Tuesday, December 20, 2005

Η.Π.Α. – Νότιες Πολιτείες

(Florida - Georgia - Tennessee - Mississippi - Louisiana - Alabama)

Αναζητώντας τις πηγές της σύγχρονης μουσικής

Όταν πριν από δυο χρόνια έγραφα τις εντυπώσεις από το ταξίδι μου στην Ανατολική Ακτή των Η.Π.Α, δεν φανταζόμουν ότι θα μου ξαναπαρουσιαζόταν τόσο σύντομα η ευκαιρία να συνεχίσω τις αναζητήσεις μου σ’ ένα άλλο τμήμα τους.
Κι ενώ την προηγούμενη φορά η περιπλάνησή μου ήταν χωρίς συγκεκριμένο στόχο, αλλά με όλες μου τις αισθήσεις σε εγρήγορση για να δω, να μυρίσω, να ακούσω, να γευτώ και ν’ αγγίξω οτιδήποτε καινούργιο, τούτη η περιήγηση είχε πρόγραμμα. Ήξερα εκ των προτέρων ότι θα προσγειωνόμουν στη Φλόριντα - όπου θα νοίκιαζα ένα αυτοκίνητο που θα επέστρεφα ύστερα από τέσσερις βδομάδες στο αεροδρόμιο της Tampa -, ότι ήθελα να δω τις Νότιες Πολιτείες και, μεταξύ ιστορίας και αξιοθέατων, τις πηγές της σύγχρονης μουσικής: Τζώρτζια, Τεννεσσή, Μισισιπή, Λουϊζιάνα, Αλαμπάμα και πάλι Φλόριντα.
Περιοδικά, εφημερίδες και βιβλία με συνοδεύουν πιστά. Στο τεύχος αυτού του μήνα, το περιοδικό Hemispheres των United Airlines έχει ένα αφιέρωμα στη Σίφνο, ενώ στη σημερινή Frankfurter Allgemeine εξυμνούνται οι χάρες της Κεφαλονιάς. Νόμισα πως τελευταία είχα αποβάλει την κακιά συνήθεια να ταξιδεύω άρρωστος, μα καθώς πλησίαζα στον Νέο Κόσμο εμφανίστηκε ο χειρότερος πονοκέφαλος που είχα ποτέ και με συνόδεψε στην ουρά του ελέγχου διαβατηρίων, όπου - αναπόφευκτα - μου έτυχε η πιο στρυφνή υπάλληλος από τις επτά που είχα να διαλέξω. Όταν βρήκα μια ασπιρίνη είχε περάσει σχεδόν μια ώρα και είχα εξαντληθεί εντελώς. Από εκεί και πέρα όμως όλα πήγαν κατ’ ευχήν.
Από την Tampa - όπου, σύμφωνα με μια δήλωση του Mick Jagger, γράφτηκε το Satisfaction - κατευθύνομαι βορειοανατολικά, προς το Orlando, μέσα σ’ ένα ολοκαίνουργιο, μπλε Chrysler Neon. Η αρχιτεκτονική των ξενοδοχείων ορίζει τα σύνορα ανάμεσα στο post modern και το kitsch ως ιδιαίτερα εύβατα. Βρίσκομαι στον Κόσμο του Disney κι όλα μοιάζουν να ξέφυγαν από παραμύθι της Χαλιμάς.
Ολόκληρη η Β. Αμερική φημίζεται για τα εθνικά πάρκα της και η Φλόριντα δεν υστερεί. Απέραντες εκτάσεις πράσινου - η διάσχισή τους διαρκεί ώρες καμιά φορά - που προσφέρουν τακτικά ιδιαίτερα περιποιημένες περιοχές για ξεκούραση από την οδήγηση. Ύστερα από τα εγκλήματα των τελευταίων χρόνων, οι χώροι αυτοί φυλάγονται ολόκληρο το εικοσιτετράωρο.
Μετά τη γνωστή από τις αυτοκινητοδρομίες Daytona Beach, συνεχίζω βόρεια - στα παράλια του Ατλαντικού - προς το St. Augustine, την αρχαιότερη πόλη των ΗΠΑ που αναφέρεται σε ντοκουμέντα από το 1565. Εκεί διατηρείται ακόμη το πρώτο σχολείο της χώρας, μια ξύλινη αίθουσα του 18ου αιώνα. Στον ίδιο - κεντρικό - πεζόδρομο St. George, πέφτει στην αντίληψή μου η λειψανοθήκη του Αγ. Φωτίου, οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Οι τοιχογραφίες, με τα ολοζώντανα χρώματα, του ναού που άνοιξε τις πύλες του στις 27 Φεβρουαρίου 1987, είναι έργο του Γεώργιου και του Ιωάννη Φιλιππάκη. Η πρώτη ελληνική αποικία στον Νέο Κόσμο ιδρύθηκε εδώ το 1768! Στον ρυθμού βασιλικής καθεδρικό ναό της πόλης, τα ενοριακά αρχεία χρονολογούνται από το 1594 και θεωρούνται τα πιο παλιά έγγραφα της χώρας. Το 1888 ο Henry Flagler, ένας μεγιστάνας των σιδηροδρόμων, θέλησε να μετατρέψει την ήσυχη κωμόπολη σε αμερικανική Ριβιέρα. Γι’ αυτόν τον λόγο έκτισε δύο ξενοδοχεία που ο Louis Comfort Tiffany αυτοπροσώπως διακόσμησε με πυργίσκους και αψίδες. Το ένα από αυτά λειτουργεί σήμερα ως μουσείο, το άλλο στεγάζει το κολέγιο. Σε ολόκληρη την περιοχή κυριαρχεί το φάντασμα του Juan Ponce de Leόn που αναζήτησε την Πηγή της Νεότητας. Σουβενίρ με το ομοίωμά της πουλιούνται παντού. Η ιεραποστολή του Nombre de Dios, μ’ έναν πελώριο σταυρό από ανοξείδωτο ατσάλι, μνημονεύει τον τόπο όπου τελέστηκε η πρώτη χριστιανική λειτουργία. Δόγματα και αιρέσεις βρίσκονται στο στοιχείο τους στον αμερικάνικο Νότο.
