Rufus Wainwright

Στο βάθος της σκηνής πέφτει μια αμερικάνικη σημαία και αναρωτιέμαι πώς θα αντιδράσει ο φιλοξενούμενος μιας φίλης μου από την Ελλάδα. Κάθεται όμως στα δεξιά της και δεν τον βλέπω. Αυτόματα μου προκύπτει το γενικότερο ερώτημα, πώς θα αντιδρούσε ένα ελληνικό κοινό, σε μια ανάλογη περίσταση. «Τι με νοιάζει;», λέω στον εαυτό μου και χαλαρώνω για να απολαύσω τη συναυλία.

Ο Rufus εμφανίζεται με κατάλευκο κοστούμι που παραπέμπει στις μέρες του Elvis Presley στο Λας Βέγκας, γεμάτο στρας, όμοια μ’ αυτά που έχουν πάρει τη θέση των αστεριών στην αστερόεσσα - ντεκόρ. Εξαιρετικά λεπτή ειρωνεία.

Το επταμελές συγκρότημα που τον συνοδεύει είναι ντυμένο με ριγέ κοστούμια που θυμίζουν κλόουν και σαλτιμπάγκους. Τρία πνευστά, κιθάρα, ντραμς, μπάσο, δεύτερη κιθάρα ή μπάντζο συνοδεύουν άψογα τον Rufus που άλλες φορές κάθεται στο πιάνο, άλλες παίζει κιθάρα κι άλλες περιορίζεται μόνο στον ρόλο του crooner.

Το πρώτο σαρανταπεντάλεπτο βασίζεται σε τραγούδια του τελευταίου άλμπουμ του Release the Stars, που τα παρουσιάζει προλογίζοντάς τα. Έτσι πριν το Going to a Town αναφέρει πως πρόκειται για το Βερολίνο, στο Tiergarten εξηγεί πως είναι γραμμένο για το γνωστό πάρκο στο κέντρο της πόλης (και δεν έχει σχέση με τα δάκρυα (tear) αλλά με τα ζώα (Tier, στα γερμανικά, κάτι σαν Ζωολογικό Κήπος δηλαδή), πριν από το Sanssouci διηγείται με πολλά υπονοούμενα την ιστορία του «άλλου παλατιού» που ο Φρειδερίκος ο Μέγας κρατούσε αποκλειστικά για άνδρες. Η εισαγωγή του κομματιού γίνεται με φλάουτο ("I like the flute") σε μια ατμόσφαιρα που λες και ξεπήδησε από πίνακα του Adolph von Menzel.

Στο Tulsa απολογείται πως είναι πολύ δύσκολο να το παίζει στο πιάνο και ταυτόχρονα να τραγουδάει. Τα καταφέρνει θαυμάσια, ολομόναχος, δίχως το κουαρτέτο εγχόρδων που υπάρχει στο άλμπουμ.

Ύστερα από ένα μικρό διάλειμμα επανέρχεται με βαυαρέζικη στολή επιλέγοντας τραγούδια από τις προηγούμενες δουλειές του, κάποια της Judy Garland από τις συναυλίες που έδωσε στο Carnegie Hall και θα κυκλοφορήσουν στο τέλος της χρονιάς σε CD και DVD, εξηγώντας τον θαυμασμό του προς τον περίφημο Ιρλανδό τενόρο John McCormack (και την όπερα γενικότερα) τραγουδάει το Macushla, χωρίς μικρόφωνο, συνοδευόμενος από τρία πνευστά.

Η αποθέωση θα έρθει στο ανκόρ καθώς κάθεται για λίγο στο πιάνο φορώντας ένα κατάλευκο μπουρνούζι που ύστερα από δύο τραγούδια θα βγάλει και θα μείνει μ’ ένα μακρόταλο σακάκι, θα φορέσει γόβες, σκουλαρίκια και καπέλο, για να μεταμορφωθεί σε… Judy Garland ενώ όλο το συγκρότημα, με μαύρα κοστούμια, επιδίδεται σε χορευτικά α λα Broadway.

Ο καλύτερος τραγουδοποιός και περφόρμερ της γενιάς του θα επιστρέψει για συναυλία στο Βερολίνο στις 30 Νοεμβρίου κι εγώ φυσικά έχω εξασφαλίσει ήδη εισιτήρια.

Volksbühne, 5. October 2007