Interpol

Οι Interpol πρέπει να είναι πολύ μεγάλο όνομα στην Πολωνία. Εκτός από ένα πανώ που κρέμεται στον εξώστη και τους παρακαλεί «PLEASE COME TO POLAND», γύρω μας - εγώ βρίσκομαι εν μέσω καμιά δεκαριά Ελλήνων που γνωρίζω από κείμενά τους σε περιοδικά και ιστοσελίδες, οι οποίοι επίσης έχουν έρθει για τη συναυλία - ακούγονται πολωνέζικα. Πάνω από το 20% της αίθουσας πρέπει να έχει ταξιδέψει από τη γειτονική χώρα.

Η ώρα περνάει ευχάριστα κουβεντιάζοντας για - τι άλλο; - μουσική, ώσπου βγαίνουν οι Blonde Redhead, ένα τρίο που κυκλοφορεί καλούς δίσκους, αλλά που μάλλον θα παραμείνει… support. Κάποιος πίσω μου λέει στα γερμανικά: "Ανοίγεις δέκα πορνοσελίδες στο Internet πριν φτάσεις σε κάτι σχετικό μ' αυτούς." Προφανώς το όνομά τους, που έμπνεύστηκαν από ένα τραγούδι των DNA, παραμπέμπει σε σεξοβόμβες. Η σέξυ μα εντελώς άνευρη τραγουδίστρια Kazu Makino με τους Ιταλούς αδερφούς Amedeo και Simone Pace συναντήθηκαν στη Νέα Υόρκη και θέλησαν να γίνουν οι νέοι Sonic Youth. Από εκείνη την εποχή έπαιξαν το Sciuri Sciura ανάμεσα σε κομμάτια από τα δύο τελευταία, καλά άλμπουμ τους Misery Is a Buttefrly και 23. Όταν, ύστερα από 40 λεπτά περίπου, εγκατέλειψαν τη σκηνή, δεν φάνηκε να στενοχωρήθηκε κανείς.

21:50 εμφανίστηκαν οι Interpol μέσα σ’ ένα ντελίριο επευφημιών και χειροκροτημάτων που δεν τους εμπόδισε να διατηρήσουν το super cool ύφος τους. «Το πιο φωτεινό πράγμα που υπάρχει στους Interpol είναι το χρώμα των μαλλιών μου», διάβασα πρόσφατα σε μια συνέντευξη του τραγουδιστή Paul Banks που, όπως και ο κιθαρίστας Daniel Kessler, γεννήθηκε στην Αγγλία και μεγάλωσε στις ΗΠΑ. Τέτοια σκοτεινά σχήματα προσέλκυαν ανέκαθεν του Έλληνες φιλόμουσους. Περιέργως πως, τα ονόματα που γνωρίζουν τη μεγαλύτερη επιτυχία στα περιβόητα για το φως και τον ανοιχτό χαρακτήρα των κατοίκων τους Νότια Βαλκάνια, είναι τα πιο dark (στο ύφος, όχι στο χρώμα – είπαμε ότι είμαστε κουλ αλλά τον ρατσισμό πού τον πας;) που υπάρχουν στο στερέωμα.

Το τετραμελές συγκρότημα επικουρεί στις ζωντανές εμφανίσεις και ο Eric Altesleben που παίζει κήμπορντς με το ψυχρό ύφος των Kraftwerk. Κάποιοι φανατικοί στις πρώτες σειρές υψώνουν χαρτόνια που ζητάνε το setlist. Άλλοι αρχίζουν να χορεύουν κουνώντας κεφάλι και φράντζα προκειμένου να φτάσουν στην έκσταση, δείχνοντας απομονωμένοι στον εαυτό τους, επικοινωνώντας ενίοτε με τις γραβάτες τους.

Το γκρουπ δίνει μαθήματα άψογου στυλ με πολύ καλοραμμένα κοστούμια, ατσαλάκωτα σε όλη τη διάρκεια του σόου. Λίγα λόγια και πολλή, καλή μουσική - ένας αποτελεσματικός συνδυασμός που έχει εξαντλήσει τα εισιτήρια στο Columbiahalle.

Ύστερα από μιάμιση ώρα βγαίνουν ενθουσιασμένοι, με μάτια λαμπερά από το εκπληκτικό light show εξυμνώντας τους Interpol που δεν περιορίστηκαν στην παρουσίαση του τελευταίου δίσκου τους Our Love to Admire, αλλά έπαιξαν και πολλά κομμάτια από τα δύο προηγούμενα (Turn on the Bright Lights και Antics), χαρίζοντάς μας μια εξαίσια, Greatest Hits, συναυλία.

Χαμένοι όσοι ακόμα τους σνομπάρουν.

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες ... ιμπρεσιονιστικές, παρά τη θέλησή μου.

Columbiahalle, 17.11.2007