San Francisco

Όλα έχουν αλλάξει μετά την επίθεση στο World Trade Center, στις 11 Σεπτεμβρίου. Οι πύργοι - ένα από τα σύμβολα της Νέας Υόρκης - δεν υπάρχουν πια και μαζί τους χάθηκαν ένα σωρό αθώες ζωές. Λιγότερο από τρεις βδομάδες αργότερα, το σοκ έχουν διαδεχθεί η θλίψη, ο τρόμος, η εκδικητικότητα και η χαιρεκακία.
Προς στιγμή προκύπτει το δίλημμα: να πάω ή να μην πάω; Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν έχω ιδιαίτερους ενδοιασμούς. Το Σαν Φρανσίσκο ήταν ένα από τα όνειρά μου εδώ και αρκετά χρόνια και είχα βάλει στο πρόγραμμα το συγκεκριμένο ταξίδι πριν από αυτό της Νέας Υόρκης. Ωστόσο, όσο πλησίαζαν οι μέρες, οι Έλληνες φίλοι μου τόσο στο Βερολίνο όσο και στην Ελλάδα, ήταν - ως συνήθως - οι πιο πανικόβλητοι. «Τρελός είσαι;» ρωτούσαν. Οι Γερμανοί σαφώς πιο ψύχραιμοι: «Δεν θα σταματήσει ο κόσμος να ανεβαίνει στα αεροπλάνα...» Αν προσπαθήσει κανείς να σκεφτεί λογικά μέσα στον παραλογισμό των ημερών θα διαπιστώσει ότι ίσως η Golden Gate Bridge να αποτελεί πιθανό στόχο. Ή η Silicon Valley... Όντως οι γέφυρες (και δη οι γέφυρες – σύμβολα) απειλούνται όπως άλλωστε και τα σημαντικά παραγωγικά κέντρα που θα έχουν μεγάλο οικονομικό αντίκτυπο. Ο στίχος «I wasn’t born there...», δεν θέλω καν να τον συνεχίσω, από το «San Franciscan Nights» του Eric Burdon επιστρέφει συχνά στη σκέψη. Από την άλλη όμως, κάτι μου λέει ότι δεν πρόκειται να συμβεί απολύτως τίποτε.
Με αυτήν την πεποίθηση που δεν στηρίζεται πουθενά πετάω με την Air France, αλλάζω αεροπλάνο στο Παρίσι και συνεχίζω άλλες 11½ ώρες μέχρι το Σαν Φρανσίσκο. Εκεί θα αποδειχτεί το τραγικό λάθος μου: να ταξιδέψω στην Αμερική με έναν Γερμανό που ανήκει στο ανταγωνιστικό είδος. Έτσι έχω χαρακτηρίσει όλους εκείνους που ενθουσιάζονται με τη «φιλικότητα» των Νοτιοευρωπαίων και των Βορειοαφρικανών, αλλά για τον ίδιο ακριβώς λόγο χαρακτηρίζουν τους Αμερικανούς «επιφανειακούς». Και δεν υπάρχει τίποτε πιο εκνευριστικό σε ένα ταξίδι, για μένα τουλάχιστον, από άτομα ριζωμένα στη νοοτροπία τους, που αδυνατούν να αφεθούν στα καινούργια ερεθίσματα, που δεν είναι σε θέση να δούνε, να απολαύσουν και εν συνεχεία να κρίνουν, παρά μόνο αναζητούν ευκαιρία να επιβεβαιώσουν τις προκαταλήψεις τους. Προς γνώσιν...
«Οι λευκοί» αντιμετωπίζουν τους σκουρόχρωμους Άραβες με καχυποψία. Η έρευνα στα αεροδρόμια είναι εξονυχιστική. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι τίποτε πλέον δεν θα επανέλθει στους «κανονικούς» ρυθμούς της καθημερινότητας, αλλά εγώ είμαι της γνώμης ότι κι αυτό θα παρέλθει όπως τόσα και τόσα άλλα. Δεν έχει περάσει άλλωστε πολύς καιρός από τότε που σε ρωτούσαν διαρκώς αν έχεις πακετάρει ο ίδιος τη βαλίτσα σου ή αν μεταφέρεις αντικείμενα που σου έδωσε κάποιος άλλος... Οι άνθρωποι ξεχνούν. Ευτυχώς; Δυστυχώς; Όπως σε όλα τα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή, η απάντηση πρέπει να είναι «άλλοτε ναι κι άλλοτε όχι». Εξαρτάται...