Στα δέντρα ζει το Ισπανικό Βρύο (Spanish Moss), ένα παράσιτο που κρέμεται από τα κλαδιά τους σαν μουσκλωτή βλέννα, ώσπου να τα «πνίξει», να τα ξεράνει. Βράδυ στο Scarlett O’Hara’s, ένα μπαρ – εστιατόριο με κρύες μπύρες, νάτσο τσιπς - τα μεξικάνικα πατατάκια φτιαγμένα από καλαμπόκι - και ζωντανή μουσική. Θα το ξαναπώ: αν όλοι αυτοί οι ερασιτέχνες ή ημι-επαγγελματίες Αμερικανοί μουσικοί έρχονταν στην Ευρώπη, πολλοί συνάδελφοί τους με συμβόλαια εδώ θα έμεναν άνεργοι! Έξω πήρε να βρέχει καταρρακτωδώς.
Διασχίζω τα σύνορα της Τζώρτζια που με καλωσορίζει. Κυριακή απόγευμα στη Savannah κι εγώ ψάχνω να βρω ένα Blue Motel Room όπως η Joni Mitchell… Βελανιδιές, όμορφες επαύλεις από πριν τον εμφύλιο κι ένας παρακμιακά αργός ρυθμός. Από το 1733 μέχρι και σήμερα η Σαβάνα εξακολουθεί να είναι το σημαντικότερο λιμάνι ανάμεσα στη Βαλτιμόρη και τη Νέα Ορλεάνη. Από εδώ ξεκίνησε το πρώτο ατμόπλοιο που διέσχισε τον Ατλαντικό, το S.S. Savannah, το 1819. Στο μεταξύ το χαρτί αντικατέστησε το βαμβάκι που ήταν κυριότερο προϊόν της από το 1793, όταν ανακαλύφθηκε το εκκοκκιστήριο. Όπως και στο Τσάρλστον στη Νότια Καρολίνα, που βρίσκεται λίγο βορειότερά της και έδωσε το όνομά του στον τρελό χορό της δεκαετίας του ’20, έτσι κι εδώ αντιλήφθηκαν σχετικά νωρίς τη σημασία της πολιτιστικής κληρονομιάς και αποφάσισαν να τη διατηρήσουν. Από το 1955 - όταν ανακοινώθηκε η κατεδάφιση της έξοχης μα σχεδόν ερειπωμένης γεωργιανής έπαυλης του Isaiah Davenport και επτά μαινόμενες γυναίκες κάνοντας έρανο κατόρθωσαν να συλλέξουν τα απαραίτητα χρήματα για την αγορά και τη συντήρησή της - μέχρι σήμερα που η συστηματοποιημένη αναπαλαίωση έχει σώσει πάνω από χίλια οικοδομήματα, η πανέμορφη αυτή πόλη έζησε και ζει ανακατατάξεις. Το 1977, η αναδόμηση της περιοχής του λιμανιού μετέτρεψε τις παλιές αποθήκες σε κομψά καταστήματα και εστιατόρια, όπως το υπέροχο Shrimp Factory, μ’ έναν κατάλογο που καταγράφει και περιγράφει είκοσι τέσσερα είδη ψαριών - χώρια τα υπόλοιπα θαλασσινά! Ο παραποτάμιος δρόμος είναι χαμηλά, στρωμένος με στρογγυλές κοτρόνες και, ακριβώς από πάνω του, σαν σιδερένια αερογέφυρα στο επίπεδο της πόλης, βρίσκεται το Factors Walk. Ο Εγγλέζος στρατηγός Ogelthorpe που ήταν ο επικεφαλής των πρώτων αποίκων, σχεδίασε τους δρόμους και προπάντων τις πλατείες της πρώτης πρωτεύουσας - μέχρι και το 1782 - της Τζώρτζια. Στα τέσσερα περίπου τετραγωνικά χιλιόμετρα του ιστορικού τμήματός της υπάρχουν πάνω από δεκαπέντε πλατείες! Τα περισσότερα κτήρια είναι σχεδιασμένα από τον William Jay, όπως το σπίτι της Juliette Gordon Low, ιδρύτριας της γυναικείας οργάνωσης προσκοπισμού (12.3.1912). Αναβίωση της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής ή κατ’ άλλους «στιλ εγγλέζικης αντιβασιλείας» με δωρικές κολόνες και ζωφόρους με ανάγλυφα στο σπίτι του Owen-Thomas, αλλά και γοτθικός ρυθμός στον καθεδρικό του Ιωάννη του Βαπτιστή, την παλαιότερη ρωμαιοκαθολική εκκλησία ολόκληρης της πολιτείας (1700) με αυστριακά βιτρό και ιταλικά μάρμαρα. Το σπίτι όπου μεγάλωσε η cult συγγραφέας (Mary) Flannery O’Connor, στην οδό E. Charlton 207, λειτουργεί πιο πολύ ως αίθουσα σεμιναρίων για συγγραφείς παρά ως μουσείο.
Ακριβώς απέναντι, το παλιό αρχοντικό Hamilton-Turner αποτελεί καινούργιο πόλο έλξης. Αναφέρεται στο βιβλίο Midnight In The Garden Of Good And Evil του John Berendt που κυκλοφόρησε πρόσφατα και προκάλεσε έντονες συζητήσεις ανάμεσα στους κατοίκους της πόλης που αναγνώρισαν τα λογοτεχνικά πορτρέτα μερικών συμπολιτών τους στις σελίδες του. Οι Αμερικανοί, μοναδικοί στο να εκμεταλλεύονται τις προσοδοφόρες ευκαιρίες, διοργανώνουν στους χώρους του παιχνίδια μυστηρίου της μορφής «βρείτε τον δολοφόνο».
Παγωμένο τσάι στον πεζόδρομο της πρώην αγοράς. Δυστυχώς κι εδώ νεκρώθηκε το εμπορικό κέντρο και το city market μετατράπηκε σε ψυχαγωγικό κέντρο. Δυο κιθαρίστες – τραγουδιστές στήνουν τους ενισχυτές και τα μικρόφωνά τους και διαλέγουν από το ρεπερτόριο των James Taylor, Neil Young, Cat Stevens, America, ερμηνεύοντας τις γνωστές συνθέσεις με εξαίσια αρμονία. Στο υπόγειο Crossroads παίζουν μπλουζ και ο πορτιέρης επιμένει να του αποδείξω πως είμαι αρκετά μεγάλος για να πιω αλκοόλ! «One More Sunday In Savannah» θυμάμαι να τραγουδάει η Nina Simone. Σ’ ένα τμήμα του μουσείου της πόλης τιμάται ένας από τους διασημότερους συνθέτες / στιχουργούς / τραγουδιστές του 20ου αιώνα, ο Johnny Mercer που γεννήθηκε εδώ.
