13 Μαρτίου 2008

Ανάμεσα σε όσα διάβασα χθες, ήταν και ένα κειμενάκι που με πληροφορούσε για τις δραστηριότητες του κ. Μπαμπινιώτη και του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού (του). Πληροφορήθηκα, λοιπόν, για τα καινούρια παρατήματα που κατακλύζουν τα Βαλκάνια και που κύριο σκοπό έχουν την προπαγάνδα να διαδώσουν την ελληνική γλώσσα. Εκείνο που δεν ανέφερε το κειμενάκι είναι ο τρόπος με τον οποίο θα χρηματοδοτηθούν αυτά τα μαθήματα. Έμαθα πως στο παράρτημα της Οδησσού τα μαθήματα προσφέρονται δωρεάν στους μαθητές, γεγονός που σημαίνει πως οι δάσκαλοι αμείβονται από το ελληνικό κράτος. Αντίθετα, γνωρίζω καλά, πως τα μαθήματα που γίνονται στο αντίστοιχο παράρτημα του Βερολίνου είναι απολύτως αυτοχρηματοδοτούμενα.
Σε απλά μαθηματικά, η αμοιβή των δασκάλων καλύπτεται από το ποσό που καταβάλλουν οι μαθητές και που είναι αρκετό, ώστε ένα μέρος του να περισσεύει και να πηγαίνει για τη διαφήμιση του ΕΙΠ. Εδώ και δέκα χρόνια που ξεκίνησαν τα μαθήματα, οι δάσκαλοι δεν έχουν πάρει την παραμικρή αύξηση, ενώ, όπως σωστά μαντέψατε, τα δίδακτρα έχουν αυξηθεί.
Ιδού λοιπόν άλλο ένα μυστήριο του ελληνικού πολιτισμού.

Δούλεψα ως αργά και ύστερα, ένα όχι και τόσο απρόοπτο ραντεβού, είχε μια μάλλον ευτυχή έκβαση, που μου πρόσφερε σχεδόν δύο συμπαθέστατες ώρες.

Επίσης, ήμουν τυχερός γιατί γλίτωσα από το να γίνω μούσκεμα, καθώς έβρεχε με μικρά διαλείμματα, τα οποία συνέβαιναν συμπτωματικά όταν βρισκόμουν καθ' οδόν.

Το φεγγάρι της επιστροφής ήταν μαγικό. Σαν να ξεπήδησε από πίνακα του Caspar David Friedrich. Ο απόλυτος ρομαντισμός;