Ο L. επέμενε πως ήταν καλά. Έδειχνε εξουθενωμένος, μα επέμενε. Είχε ξυπνήσει από τις έξι και δεν είχε φάει ακόμη τίποτε…
Βιάστηκα να ετοιμαστώ και να πάω σε μια πολύ πρωινή προβολή του βελγικού BEN X. Θα μπορούσα να είχα μείνει σπίτι και να ασχοληθώ με πολύ σημαντικότερα πράγματα, αντί να παρακολουθήσω αυτό το άχαρο και μάλλον μπανάλ μπες - βγες μεταξύ παιχνιδιού PC και πραγματικότητας. Ακολουθούσε κι άλλη μια προβολή, του DRILLBIT TAYLOR μα δεν είχα καμιά όρεξη…
Έξω μύρισε επιτέλους Άνοιξη… Βρήκα την ευκαιρία να βγω μια βόλτα με τον L., που αναζητούσε κάθισμα ανά πενήντα μέτρα. Όταν βεβαιώθηκα ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνος του επέστρεψα σπίτι την ώρα που η J. άφηνε μήνυμα για να ακυρώσει… Εκνευρίστηκα.
Προσπάθησα να συγκεντρωθώ σε κάτι εποικοδομητικό μα στάθηκε αδύνατο. Σπατάλησα χρόνο φυλλομετρώντας έντυπα, με το μυαλό αλλού… Διάβασα τα e-mail μου, μα δεν κατόρθωσα να απαντήσω σε όλα. Τουλάχιστον άκουσα δυο άλμπουμ που έπρεπε προ πολλού να είχα βάλει στην άκρη.
Το βράδυ είχα τελικά ραντεβού με τον Ρ. για φαγητό. Πέρασα δυο ανώδυνες ώρες, τρώγοντας tandoori chicken και κουβεντιάζοντας αρχικά για τις ευρωπαϊκές γλώσσες και για ύστερα για τον εθνικισμό... Με κάλεσε στα γενέθλιά του στις 30 Απριλίου.
Πάει κι ο τρίτος μήνας της χρονιάς!
Monday, March 31, 2008
Sunday, March 30, 2008
30 Μαρτίου 2008
Ξύπνησα με εφιάλτη που ήθελε τον Παπασταθόπουλο (για όσους δεν ξέρουν: κεντρικός αμυντικός και ο πιο σταθερός σε απόδοση παίκτης της ΑΕΚ φέτος), να έχει τραυματιστεί την τελευταία στιγμή καθιστώντας αδύνατη τη συμμετοχή του στο… ντέρμπι. Στριφογυρνούσα μάλιστα στο κρεβάτι, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου πως ήταν όνειρο ενώ μια άλλη πτυχή του εγκεφάλου μου επέμενε πως το είχα διαβάσει στο Internet!
Από την ώρα που σηκώθηκα, όμως, δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι η ΑΕΚ θα κέρδιζε τον Ολυμπιακό. Φυσικά δεν περίμενα ότι θα το πετύχαινε με τόση ευκολία και τόσο ευρύ σκορ (4 - 0)!
Δυστυχώς, για διάφορους λόγους, δεν μπόρεσα να χαρώ όσο θα έπρεπε το αποτέλεσμα. Πάντως ήταν μια από εκείνες τις μέρες που δεν έβγαινε τίποτε στον Ολυμπιακό. Ούτε καν με το «πέναλτι» δεν κατάφερε να σκοράρει. Πάντα τέτοια!
Καθώς ξυριζόμουν, και με αφορμή τον Paul Bowles που επανέφερα στη μνήμη μου πρόσφατα, θυμήθηκα ένα κείμενό του, στο οποίο ανέφερε πως δεν θυμάται τον εαυτό του αξύριστο ούτε μια μέρα. Κάπως έτσι κι εγώ, δεν ξέρω πότε ακριβώς ξεκίνησα, αλλά πρέπει να κοντεύουν δέκα χρόνια που ξυρίζομαι καθημερινά, εκτός ίσως από κάποιες ελάχιστες φορές που δεν βγαίνω από το σπίτι. Διαφορετικά έχω την αίσθηση πως είμαι βρόμικος.
Πέρασε ο Τor. για επίσκεψη και μαζί με τον L. πήγαμε με τα πόδια ως της Α. που μας περίμενε για καφέ. Έκανε αρκετό κρύο. Εκεί ήταν η V., η Β. και η Ε., μία από τις πιο παλιές φίλες της οικοδέσποινας. Όπως συμβαίνει αρκετά συχνά τελευταία μίλησα σχεδόν μόνο με τη Β. και καταφέραμε να ξεκαρδιστούμε.
Ο L. δεν άντεχε να περπατήσει τον δρόμο της επιστροφής και πήγα να φέρω το αυτοκίνητο. Στο μεταξύ η θερμοκρασία είχε ανεβεί τουλάχιστον 5 βαθμούς.
Διάβασα λίγο ακούγοντας το The Artistry of Wes Montgomery και έφυγα για να πάω στη Σ. για το ματς. Συνήθως το βλέπουμε μαζί, αλλά σήμερα ήταν απασχολημένη με έναν τεχνίτη που επιδιόρθωνε για τρίτη φορά μέσα σε ισάριθμες βδομάδες το χαλασμένο ψυγείο της. Ο άνθρωπος είχε πιει δυο μπουκάλια κρασί, όταν η Σ. κατάλαβε πως είναι αλκοολικός! Στο ημίχρονο μου εξήγησε πως ο Έλληνας μάστορας του συνεργείου που της είχαν συστήσει άλλοι Έλληνες, είχε αντικαταστήσει το μοτέρ και της είχε δώσει εγγύηση 2 χρόνων. Όταν, όμως, παρουσιάστηκε πρόβλημα, δεν εμφανίστηκε ο ίδιος, παρά έστειλε τον Πολωνό αυτόν «υπάλληλο»… Τρέχα γύρευε… Γι αυτό αποφεύγω συστηματικά να κάνω δουλειές με Έλληνες! Οι περισσότεροι είναι τσαπατσούληδες και ψιλο- έως πολύ απατεώνες! Αποκτάνε θάρρος με το παραμικρό και προσπαθούν να σε εκμεταλλευτούν στο έπακρο.