Στο shopping mall, ένα βιβλιοπωλείο ξεπουλά. Το ακριβότερο βιβλίο κοστίζει τρία δολάρια και με κάθε αγορά παίρνεις ένα άλλο δωρεάν. Φεύγω με τρεις σακούλες για 15 δολάρια!
Μισή ώρα περίπου απέχει το νησί Tybee - ινδιάνικη λέξη για το αλάτι - και η διαδρομή αξίζει μόνο για τις αμμώδεις παραλίες του.
Η Τζώρτζια περηφανεύεται πως έχει τους καλύτερους αυτοκινητόδρομους της χώρας και μπορώ να πω με βεβαιότητα, σε σύγκριση με τις 17 πολιτείες που έχω διασχίσει, ότι έχει δίκιο. Ιδιαίτερα ευχάριστη είναι η διαδρομή μέχρι την πρωτεύουσά της, την Ατλάντα. Η Σκάρλετ Ο’Χάρα και ο Ρετ Μπάτλερ δεν ζούνε πλέον στην ιδιαίτερη πατρίδα της Margaret Mitchell του «Όσα Παίρνει Ο Άνεμος». Στις ατραξιόν ανήκουν η Κόκα Κόλα και το CNN, μα πάνω από όλα κυριαρχεί η πυρετώδης προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς - κάποια αγωνίσματα θα διεξαχθούν και στη Σαβάνα - του 1996. Το σύστημα συγκοινωνίας (MARTA) είναι εξυπηρετικότατο. Βασίζεται στην αρχή των μεγαλουπόλεων του άμεσου μέλλοντος «drive & ride» (πήγαινε με το αυτοκίνητό σου ως ένα σημείο και ύστερα πάρε το τρένο). Λόγω της μεγάλης έκτασης, η χρήση του Ι.Χ. από το σπίτι σου μέχρι κάποιο σταθμό του μετρό είναι αναπόφευκτη. Εκεί όμως το αφήνεις στο αχανές πάρκινγκ και παίρνεις το ταχύτατο τρένο, με κλιματισμό στην προκειμένη περίπτωση, που σε φέρνει στο κέντρο της πόλης. Ένα σύμπλεγμα εμπορικών καταστημάτων και εστιατορίων βρίσκεται στο υπόγειο τμήμα του downtown. Στην ουσία το «underground», όπως αποκαλείται, βρίσκεται στο κανονικό επίπεδο της πόλης, που μετατράπηκε σε υπόγειο όταν από πάνω του χτίστηκαν αυτοκινητόδρομοι.
Στο μουσείο της Κόκα Κόλα προσφέρονται γεύσεις απ’ όλο τον κόσμο - προσαρμοσμένες στις ανάγκες και ιδιαιτερότητες του εκάστοτε αγοραστικού κοινού - και γίνεται μια αναδρομή στην ιστορία του διασημότερου και μυθικότερου αναψυκτικού της γης. Μερικά τετράγωνα δυτικά του στεγάζονται τα γραφεία του CNN.
Πάνω από 32 δρόμοι με το όνομα Peachtree (Ροδακινιά, το δέντρο – σύμβολο της Τζώρτζια μαζί με τα φιστίκια pecan, με τα οποία φτιάχνουν υπέροχα γλυκά) δυσκολεύουν τον προσανατολισμό. Το γεγονός ότι η Ατλάντα μεγαλώνει κάθετα (υπερμοντέρνοι ουρανοξύστες φτιάχνουν ένα γοητευτικότατο skyline), οριζόντια (με πολλές «νεκρές» εκτάσεις ανάμεσα σε πολυσύχναστες περιοχές) και υπόγεια (εκτός του underground υπάρχει και το peachtree - νάτο πάλι τ’ όνομα - center, σχεδιασμένο κι αυτό όπως και πολλά άλλα κτήρια από τον ντόπιο αρχιτέκτονα John Portman), σε φέρνει αντιμέτωπο μ’ ένα ολοζώντανο, πολύχρωμο παζλ που θέλεις οπωσδήποτε να συμπληρώσεις. Ζωολογικός κήπος, θέατρα, φεστιβάλ, συναυλίες, σπορ, μουσεία… Καθημερινά υπάρχει κάποια εκδήλωση που προκαλεί το ενδιαφέρον και συγκεντρώνει πολλούς επισκέπτες. Το να βρεις δωμάτιο σε κάποιο ξενοδοχείο χωρίς να έχεις κάνει κράτηση προηγουμένως θεωρείται απίθανο και κάτι μου λέει πως πρέπει να αναγερθούν πάμπολλα για τις ανάγκες της Ολυμπιάδας. Oh Atlanta! τραγουδούσαν οι Little Feat - πού τους θυμήθηκα; - και το ρεφρέν δεν εννοεί να ξεκολλήσει απ’ τον νου μου.
