Τέλη Ιουλίου, άφηνα πίσω μου τη ζέστη του Βερολίνου για την κάψα της Νέας Υόρκης. Αυτή τη φορά θα απολάμβανα την πόλη σαν να ήμουν μόνιμος κάτοικός της, αφού για τέσσερις ολόκληρες βδομάδες θα είχα στη διάθεσή μου το διαμέρισμα της φίλης μου στην 73η Οδό, μεταξύ 2ης και 3ης Λεωφόρου. Το μόνο αντάλλαγμα που μου ζητούσε ήταν να φροντίζω τη γάτα της, την Emmy! Η εν λόγω Έμη ήταν Μ (Εμ) – Ε (η), επειδή προερχόταν από την πολιτεία Maine, που η συντομογραφία της είναι ΜΕ! Κάτι τέτοια λογοπαίγνια με κερδίζουν αμέσως και η γάτα - ακόμη και για κάποιον σαν εμένα, που δεν τρελαίνεται για … νταντέματα - ήταν υπέροχη!
H Austrian Airlines με ενθουσιάζει. Άνετες θέσεις, μόνιτορ με παιχνίδια στην πλάτη της κάθε μιας, τηλέφωνο... Η πτήση από τη Βιέννη διαρκεί 9½ ώρες περίπου αλλά είναι η πιο άνετη που έχω κάνει ποτέ προς την Αμερική, δεν με ενοχλεί ούτε η ανήσυχη μικρή Ινδή παραδίπλα μου. Στο μέλλον τα παιδιά θα επιτρέπεται να ταξιδεύουν μόνο απομονωμένα! Δυο ώρες πριν την προσγείωση, η Ευρώπη φαντάζει πολύ μακριά. Ο έλεγχος στο JFK δεν παρουσιάζει προβλήματα. Χαίρομαι που αντικρίζω το Shea Stadium και ξεκινάω τους πρώτους μουσικούς συνειρμούς καθώς το συνδέω με τους Beatles...
Δεν ήταν μόνο το διαμέρισμα στο Μανχάταν - αρνήθηκα το αυτοκίνητο γιατί δεν είχα καμία όρεξη να ψάχνω απελπισμένα, ούτε να πληρώνω τα αστρονομικά ποσά για πάρκινγκ - αλλά και τα κλειδιά για το άλλο διαμέρισμα, στο Fire Island! Πήγα ένα Σαββατοκύριακο, αλλά δεν βοήθησε ο καιρός να το ευχαριστηθώ.. Ωστόσο χάρηκα τη διαδρομή. Ξεκίνησα από τον σταθμό Pennsylvania, δίπλα στο Madison Square Garden. Το τρένο χρειάστηκε μιάμιση ώρα μέχρι τον σταθμό Babylon στο Long Island και από εκεί στο Sayville, από όπου, με μικρά λεωφορεία γίνεται η μεταφορά στο ferryboat που κάνει την εικοσάλεπτη διαδρομή ως το Fire Island. Εκεί δεν επιτρέπονται αυτοκίνητα. Η θέα από το μπαλκόνι κατά το ηλιοβασίλεμα είναι μαγευτική, αλλά κάνει ψύχρα. Τα boardwalks - ξύλινα πεζοδρόμια που διευκολύνουν το βάδισμα πάνω από την άμμο - κυριαρχούν σε όλο το μήκος της παραλίας αλλά και στο στενό πλάτος της. Ούτε καν που σκέφτηκα να βουτήξω στον παγωμένο Ατλαντικό. Άλλωστε, το επιτρεπτό μήκος για το μαγιό είναι λίγο πάνω από το γόνατο!