Ολοκληρώνοντας το LOOKING FOR RICHARD, στη σκηνή που επισκέπτονται το σπίτι του Shakespeare, θυμήθηκα έναν Ελληνάρα που συνάντησα κάποτε στο Δίον. Είχα πάει με τη Σ. και τον Δ., που μόλις άκουσε τον ταμία να λέει «σήμερα η είσοδος είναι δωρεάν, γιατί γιορτάζεται η ευρωπαϊκή μέρα των μουσείων» σχολίασε αυθόρμητα «πω πω… Ευρώπη γίναμε!». Πετάχτηκε, λοιπόν, ο ξιπασμένος νεόπλουτος δίχως να του έχουμε απευθύνει τον λόγο, να μας… εξηγήσει: «Σιγά την Ευρώπη! Πήγα στο σπίτι του Σέξπηρ… μια τρύπα είναι!». Για κακή μας τύχη, αυτός και οι ομοϊδεάτες φίλοι του μας «ακολούθησαν» στην ταβέρνα που καθίσαμε να φάμε.
Πίσω στο παρόν, το εσωτερικό μου ρολόι δεν δείχνει να έχει προσαρμοστεί στην αλλαγή της ώρας και αύριο ξεκινάει μια βδομάδα με πολύ τρέξιμο…
Από την ώρα που σηκώθηκα, όμως, δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι η ΑΕΚ θα κέρδιζε τον Ολυμπιακό. Φυσικά δεν περίμενα ότι θα το πετύχαινε με τόση ευκολία και τόσο ευρύ σκορ (4 - 0)!
Δυστυχώς, για διάφορους λόγους, δεν μπόρεσα να χαρώ όσο θα έπρεπε το αποτέλεσμα. Πάντως ήταν μια από εκείνες τις μέρες που δεν έβγαινε τίποτε στον Ολυμπιακό. Ούτε καν με το «πέναλτι» δεν κατάφερε να σκοράρει. Πάντα τέτοια!
Καθώς ξυριζόμουν, και με αφορμή τον Paul Bowles που επανέφερα στη μνήμη μου πρόσφατα, θυμήθηκα ένα κείμενό του, στο οποίο ανέφερε πως δεν θυμάται τον εαυτό του αξύριστο ούτε μια μέρα. Κάπως έτσι κι εγώ, δεν ξέρω πότε ακριβώς ξεκίνησα, αλλά πρέπει να κοντεύουν δέκα χρόνια που ξυρίζομαι καθημερινά, εκτός ίσως από κάποιες ελάχιστες φορές που δεν βγαίνω από το σπίτι. Διαφορετικά έχω την αίσθηση πως είμαι βρόμικος.
Πέρασε ο Τor. για επίσκεψη και μαζί με τον L. πήγαμε με τα πόδια ως της Α. που μας περίμενε για καφέ. Έκανε αρκετό κρύο. Εκεί ήταν η V., η Β. και η Ε., μία από τις πιο παλιές φίλες της οικοδέσποινας. Όπως συμβαίνει αρκετά συχνά τελευταία μίλησα σχεδόν μόνο με τη Β. και καταφέραμε να ξεκαρδιστούμε.
Ο L. δεν άντεχε να περπατήσει τον δρόμο της επιστροφής και πήγα να φέρω το αυτοκίνητο. Στο μεταξύ η θερμοκρασία είχε ανεβεί τουλάχιστον 5 βαθμούς.
Διάβασα λίγο ακούγοντας το The Artistry of Wes Montgomery και έφυγα για να πάω στη Σ. για το ματς. Συνήθως το βλέπουμε μαζί, αλλά σήμερα ήταν απασχολημένη με έναν τεχνίτη που επιδιόρθωνε για τρίτη φορά μέσα σε ισάριθμες βδομάδες το χαλασμένο ψυγείο της. Ο άνθρωπος είχε πιει δυο μπουκάλια κρασί, όταν η Σ. κατάλαβε πως είναι αλκοολικός! Στο ημίχρονο μου εξήγησε πως ο Έλληνας μάστορας του συνεργείου που της είχαν συστήσει άλλοι Έλληνες, είχε αντικαταστήσει το μοτέρ και της είχε δώσει εγγύηση 2 χρόνων. Όταν, όμως, παρουσιάστηκε πρόβλημα, δεν εμφανίστηκε ο ίδιος, παρά έστειλε τον Πολωνό αυτόν «υπάλληλο»… Τρέχα γύρευε… Γι αυτό αποφεύγω συστηματικά να κάνω δουλειές με Έλληνες! Οι περισσότεροι είναι τσαπατσούληδες και ψιλο- έως πολύ απατεώνες! Αποκτάνε θάρρος με το παραμικρό και προσπαθούν να σε εκμεταλλευτούν στο έπακρο.
Ολοκληρώνοντας το LOOKING FOR RICHARD, στη σκηνή που επισκέπτονται το σπίτι του Shakespeare, θυμήθηκα έναν Ελληνάρα που συνάντησα κάποτε στο Δίον. Είχα πάει με τη Σ. και τον Δ., που μόλις άκουσε τον ταμία να λέει «σήμερα η είσοδος είναι δωρεάν, γιατί γιορτάζεται η ευρωπαϊκή μέρα των μουσείων» σχολίασε αυθόρμητα «πω πω… Ευρώπη γίναμε!». Πετάχτηκε, λοιπόν, ο ξιπασμένος νεόπλουτος δίχως να του έχουμε απευθύνει τον λόγο, να μας… εξηγήσει: «Σιγά την Ευρώπη! Πήγα στο σπίτι του Σέξπηρ… μια τρύπα είναι!». Για κακή μας τύχη, αυτός και οι ομοϊδεάτες φίλοι του μας «ακολούθησαν» στην ταβέρνα που καθίσαμε να φάμε.
Πίσω στο παρόν, το εσωτερικό μου ρολόι δεν δείχνει να έχει προσαρμοστεί στην αλλαγή της ώρας και αύριο ξεκινάει μια βδομάδα με πολύ τρέξιμο…
29 Μαρτίου 2008
Ξύπνησα από ένα όνειρο που, όσο κι αν προσπάθησα, στάθηκε αδύνατο να το θυμηθώ κατά τη διάρκεια της μέρας. Κι όσο περνούσε η ώρα κατάφερα να ξεχάσω και τα λιγοστά κομμάτια του που θυμόμουν…
Αφού μίλησα στο τηλέφωνο με τη Σ. που είχε γενέθλια, βγήκα με τον L. βόλτα στη λαϊκή της γειτονιάς και ολοκληρώσαμε τις αγορές στο απέναντι σούπερ μάρκετ. Ενδιάμεσα μας έπιασε η βροχή, αλλά χωρίς ιδιαίτερες επιπτώσεις.