Διαβάζω τον «Κλιματιζόμενο Εφιάλτη» του Χένρι Μίλλερ. Πόσο κριτικός είναι με τη χώρα του. Πόσο λατρεύει την Ευρώπη! Πόσο θα ήθελα να ζούσε σήμερα και να πηγαίναμε μια βόλτα στο Ηράκλειο λ. χ. που είχε επισκεφτεί προπολεμικά και του είχε αρέσει τόσο. Απλά, σε μερικές χώρες, ο «πολιτισμός» καθυστέρησε να έρθει. Μα σαν ήρθε, παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του εκεί που βασιλεύει το εύκολο κέρδος σε συνδυασμό με την άγνοια, και οι νόμοι παρέχουν απλά ένα άλλοθι πολιτισμού...
Αν κρίνω από τους γύρω μου, νομίζω πως κανείς δεν νιώθει άνετα κατά τη διάρκεια της πτήσης. Ίσως στη νευρικότητά τους να συμβάλει και η θλιβερή εντύπωση που δίνει το κακοσυντηρημένο αεροσκάφος.
Αργότερα θα γελάω με τη σύμπτωση, αλλά την ώρα που περνάω από τον έλεγχο διαβατηρίων δεν είναι καθόλου αστείο. Ο ανάγωγος υπάλληλος, ερευνά το διαβατήριό μου, τη βίζα μου - ως γνωστόν, από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μόνο όσοι έχουν ελληνικό διαβατήριο χρειάζονται βίζα για τις Η.Π.Α.! - και ενώ όλα βαίνουν καλώς κάτι του κάνει ένα «κλικ» και αρχίζει την... ανάκριση. Θέλει να μάθει γιατί έχω μαζί μου τη γερμανική άδεια παραμονής (αχρείαστη στο μεταξύ), πότε πήγα στην Αίγυπτο (καθώς βλέπει τη βίζα αυτής της χώρας σε μια σελίδα του διαβατηρίου μου). Ο συνδυασμός Γερμανίας – Αιγύπτου πρέπει να τον ανησύχησε, αφού του θύμισε τους δράστες των τρομοκρατικών ενεργειών της 11ης Σεπτεμβρίου. Μήπως τρέφω μέσα μου έναν τρομοκράτη που κοιμάται; Με στέλνει στη... δευτεροβάθμια επιτροπή, ξαναχτυπάνε το όνομά μου στα κομπιούτερ, απογοητεύονται. Κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο. Πάνω που πιστεύω πως ξεμπέρδεψα διαπιστώνω ότι δεν έχει έρθει η βαλίτσα μου! Καμιά δεκαριά ακόμη ομοιοπαθείς είναι στην ουρά πριν από μένα και συμπληρώνουν έντυπα με περιγραφή των αποσκευών τους. Ο Γερμανός συνταξιδιώτης μου είναι πεπεισμένος ότι κάτι που θεωρήθηκε ύποπτο θα υπήρχε στις βαλίτσες που δεν έφτασαν και αρχίζει να μου εξηγεί τη θεωρία του, που στηρίζεται αποκλειστικά στη φαντασία του που καλπάζει ανάλογα με την ένταση των ημερών. Μάλλον ξέχασε πως λίγο πριν μου περιέγραφε πώς πριν από δυο χρόνια, σε ήρεμη εποχή, δεν είχε έρθει η βαλίτσα του από τη Μαδρίτη. Νόμιζα πως κάτι τέτοια αποκυήματα είναι ελληνικό προνόμιο, αλλά