Thursday, June 07, 2007

Ο εχθρός ΤΕΧΝΗ

Η σχέση του Έλληνα με την (Σύγχρονη) Tέχνη (και με τη σύγχρονη πραγματικότητα γενικότερα), όταν δεν χαρακτηρίζεται από περιφρόνηση, είναι ανταγωνιστική.

Η αισθητική του παραμένει πεισματικά προσκολλημένη στην εποχή των ζωγραφιστών μαιάνδρων και κιονόκρανων, ασορτί με κακόγουστες καρέκλες και χάρτινα ή πλαστικά τραπεζομάντιλα, τσολιαδάκια, κομποσκοίνια με θαλασσιές χάντρες και εικονίτσες του Σωτήρα ή της Ζωής κολλημένες στις ταμειακές μηχανές. Το ντεκόρ συμπληρώνουν συχνά εικόνες κυνηγιού και/ή ωραιότατα αμφίβια.

Ωστόσο, ο Έλληνας, πέρα από τους τομείς του αθλητισμού και της πολιτικής, θεωρεί τον εαυτό του ειδικό ΚΑΙ σε θέματα Τέχνης (κι ας μην έχει ασχοληθεί ποτέ του πέρα από το μάθημα Ιχνογραφίας που «διδασκόταν» στο Δημοτικό, όταν οι δάσκαλοι πήγαιναν για τσιγάρο) και ασφαλώς γνωρίζει πάντοτε το κίνητρο του εκάστοτε καλλιτέχνη.

Η άποψή του σε ό,τι δεν κατανοεί, είναι απαξιωτική και εκφράζεται συνήθως με τα λόγια: «σιγά το πράγμα, αυτό το κάνω κι εγώ». Ο Έλληνας θεωρεί την επίσκεψη στα μουσεία αγγαρεία. Στην πόλη του δεν τα επισκέπτεται ποτέ και στις οργανωμένες εκδρομές προτιμάει να περάσει την ώρα του στις αγορές ψωνίζοντας σουβενίρ.

Επιπλέον, ο Έλληνας είναι κατ’ εξοχήν αυτοϊκανοποιούμενος (βλ. υπογεννητικότητα) και δεν διστάζει να το παραδεχτεί δημόσια αποκαλούμενος «μαλάκας» ή - κρίνοντας, προφανώς, εξ’ ιδίων - αποκαλώντας με την εύηχη αυτή λέξη τους γύρω του - οικείους τε και αγνώστους. Χρησιμοποιεί την προσφιλή του προσφώνηση κατά βούληση όταν δείχνει τον πολιτισμό του στα γήπεδα, σε μια ανήμπορη περαστική στο δρόμο αλλά και στο οικογενειακό τραπέζι, αφού αισθάνεται υποχρέωση να μεταλαμπαδεύσει στους απογόνους του την πατροπαράδοτη καλλιέργεια. Συγχρόνως, προκειμένου να περιγράψει τα συναισθήματα του, ανθολογεί απόκρυφα μέλη της ανατομίας του.

Ωστόσο, σ' αυτή τη βαλκάνια εκδοχή των Ταλιμπάν με τον μοναδικό πλούτο λεξιλογίου, παρατηρείται και το εξής παράδοξο φαινόμενο: ενώ ισχυρίζεται πως κόπτεται για τις αξίες της (Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια), δεν τις σέβεται. Ο Έλληνας αισθάνεται ελεύθερος να στέλνει οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας (κατά προτίμηση θηλυκό) ενός συμπατριώτη του (όχι σπάνια και της δικής του) σε ερωτικές περιπτύξεις κατά βούληση (άλλο απωθημένο αυτό…), εκφράζοντας μ’ αυτό τον κομψό τρόπο τη διαφωνία του. Εναλλάξ με τα συγγενικά πρόσωπα επιστρατεύονται και τα «θεία» τα οποία λατρεύει και είναι, λέει, ικανός να σκοτώσει προκειμένου να τα προστατεύσει από τους εχθρούς, όπως άλλωστε είναι πρόθυμος να πράξει και για τα περίφημα και δοξασμένα εθνικά σύμβολα!

Αυτές οι κεκτημένες ελευθερίες αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς έχουν καταξιωθεί στη συνείδηση και έχουν εξασφαλίσει την προστασία του κάθε πατριώτη, αρκεί να προέρχονται από τη μαγική λέξη - εικόνα για τον Έλληνα: τον παντοδύναμο λαό!

Η σημαία που χώνεται στο αιδοίο της (εθνικής) τραγουδίστριας ή που χαϊδεύει το πέος του ποδοσφαιριστή (της εθνικής) δεν ενοχλεί. Είναι σε χέρια ατόμων που τα ξέρει και αποκλείεται να έχουν κακό στο νου. Όταν όμως ο Εθνικός Ύμνος μπαίνει στο μουσείο ως υπόκρουση γυναικείου αυτοερωτισμού είναι απαράδεκτος γιατί προέρχεται από καλλιτέχνη. Κι εκεί αρχίζει πάλι ο κύκλος «σιγά τον καλλιτέχνη…».



Υ.Γ. Ένα χαρακτηριστικό απόφθεγμα που άκουσα σε έκθεση ζωγραφικής καλλιτέχνη από τον κολλητό του: «Από όλα τα έργα μόνο δύο είναι αφηρημένη τέχνη. Τα άλλα έχουν νόημα!»

8 comments:

Gogo said...

Πολυ καλό κείμενο!

Μεγαλοκοπέλα said...

Πολύ αληθινό. Δεν θα μπορούσα να το παρουσιάσω καλύτερα.

Unknown said...

Εφόσον και ο γραπτός λόγος είναι έργο τέχνης, θα επιχειρήσω μια σύντομη πατροπαράδοτα ελληνική κριτική:

Πω-πω ρε μ****α basik, φοβερό!
Τι έγραψε πάλι ο π*****ς γ**ώ
την Παναγία μου!!!

etalon said...

κεντημα.
Θα το ηθελα πρωτοσελιδο εφημεριδας αυτο το post.
Αλλα...

bidibis said...

Είναι απορίας άξιον πως ο, κατά της στατιστικές, πιο θρησκευόμενος λαός αρέσκεται να δηλώνει πως είναι και ο πιο σεξουλιάρης (άρα κάνει και αμαρτωλό προγαμιαίο σεξ, καθώς οι Έλληνες παντρεύονται σε μεγάλη ηλικία...), ενώ παράλληλα είναι τελευταίος στη χρήση προφυλακτικών και γενικά μέτρων αντισύλληψης, την ίδια στιγμή που η Ελλάδα έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά γεννήσεων στην Ευρώπη.

Και να φανταστείς, απ' όσο ξέρω τουλάχιστον, ο Βιβλικός ήρωας Αυνάν ήταν Εβραίος...

basik-ly said...

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Η σχιζοφρένεια είναι ένα τεράστιο θέμα.

IdentityCafe said...

FANTASTIKO post Basik!!!

Nohth agkalia ek makrothen

kai to sxolio sou ston oldboy:
"Οι Έλληνες θα πρέπει κάποτε να ενηλικωθούν." einai ola ta lefta...

:) Cheers!

onelittleastronaut said...

ta eipes ola basik...oson afora ton entypo typo ektos apo tin athens voice pou sxedon ola ta ar8ra anaferontan sto 8ema, oi legomenes megales efimerides-ektos apo tin eleu8erotypia-to perasan sta psila. gia ta kanalia den xreiazetai na milisw..