προσέχει τη διατροφή του και μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο Portland και το Manchester. Μιλήσαμε για το πώς είναι να μεγαλώνεις (είμαστε σχεδόν συνομήλικοι) και να εξελίσσεσαι…

Α, ναι! Ήταν και η Susan Sarandon εκεί!

Thursday, June 07, 2007

Ο εχθρός ΤΕΧΝΗ

Η σχέση του Έλληνα με την (Σύγχρονη) Tέχνη (και με τη σύγχρονη πραγματικότητα γενικότερα), όταν δεν χαρακτηρίζεται από περιφρόνηση, είναι ανταγωνιστική.

Η αισθητική του παραμένει πεισματικά προσκολλημένη στην εποχή των ζωγραφιστών μαιάνδρων και κιονόκρανων, ασορτί με κακόγουστες καρέκλες και χάρτινα ή πλαστικά τραπεζομάντιλα, τσολιαδάκια, κομποσκοίνια με θαλασσιές χάντρες και εικονίτσες του Σωτήρα ή της Ζωής κολλημένες στις ταμειακές μηχανές. Το ντεκόρ συμπληρώνουν συχνά εικόνες κυνηγιού και/ή ωραιότατα αμφίβια.

Ωστόσο, ο Έλληνας, πέρα από τους τομείς του αθλητισμού και της πολιτικής, θεωρεί τον εαυτό του ειδικό ΚΑΙ σε θέματα Τέχνης (κι ας μην έχει ασχοληθεί ποτέ του πέρα από το μάθημα Ιχνογραφίας που «διδασκόταν» στο Δημοτικό, όταν οι δάσκαλοι πήγαιναν για τσιγάρο) και ασφαλώς γνωρίζει πάντοτε το κίνητρο του εκάστοτε καλλιτέχνη.

Η άποψή του σε ό,τι δεν κατανοεί, είναι απαξιωτική και εκφράζεται συνήθως με τα λόγια: «σιγά το πράγμα, αυτό το κάνω κι εγώ». Ο Έλληνας θεωρεί την επίσκεψη στα μουσεία αγγαρεία. Στην πόλη του δεν τα επισκέπτεται ποτέ και στις οργανωμένες εκδρομές προτιμάει να περάσει την ώρα του στις αγορές ψωνίζοντας σουβενίρ.

Επιπλέον, ο Έλληνας είναι κατ’ εξοχήν αυτοϊκανοποιούμενος (βλ. υπογεννητικότητα) και δεν διστάζει να το παραδεχτεί δημόσια αποκαλούμενος «μαλάκας» ή - κρίνοντας, προφανώς, εξ’ ιδίων - αποκαλώντας με την εύηχη αυτή λέξη τους γύρω του - οικείους τε και αγνώστους. Χρησιμοποιεί την προσφιλή του προσφώνηση κατά βούληση όταν δείχνει τον πολιτισμό του στα γήπεδα, σε μια ανήμπορη περαστική στο δρόμο αλλά και στο οικογενειακό τραπέζι, αφού αισθάνεται υποχρέωση να μεταλαμπαδεύσει στους απογόνους του την πατροπαράδοτη καλλιέργεια. Συγχρόνως, προκειμένου να περιγράψει τα συναισθήματα του, ανθολογεί απόκρυφα μέλη της ανατομίας του.

Ωστόσο, σ' αυτή τη βαλκάνια εκδοχή των Ταλιμπάν με τον μοναδικό πλούτο λεξιλογίου, παρατηρείται και το εξής παράδοξο φαινόμενο: ενώ ισχυρίζεται πως κόπτεται για τις αξίες της (Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια), δεν τις σέβεται. Ο Έλληνας αισθάνεται ελεύθερος να στέλνει οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας (κατά προτίμηση θηλυκό) ενός συμπατριώτη του (όχι σπάνια και της δικής του) σε ερωτικές περιπτύξεις κατά βούληση (άλλο απωθημένο αυτό…), εκφράζοντας μ’ αυτό τον κομψό τρόπο τη διαφωνία του. Εναλλάξ με τα συγγενικά πρόσωπα επιστρατεύονται και τα «θεία» τα οποία λατρεύει και είναι, λέει, ικανός να σκοτώσει προκειμένου να τα προστατεύσει από τους εχθρούς, όπως άλλωστε είναι πρόθυμος να πράξει και για τα περίφημα και δοξασμένα εθνικά σύμβολα!