Στην πρώτη κιόλας βόλτα με την Joan, που φεύγει την επομένη για την Ιταλία, βρίσκομαι στο βιβλιοπωλείο Coliseum, στο Broadway. Δεν απέχει πολύ από το μαγαζί της Harley Davidson και το Hard Rock Café, από όπου θέλει να αγοράσει Τ-Shirts για τα παιδιά της σπιτονοικοκυράς της... Στέκομαι τυχερός. Βιβλία σε καταπληκτικές προσφορές, ακόμη και με το δολάριο στα ύψη! Επιστρέφω στο σπίτι φορτωμένος με τρεις σακούλες... Ανάμεσα στα αποκτήματά μου - πότε θα βρω χρόνο να τα διαβάσω ΚΑΙ να δω αυτά που θέλω στην πόλη; - είναι και ο οδηγός «Rock & Roll Traveler USA» του οίκου Fodor’s. Χαίρομαι όταν διαπιστώνω ότι είναι η πρώτη έκδοση και είναι του 1996. Είχα ξεκινήσει να γράφω κάτι ανάλογο από το 1992! Τώρα, μου δίνει την καταπληκτική ιδέα να γυρίσω στα ροκ αξιοθέατα της πόλης που είναι πάμπολλα!
Η Νέα Υόρκη με ενθουσιάζει. Κάθε φορά που την επισκέπτομαι δεν χορταίνω να κυκλοφορώ στους δρόμους της. Κι εκεί που το Μανχάταν κάποιες στιγμές φαίνεται μικρό και σε ξεγελάει, ξεποδαριάζεσαι χωρίς να το καταλάβεις. H ιστορία του ξεκινάει το 1525, όταν ο Giovanni da Verrazzano κατέπλευσε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Λίγους μήνες αργότερα, η κακοκαιρία εμπόδισε κάποιους Πορτογάλους ναυτικούς να κάνουν το ίδιο. Το 1609, ο Henry Hudson, ένας Άγγλος στις υπηρεσίες των Ολλανδών, κατέπλευσε στον ποταμό που στο μεταξύ έχει το όνομά του, με την ελπίδα να βρει τις Ινδίες στη... γωνία. Οι Ολλανδοί αγόρασαν το Μανχάταν από τους Ινδιάνους για 24 δολάρια και το ονόμασαν Νέο Άμστερνταμ (1626)! Υπεύθυνος της αποικίας διορίστηκε ο Peter Stuyvesant. Στον αγγλο-ολλανδικό πόλεμο που ακολούθησε, η αποικία περιήλθε στους Άγγλους και συγκεκριμένα στην κυριότητα του δούκα της Υόρκης, αδελφού του Άγγλου βασιλιά (1664).
Ξεκινάω από την uptown: ο μεγαλύτερος γοτθικός καθεδρικός ναός του κόσμου St. John The Divine (επισκοπικός) δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, αλλά έχει ήδη χωρητικότητα 5.000 ατόμων! Η ανέγερση του ξεκίνησε το 1846 με σχέδια του αρχιτέκτονα John Renwick. Από έξω φέρνει στον νου τον καθεδρικό της Κολωνίας, ενώ το εσωτερικό του της Amiens, και υπολογίζεται ότι θα περάσουν άλλα εκατό χρόνια μέχρι την πλήρη ολοκλήρωσή του. Το Columbia University που ιδρύθηκε το 1754 είναι λίγο πιο πέρα και, όπως συνήθως συμβαίνει γύρω από τα πανεπιστήμια, η περιοχή έχει ενδιαφέροντα βιβλιοπωλεία. Σε ένα από αυτά βρίσκω μια πανέμορφη έκδοση (με χοντρό εξώφυλλο) του «Early Work 1970 – 1979» της Patti Smith, ενώ στο πατάρι του περίφημου Gotham City έχω την ευκαιρία να δω μια έκθεση με σκίτσα της.