Ο ταχυδρόμος έφερε το All Music Guide to Rock, Pop & Soul και βυθίστηκα στις σελίδες του. Κατά διαστήματα σηκωνόμουν για να τσιμπήσω κάποια από τις λιχουδιές που είχα προμηθευτεί νωρίτερα. Είχα βρει τον τέλειο τρόπο για να περάσω το υπόλοιπο της μέρας, αλλά…
Πρώτα ένα τηλεφώνημα της Α. και ύστερα ένα της Μ. με ξεσήκωσαν για απογευματινό καφέ στον Πορτογάλο της γωνίας... Στο μεταξύ είχε βγάλει ήλιο και η θερμοκρασία είχε ανεβεί αισθητά. Όταν αποχωριστήκαμε, η Α. ανέβηκε στο ποδήλατό της και χάθηκε πίσω από τα ψώνια που είχε φορτώσει στη σχάρα του… Η Μ. ήθελε να αγοράσει ένα CD της Αλεξίου για δώρο, αλλά στο WOM του Karstadt δεν υπήρχε ούτε για δείγμα ελληνικό CD… Μα σε ποια χώρα του εξωτερικού υποτίθεται πως γνωρίζουν επιτυχία όλες αυτές οι απελπιστικά εγχώριες... σταρ;
Με το που επέστρεψα στο σπίτι, πήρε ο Ρ. και πρότεινε να βρεθούμε αύριο. Θα δεχόμουν, αν και δεν ήθελα ιδιαίτερα, είχα όμως ήδη κλείσει να περάσω από της Α. για πρωινό.
Διάβασα εφημερίδες κάνοντας chat ενδιάμεσα και ύστερα πήγα να δω ένα μέρος από το LOOKING FOR RICHARD του Al Pacino. Νωρίτερα, σε μια ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή που έχει τους περισσότερους θεατές στην Ευρώπη (Γερμανία - Αυστρία - Ελβετία) είχαν εμφανιστεί οι R.E.M.
Πριν πάω για ύπνο απορροφήθηκα και πάλι από το βιβλίο με αποτέλεσμα να έχει πάει 3:30, έστω και με τη θερινή ώρα, και να γουργουρίζει το στομάχι μου…
Αφού μίλησα στο τηλέφωνο με τη Σ. που είχε γενέθλια, βγήκα με τον L. βόλτα στη λαϊκή της γειτονιάς και ολοκληρώσαμε τις αγορές στο απέναντι σούπερ μάρκετ. Ενδιάμεσα μας έπιασε η βροχή, αλλά χωρίς ιδιαίτερες επιπτώσεις.
Ο ταχυδρόμος έφερε το All Music Guide to Rock, Pop & Soul και βυθίστηκα στις σελίδες του. Κατά διαστήματα σηκωνόμουν για να τσιμπήσω κάποια από τις λιχουδιές που είχα προμηθευτεί νωρίτερα. Είχα βρει τον τέλειο τρόπο για να περάσω το υπόλοιπο της μέρας, αλλά…
Πρώτα ένα τηλεφώνημα της Α. και ύστερα ένα της Μ. με ξεσήκωσαν για απογευματινό καφέ στον Πορτογάλο της γωνίας... Στο μεταξύ είχε βγάλει ήλιο και η θερμοκρασία είχε ανεβεί αισθητά. Όταν αποχωριστήκαμε, η Α. ανέβηκε στο ποδήλατό της και χάθηκε πίσω από τα ψώνια που είχε φορτώσει στη σχάρα του… Η Μ. ήθελε να αγοράσει ένα CD της Αλεξίου για δώρο, αλλά στο WOM του Karstadt δεν υπήρχε ούτε για δείγμα ελληνικό CD… Μα σε ποια χώρα του εξωτερικού υποτίθεται πως γνωρίζουν επιτυχία όλες αυτές οι απελπιστικά εγχώριες... σταρ;
Με το που επέστρεψα στο σπίτι, πήρε ο Ρ. και πρότεινε να βρεθούμε αύριο. Θα δεχόμουν, αν και δεν ήθελα ιδιαίτερα, είχα όμως ήδη κλείσει να περάσω από της Α. για πρωινό.
Διάβασα εφημερίδες κάνοντας chat ενδιάμεσα και ύστερα πήγα να δω ένα μέρος από το LOOKING FOR RICHARD του Al Pacino. Νωρίτερα, σε μια ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή που έχει τους περισσότερους θεατές στην Ευρώπη (Γερμανία - Αυστρία - Ελβετία) είχαν εμφανιστεί οι R.E.M.
Πριν πάω για ύπνο απορροφήθηκα και πάλι από το βιβλίο με αποτέλεσμα να έχει πάει 3:30, έστω και με τη θερινή ώρα, και να γουργουρίζει το στομάχι μου…
Friday, March 28, 2008
28 Μαρτίου 2008
Χθες βράδυ ο U. έκλαψε περιγράφοντας μια σκηνή από το ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ, μια ταινία που φτιάχτηκε μάλλον για να προπαγανδίσει την ελληνοτουρκική φιλία, μα που φαίνεται να τον άγγιξε έστω κι αν δεν έχει καμιά άμεση σχέση με τους δυο αυτούς λαούς.
Ο U. πρέπει να κοντεύει τα 70. Ξεπερνάει τα προβλήματα που του άφησε ένα ελαφρύ εγκεφαλικό μαθαίνοντας ελληνικά, ενώ μιλάει και πολύ καλά πολωνέζικα…
Η σημερινή κατάσταση του L. ήταν δραματική. Δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος, ζαλιζόταν και δεν ήθελε να φάει… Πήγαμε στον γιατρό, που επέμενε πως χρειάζεται άσκηση. Κάναμε μια απόσταση δέκα λεπτών σε πενήντα! Έφαγε ένα γιαούρτι και δύο αυγά με το ζόρι.
Μετά τη δουλειά τον «απήγαγα» και πήγαμε σε ένα εστιατόριο της γειτονιάς, όπου κατάφερε να φάει μια σούπα από μπρόκολα και να πιει έναν καφέ με παγωτό.
Τηλεφώνησα στην Ε. για να της ευχηθώ «χρόνια πολλά» για τα γενέθλιά της. Άρχισε δίαιτα προχθές και σήμερα είχε πρόβλημα γιατί ήθελε να βγει. Όταν τη ρώτησα γιατί δεν περίμενε ως αύριο για να την αρχίσει, ξαφνιάστηκε… Η παρακμή της είναι εντυπωσιακή και ιδιαίτερα θλιβερή. Επιλογή της.
