Thursday, February 15, 2007

57η Berlinale - #6

Οι καλές μαλακίστρες θεωρούνταν ανέκαθεν πολύτιμες. Μια τέτοια, αξιοζήλευτη παλάμη που ξέρει να ικανοποιεί το ανδρικό μόριο διαθέτει η Maggie (Marianne Faithfull), η οποία θα πάρει το ψευδώνυμο IRINA PALM εξ αιτίας αυτού του ταλέντου της! Το ανακαλύπτει συμπτωματικά, περνώντας από το Σόχο και βλέποντας ότι σε ένα sex shop ζητάνε «hostess», σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρει τους πόρους προκειμένου να στείλει τον εγγονό της για θεραπεία στην Αυστραλία. Όταν ο γιος της ανακαλύπτει το μυστικό, γίνεται έξαλλος. Η Μάγκι – Παλάμη, όμως, δεν είναι μια γυναίκα – μελό, του τύπου «αμάρτησα για το εγγόνι μου». Έχει φροντίσει να διακοσμήσει τον χώρο εργασίας της - μια καμπίνα με μια τρύπα, απ’ όπου οι πελάτες της βάζουν τα «πουλιά» τους - και αντιμετωπίζει τη δουλειά της όσο μπορεί πιο επαγγελματικά. Όταν θα αποκαλύψει το μυστικό στον κύκλο της και μια από τις φιλενάδες της βιάζεται να την απορρίψει μέσα από έναν ψευτοκαθωσπρεπισμό, έχει και για τη δική της γούνα… ράμματα.
Παρ’ όλο που ο σκηνοθέτης Sam Garbarski γεννήθηκε στη Γερμανία και ζει πάνω από 35 χρόνια στο Βέλγιο, πρόκειται για μια άκρως αγγλική ταινία που ή έχεις το φλέγμα και την απολαμβάνεις, ή φεύγεις στη μέση. Αν είσαι τίμιος το γράφεις όμως, δεν κάνεις κριτική σαν να την είδες ολόκληρη. Είπαμε, «αν»…
Και κάτι άλλο: οι υπερασπιστές της μιζέριας, θα την δούνε ως «το μόνο που μετράει τελικά στον καπιταλισμό, είναι να έχεις χρήματα!». Αν η χώρα προέλευσης αυτής της συμπαραγωγής Βελγίου/Γερμανίας/Λουξεμβούργου/Βρετανίας/Γαλλίας ήταν λ.χ. το Ιράν (αν θα μπορούσε ασφαλώς), οι ίδιοι οι επικριτές της θα υποστήριζαν το δόγμα «πόσο δεμένη είναι η οικογένεια ανάμεσα σε τρεις γενιές, που η γιαγιά κάνει τα πάντα για τον εγγονό και μάλιστα με αξιοπρέπεια!».



THE WALKER τιτλοφορείται η τελευταία σκηνοθετική δουλειά του φετινού προέδρου της επιτροπής της Μπερλινάλε Paul Schrader, που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού. Όταν ο αισθησιασμός που θέλει να αποδώσει στον πρωταγωνιστή του (ο Woody Harrelson ως gay συνοδός πλούσιων κυριών!) δεν προκύπτει ούτε από τον ίδιο αλλά ούτε και από τα ακριβά γούστα του, επιστρατεύεται ο Bryan Ferry (ενίοτε και με τους Roxy Music) για να υποστηρίξει ηχητικά τις σκηνές, ενώ το original score υπογράφει η Anne Dudley. Το καστ είναι όντως εντυπωσιακό (Lauren Bacall, Lily Tomlin, Ned Beatty…) αλλά ούτε οι ατάκες είναι τόσο πρωτότυπες (κι ας ενθουσιάστηκαν ορισμένοι, τόσο ξέρουν), ούτε ο ήπιος, βαθιά πικραμένος περισσότερο παρά επιφανειακά αγανακτισμένος, χαρακτήρας της βασικής φιγούρας αβανταδόρικος.



Οι αδερφοί Vittorio και Paolo Taviani (γεννημένοι το 1929 και 1931 αντίστοιχα) διαλέγουν να εικονογραφήσουν το μυθιστόρημα της Antonia Arslan Η ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΩΝ, με θέμα την ιστορία μιας αρμενικής οικογένειας κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας του λαού τους από τους Τούρκους. Δυστυχώς, πέρα από 2-3 πραγματικά πολύ δυνατές σκηνές, η ταινία είναι απελπιστικά παλιομοδίτικη και παραπέμπει στις κινηματογραφικές εποχές που όλοι οι ηθοποιοί, ανεξαρτήτως προέλευσης, μιλούσαν αγγλικά. Εδώ είναι (κακο)ντουμπλαρισμένοι στα ιταλικά. Μάλλον βιάστηκαν ορισμένοι να τη χαιρετήσουν ως το γεγονός του φεστιβάλ. Και εδώ, όπως και στην ταινία του Schrader, ο Γερμανός Moritz Bleibtreu υποδύεται Τούρκο!
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το γεγονός πως το τρέχον τεύχος του περιοδικού ΤΙΜΕ (αυτό το κακό και ανθελληνικό περιοδικό που τα είχε βάλει με τον εθνοσωτήρα Ανδρέα Παπανδρέου, θυμάστε;) κυκλοφόρησε με ένα DVD – ντοκουμέντο πάνω στο ίδιο θέμα. Φαίνεται πως ο καιρός ωρίμασε. Να δούμε πότε θα ωριμάσουν και κάποιοι λαοί.

No comments: