Δεν είναι κακό να μην γνωρίζεις ότι το Beacon Theater βρίσκεται απέναντι από το Hotel Ansonia, στα υπόγεια του οποίου βρισκόταν η gay σάουνα Continental Baths, απ’ όπου ξεκίνησε την καριέρα της η Bette Midler με τη συνοδεία του Barry Manilow.
Επίσης, δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό να ξέρεις πως ο Nick Cave και οι Bad Seeds ντρέπονται ακόμη με τη μικροψυχία που έδειξαν ακυρώνοντας την προγραμματισμένη συναυλία τους εκεί μερικές βδομάδες μετά την αποφράδα 9/11 του 2001.
Είναι όμως - θεωρώ - εγκληματικό να ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΕΙΣ αποκρύπτοντας έντεχνα και καλύπτοντας επιθετικά την ασχετοσύνη σου. Από τη μια να απορρίπτεις το lifestyle κι από την άλλη να εστιάζεις την προσοχή σου (και τα κείμενά σου) στις ρυτίδες του Mick Jagger ή στην εκτυφλωτική απουσία τους από το πρόσωπο της Madonna.
Κι αν βέβαια ο πρώτος είχε κάνει lifting, θα επέμενες πως «αυτό δεν είναι Rock ’n Roll», δίχως ασφαλώς να ξέρεις να το ορίζεις.
Μα δεν είσαι ο μόνος. Είναι πολύ εύκολο τη σήμερον ημέρα να καβαλάς ένα πληκτρολόγιο και να δημοσιεύεις πάραυτα ό,τι σου κατέβει. Αν, μάλιστα, έχεις και το χάρισμα της γραφής, ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα σταματήσουν στο περιεχόμενο...
Επί της ουσίας: Ο Martin Scorsese κινηματογράφησε δύο συναυλίες των Rolling Stones στο Beacon Theater της Νέας Υόρκης και τις μοντάρισε σε ένα δίωρο φιλμ με τίτλο SHINE A LIGHT που παρουσιάστηκε εκτός συναγωνισμού στο ξεκίνημα της φετινής Berlinale, πρωτοφανές γεγονός για ντοκιμαντέρ στα 58 χρόνια της ιστορίας της.
Εκτός από το μοναδικό συγκρότημα, επί σκηνής ανεβαίνουν για ένα ντουέτο ο καθένας με τη σειρά ο Jack White, ο Buddy Guy και η Christina Aguilera.
Εσύ είσαι παλιά καραβάνα, αλλά νεανίζεις και θέλεις τους ρόκερ σου να τα σπάνε όσο εσύ απολαμβάνεις το ουίσκι σου σε κάποιο τηλεοπτικό στούντιο σχολιάζοντας τα δρώμενα ή κουβεντιάζοντας πίσω από τη τζαμαρία και το air condition ενός χώρου ειδικά διαμορφωμένου για VIPs.
Ωστόσο, αγνοείς τον Jack White, η Christina Aguilera σου είπαν πως παραείναι ΠΟΠ για τα γούστα που (πρέπει να ισχυρίζεσαι πως) έχεις και ο Buddy Guy είναι bluesman και άρα υπεράνω κριτικής (δηλαδή, εκεί δεν παίζουν ρόλο η ηλικία και οι ρυτίδες).
Ο γεννημένος το 1942 σκηνοθέτης είναι κι αυτός μεγάλος πλέον για τα γούστα του πιασάδικου παλιμπαιδισμού σου. Οι πολυβραβευμένοι συνεργάτες του σ’ αφήνουν παγερά αδιάφορο. Εσύ ζεις τώρα το δικό σου πανκ, αφού στα χρόνια της νιότης σου μπορεί να μη διάβαζες τη βίβλο ως άλλος μακαρίτης αρχιεπίσκοπος, διάβαζες όμως τα αιματοβαμμένα μανιφέστα υπεράνω κριτικής κομμάτων που εξακολουθούν να χρωματίζουν τις απόψεις σου, ενώ είσαι έτοιμος να εκσφενδονίσεις την κερασμένη μπουκάλα από το «πρώτο τραπέζι πίστα» αν δεν ντρεπόσουν που το κοροϊδεύεις κι ας το τιμάς.
Οι Rolling Stones αποτελούν κατεστημένο αλλά τρέχεις να προλάβεις τη συνέντευξη Τύπου που θα δώσουν, διότι αυτοί θα πληρώσουν τις σπουδές των παιδιών σου και όχι το γκρουπάκι που δεν σ’ ενδιαφέρει καν να ακούσεις φευγαλέα πριν καθιερωθεί.
Μάλλον έχεις κουραστεί από τη δουλειά σου. Μάλλον δεν σου άρεσε ποτέ. Μάλλον ήταν ένα μέσο να αναρριχηθείς ρίχνοντας παράλληλα γκόμενες. Μάλλον…
Όμως οι Stones keep on Rolling ερήμην σου. Όπως ερήμην σου συνέβαιναν πράγματα και θάματα τόσα χρόνια που εσύ φορούσες τις παρωπίδες που σου είχε παραχωρήσει το κόμμα. Εκείνοι τραγουδάνε το Satisfaction, διασκεδάζουν με τον πρόλογο του Bill Clinton και τη μαμά της Hillary που έρχεται να θαυμάσει τα έργα τέχνης επί σκηνής, όπως θα πήγαινε σε κάποιο μουσείο να δει από κοντά κάποια μπαλαρίνα του Degas. Και βέβαια ο Mick, ο Keith, ο Charlie και ο Ronnie είναι απόλυτοι γνώστες του βεληνεκούς, των αδυναμιών και των δυνατοτήτων τους.
Ασφαλώς και δεν θα στο παίξουν σεμνοί και ταπεινοί μουσικοί, στριμωγμένοι σε μια λιμουζίνα. Αυτά, όπως καλά γνωρίζεις, τα έκαναν σαράντα χρόνια πριν. Τώρα έρχονται ο καθένας μόνος του, βγαίνουν από ξεχωριστές λιμουζίνες την ώρα που ο δρόμος έχει πλημμυρίσει κόσμο και τα μεγάφωνα παίζουν τραγούδια που θα μείνουν στην ιστορία, όταν εσύ δεν θα είσαι ούτε ανέκδοτο στα χείλη εκείνων που θα επιμένουν, δίχως όμως την αυτοπεποίθηση και την πειστικότητα του Jagger:
«If you start me up, if you start me up I never stop, never stop…»
2 comments:
για να μην γεμισουμε τη στηλη των σχολιων με μακροσκελης απαντησεις νομιζω οτι το ιστορικο των τελευταιων ημερων μιλαει μονο του διαβαστε αναλυτικα ενα θελετε στην ιστοσελιδα μας.Ολα αυτα που λενε οι σχολιαστες και δικαιως για το αρχικο προφιλ του φεστιβαλ εχουν δικιο και εμεις το χαρηκαμε πολυ τα πρωτα χρονια ..τα τελευταια ομως αλληθωριζει τραγικα προς την τηλεοραση και οι επιλογες του Ελληνικες και ξενες εχουν υποστει σοβατη κριση κριτηριων δυστυχως.Οι αποκλεισμοι δεν αφορουν μονο Ελληνικες ταινιες αλλα και πολλες αξιολογες ξενες.Εμεις επιθυμουμε και επιδιωκουμε με καθε τροπο με τη δουλεια μας το διαρκη διαλογο της Ελληνικης ταινιας στο διεθνη στιβο κανεις απο εμας δεν ειναι δημοσιος υπαλληλος αλλεολοι ανεξαρτητοι μαχομενοι κινηματογραφιστες που με λυπη διαπιστωνουμε τα τελευταια χρόνια αυτη τη τηλεοπτικη στροφη του Φεστιβαλ στο ,mainstream Οταν ο διευθυντης του δηλωνει ντοκυμαντερ ειναι δημοσιογραφια ..και οταν ολοι γνωριζουεμε τι εστι δημοσιογραφια..νομιζω οτι καθισταται αυτονοητο γιατι αποκλειονται οι εργασιες με αποψη
Την αγωνια μας καταθετουμε γιατι και εμεις κατ εξοχην θεατες ειμαστε Καμμια φορα δυστυχως και τα προσωπα αλλαζουν υστερα πο 15 χρονια διαθεσεις και αισθητικες αποψεις οποτε πιθανον να μην καθιστανται τα πιο καταλληλα.Επισης υπαρχουν στον κοσμο χιλιάδες ανθρωποι νεοι με ταλεντο γνωση και διαθεση αυτο εσεις που ειστε μαχομενοι θεατες και νεοι μην το ξεχνατε ενα αλλο χαρακτηριστικο στη χωρα μας ειναι οτι μενουμε στις μεγαλες ηλικιες στα κυβερνητικα ποστα..by the way ο μονος που αμοιβεται απο το δημοσιο σε ολο αυτο το διαλογο ειναι ο διευθυντης του Φεστιβαλ..και ενδεχομενως θα επρεπε να ειχε καπως μεγαλυτερο σεβασμο στο δημόσιο διαλογο και κυριως σε ολες τις νεες τασεις στο ντοκιμαντερ που βεβαια δεν καλυπτει αλλα πιο συχνα εξοριζει η τηλεοραση.Ευχαριστουμε για τη φιλοξενια περισσοτερα στο μπλογκ μας http://cinemaingreece.blogspot.com/
Αν το σινεμά σας είναι τόσο πρόχειρο όσο το σχόλιό σας καλύτερα να γίνετε... συνδικαλιστές.
Ό,τι πιο άχρηστο έβγαλε ποτέ ο τόπος.
Post a Comment