Μετά από καιρό μίλησα στο τηλέφωνο με τον Τor. που πρότεινε να συναντηθούμε την Κυριακή. Λίγο αργότερα πήρε και η Ch. που (υποτίθεται πως) ταλαιπωρείται ακόμη από μια ίωση. Στην πραγματικότητα κάτι δεν πάει καλά με τη φαρμακευτική αγωγή που της έδωσε ο γιατρός που ανέλαβε το ιατρείο του παλιού της που βγήκε στη σύνταξη. Το έχει καταλάβει και η ίδια.
Αν και η ποιότητα είναι κακή, μπορείτε να πάρετε μια γεύση από το Oceans & Streams των Black Keys.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή στην τηλεόραση παρουσίασε τη λαμπαδηδρομία με την ολυμπιακή φλόγα ως διαφήμιση της Volkswagen. Δεν διάβασα κάτι σχετικό στις ελληνικές εφημερίδες. Είναι δυνατόν η Ελλάς – Ελλάς να κοιμάται τόσο; Και όμως! Όνειρα γλυκά μ' ένα link-ρόμπα…
Ο U. πρέπει να κοντεύει τα 70. Ξεπερνάει τα προβλήματα που του άφησε ένα ελαφρύ εγκεφαλικό μαθαίνοντας ελληνικά, ενώ μιλάει και πολύ καλά πολωνέζικα…
Η σημερινή κατάσταση του L. ήταν δραματική. Δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος, ζαλιζόταν και δεν ήθελε να φάει… Πήγαμε στον γιατρό, που επέμενε πως χρειάζεται άσκηση. Κάναμε μια απόσταση δέκα λεπτών σε πενήντα! Έφαγε ένα γιαούρτι και δύο αυγά με το ζόρι.
Μετά τη δουλειά τον «απήγαγα» και πήγαμε σε ένα εστιατόριο της γειτονιάς, όπου κατάφερε να φάει μια σούπα από μπρόκολα και να πιει έναν καφέ με παγωτό.
Τηλεφώνησα στην Ε. για να της ευχηθώ «χρόνια πολλά» για τα γενέθλιά της. Άρχισε δίαιτα προχθές και σήμερα είχε πρόβλημα γιατί ήθελε να βγει. Όταν τη ρώτησα γιατί δεν περίμενε ως αύριο για να την αρχίσει, ξαφνιάστηκε… Η παρακμή της είναι εντυπωσιακή και ιδιαίτερα θλιβερή. Επιλογή της.
Μετά από καιρό μίλησα στο τηλέφωνο με τον Τor. που πρότεινε να συναντηθούμε την Κυριακή. Λίγο αργότερα πήρε και η Ch. που (υποτίθεται πως) ταλαιπωρείται ακόμη από μια ίωση. Στην πραγματικότητα κάτι δεν πάει καλά με τη φαρμακευτική αγωγή που της έδωσε ο γιατρός που ανέλαβε το ιατρείο του παλιού της που βγήκε στη σύνταξη. Το έχει καταλάβει και η ίδια.
Αν και η ποιότητα είναι κακή, μπορείτε να πάρετε μια γεύση από το Oceans & Streams των Black Keys.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή στην τηλεόραση παρουσίασε τη λαμπαδηδρομία με την ολυμπιακή φλόγα ως διαφήμιση της Volkswagen. Δεν διάβασα κάτι σχετικό στις ελληνικές εφημερίδες. Είναι δυνατόν η Ελλάς – Ελλάς να κοιμάται τόσο; Και όμως! Όνειρα γλυκά μ' ένα link-ρόμπα…
Thursday, March 27, 2008
27 Μαρτίου 2008
Ύστερα από δέκα μέρες, με μια πολύ ενθαρρυντική επιστολή που συνόδευε το εξιτήριό του, ο L. είναι και πάλι ελεύθερος για μιάμιση βδομάδα. Εξασθενισμένος μα ελεύθερος.
Μαγείρεψα σούπα έτσι ώστε να μην έχει πρόβλημα στην κατάποση, έτσι όπως ο ευάλωτος οργανισμός του έχει παραδοθεί στους μύκητες.
Η συνταγή είναι εξαιρετική, αρέσει σε όλους και γι’ αυτό την παραθέτω εδώ:
Υλικά για 4 άτομα:
1 κιλό πατάτες
40 γρ. βούτυρο
300 ml λευκό κρασί
1 λίτρο νερό με 4 κουταλάκια ζωμό από λαχανικά
500 ml γάλα
αλάτι
πιπέρι
100 – 150 πράσινη σαλάτα
100 γρ. παρμεζάνα
Εκτέλεση:
Καθαρίζουμε και κόβουμε τις πατάτες σε κύβους. Λειώνουμε το βούτυρο στην κατσαρόλα και ρίχνουμε μέσα τις πατάτες με το κρασί, τον ζωμό και το γάλα. Καρυκεύουμε με αλατοπίπερο και αφήνουμε να βράσουν 15-20 λεπτά.
Μαγείρεψα σούπα έτσι ώστε να μην έχει πρόβλημα στην κατάποση, έτσι όπως ο ευάλωτος οργανισμός του έχει παραδοθεί στους μύκητες.
Η συνταγή είναι εξαιρετική, αρέσει σε όλους και γι’ αυτό την παραθέτω εδώ:
Υλικά για 4 άτομα:
1 κιλό πατάτες
40 γρ. βούτυρο
300 ml λευκό κρασί
1 λίτρο νερό με 4 κουταλάκια ζωμό από λαχανικά
500 ml γάλα
αλάτι
πιπέρι
100 – 150 πράσινη σαλάτα
100 γρ. παρμεζάνα
Εκτέλεση:
Καθαρίζουμε και κόβουμε τις πατάτες σε κύβους. Λειώνουμε το βούτυρο στην κατσαρόλα και ρίχνουμε μέσα τις πατάτες με το κρασί, τον ζωμό και το γάλα. Καρυκεύουμε με αλατοπίπερο και αφήνουμε να βράσουν 15-20 λεπτά.
Πλένουμε τη σαλάτα και τρίβουμε την παρμεζάνα.
Όταν οι πατάτες είναι έτοιμες, ρίχνουμε τη σαλάτα και την παρμεζάνα μέσα και με τη βοήθεια του μίξερ μετατρέπουμε το μείγμα σε χυλό.
