Ο Απόηχος

Περίμενα να καταλαγιάσει ο απόηχος της απονομής των Όσκαρ και να διαβάσω τα σχόλια στις ελληνικές εφημερίδες πριν κάνω τα δικά μου. Για άλλη μια φορά ήμουν απόλυτα σίγουρος πως θα χάιδευαν τα μάτια και τη συνείδηση των αναγνωστών τους, μιλώντας γενικά και αόριστα, εκφράζοντας τις δικές τους εικασίες αναμειγνύοντας παράλληλα όλα τα κόμπλεξ και τα κολλήματά τους. Το έχω πει (και γράψει) κι άλλη φορά: στην Ελλάδα, πάμπολλοι διαμορφωτές γνώμης έχουν άποψη εμπειρογνώμονα για πρόσωπα και πράγματα που ούτε καν έχουν πλησιάσει.

Επειδή όμως στα Νότια Βαλκάνια η λογική έχει δευτερεύουσα σημασία, απευθύνονται στο θυμικό που, με τα πλεονεκτήματα που του προσφέρει η ανωριμότητα, οικειοποιείται τα απίθανα. Έτσι καταφέρνουν να διαδίδουν σημεία και τέρατα, αλλά μονίμως τους διαφεύγει το απτό. Το γεγονός αυτό φαίνεται πως αντί να ενοχλεί, εξιτάρει το αναγνωστικό κοινό τους. Ικανοποιείται η παιδική τους αφέλεια, ενώ το αμφίδρομο αναμάσημα των κλισέ - που ίσως τελικά να είναι και το μοναδικό ζητούμενο - διαιωνίζεται.

Στην παρανοϊκά «ευαίσθητη» Ελλάδα, αυτό το τελευταίο ταλιμπανικό προπύργιο της Ευρώπης, μπορείς άνετα να κοροϊδεύεις τα αμερικάνικα προϊόντα και παράλληλα να λυσσάς να κάνεις υπερατλαντικά ταξίδια για να τα προμηθευτείς. Κανείς δεν θα σε κατηγορήσει. Αντίθετα, θα σε αγγαρέψουν με παραγγελίες. Όπως, στην πεισματάρικα «ευαίσθητη» Ελλάδα μπορείς να ισχυρίζεσαι πως είσαι παθιασμένος ανθρωπιστής καταπατώντας τα δικαιώματα των διπλανών σου με απάθεια. Κανείς δεν θα διανοηθεί να σε αντικρούσει.

Μπορείς, για παράδειγμα, με την ίδια άνεση να λες πως ο Σημίτης θα κερδίσει τις εκλογές γιατί τον θέλουν οι Αμερικάνοι, όταν ο Παπανδρέου παίρνει τη θέση του να κορδώνεσαι για την πανσοφία σου κραυγάζοντας πως είναι προφανές ποιοι κυβερνούν τον τόπο αφού εκείνοι διάλεξαν αυτόν με την Αμερικανίδα μάνα, και όταν κερδίζει ο Καραμανλής να μην έχεις καμιά απολύτως ανάγκη να διακαιολογήσεις τις κοτσάνες που ξεστόμιζες. Το πολύ – πολύ, αν σε στριμώξουν, επιστρατεύεις τους Μασόνους και ξελασπώνεις με τον ίδιο τρόπο που εφαρμόζεις χρόνια τώρα αφού είσαι πεπεισμένος πως ως βαπτισμένος Χριστιανός Ορθόδοξος κατέχεις την απόλυτη αλήθεια (σιγά μην παιδευτείς να μάθεις κάτι - τι άλλωστε; - από τους κουτόφραγκους και τους δάκτυλούς τους;)

Για άλλη μια φορά λοιπόν, οι υποκριτές Έλληνες με το σύνδρομο μικρού κόμματος («αφού δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ κυβέρνηση, μπορούμε να τάζουμε ό,τι θέλουμε»), έδειξαν ότι ενώ επιδιώκουν να καυτηριάζουν εκ του ασφαλούς, αφού είναι αβανταδόρικα για το κοινό τους, τα κακώς κείμενα μιας υπερδύναμης (ευτυχώς που δεν είναι οι ίδιοι σε θέση να το κάνουν, διότι θα έκαναν τα ίδια και πολύ χειρότερα), δεν είναι σε θέση να σχολιάσουν (ούτε καν να αναφέρουν) την άνεση της Melissa Etheridge με την ομοφυλοφιλία της.




Από τη μια κόπτονται για τα ατομικά δικαιώματα (υποτίθεται) κι από την άλλη είναι γνωστό τι έκανε το ΕΣΡ (καταλάβατε γιατί θα ήταν χειρότεροι από τους οποιουσδήποτε Αμερικάνους;).

Ας ψάξουν, λοιπόν, για άλλη μια φορά να βρούνε τις ελληνικές ρίζες (μέχρι τον πίθηκο του Δαρβίνου είναι ικανοί να φτάσουν) των καλλιτεχνών που βραβεύονται κι ας συμβάλουν, ταμπουρωμένοι πίσω από το δαχτυλάκι τους, στη διατήρηση της μυθολογίας του «οι Έλληνες του εξωτερικού προοδεύουν», αγνοώντας επιδεικτικά πόσοι συμπατριώτες τους σαπίζουν σε φυλακές της αλλοδαπής.

Στη χώρα της θάλλουσας φραπελαίας, άλλωστε, (υποχρεούσαι να) δηλώνεις προοδευτικός ακόμη κι όταν η βαθιά συντηρητική σου ιδιοσυγκρασία απαγορεύει να δεχτείς τις πλέον εκλαϊκευμένες καινοτομίες. Και επειδή γύρω σου έχεις παρόμοιας εκπαίδευσης μη σκεπτόμενους, καταφέρνεις να γίνεσαι και πιστευτός!

Άντε τώρα να παίξεις Eurovision μαζί με τους υπόλοιπους αναπτυσσόμενους που τόσο περιφρονείς κι άσε τα μεγαλοπιάσματα κατά μέρος.