Στο Central Park παίζεται δωρεάν ο «Γλάρος» του Τσέχοφ σε σκηνοθεσία Mike Nichols και ένα καστ που σε κάνει να θέλεις να πληρώσεις και το ακριβότερο εισιτήριο προκειμένου να βρεις θέση: Meryl Streep, Marcia Gay Harden, Christopher Walken... Ο κόσμος στήνεται από τα μεσάνυχτα στην ουρά του θεάτρου μέσα στο πάρκο αλλά και σε ένα άλλο εκδοτήριο στο Greenwich Village. Όσοι νομίζουν ότι θα εξασφαλίσουν εισιτήριο μετά τις τρεις τα ξημερώματα (εγώ ας πούμε) απατώνται! Εκεί που περιμένω ακούω σχόλια: «Είναι σίγουρα δημοκρατικό το ότι κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει μέσο για να βρει εισιτήριο (έπειτα πώς να μην μου φαίνεται μακριά η Ελλάδα;), αλλά οι πλούσιοι μπορούν να πληρώσουν κάποιους για να στηθούν στην ουρά...» Α, τελικά δεν υπάρχει ισότητα! Επειδή οι Αμερικανοί δεν ξεκίνησαν χθες να διοργανώνουν παρόμοιες εκδηλώσεις, έχουν προνοήσει και για τους υπερήλικες υπάρχει ξεχωριστή ουρά αναμονής, με όχι τόσο άγριες προδιαγραφές. Εκεί κάποιος «senior citizen» - όρος που δεν είναι διακοσμητικός και πρέπει να δει κανείς με τι απαιτήσεις ανεβαίνουν οι ηλικιωμένοι στα λεωφορεία - έχει πιθανότητες να βρει εισιτήριο ακόμη κι αν πάει γύρω στις επτά το πρωί! Απέναντι ορθώνεται το ξακουστό Dakota, το επιβλητικό κτήριο που χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα και ονομάστηκε έτσι σκωπτικά επειδή εκείνη την εποχή απείχε από το κέντρο της πόλης, όσο περίπου οι πολιτείες Ντακότα! Εκεί γυρίστηκαν σκηνές από το «Μωρό της Ρόζμαρι» του Πολάνσκι, εκεί δολοφονήθηκε και ο John Lennon. Στα διαμερίσματά του έχουν μείνει κατά διαστήματα διασημότητες από τον χώρο της μουσικής και του κινηματογράφου: Boris Karloff, Leonard Bernstein, Judy Garland, Lauren Bacall, Roberta Flack... Σε ένα από αυτά υποτίθεται ότι μένει και ο Tom Cruise στο «Vanilla Sky».
Σε διαφορετικούς χώρους του Ανατολικού Χωριού (East Village) ξεκινάει ένα δεκαπενθήμερο φεστιβάλ θεάτρου, το Fringe. Θα φροντίσω να δω όσο το δυνατόν περισσότερες παραστάσεις - στη διάρκεια θα διαπιστώσω πως είμαι «εξαρτημένος» και πως κανονίζω την ημέρα μου ανάλογα με τα έργα που θέλω να δω - και θα απολαύσω έτσι την περιοχή που μου ήταν άγνωστη, φτάνοντας μέχρι τη Lower East Side, τη «Loisaida» των Πουερτορικανών και του Joe Jackson, και μερικές ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Είναι εντυπωσιακό να βλέπει κανείς μια ωριαία απόδοση γεμάτη ευρήματα του διαχρονικού δράματος «Woyzeck» του Georg Büchner από μια επαρχιακή εγγλέζικη θεατρική ομάδα εφήβων. Ο μονόλογος του Mike Daisey «21 Dog Years – Doing Time @ Amazon.com» είναι μία εξαιρετικά έξυπνη σάτιρα με θέμα του συμβιβασμούς για την καθημερινή επιβίωση. Το «Einstein’s Dreams» παίζεται σε ένα καυτό θεατράκι όπου οι λιγοστοί ανεμιστήρες δεν μπορούν να δροσίσουν την ατμόσφαιρα, ενώ η ιστορία του «Ανθρώπου – Ελέφαντα» John Merrick σε μιούζικαλ θα μπορούσε να μην είχε γραφεί ποτέ. Αφελές είναι και το μιούζικαλ «Tarnish» με επιρροές που ξεκινάνε από τον Cole Porter και φθάνουν μέχρι τη Melissa Etheridge μέσω των Who! Το μονόπρακτο «A Touch Of Poe» είναι ένα tour de force του Άγγλου ηθοποιού Kevin Mitchell Martin που παρουσιάζει τη σύντομη, θυελλώδη ζωή και το έργο του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα Edgar Allan Poe. Δυο κορίτσια παρουσιάζουν το εικοσάλεπτο γλωσσικό παραλήρημα «Photograph» της Gertrude Stein. Τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες υποδύεται η Esther Silberstein στο έργο της «People Like Us». Στο διαφημιστικό πλακάτ ποζάρει αγκαλιά με μια κιθάρα παραπέμποντας στα εξώφυλλα του Rolling Stone, αφού ο τίτλος είναι γραμμένος με τους χαρακτήρες του περιοδικού. Καθόλου άσχημο το «Preview Of A Murder» που θυμίζει φτηνά αστυνομικά μυθιστορήματα και είναι σκηνοθετημένο έτσι ώστε να θυμίζει περισσότερο ραδιοφωνικό θέατρο. Αντίθετα, η πολυδιαφημισμένη σάτιρα «Chelsea Murder Mystery», δεν ικανοποιεί όσο αναμενόταν. Ίσως η πλέον ολοκληρωμένη παράσταση να είναι το «Leaf In The Mailbox», που ήδη είχε κερδίσει βραβείο στο φεστιβάλ του Μόντρεαλ.