Βάλθηκα να επισκευάζω την πόρτα του ντουλαπιού κάτω από τον νεροχύτη που μου έμεινε στο χέρι, όταν πήγα να πάρω το απορρυπαντικό και να βάλω πλυντήριο. Δεν ήταν εύκολη δουλειά… Έπρεπε να βρω κατάλληλες σφήνες και μικρότερες βίδες… Τελικά τα κατάφερα. Μια που με έπιασε η προκοπή, έραψα και μερικά κουμπιά σε πουκάμισα…
Φούσκωσα τα λάστιχα του ποδηλάτου, περιχαρής που θα το έπαιρνα για να πάω στη δουλειά. Το αναμφισβήτητο κρύο δεν στάθηκε εμπόδιο, αφού είχε λιακάδα και η ατμόσφαιρα ήταν στεγνή.
Διαβάζοντας στο blog του Θόδωρου Γρηγοριάδη ένα ποστ για τον Paul Bowles, ξέθαψα μια χειρόγραφη επιστολή του από το 1992… Θυμήθηκα επίσης ένα κείμενο από εκείνη την εποχή που το ανέβασα ως σχόλιο στο ποστ του και το αναδημοσιεύω εδώ.
Ο ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ PΑUL BOWLES
ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΦΡΕΝΤΥ
Όταν οι πατάτες είναι έτοιμες, ρίχνουμε τη σαλάτα και την παρμεζάνα μέσα και με τη βοήθεια του μίξερ μετατρέπουμε το μείγμα σε χυλό.
Βάλθηκα να επισκευάζω την πόρτα του ντουλαπιού κάτω από τον νεροχύτη που μου έμεινε στο χέρι, όταν πήγα να πάρω το απορρυπαντικό και να βάλω πλυντήριο. Δεν ήταν εύκολη δουλειά… Έπρεπε να βρω κατάλληλες σφήνες και μικρότερες βίδες… Τελικά τα κατάφερα. Μια που με έπιασε η προκοπή, έραψα και μερικά κουμπιά σε πουκάμισα…
Φούσκωσα τα λάστιχα του ποδηλάτου, περιχαρής που θα το έπαιρνα για να πάω στη δουλειά. Το αναμφισβήτητο κρύο δεν στάθηκε εμπόδιο, αφού είχε λιακάδα και η ατμόσφαιρα ήταν στεγνή.
Διαβάζοντας στο blog του Θόδωρου Γρηγοριάδη ένα ποστ για τον Paul Bowles, ξέθαψα μια χειρόγραφη επιστολή του από το 1992… Θυμήθηκα επίσης ένα κείμενο από εκείνη την εποχή που το ανέβασα ως σχόλιο στο ποστ του και το αναδημοσιεύω εδώ.
Ο ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ PΑUL BOWLES
ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΦΡΕΝΤΥ
Αγαπητέ μου Φρέντυ,
δεν απάντησα νωρίτερα γιατί ανησυχούσα για σένα.
Ήθελα να δω τον Χάρρυ πρώτα.
Τώρα το έκανα.
Και μια που μου φαίνεσαι να μην είσαι καλά, δε νομίζεις ότι θα ήταν καλύτερα να έρθεις στο Παρίσι, όπου θα μπορούμε να σε φροντίζουμε;
Και ύστερα, όλοι μαζί, ν´ αποφασίσουμε τι πρέπει να κάνεις.
Καημένο παιδί, είναι άσχημο να είσαι ολομόναχος, και νομίζω πως το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να έρθεις εδώ - δε συμφωνείς;
Πάντα δική σου
Γερτρούδη Στάιν
Ο Φρέντυ που παρέλαβε αυτό το γράμμα, δεν ήταν άλλος από τον Paul Frederic Bowles - το μελοποίησε το 1939 - που εκείνη την εποχή ασφυκτιούσε στη Νέα Υόρκη. Ήδη η Στάιν τον είχε αποτρέψει να ασχοληθεί με την ποίηση. Του πρότεινε ένα ταξίδι στην Ταγγέρη. Το 1931 η πόλη αυτή ήταν ακόμη διεθνής και φιλοξενούσε δραπέτες για οικονομικούς λόγους, και διανοούμενους. Από εκεί, ύστερα από παραίνεση του Αaron Copland, επέστρεψε στην Αμερική για ν´ ασχοληθεί με τη μουσική, ως συνθέτης. Από τις πρώτες του δουλειές ήταν η μουσική για την ταινία του Rudy Burckhardt "145 West 21" με πρωταγωνιστές τον Αaron Copland και τον John Latouche (1936). Ακολούθησε η "Μουσική Για Μια Φάρσα" ("Music For Α Farce"), το 1938.
Γεννημένος στη Νέα Υόρκη, στις 30 Δεκεμβρίου του 1919, γιος ενός οδοντίατρου από το Long Island, ο Paul Bowles δεν ήταν πρότυπο μαθητή. Συχνά παραμελούσε τα μαθήματά του για ν´ ασχοληθεί με κάτι δημιουργικότερο.
Στην αυτοβιογραφία του "Without Stopping" - που χαρακτηρίζεται σαν μία από τις πιο ειλικρινείς Αμερικανών λογοτεχνών - αναφέρει: "Μέχρι τα πέντε μου χρόνια δεν είχα μιλήσει με κανένα παιδί, ούτε είχα δει άλλα παιδιά να παίζουν. Η εικόνα που είχα σχηματίσει για τον κόσμο, ήταν ενός τόπου αποκλειστικά κατοικημένου από ενήλικες".
Όπως ο Edgar Αllan Poe σπούδασε ένα χρόνο στο πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, όμως οι καλλιτεχνικές του ανησυχίες διοχετεύτηκαν στη μουσική και ικανοποιήθηκαν μέχρι ένα σημείο από δασκάλους όπως ο Αaron Copland και ο Virgil Thompson αρχικά, και η Nadia Boulanger αργότερα.
Σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών είδε ποιήματά του δημοσιευμένα στο πρωτοποριακό περιοδικό "Transition", που εκδιδόταν στο Παρίσι. Εκεί γνωρίστηκε με τη Γερτρούδη Στάιν και τον κύκλο της.
Πνεύμα ανήσυχο, "δραπέτευε" συχνά από τους χώρους που ζούσε για να γνωρίσει καινούριους. Ακούραστος ταξιδιώτης, επισκέφτηκε πολλές φορές τη Λατινική Αμερική και εγκαταστάθηκε κατά περιόδους στη Γουατεμάλα και το Μεξικό. Πόλοι έλξης γι´ αυτόν ήταν ακόμη η Ισπανία, η Γαλλία, η Γερμανία. Στο Ανόβερο έμεινε για ένα διάστημα με το σημαντικό εκφραστή του ντανταϊσμού Kurt Schwitters. Στο Βερολίνο έγραψε μουσική που άκουγε αργότερα στην Ταγγέρη με τον Copland.
