Steve Harley

Steve Harley 21.10.2010 Quasimodo «Πρέπει να προσαρμοζόμαστε διαρκώς. Κάποτε έπαιζα στο φεστιβάλ του Glastonbury, τώρα έχω εσάς σχεδόν πάνω στη σκηνή αυτού του… JAAAAZ CLUB». Ο Steve Harley, τονίζει τη λέξη τζαζ σαν να ειρωνεύεται τα κλαμπ που αποκαλούνται έτσι. Στην πραγματικότητα, αυτοσαρκάζεται. Βραχύσωμος και καλοδιατηρημένος, σχεδόν 60άρης πλέον, με την κιθάρα του και πέντε ακόμη μουσικούς (κιθάρα, βιολί, μπάσο, συνθεσάιζερ, ντραμς) απέχει τριάντα και πλέον χρόνια από τότε που με το συγκρότημά του, τους Cockney Rebel, φλέρταρε με τόσο με το glam όσο και το progressive ροκ. Τώρα θυμίζει Bob Dylan της εποχής του Desire. Το κοινό του πλέον είναι μεσήλικα ζευγάρια από την Ολλανδία, τουρίστες που βρέθηκαν κοντά στο Quasimodo και πήγαν να περάσουν το βράδυ τους ακούγοντας το Come Up and See Me (Make Me Smile), το Sebastian και το Mr. Soft. Στην είσοδο ακούω κάποιον να ρωτάει τι είδος μουσική παίζει και ακούγοντας «ροκ», συσκέπτεται με τη γυναίκα του για το αν αξίζει να δώσουν τα 30 € που κοστίζει το εισιτήριο… Ο Harley έχει βγει σε περιοδεία όμως για να προωθήσει την καινούρια του δουλειά και παίζει κομμάτια από το άλμπουμ Stranger Comes to Town. Δεν είναι άσχημα, είναι απλώς άγνωστα. Και φοβάμαι ότι θα παραμείνουν. Ο χαρισματικός καλλιτέχνης δεν έχει πρόβλημα να σπάσει τον πάγο. Η φωνή του είναι αρκετά πιο μπάσα από τότε που τραγουδούσε επιτηδευμένα, σχεδόν ερμαφρόδιτα, στο πνεύμα της εποχής του ’70. «Δεν χρειάζεται να πάτε στο σπίτι για να αποδεσμεύσετε τη μπέιμπι σίτερ. Δεν είστε σ’ αυτές τις ηλικίες πια. Τώρα τα παιδιά σας έχουν φύγει από το σπίτι και εσείς ανακαλύπτετε και πάλι το σεξ στην κουζίνα…». Μιλάει για τους γονείς του που μετακόμισαν από την Αγγλία για να περάσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους στην Ισπανία, για τον θάνατο της μητέρας του και την ταφή της εκεί. «Ακόμη δεν έχω ξεπεράσει το γεγονός ότι οι στάχτες της είναι στην Ισπανία και όχι στο Λονδίνο ή κάπου αλλού στην Αγγλία. Δεν θα αφήσω να συμβεί αυτό με τον πατέρα μου… Αυτός είναι ο λόγος που έγραψα και το τραγούδι This Old Man». Αυτοί που ήρθαν ν’ ακούσουν το Make Me Smile, φυσικά και ικανοποιήθηκαν, αφού εκτός αυτού πέρασαν δύο χορταστικές ώρες παρακολουθώντας έναν ικανό, βετεράνο μουσικό να δημιουργεί με τους αξιόλογους συναδέλφους του.