Από την εποχή των Β-52’s, και αργότερα των R.E.M., ήθελα να επισκεφθώ την Αθήνα της Τζώρτζια και να δω με τα μάτια μου την πόλη με το σημαντικό όνομα που έγινε ξακουστή για τη μουσική της. Όπως σε όλες τις πόλεις που πρωτο-αντικρίζω, έτσι κι εδώ, το καλύτερο σημείο για να αρχίσω την περιήγησή μου είναι το Κέντρο Επισκεπτών (Visitors Center). Συνήθως οι πληροφορίες που παίρνει κανείς σ’ αυτά τα γραφεία είναι πολύ περισσότερες από όσες θα ήθελε, αλλά μπορούν να αποδειχτούν και διαμάντια. Ανάμεσα στους παραπονιάρικους στεναγμούς της γηραιάς κυρίας υπεύθυνου - «αχ, όλοι έρχονται για τους R.E.M.», μαθαίνω από τη νεότερη υπάλληλο ότι τα μέλη του γκρουπ εξακολουθούν να μένουν στο ιστορικό τμήμα της πόλης «αλλά δεν επιτρέπεται να δώσουμε τις διευθύνσεις τους», που το επαναλαμβάνει σαν να θέλει να επιμείνω να μου τις πει. Με κατατοπίζει για το πώς μπορώ να βρω το εστιατόριο Automatic For The People του Weaver D. (Dexter), ο οποίος μπορεί να έφτασε στο MTV αλλά εξακολουθεί να μαγειρεύει τα φαγητά του νότου (soul food) στην κουζίνα του, μπροστά στους πελάτες. Δωρεάν έντυπο υλικό όπως η εφημερίδα Athens Observer – Just The Facts (με πολλά στατιστικά στοιχεία) ή το περιοδικό Flagpole είναι άκρως κατατοπιστικό για το τι συμβαίνει στην πόλη. Μαθαίνω ότι στο δεύτερο έγραφε δισκοκριτικές ο Dave Barbe πριν γίνει μπασίστας των Sugar, ενώ στο τρέχον τεύχος υπάρχει ένα κουπόνι – πρόσκληση για την πρώτη ακρόαση του Monster του… τοπικού συγκροτήματος που είναι να κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες. Προς το παρόν Troggs και Athens And Over (ή καλύτερα Andover). Είμαι σίγουρος πως ελάχιστοι γνωρίζουν δυο άλλα, εξαιρετικά ταλαντούχα τέκνα της πόλης, τον Leo Kottke και τον Vic Chesnutt.
Η Αθήνα είναι το λίκνο της μόρφωσης και στις Η.Π.Α., καθώς εκεί ιδρύθηκε το πρώτο δημόσιο πανεπιστήμιο και εξακολουθεί να είναι γεμάτη φοιτητές. Μόλις άρχισε το χειμερινό εξάμηνο.
Σ’ ολόκληρη την πολιτεία της Τζώρτζια απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ σε άτομα κάτω των 21. Ο έλεγχος γίνεται στην είσοδο των κλαμπ και υπάρχουν δύο ειδών σφραγίδες για το χέρι - η μία για των άνω των 21 και η άλλη για τους ανήλικους - που τις δείχνεις στον μπάρμαν όταν παραγγέλνεις. Απαγορεύεται επίσης να πίνεις στον δρόμο. Πρόσφατη εξαίρεση τα καφέ και τα εστιατόρια με τα τραπεζάκια έξω! Το πρόβλημα των καπνιστών γίνεται όλο και εντονότερο. Στο Bluebird Café που αποτελεί παράδεισο για τους χορτοφάγους, δεν υπάρχει καν η επιγραφή «απαγορεύεται το κάπνισμα». Εξυπακούεται!
Το πόσες Athens υπάρχουν στις Η.Π.Α. είναι άγνωστο. Οι κυριότερες βρίσκονται στην Αλαμπάμα, το Οχάιο, το Τεννεσσή, τη Δ. Βιρτζίνια, το Κεντάκι. Όλες τους με πανεπιστήμιο. Αυτές που δεν έχουν βρίσκονται στο Ιλιννόι, τη Λουϊζιάνα, την Πεννσυλβανία, τη Νέα Υόρκη, το Τέξας, το Ουισκόνσιν…
Η ταινία με τις μεγαλύτερες εισπράξεις αυτή την εποχή είναι το Forrest Gump, που πραγματεύεται την ιστορία της Αμερικής του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, μέσα από τα μάτια ενός αφελούς τύπου, που υποδύεται εξαιρετικά ο Tom Hanks. Το ενδιαφέρον για μένα είναι οι σκηνές στη Σαβάνα που μόλις άφησα πίσω μου και στην Αλαμπάμα που σκοπεύω να πάω. Κατά τ’ άλλα μού φάνηκε σαν «Κλασικά Εικονογραφημένα». Ένα άλλο φιλμ που βλέπω κάποιο βράδυ σ’ έναν κινηματογράφο με είσοδο ένα δολάριο είναι «Ο Πελάτης» που διαδραματίζεται στη Μέμφιδα και τη Νέα Ορλεάνη. Η αγωνία μου να δω αυτές τις δυο πόλεις κορυφώνεται περισσότερο από αυτή που υποτίθεται ότι έπρεπε να μου προκαλέσει το μέτριο θρίλερ. Οι Ευρωπαίοι φίλοι μου που έχουν συνδυάσει τις Η.Π.Α. με την εμπορευματοποίηση των πάντων, εντυπωσιάζονται όταν τους λέω πως στα σινεμά δεν υπάρχουν διαφημίσεις.
Η πρώτη πόλη του Τεννεσσή που αντικρίζεις διασχίζοντας τα σύνορα της Τζώρτζια είναι η περιβόητη για το τρένο της - Choo Choo - Chattanooga, που πρωτοερμήνευσε η ορχήστρα του Glenn Miller στην ταινία Sun Valley Serenade. Στον διατηρητέο σταθμό του βρίσκεται τώρα ένα Holiday Inn. Σε λίγα μίλια γυρίζω το ρολόι μου μια ώρα πίσω καθώς περνάω τη νοητή λωρίδα από την Eastern Time Zone στη Central Time Zone. Τα πρώτα ίχνη του φθινοπώρου διακρίνονται στα φύλλα των δέντρων.
Στο Τεννεσσή χτυπά η καρδιά της κάντρυ και ένα από τα παλιά τραγούδια του είδους που γνώρισε επιτυχία με τον Red Foley αναφέρεται επίσης στην Chattanooga και το Shoeshine Boy της. Στον δρόμο για την πρωτεύουσα της μουσικής αυτής, το Nashville, μερικά χιλιόμετρα προς τον Νότο, βρίσκεται το χωριουδάκι Lynchburg, διεθνώς γνωστό για το ποτοποιείο που αποστάζει το Jack Daniels από το 1866. Κάθε φορά που έβλεπα τη διαφήμισή του, τη θεωρούσα ρομαντική, εξιδανικευμένα βουκολική για μια βιομηχανία. Το πολύ πράσινο, ο ήσυχος δρόμος, τα ξύλινα βαρέλια που κυλούσαν ράθυμα, φάνταζαν απίστευτα στα μάτια μου και την ευρωπαϊκή λογική μου. Μα το εργοστάσιο παραγωγής του πασίγνωστου ουίσκι ΕΙΝΑΙ έτσι ακριβώς! Και ακόμη πιο φωτογενές είναι το ίδιο το χωριό, με μια γραφική πλατεία στο κέντρο της οποίας δεσπόζει το δικαστήριο, χτισμένο το 1885 με κόκκινα τούβλα. Θεσμό αποτελεί το Miss Bobo’s Boarding House, ένα εστιατόριο φημισμένο για τα γεύματά του που αποτελούνται από πέντε πιάτα!
Κάποτε ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να βρεθούν δίσκοι κάντρυ στην Ευρώπη μια και το κοινό της δυσκολευόταν να ταυτιστεί με τους ύμνους της αμερικανικής υπαίθρου. Στο άκουσμα του όρου έρχονταν στο νου τα μαύρα ρούχα του Johnny Cash, το γκρίζο μούσι του Kenny Rodgers, το στήθος της Dolly Parton και το ναΐβ Rose Garden της Lynn Anderson, γενικά κάτι το οπισθοδρομικό, το συντηρητικό, το αιώνια χθεσινό. Ασφαλώς, ήταν η εποχή πριν γίνει το μεγάλο μπαμ με ονόματα όπως ο Garth Brooks, η Reba McEntire, o Dwight Yoakam, η Wynonna Judd, o Lyle Lovett, η Nanci Griffith, η Mary Chapin Carpenter… Στο μεταξύ, το είδος έχει αφήσει πίσω του το rap και το heavy metal και ο Garth Brooks ξεπερνά σε πωλήσεις τους Guns ’n Roses. Σήμερα πρέπει να θεωρούνται αντιδραστικοί όλοι αυτοί που φορούν ακόμη ωτασπίδες στον ήχο του Nashville.
To Ryman Auditorium που φιλοξενούσε το Grand Ole Opry από το 1943 μέχρι το 1973 είναι τώρα μουσείο, η νέα όμως αίθουσα - 4.424 θέσεων - στο αχανές πάρκο Opryland USA είναι ένας ολοζώντανος ναός που μέσα του τελούνται άμεσες λειτουργίες από τους ιερείς – μουσικούς για τους πολυπληθείς πιστούς – θαυμαστές. Αξίζει να αναφερθεί ότι δεν σερβίρεται ούτε σταγόνα οινοπνεύματος! Αν και η διευκρίνιση δεν είναι απαραίτητη κατά τη γνώμη μου, τονίζω πως η όλη διοργάνωση είναι εμπορική, το κάθε ημίωρο του τρίωρου σώου χρηματοδοτείται από διάφορα προϊόντα και αναμεταδίδεται πάντα από τον σταθμό WSM Radio 650. Πρέπει πάντως να παραμένει είδος για λευκούς αφού στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα δεν διέκρινα ούτε έναν μαύρο. Τη βραδιά που ήμουν εκεί είχα την τύχη να δω και ν’ ακούσω ονόματα – θρύλους όπως ο Hank Snow και ο συγκλονιστικός πατέρας του bluegrass - 83 χρονών! - Bill Monroe. Το πρόγραμμα της 16ης Σεπτεμβρίου περιλάμβανε ακόμη εμφανίσεις πασίγνωστων σταρ της κάντρυ: Port Wagoner, Jean Shepard, Joe Diffie, Jimmy C. Newman (C. = Cajun, μια υπόμνηση για τη Νέα Ορλεάνη). Ο μοναδικός George Jones υποβλήθηκε αναπάντεχα σε εγχείρηση καρδιάς και φυσικά ακύρωσε όλες τις προγραμματισμένες εμφανίσεις του.
Παντού μοστράρει το CD «Red Hot + Country» από τη γνωστή σειρά που διαθέτει τα έσοδά της στον αγώνα κατά του AIDS. Μια άλλη, λίγο παλαιότερη συλλογή με τίτλο Rhythm, Country & Blues, καταλύει τα όρια ανάμεσα στη soul και την country με ντουέτα «ανομοιογενών» τραγουδιστών. Το τραγούδι που με συνοδεύει σ’ όλο το ταξίδι είναι το ανεπανάληπτο Chain Of Fools στην εκτέλεση του Clint Black με τις Pointer Sisters.
Στη νότια όχθη του ποταμού Κάμπερλαντ που χωρίζει την πόλη στα δύο, στο παλιό λιμάνι, οι αποθήκες έχουν γίνει κι εδώ εστιατόρια και κλαμπ. Διαλέγω το Old Spaghetti Factory, διακοσμημένο με έπιπλα του προηγούμενου αιώνα.
Το Music Row είναι ο τομέας που σφύζει από κάντρυ μνήμες και αξεσουάρ: μουσείο κέρινων ομοιωμάτων, δισκάδικα των Conway Twitty και Ernest Tubb, αυτοκίνητα διάσημων σταρ - ανάμεσά τους και το Tucker -, το Hank Williams Jr. Museum (στην πραγματικότητα όλα τα «μουσεία» εδώ είναι καταστήματα με σουβενίρ), με την Κάντιλακ του ’52 που ανήκε στον θρυλικό πατέρα του να ξεχωρίζει ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα, και βέβαια δισκογραφικές εταιρείες και στούντιο ηχογραφήσεων. Οι δρόμοι έχουν τα ονόματα του Roy Acuff, του Chet Atkins και άλλων γιγάντων της μουσικής. Το αστείο είναι πως στο εστιατόριο Sunny B’s παίζουν Sade! Στο οικοδομικό συγκρότημα της Barbara Mandrell εκτίθεται η προσωπική και επαγγελματική ζωή της καλλιτέχνιδας που ήταν κάντρυ «όταν η κάντρυ δεν ήταν κουλ». Στην αντίπερα όχθη υπάρχει το μουσείο του «Gentleman» Jim Reeves. Ο χαρακτηρισμός «Music City U.S.A.» δεν είναι καθόλου υπερβολικός για το Nashville.
Στα προάστιά του, ένα ακριβές αντίγραφο του Παρθενώνα που περιλαμβάνει το ύψους 13 μέτρων άγαλμα της Αθηνάς και τα γνωστά ως «ελγίνεια» μάρμαρα, δικαιώνει την προσωνυμία «Αθήνα του Νότου». Η ιστορία της ρεπλίκας αυτής ξεκινάει το 1897, όταν κατασκευάστηκε για να στεγάσει την έκθεση τα εκατοστά γενέθλια της πόλης. Οι κάτοικοι απαίτησαν να μείνει στη θέση της και μετά το τέλος της έκθεσης. Ακολούθησαν ανακατασκευές με τελευταία αυτή του 1987, στα εγκαίνια της οποίας παρευρέθηκε και - αναφέρει ο πίνακας του ιστορικού - «ο βασιλιάς της Ελλάδας, Κωνσταντίνος». Και αναρωτιέμαι εύλογα: δεν βρέθηκε κανείς να εκπροσωπήσει τη χώρα ή μήπως οι αρμόδιοι φοβήθηκαν ότι θα χάσουν τουρισμό από τον «ανταγωνισμό» των Παρθενώνων και δεν θέλησαν να δώσουν δημοσιότητα στο θέμα; Φοβάμαι πως δεν υπάρχει κάποιος που να θεωρεί τον εαυτό του αρκετά υπεύθυνο για να απαντήσει, για να μην πω ότι το γεγονός ενδέχεται να αγνοείται παντελώς.
Η Μέμφις είναι η άλλη πόλη της μουσικής στην πολιτεία του Τεννεσσή, στις όχθες ενός άλλου ποταμού: του Μισισιπή. «Το σπίτι του Έλβις και των Αρχαίων Ελλήνων» σύμφωνα με το λογοπαίγνιο του David Byrne στο Cities, μου έδωσε την εντύπωση ότι βρίσκεται σε παρακμή, σε αντίθεση με το ολοζώντανο Νάσβιλ. «Σε μια γκρίζα παρακμή όπου τα ενεχυροδανειστήρια γυαλίζουν σαν χρυσά σφραγίσματα δοντιών», όπως πολύ εύστοχα περιγράφει η Joni Mitchell στο Furry Sings The Blues. Ναι, η Μέμφις μ’ απογοήτευσε παρόλο που είδα το περίφημο στούντιο της Sun του Sam Phillips, την Beale Street με το άγαλμα του W.C. Handy και το κλαμπ του B.B. King, μια πυραμίδα – αρένα για ποικίλες εκδηλώσεις με το άγαλμα του Ραμσή (!) μπροστά στην είσοδο, το ένδοξο αεροπλάνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Memphis Belle, ένα από τα πρώτα Β-17 που εκτέλεσε 25 βομβαρδισμούς σε ναζιστικούς στόχους χωρίς να υποστεί απώλειες. Ίσως η προσμονή μου να ήταν δυσανάλογα μεγάλη… Αλλά πώς να μην είναι στην πόλη του rock ’n’ roll της Sun, της soul της Stax και των μπλουζ; Λίγες μέρες αφότου φύγω, στις 28 Σεπτεμβρίου, θα τιμηθεί ο «γεροντότερος τινέιτζερ του κόσμου», Rufus Thomas, με παρελάσεις στην Beale Street και αποκαλυπτήρια μιας πλακέτας στη γωνία που σχηματίζει η οδός αυτή με τη Hernando. Η εκδήλωση θα τελειώσει με τη διοργάνωση της «Νύχτας Ερασιτεχνών» όπως την παρουσίαζε ο Rufus για πάνω από έντεκα χρόνια ανακαλύπτοντας τα ταλέντα των B.B. King, Bobby Bland, Johnny Ace… Σήμερα, το τοπικό γκρουπ Funkahawlikz προσφέρει μια μελωδική και funk άποψη του rap.
Νότια της Μέμφιδας, ήδη στην πολιτεία Μισισιπή, ξεκινά το Natchez Trace Parkway - ένας αυτοκινητόδρομος μήκους 700 περίπου χιλιομέτρων, όπως θα τον ήθελαν οι άγγελοι - που τη διασχίζει από τα βορειοανατολικά προς τα νοτιοδυτικά. Ανώτατο όριο ταχύτητας τα 75 χιλιόμετρα, καμιά διαφήμιση, κανένα φανάρι. Μόνο βλάστηση και άσφαλτος. Σε λιγότερο από μιάμιση ώρα εμφανίζονται τα προάστια του Tupelo και οι πρώτες πινακίδες που οδηγούν στο σπίτι που γεννήθηκε ο Elvis Presley. Απέναντι από το αναπαλαιωμένο ορθογώνιο παραλληλεπίπεδο των δύο δωματίων, βρίσκεται μια εκκλησία - σαν αυτές όπου άκουγε τα γκόσπελ που ενσωμάτωσε αργότερα στην ερμηνεία των τραγουδιών του - που χτίστηκε κατά παραγγελία του βασιλιά του ροκ εντ ρολλ. Ο Elvis - για όσους δεν το ξέρουν - πίστευε στον θεό και ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος που αγαπούσε και σεβόταν τους γονείς του. Κι όμως, οι πολέμιοί του στο ξεκίνημα της καριέρας του, αποσιώπησαν αυτές τις αρετές – ιδανικά που αναζητούσαν, ενώ τις απέδωσαν μεγαλοποιημένες σε ακίνδυνα άτομα όπως ο Pat Boone. Ο Elvis ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνος κατά την κρίση τους, αφού λίκνιζε προκλητικά τους γοφούς του… Χαίρε υποκρισία! Με τη Μέμφιδα πίσω μου και απώτερο προορισμό το Mobile, έτσι καθώς σουρουπώνει νιώθω τα Blues In The Night.
Στο Jackson, την πρωτεύουσα του Mississippi, ξεχωρίζει το Δημαρχείο και το Νέο Καπιτώλιο, σχεδιασμένο από τον Γερμανό αρχιτέκτονα Theodore C. Link και εμπνευσμένο από το Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον. Η πόλη υμνήθηκε στο ομώνυμο τραγούδι, ένας στίχος του οποίου βάπτισε από σπόντα τους Prefab Sprout. Σταματάω στο εστιατόριο Mayflower, ένα τέλειο δείγμα art deco, με ασπρόμαυρα πατώματα και φρεσκογυαλισμένη φορμάικα στον πάγκο του μπαρ. Μαθαίνω πως ανήκει στον Μιχάλη Κουντούρη από την Πάτμο, που ζει στην Αμερική πάνω από 60 χρόνια και με πληροφορεί ότι «έχει καμιά πενηνταριά ελληνικές οικογένειες εδώ...». Μου διηγείται περήφανα τις περιπέτειες της μετανάστευσής του και της εθελοντικής στράτευσής του στον πόλεμο κατά του Χίτλερ: «Πριν από 50 χρόνια πολεμούσα βόρεια της Λαμίας...»