Στη δεκαετία του ´30, στη Νέα Υόρκη, συμμετείχε στο κομουνιστικό κόμμα για ένα μικρό χρονικό διάστημα, και ήταν θαμώνας στο σαλόνι του Kirk και της Constance Αskew.
Στοιχεία από τις χώρες και τους ανθρώπους που γνώρισε, ενσωμάτωσε στο έργο του, χωρίς όμως να χάσει την ανεξαρτησία του.
Το 1937 συνάντησε τη Jane Sydney Αuer, που την επόμενη χρονιά έγινε κυρία Bowles. Συγγραφέας η ίδια - αιτία που Paul Bowles άρχισε πάλι να γράφει - τέλειωσε το πρώτο της μυθιστόρημα "Two Serious Ladies" στις 7 Δεκεμβρίου 1941, ημέρα της καταστροφής του Περλ Χάρμπορ. Για λίγο καιρό οι Bowles έμεναν στο ίδιο σπίτι με τον W.H. Αuden και τη γυναίκα του Erica - κόρη του Thomas Mann -, που ήταν στενή φίλη της Jane.
Μια πτυχή της προσωπικότητας του Bowles, τον οδήγησε πολύ νωρίς στην εξειδικευμένη σύνθεση μουσικής για το θέατρο. Η ευαισθησία του στον τομέα αυτόν, τον κατέστησε πολύ σημαντικό σύμβουλο των Orson Welles, George Αbbott και Eddie Dowling, για περισσότερα από είκοσι έργα που "ανέβηκαν" στο Broadway.
Το 1943 συνέθεσε τη θαρθουέλα - ισπανική παραλλαγή της φόρμας της όπερας - με τίτλο "The Wind Remains", που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη, με διευθυντή ορχήστρας τον Leonard Bernstein, χορογραφίες του Merce Cunningham και τραγουδιστές τον τενόρο Romulo Spirito και τη σοπράνο Jeanne Stephens, βασισμένη στην τρίτη πράξη του έργου "Αsi que pasen cinco αnos" του Λόρκα. Στη "Yerma" του ίδιου βασίστηκε η όπερα που έγραψε αργότερα ο Bowles (1956), στην Ανδαλουσία, για τη Libby Holman.
Για έναν περίπου χρόνο δούλεψε σαν μουσικοκριτικός στην εφημερίδα "Herald Tribune" της Νέας Υόρκης, και μ´ αυτόν τον τρόπο αναδείχτηκε το ταλέντο του στη σύνθεση με λέξεις αυτή τη φορά.
Σε συνεργασία με τον Dali ενορχήστρωσε το πρώτο του μπαλέτο, "Colloque Sentimental" (1944). Ακολούθησε ακόμη ένα με συνεργάτη τον Αlexander Calder.
Στις επόμενες δουλειές του, το όνομά του φιγουράριζε ανάμεσα σ´ αυτά των διασημότερων καλλιτεχνών της εποχής - Fernand Leger, Marcel Duchamp, John Cage, Man Ray -, στους τίτλους ταινιών μικρού μήκους. Οι πιο σημαντικές απ´ αυτές - "Desire" και "Dreams That Money Can Buy" - ήταν βασισμένες σε ιδέες του Hans Richter που υλοποιήθηκαν από τον Paul Bowles και τον Max Ernst (1947).
Σ´ ένα άλλο φιλμάκι που τιτλοφορείται "8 x 8", σκηνοθετημένο από τον Richter (1952), ο Paul Bowles πρωταγωνιστεί. Παρόλη την αναγνώρισή του, δεν ήταν ικανοποιημένος από το περιβάλλον που ζούσε. Ένα βράδυ ονειρεύτηκε πως ήταν στο Μαρόκο. Το όνειρο τον έκανε ευτυχισμένο.
Είχε ήδη γράψει τη μουσική για την πρώτη επιτυχία του Tennessee Williams στο Broadway "Γυάλινος Κόσμος" (1945), και αργότερα για άλλα έργα του, όπως τα "Γλυκό Πουλί Της Νιότης", "Καλοκαίρι Και Καταχνιά" και "Μοναχικός Άνθρωπος", μετά την πρεμιέρα του οποίου έφυγαν για το Μαρόκο, που στη δεκαετία του ´40 (και του ´50), ήταν για τους Αμερικάνους διανοούμενους ό,τι το Παρίσι στη δεκαετία του ´20. Ο καιρός ήταν άσχημος και ο Tennessee Williams επέστρεψε στις ΗΠΑ σε λιγότερο από ένα μήνα. Στη θέση του ήρθε ο Truman Capote, για να διασκεδάσει αυτούς που παρέμειναν με το οξύ πνεύμα και την κοφτερή γλώσσα του.
Ο εκδότης Doubleday του ανέθεσε τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος. Για τον σκοπό αυτό ο Paul Bowles μετακόμισε στη Φεζ, μια πόλη στους πρόποδες του Άτλαντα. Εκεί, η Βόρεια Αφρική τού τραγούδησε σαν σειρήνα ένα τραγούδι της Σαχάρας που τον αιχμαλώτισε. Ερωτεύτηκε τον ουρανό πάνω από την έρημο και τον ύμνησε στο βιβλίο του "The Sheltering Sky". Ο Doubleday όμως το απέρριψε, με αποτέλεσμα να εκδοθεί πρώτα στο Λονδίνο από τον οίκο New Directions (1949).
Το βιβλίο αυτό, που του χάρισε διεθνή αναγνώριση αλλά σε περιορισμένους κύκλους, αναφέρεται σε τρεις Αμερικάνους που πηγαίνουν στη Σαχάρα. Ο ένας απ´ αυτούς αρρωσταίνει. Η αποκορύφωση του μυθιστορήματος είναι η περιγραφή του θανάτου του. Ο Bowles λέει πως για να πετύχει το ποθητό αποτέλεσμα έπαιρνε ματζούνι - ένα δυνατό μείγμα διαφόρων ουσιών με βασική την κάνναβη.
Για την κυκλοφορία του βιβλίου, βρέθηκε με τη Jane στο Λονδίνο για λίγες μέρες. Στην επιστροφή εκείνη αποφάσισε να ξεχειμωνιάσει στο Παρίσι, ενώ ο Paul πήρε το πλοίο για τη Σρι Λάνκα, ξεκινώντας μια σειρά από διηγήματα με θέμα την Tαγγέρη.
