Πληροφορήθηκα τον θάνατο του Elvis Presley παίζοντας με ένα γειτονόπουλο κάποιο επιτραπέζιο παιχνίδι, στο πλατύσκαλο, ακούγοντας παράλληλα μουσική από ένα μικρό τρανζίστορ. Δεν θυμάμαι τι παίζαμε ούτε ποιο πρόγραμμα ακούγαμε…
Τα καλοκαίρια συναγωνιζόμασταν ποιος θα μείνει περισσότερες μέρες στο σπίτι του. Επικοινωνούσαμε από το παραθυράκι του μπάνιου που «έβλεπε» στον φωταγωγό, αδιάφοροι για τους έτσι κι αλλιώς λιγοστούς γείτονες. Ύστερα εγώ, από πάνω, έβγαινα στο μπαλκόνι και κατέβαζα έναν όροφο πιο κάτω τον κουβά για ν’ ανταλλάξουμε βιβλία. Μίκυ Μάους και Μικρό Καουμπόι πάνω από όλα… Για λίγο καιρό ακόμη…
Ήταν μια εποχή που άλλαζε ερήμην του βασιλιά του ροκ εντ ρολ, καθώς το πανκ είχε κάνει την εμφάνισή του, ο Πόλεμος των Άστρων έσπαζε ρεκόρ στα ταμεία των κινηματογράφων, τα μέλη της RAF καταδικάζονταν σε ισόβια και οι Ισπανοί πήγαιναν στις κάλπες για πρώτη φορά μετά τη από 41 χρόνια και τη δικτατορία του Φράνκο… Το επόμενο καλοκαίρι είχα μεγαλώσει κι εγώ. Οι σεισμοί επέσπευσαν το ξεδίψασμα των ανησυχιών μας, παραχωρώντας μας επιπλέον ελευθερία στις κινήσεις, μακριά από το καχύποπτο βλέμμα των δικών μας…
Πριν ξεψυχήσει η δεκαετία, το τέλος του σχολείου διαδεχόταν η άμεση επίσκεψη στον Μπέζα. Προμηθευόμασταν τα απαραίτητα αντηλιακά, αφρό και ξυραφάκια για τα λιγοστά χνούδια που έβγαιναν στα μάγουλα, αποσμητικά, οδοντόπαστα και καινούρια οδοντόβουρτσα. Τα προφυλακτικά ήταν ακόμη άχρηστα. Γεμίζαμε τον σάκο με μια ντουλάπα φρεσκοσιδερωμένα ρούχα που τσαλακώνονταν πριν από την πρώτη διανυκτέρευση. Ξεκινούσαμε με ωτοστόπ και επιστρέφαμε μόλις ξοδευόταν και η τελευταία δραχμή του ούτως ή άλλως πενιχρού βαλαντίου…
Κάπως έτσι πέρασαν τα πρώτα καλοκαίρια των ’80s στους δρόμους και στα νησιά. Αργότερα θα επιλέγαμε για τις αποδράσεις μας τον Σεπτέμβριο ή - όποτε ήταν εφικτό - τον Μάιο. Θα απλωνόμασταν σταδιακά σε άλλες ηπείρους, θα ανακαλύπταμε μόνοι μας όσα είχαμε αποστηθίσει από βιβλία, περιοδικά, δίσκους και ταινίες…
Φέτος παρακολουθήσαμε τα αφιερώματα στον «βασιλιά» με αφορμή την 30η επέτειο του θανάτου του κάνοντας επισκέψεις σε νοσοκομεία… Τουλάχιστον ήταν ανθρώπινα. Με γιατρούς και προσωπικό που σε κοιτάνε στα μάτια και όχι στα χέρια, που όταν σου λένε πως κάποιο μηχάνημα είναι χαλασμένο τους πιστεύεις γιατί είναι η αλήθεια και όχι κάποιο πρόσχημα για φακελάκι…
Κι όταν τα νέα είναι καλά, νιώθεις σαν να γύρισε πίσω ο χρόνος τουλάχιστον 30 χρόνια.
1 comment:
Νομίζω οτι είναι κάτι που πρέπει να ακουστεί απο το συγκεκριμένο μπλογκ, μακριά απο την λαμπερή επέτειο του βασιλιά elvis, μια είδηση που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη απο τα ελληνικά μέσα και ας πρόκειται για τον θάνατο ίσως οχι του "βασιλιά" αλλά ενός απο τους σημαντικότερους γνώστες της μουσικής στη χώρα μας. αντιγράφω απο το δικτυο:
Την προηγούμενη Παρασκευή έφυγε από κοντά μας ένας από τους στυλοβάτες της jazz στην Ελλάδα, ο γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός Κώστας Γεωργίου. Ο Κώστας Γεωργίου ήταν ένας από τους πρωτεργάτες του ιστορικού σταθμού Jazz FM, ενώ διατηρούσε μόνιμα εκπομπή στον Εν Λευκώ από τις 10-12 κάθε βράδυ καθημερινής. Πρόσφατα είχε ξεκινήσει την λειτουργία του Moody Radio, ενός σταθμού που εκπέμπει αποκλειστικά στο Internet. Θα μας λείψει η χαρακτηριστική φωνή του και οι μελετημένες, ατμοσφαιρικές του παρουσιάσεις σε κάθε τραγούδι που έπαιζε.
Post a Comment