μπα! Απλά, επαρχιώτικο! Η Air France μού δίνει το δικαίωμα να ψωνίσω για 150 δολάρια, ποσό που με διαβεβαιώνουν ότι θα εισπράξω αργότερα στο Βερολίνο, προσκομίζοντας τις αποδείξεις. (Η αλήθεια είναι ότι ύστερα από διάφορες προσπάθειες να έρθω σε επαφή με τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας που βρίσκονται στη Φρανκφούρτη - ναι, ολόκληρη πρωτεύουσα της Γερμανίας δεν έχει γραφεία της Air France! - θα κατορθώσω να εισπράξω τα ¾ του ποσού, λίγο πριν τα Χριστούγεννα!). Το πρόβλημα είναι πως ακόμη και στην Αμερική τα μαγαζιά κλείνουν κάποια στιγμή τις Κυριακές (19οο). Τουλάχιστον καταφέρνω να αγοράσω οδοντόκρεμα, οδοντόβουρτσα, αφρό ξυρίσματος και ξυραφάκια! Κοντεύει 11 μ.μ., πράγμα που σημαίνει ότι το εσωτερικό μου ρολόι δείχνει 8 το πρωί. Πηγαίνω να πιω κάτι στο μπαρ του ξενοδοχείου και καθώς με τον συνταξιδιώτη μου μιλάω γερμανικά, ένας από τους λιγοστούς πελάτες προσφέρεται να μας κεράσει ένα ποτό λέγοντας «σε οποιονδήποτε έχει έρθει από τόσο μακριά τέτοια εποχή αξίζει τουλάχιστον ένα κέρασμα...» Οι Αμερικανοί είναι σοκαρισμένοι. Ασφαλώς αν μια τέτοια κίνηση γινόταν από έναν Μαροκινό, Τυνήσιο ή Έλληνα, ο φίλος μου θα έσπευδε να βγάλει το συμπέρασμα περί φιλικών λαών κ.λπ. Εδώ το αφήνει ασχολίαστο. Εγώ όμως δεν θα χάσω την ευκαιρία να επισημάνω πόσο μη γερμανικό είναι το κέρασμα...
Κοιμάμαι με διαλείμματα. Το πρώτο μου μέλημα μετά το πρωινό είναι να βγω για ψώνια. Κάλτσες, εσώρουχα, πουκάμισο, παντελόνι... Ο καιρός είναι αρκετά καλός, αλλά χρειάζομαι κι ένα πουλόβερ. Άλλωστε και ο Μαρκ Τουέιν, ύστερα από ένα καλοκαίρι που πέρασε στην πόλη, δήλωσε ότι ήταν ο πιο ήπιος χειμώνας της ζωής του! Ένα μεγάλο τμήμα της κεντρικής Market Street είναι χώρος όπου περιδιαβαίνουν οι άστεγοι, κι ένα μαγαζί ειδών λαϊκής τέχνης του Αφγανιστάν έχει βγάλει στην πόρτα του μια υφαντή αμερικάνικη σημαία. Δεν ξέρω αν προϋπήρχε της 11ης Σεπτεμβρίου, αλλά κάτι μου λέει πως πρόκειται για πρόσφατη προσπάθεια διαφοροποίησης της θέσης του ιδιοκτήτη... Πολλοί είναι εξάλλου οι μετανάστες που δηλώνουν με κάθε τρόπο την αντίθεση τους στην επίθεση που δέχτηκαν οι Η.Π.Α. Παρεμπιπτόντως, από μπροστά μου περνάει μια μικρή διαδήλωση κατά του πολέμου. Τριγύρω υπάρχουν κάθε λογής διακονίες, ένας ναός Scientology και πολλοί αλκοολικοί.