Στον γυρισμό σταμάτησε στο Παρίσι, και στη συνέχεια στην αγαπημένη του Φεζ, στη Σαχάρα. Η Jane έχοντας τελειώσει το θεατρικό της έργο "In The Summerhouse", πέρασε για λίγο από το Μαρόκο πριν φύγει για τη Νέα Υόρκη. Ο Paul τελείωνε το βιβλίο του όταν ήρθε ένα τηλεγράφημα που του γνωστοποιούσε πως η αγορά του νησιού, κοντά στη Σρι Λάνκα, ήταν εφικτή. Αναχώρησε αμέσως για τη Βομβάη και, αφού ολοκλήρωσε τις απαραίτητες διατυπώσεις, έφυγε για τη Νέα Υόρκη με σκοπό να γράψει τη μουσική για το έργο της Jane.
Το καλοκαίρι του 1952, αφού περιπλανήθηκε στη Μαδρίτη και τη Βενετία, κατέληξε στη Ρώμη δουλεύοντας μαζί με τον Tennessee Williams, τους διαλόγους για την ταινία "Senso" του Luchino Visconti.
Το χειμώνα απέπλευσε με τη Jane με προορισμό το νησί που είχε αγοράσει. Έμειναν για λίγο εκεί, μια που η γυναίκα του είχε πρόβλημα υγείας και επέστρεψε στο Μαρόκο. Ο Paul τέλειωσε τη νουβέλα του "The Spider’s House" στην Ιαπωνία. Όταν έφτασε στην Ταγγέρη, πληροφορήθηκε από τον William Burroughs πως η Jane είχε πάθει έμφραγμα, ήταν όμως καλύτερα. Τα προβλήματα υγείας συνεχίστηκαν μέχρι το 1973 που πέθανε στην Ισπανία, σε ηλικία 56 ετών. (Μόλις - Νοέμβριος 1988 - κυκλοφόρησε η βιογραφία της "Α Little Original Sin", γραμμένη από τη Millicent Dillonn).
Στα μέσα της δεκαετίας του ´50, ο Paul Bowles συναντούσε μέλη του beat κινήματος. Από το σπίτι του πέρασαν ο Jack Kerouac και ο Αllen Ginsberg, παρόλο που η σχέση του με το κίνημα ήταν παρόμοια μ´ αυτή του Manet και των ιμπρεσιονιστών. Όντας ανάμεσα στους Ευρωπαίους μοντερνιστές και τους beat λογοτέχνες, δηλώνει: "Δεν υπήρξα ποτέ μέλος της ομάδας. Συμμεριζόμουν τις ιδέες τους, τους συμπάθησα και τους δέχτηκα. Η άποψή τους όμως ήταν αδιάφορη. Νομίζω πως το μόνο που είχαν διαβάσει, ήταν ο Celine. Θυμάμαι τον Burroughs, το ´54, που ζούσε στη Medina σ´ ένα μπορντέλο. Περνούσε όλη την ημέρα στο κρεβάτι του κάνοντας ηρωίνη και πυροβολώντας στον τοίχο για εξάσκηση. Έγραφε το "Naked Lunch" - ο Kerouac του πρότεινε τον τίτλο - και τα χαρτιά είχαν γίνει σαν χαλί στο δάπεδο, με πατημασιές και ποντικοκούραδα επάνω τους. Πιστεύω πως είναι ο καλύτερος χιουμορίστας στην Αμερική. Εύχομαι να μπορούσε να συγκεντρωθεί στο να γράφει χιούμορ".
Το 1958 δημοσιεύτηκε το "Spider’s House", που παρουσιάζει τη μάχη του Μαρόκου για ανεξαρτησία, με συμπάθεια προς τον ισλαμικό πολιτισμό.
Η συνθετική του δουλειά περιλαμβάνει πολλά κομμάτια μουσικής δωματίου, τραγούδια και έργα για πιάνο, ενώ η συγγραφική του - εκτός των μυθιστορημάτων - σαράντα περίπου διηγήματα, γραμμένα σε μια περίοδο τριανταπέντε χρόνων, που αρχικά εκδόθηκαν σε τρεις συλλογές. Τον σπουδαιότερο ρόλο σ´ αυτά παίζουν το περιβάλλον και ο χαρακτήρας των πρωταγωνιστών. Το περιβάλλον περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια, έτσι ώστε να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα, ενώ αντίθετα η σωματική εμφάνιση των ανθρώπων δεν περιγράφεται ούτε μια φορά, και ο χαρακτήρας τους προσδιορίζεται από τις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους. Μοιάζουν με τα κούφια πρόσωπα του T.S. Elliot, κινούνται μέσα σε μιαν αχλύ, ξεριζωμένοι και γεμάτοι απόγνωση. Ψάχνουν για το άγνωστο, και πολύ συχνά διαπιστώνουν το χάος των "πολιτισμένων" μυαλών, τη ζωντάνια και την αλήθεια των αυτοχθόνων του Μαρόκου. Ταυτίζει έτσι ο Bowles τη χώρα αυτή με το αναρχικό υποσυνείδητο, αλλά αντιτίθεται στην τάση ρομαντικοποίησης του εξωτικού. Αποβάλλοντας τα άχρηστα στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας των ηρώων του, είναι πιο κοντά στον Beckett, παρά στον μυστικισμό της ερήμου του T.E. Lawrence.
Τα διηγήματα αυτά είναι πλημμυρισμένα από αναίτια βία, ωμό ρεαλισμό και θάνατο, έχουν τις ρίζες τους στον Αndre Gide και τον E.Α. Poe, συναρπάζουν και μερικές φορές σοκάρουν τους αναγνώστες.
Ο Norman Mailer γράφει: "Ο Paul Bowles άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και άφησε το έγκλημα, τα ναρκωτικά, την αιμομιξία και την εθιμοτυπία του θανάτου να εισχωρήσουν στον κόσμο επικαλώντας τα όργια, το τέλος του πολιτισμού", και ο Burroughs προσθέτει: "Η πρόζα του ζει από μια ειδική ποιότητα του διαπεραστικού, απτού μαύρου ενός υποφωτισμένου φιλμ, μιας δομής που μπορεί κανείς ν´ αγγίξει. Το έργο του Castaneda μοιάζει με νηπιαγωγείου μπροστά σ´ αυτό του Bowles".