Καθώς «κατηφορίζω» χάνονται τα ψηλά κυπαρίσσια και οι κρανιές, στο ραδιόφωνο ακούγεται το Callin’ Baton Rouge του Garth Brooks, αλλά εγώ προσπερνάω την πρωτεύουσα της Λουϊζιάνας, ανυπόμονος να φτάσω στη... μυθική New Orleans! Μπορεί ο dj να μην είναι ο Lester the Nightfly αλλά εγώ απολαμβάνω τη μουσική.
Η Νέα Ορλεάνη είναι το κόσμημα της Λουϊζιάνας, ιδιαίτερα το γαλλικό τετράγωνο (French Quarter ή Vieux Carré), που ιδρύθηκε το 1718. Βόρεια ορίζεται από το πάρκο Louis Armstrong και νότια από τον Μισισιπή. Ανατολικά, στη λεωφόρο Esplanade 400, εκτίθεται το «Τραμ ο Πόθος» (γιατί το «streetcar» έχει μεταφραστεί και καθιερωθεί ως «λεωφορείο»;). Η κεντρική πλατεία Τζάκσον (ο στρατηγός Andrew Jackson ήταν που υπέταξε τους Άγγλους στη μάχη της Νέας Ορλεάνης, πριν γίνει πρόεδρος των Η.Π.Α. και βέβαια έχει «βαπτίσει» πολλά τοπωνύμια, με αποκορύφωμα την πρωτεύουσα του Μισισιπή) με τον καθεδρικό ναό St. Louis, χτισμένο το 1749, συγκεντρώνει υπαίθριους καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν ή παίζουν σαξόφωνο. Παραδίπλα, το σπίτι που έμενε ο William Faulkner όταν έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα A Soldier’s Pray είναι σήμερα βιβλιοπωλείο που ειδικεύεται σε σπάνιες και ενυπόγραφες εκδόσεις. Κολλημένο πάνω του, ένα μικρό ατελιέ όπου ο γεννημένος στη Νικαράγουα Σκοτσέζος Richard Hunter, ζωγραφίζει εξώφυλλα για δίσκους New Age.
Από κάθε πόρτα της Bourbon Street, κάτω από τα μπαλκόνια με το σφυρηλατημένο σίδερο, ξεπηδούν νότες. Στο Fritzel’s Dixieland παίζει ο Al Hirt, πιο πέρα, στην πάροδο St. Peters St. 726, στο περίφημο Preservation Hall, περιμένεις στην ουρά για να μπεις και ν’ ακούσεις παραδοσιακή τζαζ από την επταμελή μπάντα με τον 90χρονο τρομπετίστα Percy Humphrey. Μακριά από την παλιά πόλη βρίσκεται το κλαμπ Tipitina’s (501 Napoleon Ave.), που πήρε τ’ όνομά του από ένα τραγούδι του Professor Longhair. O Dr. John - που ακόμη τραγουδάει τις χάρες της οδού Basin - και ο Aaron Neville με τα αδέρφια του συνεχίζουν να ηχογραφούν και να κυκλοφορούν αριστουργήματα. Πανταχού παρούσα και η οικογένεια Marsalis. Χρειάζεται να ψάξει κανείς αρκετά, αλλά αξίζει τον κόπο καθώς η πόλη σφύζει από πάμπολλες μουσικές και κινηματογραφικές μνήμες. Από την εποχή του ροκ εντ ρολλ - διότι πιο πίσω τα πράγματα είναι ακατόρθωτα, καθώς η ιστορία της τζαζ είναι γραμμένη σε κάθε τετραγωνικό χιλιοστό της - με δημιουργούς όπως ο Dave Bartholomew, ο Fats Domino και o Allen Toussaint, η προσφορά της υπήρξε σημαντικότατη μέχρι τα χρόνια της βρετανικής εισβολής και της Motown. Στo σύγχρονo κλαμπ Chekpoint Charlie’s γυρίστηκαν μερικές σκηνές του Pelican Brief - το Tipitina’s χρησιμοποιήθηκε στο Big Easy.
H ιδιαίτερη πατρίδα του Truman Capote είναι το μόνο μέρος των Η.Π.Α. που σε ενθαρρύνει να πιεις. Ενώ στις υπόλοιπες πόλεις οι νόμοι είναι αυστηροί και επιβάλλουν τις γνωστές χαρτοσακούλες που κρύβουν τη θέα των ποτών που μεταφέρεις, εδώ υπάρχουν ειδικά «ποτάδικα» που πουλάνε μπίρες σε πλαστικά κύπελλα. Όλοι κυκλοφορούν μ’ ένα ποτό στο χέρι κατά μήκος της Bourbon Street, σε σημείο που πολλοί νομίζουν ότι πήρε το όνομά της από το ποτό και όχι από τους Γάλλους ευγενείς. To δημοφιλέστερο κοκτέιλ λέγεται «Hurricane».
Μια δίωρη κρουαζιέρα με το παραδοσιακό ποταμόπλοιο Natchez ξεναγεί στη γύρω περιοχή. Στη μέση του Μισισιπή βρίσκεται αγκυροβολημένο το ελληνικό πλοίο Τριάς.
Η Νέα Ορλεάνη - ή The Big Easy, όπως την αποκαλούν χαϊδευτικά - είναι το κέντρο των τελετών βουντού, ένα φαινόμενο της πόλης, κράμα αφρικανικών θρησκειών και καθολικισμού. Μάγισσες όπως η Marie Laveau (που απαθανατίστηκε στο τραγούδι The Witch Queen Of New Orleans) είναι θρύλοι και τα σπίτια – μουσεία διηγούνται την ιστορία τους. Τα νεκροταφεία είναι γνωστά και ως «Πόλεις των Νεκρών».