Στα διαλείμματα τρώω knisch (εβραϊκές σπεσιαλιτέ από πατάτα) στο Schimmel ή σάντουιτς με παστράμι στου Katz’s, το αγαπημένο στέκι πολλών προέδρων των Η.Π.Α., όπου έχει γυριστεί η σκηνή του «οργασμού» του «When Harry Met Sally» με τον Billy Crystal και την Meg Ryan.
Εκεί κοντά ανακάλυψα το... εξώφυλλο του «Physical Graffiti» των Led Zeppelin (96-98 St. Marks Place), στις σκάλες του οποίου γυρίστηκε και το video του «Waiting For A Friend» των Rolling Stones. Καθώς τρώω σε ένα εστιατόριο περνάει από δίπλα μου ο Lenny Kaye (ροκ γραφιάς, αλλά και κιθαρίστας του γκρουπ της Patti Smith). Το θρυλικό κλαμπ Fillmore East έχει γίνει τράπεζα Emigrants, ενώ ένα deli έχει πάρει τη θέση του Max’s Kansas City! Στο πρώτο έχει ηχογραφηθεί ένα από τα πλέον θρυλικά ζωντανά ροκ άλμπουμ όλων των εποχών, αυτό των Allman Brothers (1971). Τουλάχιστον παραμένουν ακόμη τα Nuyorican Poets Café και το Knitting Factory. Πίνω καφέ στο Zoo, όπου σύχναζε ο Beck όταν το μαγαζί λεγόταν Kiev - η περιοχή είναι πράγματι γεμάτη Ουκρανούς και ζωντανή όλες τις ώρες. Τατουάζ, piercing, μοναδική πολυχρωμία και ζέστη... Η λέξη που κυριαρχεί στο φαγητό, τόσο στα σούπερ μάρκετ όσο και στα εστιατόρια είναι «organics», τα προϊόντα που παράγονται με οργανικά λιπάσματα και χρησιμοποιώντας την παλιά γεωργική τακτική της εναλλασσόμενης φυτείας. Στα drugstores φαίνεται πως ο Duane Reade έχει μονοπώλιο. Εντύπωση μου προκαλεί και ο αριθμός των καθαριστηρίων και των στούντιο για μανικιούρ – «Nails». Τα βλέπω κυρίως κατά μήκος της 2nd Avenue (2ης Λεωφόρου), μέσα από το λεωφορείο που παίρνω καθημερινά για το Ανατολικό Βίλατζ. Η διαδρομή, μπροστά από τη γέφυρα της 59ης Οδού (Feeling Groovy?), διαρκεί από είκοσι μέχρι πενήντα λεπτά καμιά φορά, ανάλογα με την κίνηση. Μπορεί τα λεωφορεία να μην έρχονται με τη συνέπεια του Βερολίνου - ίσα ίσα που πολλοί ντόπιοι τα αποκαλούν «δειλά» επειδή «φοβούνται» να ταξιδέψουν μόνα τους, και συνήθως έρχονται δύο δύο - αλλά είναι κλιματιζόμενα! Και κλιματισμός στη Νέα Υόρκη σημαίνει ότι χρειάζεσαι μπουφάν. Ο οδηγός τους σηκώνεται αγόγγυστα από τη θέση του και πηγαίνει στην μεσαία πόρτα που χαμηλώνει, κάθε φορά που χρειάζεται να ανεβούν άτομα που κυκλοφορούν με αναπηρικό καροτσάκι. Σε απόσταση είκοσι στάσεων κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί πέντε φορές. Και βέβαια η αντίστροφη κίνηση γίνεται όταν κάποιο από αυτά τα άτομα με ειδικές ανάγκες θέλει να κατεβεί. Κανένας δεν διαμαρτύρεται. Βλέπετε, οι άνθρωποι έχουν άλλους τομείς της ζωής τους να επιδείξουν ζήλο. Δεν βιάζονται να φτάσουν γρήγορα κάπου κι ύστερα να μην ξέρουν πώς να σκοτώσουν την ώρα τους... Είναι εντυπωσιακό επίσης πόσοι κυκλοφορούν φορώντας ακουστικά (αυτά που περιβάλλουν τον αυχένα). Στην Αμερική, όπως και στην Αγγλία άλλωστε, η μουσική παίζει σπουδαίο ρόλο και είναι αναπόσπαστο τμήμα της καθημερινής ζωής.