Το Δημαρχείο έχει κτιστεί από γρανίτη και μάρμαρο με πρότυπο το Καπιτώλιο της Ουάσινγκτον. Στη ευρύχωρη πλατεία που απλώνεται μπροστά του και που πλαισιώνεται από ένα σύμπλεγμα αιθουσών συναυλιών - στην όπερα παίζουν το «Σαμψών και Δαλιδά» του Saint-Saens σε μια ωραία, συμβατική σκηνοθεσία - γίνεται λαϊκή αγορά. Φρέσκα φρούτα, ψάρια και κρέατα. Τα συνηθισμένα προϊόντα των λαϊκών αγορών, αλλά τόσο διαφορετικά από την Ευρώπη!
Λίγο παρακάτω μια έκθεση αυτοκινήτων είναι ο ίδιος ακριβώς χώρος που στεγαζόταν η αίθουσα Fillmore West του Bill Graham, χωρητικότητας 2.800 θέσεων, πριν πέσει θύμα του γιγαντισμού του ροκ. Αντίθετα, το Fillmore Auditorium στον δυτικό τομέα της πόλης, που είχε πέσει σε δυσμένεια μετά τη δολοφονία του Martin Luther King, Jr., επειδή ο Billy Graham φοβήθηκε ότι το λευκό κοινό δεν θα πήγαινε σε μια συνοικία μαύρων ως επί το πλείστον, επαναλειτουργεί. Εδώ ηχογραφήθηκε το live τμήμα του «Wheels On Fire» των Cream.
Έχει βγει ψύχρα εδώ και αρκετή ώρα και παίρνω τον υπόγειο για το ξενοδοχείο. Η βαλίτσα μου δεν έχει έρθει ακόμη. Ανεβαίνω στο δωμάτιο και χαζεύω τη θέα από τον έκτο όροφο, με τον ήλιο να μπαίνει μέσα από το παράθυρο. Ανοίγω την τηλεόραση. Ειδήσεις για την τρομοκρατία, ειδήσεις για την επιχείρηση της πάταξης της Αλ Καΐντα, απαντήσεις του Μπιν Λάντεν... Η βαλίτσα έρχεται με δύο εικοσιτετράωρα καθυστέρηση.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίστεψαν ότι ο καταστροφικός σεισμός που έπληξε την πόλη το 1906 (και που είδαμε αργότερα στην εξαιρετική ταινία «San Francisco» του S. Van Dyke με τους Clark Gable, Jeanette MacDonald και Spencer Tracy) ήταν θεόσταλτος! Τα «έκλυτα ήθη», βλέπετε, δεν ήταν φαινόμενο που εισήγαγαν οι χίπηδες! Τα βικτοριανά σπίτια που παρέμειναν εξακολουθούν να στολίζουν δύο μεγάλες περιοχές της πόλης. Μία από αυτές βρίσκεται γύρω από την μυθική γωνία που σχηματίζουν οι οδοί Haight και Ashbury, την εστία ενός ολόκληρου κινήματος. Το φιλελεύθερο πνεύμα του Σαν Φρανσίσκο αναπτύχθηκε από τους beat ακτιβιστές, συνεχίστηκε στη δεκαετία του ’60 και ύστερα από το καλοκαίρι της αγάπης και την παρακμή των παιδιών των λουλουδιών, η δραστηριότητα της ομοφυλόφιλης κοινότητας της πόλης την κατέστησε πρωτοπόρα στη διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων και κατ’ επέκταση - ιδιαίτερα την περιοχή Castro - Μέκκα πολλών gay του πλανήτη. Οι ΗΠΑ επιτίθενται στο Αφγανιστάν ενώ στην Castro Street ξεκινάει μια γιορτή ομοφυλόφιλης υπερηφάνειας (gay pride) με πάγκους φαγητών. Λουκάνικα, μπιφτέκια αλλά και πολλές σπεσιαλιτέ για χορτοφάγους. «Έτσι ακριβώς τα είχα φανταστεί…», ξεκινάει ο χορτοφάγος Γερμανός συνταξιδιώτης μου, αρνητικός στις πρώτες μυρωδιές της ψητής σάρκας. «Κι όμως έχει μεγάλη ποικιλία και για άτομα που δεν τρώνε κρέας συγκριτικά με την Ευρώπη», επιμένω. Το παραδέχεται αλλά τι να το κάνεις;
Σήμερα η Haight Street αναπολεί το παρελθόν της με καταστήματα σουβενίρ, μέντιουμ με κάρτες ταρό, αντικείμενα new age... Σε κάποια καφέ βλέπεις μερικούς αργοκίνητους ξεχασμένους χίπις, αλλά ο κανόνας είναι οι βιαστικοί inline skaters. Κάπου - κάπου ξεχωρίζει και ένα σαρίκι, αφού δυο κατάξανθοι Αμερικάνοι διάλεξαν αυτόν τον τρόπο για να εκφράσουν τη συμπαράστασή του στους Αφγανούς...
Πολλοί τουρίστες αναζητούν τα σπίτια που έμεναν στη δεκαετία του ’60 συγκροτήματα όπως οι Grateful Dead και οι Jefferson Airplane. Εγώ συνεχίζω προς το Golden Gate Park, που μπορεί να μην καταλαμβάνει την έκταση του Central Park, θεωρείται όμως πιο ασφαλές και περιλαμβάνει τρία μουσεία. Στο Ασιατικό Μουσείο, εκτός από τα μόνιμα εκθέματα από διάφορες χώρες του κεντροανατολικού κυρίως τμήματος αυτής της ηπείρου - μια καλή ευκαιρία να δει κανείς φιγούρες γνωστές από την ιστορία του βουδισμού όπως τον Αβαλοκιτεσβάρα ή τον εύθυμο καλόγερο του Ζεν, Hotei, και τη θεότητα Ganesha με μορφή ελέφαντα -, φιλοξενείται μια έκθεση με θέμα τους Σουλτάνους. Δίπλα ακριβώς υπάρχει μια αναπαράσταση ενός γιαπωνέζικου κήπου, με παγόδες, λιμνούλες και γεφυράκια... Το πάρκο τελειώνει στον Ατλαντικό Ωκεανό, στην παραλία με το προφανές όνομα Ocean Beach.
Διασχίζω τη μήκους τριών χιλιομέτρων Golden Gate Bridge (κάτι τέτοιες ενέργειες ανήκουν στα θετικά του να συνταξιδεύεις με Γερμανούς) απ’ όπου η θέα της πόλης σου κόβει την ανάσα. Αργότερα θα διαβάσω ότι στη δεκαετία του ’70 η Grace Slick είχε τρακάρει δυο φορές σε κάποια σημεία της. Απέναντι βρίσκεται το Sausalito (= Μικρή Ιτιά), στη μαρίνα του οποίου είχαν αράξει τα καράβια πολλών διασημοτήτων. Εδώ ο Otis Redding έγραψε το «(Sittin’ on) The Dock Of The Bay» που κυκλοφόρησε λίγο μετά τον θάνατό του.
Στη βάση της γέφυρας βρίσκεται το Presidio που έγινε ευρύτερα γνωστό από την ομώνυμη ταινία του Peter Hyams με πρωταγωνιστές τον Sean Connery και τη Meg Ryan. Στη γύρω περιοχή έχουν τα σπίτια τους η Sharon Stone και ο Robin Williams.
Το San Francisco Museum Of Modern Art (SFMOMA) που εγκαινιάσθηκε το 1995, είναι έργο του Mario Botta (πρώτο έργο του Ελβετού αρχιτέκτονα στις ΗΠΑ και το πρώτο του μουσείο) και αποτελεί τον «σημαντικότερο πολιτιστικό προορισμό της πόλης», όπως αυτοδιαφημίζεται. Είναι ιδιωτικός, μη κερδοσκοπικός οργανισμός που συντηρείται από τα μέλη του, από δωρεές και από τα εισιτήρια που κοστίζουν 10 δολάρια (7 τα μειωμένα). Πέρα από τα μόνιμα εκθέματά του - που κινούνται από τον ιμπρεσιονισμό μέχρι την ποπ-αρτ - και τις εξαιρετικές φωτογραφίες του Ansel Adams, με εντυπωσιάζουν τα έργα των νεαρών Νοτιοαμερικανών καλλιτεχνών που δεν έχουμε ευκαιρία να βλέπουμε συχνά στην Ευρώπη. Μεταμοντέρνο μπαρόκ; Ίσως λίγο κιτς αλλά με πολύ χιούμορ! Απέναντι από το μουσείο βρίσκεται το οικοδομικό σύμπλεγμα Yerba Buena Gardens, περιοχή αναψυχής και εμπορικό κέντρο.
