24 Μαρτίου 2008

Να, λοιπόν, που ο καιρός άλλαξε. Μια εκτυφλωτική λιακάδα μπήκε από το πρωί στο σπίτι κι εγώ παραδόθηκα νωχελικά στις διαθέσεις της. Ξάπλωσα στον καναπέ διαβάζοντας και ακούγοντας μουσική όπως μ’ αρέσει να κάνω στις αργίες.

Φως, άπλετο φως… Άνοιξα τα παράθυρα να μπει ο ολόφρεσκος αέρας της άνοιξης, αν και η θερμοκρασία δεν είχε ανεβεί αισθητά. Ο ήλιος ξεγελά.

Ξαναθυμήθηκα άλμπουμ που είχα καιρό ν’ ακούσω, όπως το Odessey and Oracle των Zombies και δύο των Cult - Electric και Ceremony.

Είχε περάσει η ώρα όταν μου ήρθε η ιδέα να περάσω από ένα Flohmarkt. Για τέσσερα – πέντε χρόνια υπήρξε η αγαπημένη μου απασχόληση τα Σαββατοκύριακα. Ανακάλυπτα δίσκους βινυλίου που «δεν πρέπει να λείπουν από καμιά δισκοθήκη» ή άλλους που δεν είχα αγοράσει στην εποχή τους λόγω ελλείψεως χρημάτων και που τώρα έβρισκα μπροστά μου για ένα ευρώ. Σταμάτησα να πηγαίνω όταν διαπίστωσα πως μεγάλωναν οι στοίβες και δεν υπήρχε χρόνος για ακρόαση. Τώρα που έχω βάλει τα CD σε μια σειρά, ίσως είναι ευκαιρία για νέες εξορμήσεις.

Αφού χάζεψα για λίγο το Madagascar στην τηλεόραση, ήρθε η ώρα για το ραντεβού μου με τη Μ. και τη Β. Πήγαμε σινεμά, στο Babylon του Kreuzberg και είδαμε The Valley of Elah. Καλό, πολιτικό θρίλερ, μέχρι ένα σημείο…

Από εκεί πήγαμε σε ένα ινδονησιακό εστιατόριο, με χώρο για καπνιστές (εννοείται). Φάγαμε μια πολύ καυτερή πάπια, ένα γλυκό αρνάκι κι ένα κοτόπουλο, μάλλον καυτερό, πίνοντας μπίρες και κουβεντιάζοντας.

Στην επιστροφή ένιωσα το κρύο της απουσίας. Ή μάλλον έτσι το ερμήνευσα καθώς ανέβαινα στον έκτο με το ασανσέρ. Πρέπει να το συνηθίζω σιγά σιγά.