Monday, October 08, 2007

Rufus Wainwright

Στο βάθος της σκηνής πέφτει μια αμερικάνικη σημαία και αναρωτιέμαι πώς θα αντιδράσει ο φιλοξενούμενος μιας φίλης μου από την Ελλάδα. Κάθεται όμως στα δεξιά της και δεν τον βλέπω. Αυτόματα μου προκύπτει το γενικότερο ερώτημα, πώς θα αντιδρούσε ένα ελληνικό κοινό, σε μια ανάλογη περίσταση. «Τι με νοιάζει;», λέω στον εαυτό μου και χαλαρώνω για να απολαύσω τη συναυλία.

Ο Rufus εμφανίζεται με κατάλευκο κοστούμι που παραπέμπει στις μέρες του Elvis Presley στο Λας Βέγκας, γεμάτο στρας, όμοια μ’ αυτά που έχουν πάρει τη θέση των αστεριών στην αστερόεσσα - ντεκόρ. Εξαιρετικά λεπτή ειρωνεία.

Το επταμελές συγκρότημα που τον συνοδεύει είναι ντυμένο με ριγέ κοστούμια που θυμίζουν κλόουν και σαλτιμπάγκους. Τρία πνευστά, κιθάρα, ντραμς, μπάσο, δεύτερη κιθάρα ή μπάντζο συνοδεύουν άψογα τον Rufus που άλλες φορές κάθεται στο πιάνο, άλλες παίζει κιθάρα κι άλλες περιορίζεται μόνο στον ρόλο του crooner.

Το πρώτο σαρανταπεντάλεπτο βασίζεται σε τραγούδια του τελευταίου άλμπουμ του Release the Stars, που τα παρουσιάζει προλογίζοντάς τα. Έτσι πριν το Going to a Town αναφέρει πως πρόκειται για το Βερολίνο, στο Tiergarten εξηγεί πως είναι γραμμένο για το γνωστό πάρκο στο κέντρο της πόλης (και δεν έχει σχέση με τα δάκρυα (tear) αλλά με τα ζώα (Tier, στα γερμανικά, κάτι σαν Ζωολογικό Κήπος δηλαδή), πριν από το Sanssouci διηγείται με πολλά υπονοούμενα την ιστορία του «άλλου παλατιού» που ο Φρειδερίκος ο Μέγας κρατούσε αποκλειστικά για άνδρες. Η εισαγωγή του κομματιού γίνεται με φλάουτο ("I like the flute") σε μια ατμόσφαιρα που λες και ξεπήδησε από πίνακα του Adolph von Menzel.
Στο Tulsa απολογείται πως είναι πολύ δύσκολο να το παίζει στο πιάνο και ταυτόχρονα να τραγουδάει. Τα καταφέρνει θαυμάσια, ολομόναχος, δίχως το κουαρτέτο εγχόρδων που υπάρχει στο άλμπουμ.

Ύστερα από ένα μικρό διάλειμμα επανέρχεται με βαυαρέζικη στολή επιλέγοντας τραγούδια από τις προηγούμενες δουλειές του, κάποια της Judy Garland από τις συναυλίες που έδωσε στο Carnegie Hall και θα κυκλοφορήσουν στο τέλος της χρονιάς σε CD και DVD, εξηγώντας τον θαυμασμό του προς τον περίφημο Ιρλανδό τενόρο John McCormack (και την όπερα γενικότερα) τραγουδάει το Macushla, χωρίς μικρόφωνο, συνοδευόμενος από τρία πνευστά.


Η αποθέωση θα έρθει στο ανκόρ καθώς κάθεται για λίγο στο πιάνο φορώντας ένα κατάλευκο μπουρνούζι που ύστερα από δύο τραγούδια θα βγάλει και θα μείνει μ’ ένα μακρόταλο σακάκι, θα φορέσει γόβες, σκουλαρίκια και καπέλο, για να μεταμορφωθεί σε… Judy Garland ενώ όλο το συγκρότημα, με μαύρα κοστούμια, επιδίδεται σε χορευτικά α λα Broadway.

Ο καλύτερος τραγουδοποιός και περφόρμερ της γενιάς του θα επιστρέψει για συναυλία στο Βερολίνο στις 30 Νοεμβρίου κι εγώ φυσικά έχω εξασφαλίσει ήδη εισιτήρια.



Volksbühne, 5. October 2007

7 comments:

λόγια του αέρα said...

Λοιπόν, έγραψες(και με τις δυο έννοιες της λέξης) για τη συναυλία.
Δεν ήξερα ότι το Going to a Town αναφέρεται στο Βερολίνο( και τα άλλα δεν τα ήξερα δηλαδή, αλλα το ξέρεις, αυτό είναι το αγαπημένο μου από το δίσκο- για την ώρα...)

Γιατί δεν μπορώ να δω τις φωτογραφίες; Κάνω κάτι λαθος;

Υ.Γ. Σήμερα διάβασα το προηγούμενο ποστ σου. Μπράβο ρε basik, αν σκεφτόμασταν οι περισσότεροι όπως εσύ, θα είμασταν έλληνες, όχι ελληνάρες.

Θα το αντιγράψω, σε πειράζει;

basik-ly said...

Δεν ξέρω τι έχει γίνει με τις φωτό. Διαπίστωσα κι εγώ ότι δεν "ανοίγουν". Όχι ότι είναι και πολύ σπουδαίες δηλαδή... Το Going to a Town είναι, ίσως, το καλύτερό του.

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Φυσικά, μπορείς να το αντιγράψεις.

Θ' ακολουθήσει και post για το live-μαγεία του David Sylvian.

IdentityCafe said...

Δεν τον εχω δει, νοεμβρη τριαντα ρε γαμωτο θα πεταω απο φρανκφουρτη βουδαπεστη...αν το ηξερα θα πηγαινα Μπερλιν...

Αυριο βλεπω τους The National στο Μπαφαλο... περιμενω πως και πως!

χαιρετισματα!

basik-ly said...

Να μου πεις σε παρακαλώ για τους National αν και έχω σκοπό να τους δω ούτως ή άλλως στις 6 Δεκεμβρίου. Πολύ καλό το άλμπουμ τους.

bidibis said...

Καλό παιδί και νοικοκύρης ο Mr Rufus. Κρίμα για το έθνος μας που έχασε τέτοιο παιδί μέσα από τα χέρια του.

Αι φήμαι λένε ότι κάποτε τα είχε με έναν Έλληνα, αλλά τον παράτησε για να πειραματιστεί με άλλες φυλές. Σε μια συνέντευξη πρόσφατα είπε για τους Σουηδούς:

Well, come on! They're the master race! It's part of my fixation with all things Teutonic. I've definitely got "types". I either go for Teutonic or, I dunno, Jew-tonic. Ι like to spice it up a little bit. I like to be having sex with a Hassidic or a Nazi. Maybe at the same time. That be good.

Μάλλον δεν έχει δει ποτέ Λιακόπουλο στη ζωή του για να μάθει τι φυλετικό κελεπούρι έχασε για χάρη γενετικά κατώτερων εθνών.

Στον επόμενο δίσκο θα τον μποϊκοτάρω. Σ' αυτόν δυστυχώς δεν πρόλαβα, διότι έμαθα αργά τα νέα!

Για national συμφωνώ και επαυξάνω.

Και για τον ΑΡΗ ακόμη περισσότερο που θα ρθει στη Βαυαρία και θα καταπιεί τις ασπιρίνες, έτσι για πλάκα!

Jirashimosu said...

ζηλεύω...

katiana said...

I love Rufus and i envy.......