Κατευθύνομαι βόρεια, προς την αποβάθρα (Fisherman’s Wharf) και το Embarcadero, που έχει μετατραπεί σε λούνα παρκ... Παρόμοιες επεμβάσεις έχω δει και σε άλλα λιμάνια της χώρας. Σίγουρα απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν «όμορφες» αλλά είναι μια κάποια λύση, τουλάχιστον για μια μεγάλη μερίδα του κόσμου. Σε όσους αρέσουν οι σοκολάτες υπάρχει ένα μαγαζί που πουλάει τις περίφημες Ghirardelli. Περπατώντας κατά μήκος της παραλίας με κατεύθυνση το Ferry Building, βλέπεις απέναντι τη βραχονησίδα Αλκατράζ με τις περιβόητες φυλακές. Ασφαλώς και έρχονται στο νου σκηνές από το εξαιρετικό «Escape From Alcatraz» με τον Clint Eastwood να επιχειρεί τη μοναδική πετυχημένη απόδραση από αυτό το υψηλής ασφάλειας σωφρονιστικό ίδρυμα και το όχι σπουδαίο «The Rock» (τελικά, πολλή δουλειά είχε ο Κόνερι στο Σαν Φρανσίσκο). Σουβενίρ με αυτό το μοτίβο πουλιούνται παντού. Τριάντα περίπου χιλιόμετρα βορειότερα βρίσκεται μια άλλη διαβόητη φυλακή, η San Quentin που έχω συνδέσει με τον Johnny Cash λόγω του live άλμπουμ του.
Διασχίζοντας την Columbus Avenue πέφτω επάνω στο βιβλιοπωλείο City Lights του Lawrence Ferlinghetti. Εδώ ξεκίνησε η ιστορία των beat συγγραφέων - εδώ πρωτοδιάβασε το «Ουρλιαχτό» ο Allen Ginsberg - και ο χώρος είναι γεμάτος από τις μνήμες τους. Απέναντι υπάρχει και η Jack Kerouac Lane.
Νοτιότερα ξεκινάει η Chinatown, με πάνω από εκατό εστιατόρια σε έκταση δεκαπέντε περίπου οικοδομικών τετραγώνων. Στα υπόλοιπα μαγαζιά (μανάβικα, ψαράδικα, τουριστικών ειδών) οι Κινέζοι αναμειγνύονται με τους τουρίστες. Η ιστορία αυτής της περιοχής ξεκινάει από την εποχή των σιδηροδρόμων, όταν πολλοί Κινέζοι ήρθαν να δουλέψουν ως εργάτες.
Το Nob Hill θεωρείται ιδιαίτερα αριστοκρατική συνοικία και το όνομά του έχει υιοθετηθεί από πολλά καταστήματα και μπαρ σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ ως συνώνυμο της κομψότητας. Ο σεισμός του 1906 κατέστρεψε πολλά από τα επιβλητικά κτήρια που ανήκαν κυρίως σε μεγιστάνες της εποχής των χρυσοθήρων και αργότερα του σιδηρόδρομου. Από πολλά σημεία της γεμάτης ανηφόρες (και τις ανάλογες κατηφόρες) περιοχής η θέα είναι μοναδική.
Σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους βρίσκονται η Union Square και η Transamerica Pyramid, ύψους 256 μέτρων. Εκεί κοντά είναι και το διώροφο δισκάδικο Rasputin, ιδιαίτερα ενδιαφέρον για τους φίλους του βινυλίου.
