Από την Κοκαΐνη στο Χαμομήλι

Είχα χρόνια να δω τον Marc Almond και, αν δεν επέμενε η Angeles, πολύ πιθανόν να μην τον έβλεπα ούτε αυτή τη φορά. Είναι ένας αγαπημένος καλλιτέχνης που μου κράτησε συντροφιά για πολλά χρόνια, αλλά κάπου γύρω στο 1996-99… χαθήκαμε.

Αν μου ζητούσε κάποιος να διαλέξω ένα από τα άλμπουμ του, μάλλον θα δυσκολευόμουν, ταλαντευόμενος μεταξύ του πρώτου και του Mother Fist…, εκείνον τον εξαιρετικό δίσκο που, ωστόσο, απομάκρυνε τον Loren από τους θαυμαστές του. Θυμάμαι που, ως πιο ειδικός, επέμενε πως δεν αντέχει να ακούει άλλο για πόρνες, ναυτικούς, ύποπτους δρόμους, σεντόνια γεμάτα σπέρμα… (τα θέματα που επαναλαμβάνονται ως leitmotiv στο έργο του Marc Almond με άλλα λόγια) από μια φωνή που του θύμιζε αμούστακο αγοράκι παιδικής χορωδίας… (Βέβαια, εγώ του αντέτασσα πως η Judy Garland, από μικρή εθισμένη σε διάφορες ουσίες, είχε αγνά, σχεδόν αγγελικά θέματα στα τραγούδια της… αλλά τι νόημα έχει πια;)
Πήγα, λοιπόν, την Πέμπτη για να δω τον, στο μεταξύ 52χρονο, Marc στην Εκκλησία των Παθών (Passionskirche) του Kreuzberg, έναν χώρο που του ταιριάζει γάντι και όπου τον είχα απολαύσει πριν από 18 χρόνια σε μια ανεπανάληπτη εμφάνιση, με ένα από τα πολλά highlights το ντουέτο του με την Agnes Bernelle στο Kept Boy.
Μετά από το ατύχημα που παρ’ ολίγο θα του στοίχιζε τη ζωή, ο Marc Almond είναι και πάλι Η ΦΩΝΗ που μας έκανε να χορέψουμε ξέφρενα συνοδευόμενη από τα συνθεσάιζερ του Dave Ball ως Soft Cell και μας κράτησε αμέτρητες ώρες μελαγχολικής συντροφιάς στα πρώτα, δύσκολα, μετα-εφηβικά χρόνια.

Στο πρώτο μέρος της συναυλίας αυτή η φωνή ερμηνεύει τώρα τραγούδια από όλες τις εποχές της 30χρονης καριέρας του, όχι τα αγαπημένα μου είναι αλήθεια (εντάξει το A Lover Spurned μου αρέσει, αλλά εκείνο το Bittersweet…). Το ρεπερτόριο θα βελτιωθεί στη διάρκεια. Μια σπουδαία ερμηνεία στο Jacky του Jacques Brel αλλά και στο If You Go Away του ίδιου, που προλογίζοντάς το αναφέρει πως δεν πρόκειται να το ξανατραγουδήσει σύντομα. Πράγματι την επόμενη μέρα στη θέση του ακούγεται το Vision του Peter Hammill.

Αποκορύφωμα της βραδιάς αποτελεί για μένα η διασκευή του I Close My Eyes, που τοποθετείται άνετα πλάι στην κλασική εκτέλεση της Dusty Springfield, ενώ κλείνει με τις επιτυχίες Tainted Love και Say Hallo, Wave Goodbye των Soft Cell.

Την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε η Claudia για να μου πει πως ένα από τους καλύτερούς της φίλους, ο Neal Whitmore (γνωστός από την εποχή των Sigue Sigue Sputnik ως Neal X και συνεργάτης στις τελευταίες δουλειές του Almond) την κάλεσε στο προ μηνών ξεπουλημένο σόου της Παρασκευής. Αφού φάγαμε με τον συμπαθέστατο Neal και τον ντράμερ David Ruffy (παλιό μέλος των Ruts για όσους θυμούνται το Babylon’s Burning, αλλά και παραγωγός) μιλώντας για μουσική, βρέθηκα να κάθομαι σε περίοπτη θέση της εκκλησίας, δίπλα στον Michael Cashmore, που κι αυτός μένει πλέον στο Βερολίνο, συνθέτη του αριστουργηματικού Gabriel (βλ. προηγούμενο ποστ).

Αργότερα, στα παρασκήνια, ο Marc ήταν συμπαθέστατος.