Ένα Βερολινέζικο Σαββατοκύριακο

Ο Γιάννης, η Άννα, ο Δημήτρης κι εγώ καθόμασταν στο προαύλιο του Hamburger Bahnhof, ενός πρώην σιδηροδρομικού σταθμού, που εδώ και αρκετά χρόνια έχει μεταμορφωθεί σε μουσείο σύγχρονης τέχνης. Είχε βγει ήλιος και σκοτώναμε σαδιστικά τα τρία τέταρτα που μεσολαβούσαν μέχρι την αναχώρησή τους για το αεροδρόμιο του Schönefeld. Είχαμε μόλις περιπλανηθεί στο εσωτερικό του χαζεύοντας τα έργα του Beuys και του Warhol που φιλοξενούνται εκεί αυτή την εποχή.
Ο Joseph Beuys (1921 - 1986) εξακολουθεί να παραμένει άγνωστος στο (ευρύτερο) «φιλότεχνο» ελληνικό κοινό, και ακόμη δεν έχω καταλάβει ποιος ευθύνεται γι’ αυτό. Αντίθετα, ο Andy Warhol (1928 – 1987) είναι πασίγνωστος ακόμη και σ’ εκείνους που δεν διανοούνται να διασχίσουν το κατώφλι μιας γκαλερί για να μην πω ακόμη και σε εκείνους που εμπαίζουν αυτούς που επισκέπτονται μουσεία…
Μιλούσαμε για την απήχηση του ενός και του άλλου, για την τέχνη γενικότερα, για τον κόσμο που πήγαινε να δει την έκθεση Κυριακή μεσημέρι μετά το φαγητό, ο Γιάννης, η Άννα κι ο Δημήτρης έκαναν συγκρίσεις με το ελληνικό κοινό, για τα ΜΜΕ της ψωροκώσταινας και τις «celebrities» του δεκαπεντάλεπτου.

Είχε μεσολαβήσει ένα διήμερο με πολλή, καλή μουσική (και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά με αυτά τα άτομα;). Την Παρασκευή είχαμε δει τους Last Shadow Puppets σε μια συναυλία – υπόδειγμα: δυο νεαροί και, όπως δείχνουν τα πράγματα ιδιαίτερα ταλαντούχοι (τουλάχιστον για τον έναν είναι βέβαιο) μουσικοί, πλαισιωμένοι από τη Συμφωνική Ορχήστρα της Δρέσδης, απέδιδαν τις εμπνευσμένες συνθέσεις του μοναδικού άλμπουμ τους με μια φλεγματική «englishness», που πατάει γερά στην ιστορία της.
Μετά από εκείνο το βράδυ, το Age of the Understatement έβαλε σοβαρότατη υποψηφιότητα για το στέμμα του «άλμπουμ της χρονιάς».

Η Alicia Keys είναι μια πανέμορφη και ιδιαίτερα χαρισματική νεαρή Μουσικός (με κεφαλαίο «Μ») και ως τέτοια δεν βασίζει το show της σε αλλαγές κοστουμιών και εντυπωσιακά ντεκόρ. Φορώντας ένα απλό T-shirt παίζει πιάνο με τρόπο που θυμίζει την ανυπέρβλητη Carole King, τραγουδάει θαυμάσια, έτσι όπως έκαναν οι καλύτερες ντίβες της soul (και το ίδιο κάνει με άνεση το τρίο - ένας άνδρας, δυο γυναίκες - που ακροβατούν στα φωνητικά, ενώ επτά μουσικοί (πνευστά, ντραμς, πλήκτρα, κιθάρα, μπάσο) συνεργάζονται άψογα και έχουν τη σιγουριά ότι οι εγκαταστάσεις των μικροφώνων τους θα βρούνε θαυμαστό αρωγό την ακουστική της ολοκαίνουριας αρένας O2.

Δεν είχα καμιά όρεξη μετά την απαλλαγμένη από καπνό ατμόσφαιρα να στριμωχτώ στο μπαρουτοκαπνισμένο Bar Hotel για να το παίξω alternative και/ή... underground.

Πήγαμε παραδίπλα, στην Paul-Lincke-Ufer - το όνομα φυσικά είναι του συνθέτη Paul Lincke (1866 - 1946) του Berliner Luft αλλά και του γνωστότερου διεθνώς, κυρίως στην εκτέλεση των Mills Brothers, Glow Worm - εκεί όπου κάποτε υπήρχε το Exil και σύχναζε ο David Bowie με τον Iggy Pop…