Το τελεφερίκ (cable-car) είναι το πιο άνετο και γραφικό μέσο για να μετακινηθείς μεταξύ της Market Street και της Chinatown, αλλά και βορειότερα. Αρκεί να μην κάνει κρύο γιατί είναι ανοιχτά από παντού. Ενδιαφέρον έχει και ο χώρος που στρίβουν τα οχήματα, στο αδιέξοδο της Powell επί της Market Street, όπου σχηματίζεται μια αποκαρδιωτική ουρά που όμως προχωράει απίστευτα γρήγορα. Πολύ εξυπηρετικός και σύγχρονος είναι πάντως ο υπόγειος.
Η Lily Tomlin δίνει ρεσιτάλ στο one-woman-show «The Search Of Intelligent Life...», στο πιο παράξενο θέατρο που έχω πάει ποτέ μου! Βρίσκεται στον πρώτο όροφο ενός ξενοδοχείου!
Το πρωινό στο ξενοδοχείο έχει καταντήσει ανυπόφορο, κυρίως χάρη στην ίδια κασέτα με γνωστά αποσπάσματα κλασικής μουσικής σε... muzak. Η ξανθιά, ψηλή, νεαρή σερβιτόρα δεν μιλάει καλά αγγλικά και μου κάνει εντύπωση γιατί την είχα κατατάξει στις Σκανδιναβές. Θα τη συναντήσω αργότερα να δουλεύει σε ένα κατάστημα τουριστικών ειδών και θα τη ρωτήσω για να μου λυθεί η απορία. Είναι από την Πολωνία και σπουδάζει Πολιτικές Επιστήμες.
Μια εκδρομή 3½ ωρών με φέρνει αρχικά στο δάσος Muir με δέντρα Redwood που έχουν μέσο όρο ηλικίας τα 600 χρόνια (συχνά φτάνουν τα 1.000). Τώρα μπορώ κι εγώ επιτέλους να ισχυριστώ «I’ve been to Hollywood, I’ve been to Redwood...», όπως ο Neil Young. Θα καταλήξω για βόλτα στο γραφικότατο Sausalito, με τον ήλιο να χρυσίζει τα νερά του κόλπου και τις γκαλερί να συναγωνίζονται η μία την άλλη σε εντυπωσιακά εκθέματα. Μια πανέμορφη γυναικεία φιγούρα σε φυσικό μέγεθος - έργο γλύπτη από τη Ζιμπάμπουε - κοστίζει 18.000 δολάρια! Αποφασίζω να κάνω άλλη μία εκδρομή, αυτή τη φορά ημερήσια, νότια του Σαν Φρανσίσκο.
Πώς να περιγράψει κανείς το Carmel, αυτή την πνιγμένη στα δέντρα, πανέμορφη κωμόπολη δίπλα στον Ειρηνικό; Τα μόνα στοιχεία που μου ήταν γνωστά γι’ αυτήν ήταν η φωτογραφία στο εξώφυλλο του Concert By The Sea του Erroll Garner και το ότι στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο Clint Eastwood χρημάτισε δήμαρχός της. Τώρα εξακολουθεί να ζει εκεί η Doris Day και άλλοι διάσημοι σταρ.
Οι αναφορές στο Monterey δεν περιορίζονται μόνο στο φεστιβάλ του Καλοκαιριού του 1967 (15, 16, 17 Ιουνίου) με τη συμμετοχή του Otis Redding και του Jimi Hendrix. Είναι και το Cannery Row του John Steinbeck, (ταινία με τους Nick Nolte και Debra Winger). Στην περιοχή έχουν γυριστεί και τα «Play Misty For Me», «East Of Eden» και «Sandpipers». Πιο κάτω γιορτάζουν το σκόρδο και το χρησιμοποιούν ως βάση σε οτιδήποτε παρασκευάζουν. Πατατάκια, ποτά, γλυκά, παγωτά...
Στην πτήση της επιστροφής θα με πάρει ο ύπνος παρακολουθώντας το «Bridget Jones’ Diary». Να που το φιλμ χρησίμευσε σε κάτι!

2001/2006