Αυτές οι κεκτημένες ελευθερίες αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς έχουν καταξιωθεί στη συνείδηση και έχουν εξασφαλίσει την προστασία του κάθε πατριώτη, αρκεί να προέρχονται από τη μαγική λέξη - εικόνα για τον Έλληνα: τον παντοδύναμο λαό!

Η σημαία που χώνεται στο αιδοίο της (εθνικής) τραγουδίστριας ή που χαϊδεύει το πέος του ποδοσφαιριστή (της εθνικής) δεν ενοχλεί. Είναι σε χέρια ατόμων που τα ξέρει και αποκλείεται να έχουν κακό στο νου. Όταν όμως ο Εθνικός Ύμνος μπαίνει στο μουσείο ως υπόκρουση γυναικείου αυτοερωτισμού είναι απαράδεκτος γιατί προέρχεται από καλλιτέχνη. Κι εκεί αρχίζει πάλι ο κύκλος «σιγά τον καλλιτέχνη…».



Υ.Γ. Ένα χαρακτηριστικό απόφθεγμα που άκουσα σε έκθεση ζωγραφικής καλλιτέχνη από τον κολλητό του: «Από όλα τα έργα μόνο δύο είναι αφηρημένη τέχνη. Τα άλλα έχουν νόημα!»

Saturday, June 02, 2007

June

5 τραγούδια για τον Ιούνιο

1. Juni (Herzensschoener)-ROSENSTOLZ
2. The Last Day of June 1934-Al STEWART
3. Memphis in June-Nina SIMONE
4. The Moon in June-SOFT MACHINE
5. Rainy Day in June-KINKS

Friday, June 01, 2007

1/6/2007

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

Καρκίνος και Καρκινώματα

Ο φίλος μου ο Λ. διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα λίγο πριν τα 79α γενέθλιά του, όταν ένας επίμονος βήχας, αρκετές απανωτές βρογχίτιδες και σταδιακή πτώση του αιματοκρίτη έκαναν τον παθολόγο του να τον στείλει, ύστερα από δύο χρόνια, ξανά για ακτινογραφίες.
Αυτές έδειξαν τον όγκο (οι πνευμονολόγοι ισχυρίστηκαν ότι και στις προ διετίας ακτινογραφίες ήταν ορατός, ακτινολόγοι και παθολόγος επέμεναν πως μόνον σε σύγκριση με τις καινούριες…), εισήχθηκε στο νοσοκομείο πάραυτα και άρχισαν οι χημειοθεραπείες. Θα συνεχιστούν για ένα εξάμηνο, μία βδομάδα κάθε μήνα, επί έξι μήνες, στο νοσοκομείο. Παράλληλα, οι γιατροί αποφάσισαν να συνδυάσουν τη θεραπεία με ακτινοβολίες που θα δέχεται σε άλλο νοσοκομείο.
Έτσι άρχισε ένας μαραθώνιος ασυνεννοησίας των γιατρών και ταλαιπωρίας του ασθενή…

Την ίδια στιγμή μάθαινε πως δεν μπορεί τελικά να βάλει φυτευτά δόντια, όπου είχε εναποθέσει τις τελευταίες ελπίδες του, τουλάχιστον αναφορικά με το φαγητό, λόγω προηγούμενης ακτινοβολίας που είχε δεχτεί και που έχει αλλοιώσει τα ούλα… Στις εξετάσεις που είχε κάνει πριν από μισό χρόνο, ωστόσο, όλα έδειχναν μια χαρά και ο χειρουργός προχώρησε στην επέμβαση. Τέσσερις μήνες αργότερα το… βύσμα έμεινε στα χέρια του οδοντίατρου!

Και στις δυο περιπτώσεις οι γιατροί θεωρούνται από τους καλύτερους στον τομέα τους, στο Βερολίνο.


Για την Α.