Σήμερα οι «μαγικές» λέξεις που αναφέρονται συνέχεια είναι Creole και Cajun. Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, τουλάχιστον αρχικά. Μετά τη συμφωνία της Ουτρέχτης (1713) οι Γάλλοι παρέδωσαν στους Άγγλους την περιοχή που ονομάστηκε Nova Scotia από τους δεύτερους και μετανάστευσαν νότια, στη Νέα Ορλεάνη. Αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Cadien (από την ονομασία της χώρας τους Acadia), αργότερα Cajun και από παράδοση Creoles. Με την πάροδο του χρόνου οι αγγλόφωνοι κάτοικοι της περιοχής αναφέρονταν στους λευκούς γαλλόφωνους ως Cajun, ενώ στους μαύρους ως Creoles. Σήμερα όταν οι λέξεις αυτές αναφέρονται στην τοπική κουζίνα έχουν τη σημασία του καυτερού (η πρώτη), του σαλτσάτου (η δεύτερη). Στη μουσική, το Cajun είναι ένα - κυρίως χορευτικό - ιδίωμα που τραγουδιέται στην τοπική γαλλική διάλεκτο ή στα κρεολικά, με βασικά όργανα το ακορντεόν, το βιολί, την κιθάρα και τη φυσαρμόνικα. Οι μαύροι δημιούργησαν το zydeco, αντικαθιστώντας το βιολί με σαξόφωνο.
Έχοντας ολοκληρώσει τα 4/5 του ταξιδιού, διαπιστώνω ότι έχει μειωθεί η ανεργία που είχα συναντήσει πριν από δύο χρόνια. Σε κάθε πρατήριο βενζίνης, κατάστημα ρούχων ή εστιατόριο προσλαμβάνουν αμέσως!
Απομένουν λίγες μέρες ακόμη στον Κόλπο του Μεξικού, σ’ έναν αυτοκινητόδρομο με φώτα νέον, γεμάτο καζίνα που απλώνονται κατά μήκος του δημοφιλούς αυτού θέρετρου. Η άνθιση των καζίνων οφείλεται σ’ έναν σχετικά καινούργιο νόμο που βασίζεται στη λογική του «αν δεν μπορείς να πατάξεις την παρανομία, μπορείς να την εκμεταλλευτείς οικονομικά». Υπάρχουν βέβαια και οι πιο ήσυχοι δρόμοι, βουτηγμένοι στο πράσινο, ανάμεσα στα (αποξηραμένα) έλη, εστίες του κίτρινου πυρετού παλιότερα. Αν και το dixieland ξεκίνησε σαν υποκοριστικό της Νέας Ορλεάνης - από το δεκαδόλαρο που κυκλοφόρησε πριν το 1860 και ανέγραφε dix (= 10 στα γαλλικά) - ο όρος επεκτάθηκε σ’ όλες τις Νότιες Πολιτείες και τη μουσική τζαζ.
Το Biloxi είναι ινδιάνικη λέξη και στη γλώσσα της ομώνυμης φυλής σημαίνει «Πρώτοι Άνθρωποι». Αυτόματα το συνδέω με το Biloxi Blues του Neil Simon, και το τραγούδι του Jesse Winchester που γνωρίζω από τον Jimmy Buffett και που μου φαίνεται ότι εκφράζει πολύ πετυχημένα την ατμόσφαιρα. Τα πράγματα γίνονται αρκετά εθνικιστικά στην έπαυλη Beauvoir, όπου προβάλλεται μια ταινία μικρού μήκους, αναδρομή στην ιστορία του εμφύλιου με σαφή συμπάθεια προς τους Νότιους και την ιδέα της ανεξαρτησίας τους από τους Βόρειους.
Μπαίνοντας στην Αλαμπάμα, η πρώτη πόλη είναι το Mobile, εκεί που είχε «κολλήσει» ο Bob Dylan με τα blues της Μέμφιδας. Προσπερνώντας το δοξασμένο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αγκυροβολημένο USS Alabama, φτάνω στην ορθόδοξη εκκλησία του Ιάσονα Μαλμπή - ενός μοναχού, ιδρυτή της ελληνικής κοινότητας εκεί κοντά - που κτίστηκε το 1965, ξεπερνώντας σε κόστος το ένα εκατομμύριο δολάρια.
Η Pensacola βρίσκεται ήδη στη Φλόριντα - στην περιοχή που ονομάζεται Panhandle, επειδή το σχήμα της μοιάζει με χέρι τηγανιού - και έχει τον χαρακτηρισμό της πόλης με τις «Πέντε Σημαίες», αφού από την ίδρυσή της μέχρι τη σημερινή των Η.Π.Α., υψώθηκαν διαδοχικά η ισπανική, η αγγλική, η γαλλική και αυτή της Νότιας Συμπολιτείας.
Η σκέψη της διανυκτέρευσης στο Tallahassee, την πρωτεύουσα της Φλόριντα, αποδεικνύεται ουτοπική. Όλα τα δωμάτια είναι κατειλημμένα από τους γονείς που έχουν έρθει να επισκεφθούν τα κολεγιόπαιδά τους αυτό το Σαββατοκύριακο (Parents’ Weekend) και τους οπαδούς των ομάδων αμερικάνικου - ασφαλώς - ποδοσφαίρου, που δίνουν έναν πολύ σημαντικό αγώνα. Άλλες τρεις ώρες αναγκαστικής οδήγησης με φέρνουν κοντά στην Tampa που μαστίζεται από τροπική βροχή δυο μέρες συνέχεια. Παραλίγο να χάσω το αεροπλάνο γιατί δεν έχω ικανή ορατότητα για τις πινακίδες που οδηγούν στο αεροδρόμιο - το λειτουργικότερο, μαζί με το βερολινέζικο Tegel, που έχω χρησιμοποιήσει ποτέ.
Με τη βαλίτσα μου βαρύτερη κατά επτά κιλά πετάω για την Ουάσιγκτον και από εκεί πίσω στη γηραιά ήπειρο, με την επιθυμία να επιστρέψω για τις υπόλοιπες 33 πολιτείες.

1994/2005

3 comments:

Μαύρο πρόβατο said...

Συναρπαστικό οδοιπορικό!!

katiana said...

Αυτο που διαβασα μολις τωρα (απιστευτα ομορφο) για αλλους ειναι μια ολοκληρη ζωη...!

katiana said...

Αυτο που διαβασα μολις τωρα (απιστευτα ομορφο) για αλλους ειναι μια ολοκληρη ζωη...!