Στη Νέα Υόρκη, ένας δρόμος χωρίζει την Ιταλία από την Κίνα. Βόρεια και Νότια της Canal Street βρίσκεσαι αντιμέτωπος με δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κουλτούρες. Πέρα από τις σε βάθος διαφορές, γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι οι Ιταλοί ζούνε έξω, με τα γνωστά από τη Μεσόγειο τραπεζάκια, ενώ οι Κινέζοι μέσα. Αν είσαι φίλος της κινέζικης κουζίνας, βρίσκεις ένα καλό εστιατόριο με τα - σχετικά σπάνια στην ηπειρωτική Ευρώπη - dim sum! Ωστόσο, πόσο πρέπει να απέχει η εποχή που οι Richard Rodgers και Lorenz Hart υμνούσαν τις χάρες αυτής της συνοικίας του Manhattan «... and tell me what street compares with Mott Street in July...».
Η Exit Gallery παρουσιάζει εκατοντάδες εξώφυλλα δίσκων με τίτλο «The LP Show». H γκαλερί Werner, κοντά στο Central Park, - που προφανώς ειδικεύεται στον εξπρεσιονισμό, αφού ανάμεσα στους καλλιτέχνες που εκπροσωπεί αναγνωρίζω όλα τα ονόματα των Γερμανών πάλαι ποτέ «Νέων Άγριων» - εκθέτει έργα του Captain Beefheart, ασφαλώς με το όνομα Don Van Vliet.
Ήξερα το Chelsea με το ομώνυμο, διασημότερο ξενοδοχείο του ροκ, δίπλα στην είσοδο του οποίου στεγάζεται ένα μεταποιητικό ραφείο με το όνομα «Balabanis». Από το 1905 που άνοιξε μέχρι σήμερα, χιλιάδες αντικομφορμιστές έχουν κοιμηθεί στα κρεβάτια του - από τον Dylan Thomas μέχρι τον Bob Dylan, την Janis Joplin και τον Leonard Cohen («Chelsea Hotel #2»). Δεν υπάρχει πλέον το δωμάτιο 100, εκεί που ο Sid (Vicious) κατηγορήθηκε ότι σκότωσε τη Nancy (Spungen) στις 12 Οκτωβρίου 1978. Η πιο ωμή περιγραφή των χώρων του γίνεται στο «Chelsea Girls» (Nico), ενώ το «Chelsea Morning» της Joni Mitchell λέγεται ότι ενέπνευσε το ζεύγος Clinton για το όνομα της κόρης τους.
Στο Greenwich Village βρίσκεται το μεγαλύτερο βιβλιοπωλείο για μεταχειρισμένα αλλά και καινούργια βιβλία. Το Strand φημίζεται ότι έχει στα ράφια του πάνω από δύο εκατομμύρια βιβλία. Εκεί δούλεψε κατά καιρούς η διανόηση του νεοϋορκέζικου πανκ (Tom Verlaine, Richard Hell, Patti Smith). Αργότερα, όταν άρχισαν να δίνουν παραστάσεις έπαιξαν λίγο παρακάτω, στο περίφημο CBGB’s. Περνώντας από την Washington Square είναι αδύνατον να αντισταθώ να σφυρίξω τον σκοπό των Village Stompers.
Η περιοχή TriBeCa (= Triangle Below Canal, δηλαδή το τρίγωνο που σχηματίζεται πέρα από την Canal Street), όπως και το SoHo (= South of Houston, Νότια του Χάουστον και όχι Χιούστον) είναι εδώ και μια δεκαετία περίπου διάσημη για τις πολλές γκαλερί και το εστιατόριο του Robert De Niro. Ολόκληρα οικοδομικά συγκροτήματα έχουν ανακαινιστεί ή ανεγερθεί και η γειτονιά - αντίθετα με τις αντίστοιχες «in» της Ελλάδας που γίνονται γκέτο «διασκέδασης» - είναι βιώσιμη. Στους τοίχους κυριαρχούν χρώματα που ονόμασα αυθαίρετα «ρετρό» (λαδί, καφέ, κίτρινο, πράσινο) επειδή μου θύμισαν τα παλιά ελληνικά μπακάλικα.
Είχα ακούσει για το συμμάζεμα - το «lifting» όπως το αποκαλούν πολλοί - της 42nd Street. Εκεί όπου ο «κακόφημος» δρόμος ήταν γεμάτος από πορνομάγαζα, ναρκωτικά και τον ανάλογο κόσμο που ενδιαφέρεται για αυτά τα πράγματα, ο δήμαρχος Τζουλίανι τη μετέτρεψε μέσα σε λίγα χρόνια σε «βωμό του Ντίσνεϊ», με θέατρα που αναβιώνουν πετυχημένα μιούζικαλ. Δεν μπορώ να αντισταθώ να δω για άλλη μια φορά το Chrysler Building (έργο του αρχιτέκτονα William van Alen, 1930), αγαπημένο ουρανοξύστη των περισσότερων Νεοϋρκέζων και δικό μου. Η Art Deco σε όλο της το μεγαλείο. Το κτήριο δεν έχει ταράτσα με παρατηρητήριο - όπως το Empire State Building (των Shreve, Lamb και Harmon, 1931) οκτώ δρόμους πιο κάτω - αλλά το ισόγειό του σε αποζημιώνει με τα καλογυαλισμένο σκούρο αφρικανικό μάρμαρο. Και βέβαια η κορυφή του με το ανοξείδωτο ατσάλι και τα διαμάντια.
Το μουσείο Whitney - μέλη των Pavement δούλευαν εδώ - είναι δυο βήματα από το σπίτι «μου» και εκτός από τα μόνιμα εκθέματα του 20ου αιώνα, αυτό το διάστημα στεγάζει δυο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες εκθέσεις. Πηγαίνω κυρίως για εκείνη που έχει θέμα τα έργα του Mies van der Rohe στην Αμερική, και στη δεύτερη ανακαλύπτω έναν ζωγράφο: Wayne Thibaud είναι το όνομά, έχει πατήσει τα 80 και ζει στην πρωτεύουσα της Καλιφόρνιας, το Σακραμέντο. Οι γιγαντιαίοι πίνακές του έχουν θέματα της καθημερινής ζωής, κατά κανόνα αντικείμενα που συνήθως βρίσκονται πίσω από γυαλί - πιάτα σε εστιατόριο self service, παιχνίδια, ζαχαρωτά, φλιπεράκια, θέματα από λούνα παρκ... - αλλά και τοπία της Καλιφόρνιας, με ιδιαίτερη έμφαση στη... δραματοποιημένη πολεοδομία του Σαν Φρανσίσκο, όπου οι δρόμοι καταλαμβάνουν κάθετα το κεντρικό σημείο των ταμπλό. Στην είσοδο του μουσείου πουλάνε αφρικανικά γλυπτά σε διπλάσια τιμή από ό,τι στο Βερολίνο.
Στην επιστροφή περνάω από το ξενοδοχείο Carlyle που είναι στο διπλανό τετράγωνο και στο καφέ του οποίου ο Bobby Short εξακολουθεί να τραγουδάει και να παίζει πιάνο. Πρόσφατα ξαναδιάβασα το «Music For Chameleons» του Truman Capote και σε ένα διήγημα περιγράφει έναν περίπατο του εδώ κοντά. Ακολουθώ παρόμοια διαδρομή για το σπίτι.
Φεύγοντας από το Βερολίνο είχα αποφασίσει πως διψούσα για καινούργια πράγματα. Παρά την παγκοσμιοποίηση, πόλεις όπως η Νέα Υόρκη προσφέρουν ερεθίσματα που είναι δύσκολο να βρεθούν αλλού. Ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα το μάτι μου πέφτει σε μια διάλεξη με θέμα την Kabbalah. Ο χώρος δεν απέχει πολύ από τη γειτονιά μου και ξεκινάω να ακούσω τι είναι αυτό που γοήτευσε τόσο τη Madonna. «Η Καμπάλα είναι η διδασκαλία του εβραϊκού μυστικισμού, υπεράνω θρησκείας» εξηγεί ο πολύ χαρισματικός ομιλητής, «και ασχολείται με το πνευματικό μέρος (93%) της ανθρώπινης ύπαρξης με σκοπό να συνδέσει τον άνθρωπο με το σύμπαν. Αποσκοπεί στην καθημερινή βελτίωση του ανθρώπου με απώτερο σκοπό την αποδοχή (αυτό σημαίνει η λέξη) των αγαθών του δημιουργού...» Μπαίνω σιγά – σιγά στο νόημα. Ο δημιουργός παρέχει απλόχερα τα πάντα, το πρόβλημα να τα δεχτούμε είναι ο εαυτός μας, οι αισθήσεις μας, που συχνά μας δεσμεύουν στο εφήμερο...
Τώρα που ακόμη και ο Bill Clinton αγόρασε διαμέρισμα στο Χάρλεμ, η περιοχή ανήκει στα αξιοθέατα. Η μέρα είναι βροχερή και βρίσκω καταφύγιο σε αδιάφορα παλαιοπωλεία και στο δισκοπωλείο HMV καθώς αναζητώ το θρυλικό Apollo Theatre, τη διασημότερη αίθουσα συναυλιών μαύρων ή Αφροαμερικανών όπως είναι ο πολιτικά ορθός όρος σήμερα. Η βροχή σταματάει και συνεχίζω μέχρι τη γωνία 125 και Lexington, στα ίχνη του Lou Reed... Αυτό που έψαχνε εκείνος μάλλον δεν υπάρχει εκεί τώρα. Εγώ απλά περιμένω το λεωφορείο!
Κάτω στο Battery Park, η μέρα είναι θαυμάσια. Από μακριά φαίνεται το άγαλμα της ελευθερίας, το φεριμπότ που κάνει τη διαδρομή Μανχάταν - Staten Island, και τριγύρω πύθωνες που μπορείς να τους δανειστείς για λίγο προκειμένου να φωτογραφηθείς φορώντας τους ως περιδέραιο... Το μνημείο των θυμάτων του πολέμου της Κορέας αναφέρει γύρω στους εκατό Έλληνες νεκρούς και διπλάσιους τραυματίες.
Κοντά στη Wall Street ανακαλύπτω την ελληνική εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Είναι ένας μικρός ναός, που μοιάζει ημιτελής, σαν αυτούς που βλέπει κανείς κατά κόρον στην ελληνική ύπαιθρο. Η ελληνική σημαία κυματίζει και γύρω του υπάρχει ένα ιδιωτικό πάρκινγκ, κατά πολύ μεγαλύτερο των διαστάσεων του ναού. Εντυπωσιάζομαι από το σουρεαλιστικό τοπίο, που προσπαθώ να χωρέσω σε μια φωτογραφία την εκκλησία, το πάρκινγκ και τους δίδυμους πύργους του World Trade Center. Το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό και ασφαλώς, αν ήξερα τι θα συνέβαινε ακριβώς τρεις βδομάδες αργότερα (11 Σεπτεμβρίου), θα ήμουν πιο προσεκτικός.
2001/2006
No comments:
Post a Comment