Ο Paul Bowles δεν διδάσκεται στα πανεπιστήμια επειδή δεν εκπροσωπεί κάποια συγκεκριμένη σχολή. Χαρακτηρίζεται ως "ένας συγγραφέας για τους συγγραφείς". Είναι υπεύθυνος για την ελάχιστη προβολή του, μια και δεν συχνάζει σε πάρτι και συναντήσεις εκδοτικών οίκων. Εξάλλου δεν έχει πατήσει το πόδι του σε αμερικάνικο έδαφος από το 1968 που ήταν καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Απεχθάνεται τα αεροπλάνα, το τηλέφωνο, και δεν ανέχεται το θόρυβο.
Ζει στην Ταγγέρη από τα δικαιώματα των βιβλίων του, σ´ ένα διαμέρισμα απέναντι από το αμερικανικό προξενείο. Μεταφράζει ιστορίες που του διηγείται ο αναλφάβητος Mohamet Mrabet, και μ´ αυτόν τον τρόπο έχει διασώσει αρκετό μέρος της προφορικής παράδοσης του Μαρόκου. Διαβάζει Κάφκα και Μπόρχες, ενώ η συγγραφέας που θαυμάζει είναι η Flannery O´Connor.
Θεωρεί τον εαυτό του ταξιδιώτη και όχι τουρίστα, εντοπίζοντας τη διαφορά στο ότι ο τουρίστας επιστρέφει βιαστικά ύστερα από μερικές εβδομάδες, ενώ ο ταξιδιώτης, μη ανήκοντας κάπου, μετακινείται αργά, σε περιόδους ετών, από το ένα μέρος της γης σε άλλο. Κι ακόμη, στο ότι ο τουρίστας δέχεται τον δικό του πολιτισμό χωρίς να θέτει ερωτήσεις, ενώ ο ταξιδιώτης συγκρίνει και αποποιείται εκείνους που δεν του ταιριάζουν. Τέλος, το μήνυμα του Paul Bowles είναι : "Όλα χειροτερεύουν!"
Ακολουθούν (σε μετάφραση) τα κείμενα του Paul Bowles από τον κύκλο "Γράμματα Από Το Μαρόκο", όπως τα τραγούδησε ο τενόρος Loren Driscoll σε μουσική της Peggy Glanville-Hicks, υπό τη διεύθυνση του Carlos Surinach.
I
Αέρας, νερό, πουλιά και ζώα και ανθρώπινες φωνές φτιάχνουν ένα υπέροχο ηχητικό πλαίσιο.
Οι ανθρώπινες φωνές φτιάχνουν τον πιο όμορφο ήχο απ´ όλους
όταν υποδέχονται με ψαλμωδίες τον Μουεζίνη - ειδικά εκείνον του όρθρου.
Προοιμιάζουν τον εκάστοτε Μουεζίνη με θρησκευτικές παρατηρήσεις
τραγουδισμένες μ´ ένα στιλ σαν ελεύθερα κεντημένα άνθη.
Όταν έχεις εκατό ή περισσότερες από αυτές τις απίστευτα υψηλές
σαν πουλιού φωνές να κάνουνε περάσματα σαν του φλαμένκο, σε διαφορετικά κλειδιά
από διαφορετικούς μιναρέδες - σ´ ένα πλαίσιο από κόκορες
που λαλούνε, έχεις έναν πολύ σπουδαίο και περίεργο ήχο.
ΙΙ
Ο Άνθρωπος μισείται στη Σαχάρα˙ το νιώθεις στον ουρανό,
στις πέτρες, στον αέρα.
Ίσως είναι γραμμένο και στ´ αστέρια:
"Ο Θεός μισεί τον Άνθρωπο! Ο Πίνκυ είναι αρουραίος"
Αλλά βέβαια αυτό μπορεί να είναι ερεθιστικό.
Εκεί που η ζωή είναι απαγορευμένη, γίνεται ένα ευχάριστο, απαγορευμένο φρούτο.
Κάθε στιγμή φθονείται από έναν αδυσώπητο τύραννο...
ΙΙΙ
Υπάρχουν κοντσέρτα εδώ - τόσο όμορφα που είναι αδύνατον να φανταστείς
Στην Dar Batha, με όλες τις πηγές να πιτσιλούν τις ταράτσες
και το φεγγάρι να λάμπει πάνω από τα κυπαρίσσια.
"Πηγαίνω βέβαια - και ακούω..."
ΙV
Ανακάλυψα ένα καινούριο γλυκό˙ χασίσι με αμύγδαλο.
Θα σου φέρω λίγο.
Τα αποτελέσματα του είναι εντελώς απίστευτα.
Θα πρέπει όμως να το τρως προσεκτικά
όπως η Αλίκη δάγκωνε τα μανιτάρια˙ διαφορετικά
η μετάβαση είναι μάλλον ξαφνική,
σαν φύσημα χρυσού ανέμου κατά μήκος της
σπονδυλικής στήλης και πέταγμα προς τα
πάνω, μέσα στα σύννεφα.
V
Οι δρόμοι μυρίζουν από άνθη πορτοκαλιάς,
ώριμες ελιές και ξύλο κέδρου.
Σε λίγο θα υπάρχουν συκιές, μέντες και κέδροι.
Στους κήπους υπάρχουν εκατομμύρια χνουδωτές
μέλισσες, που πετούν από ανθούς ροδακινιάς σε
ανθούς αχλαδιάς, σε ανθούς πορτοκαλιάς.
Δεν τσιμπούν. Ευτυχώς!
VΙ
Μερικές φορές αυτή την ώρα ακούω τύμπανα και
πηγαίνω να τα βρω.
Μια νύχτα ανακάλυψα ένα μαγευτικό χορό
σε μια τεράστια, ερειπωμένη αυλή...
Ένας κύκλος από άντρες και γυναίκες που τραγουδούσαν μαζί...
Στο κέντρο ήταν μια γριά που κινείτο σαν υπνωτισμένη,
κάνοντας ένα υπέροχο παράφωνο κέντημα
στο συγκοπτόμενο κύκλο
και όλοι τους φορούσαν μακριές άσπρες ρόμπες
ενώ τα καπνισμένα μαύρα τους πρόσωπα δεν
ήταν τίποτε άλλο παρά σκοτεινές τρύπες.
Πριν από είκοσι χρόνια είχε κυκλοφορήσει το First We Take Manhattan (Then We Take Berlin) του Leonard Cohen. Διάβασα στην εφημερίδα πως ο σπουδαίος τραγουδοποιός, 73 χρονών σήμερα και μέλος του Rock ’n’ Roll Hall of Fame, επανέρχεται στη σκηνή μετά από δεκαπεντάχρονη απουσία. Το κονσέρτο του Βερολίνου έχει προγραμματιστεί για τις 30 Αυγούστου στη Waldbühne, με τιμές εισιτηρίων που ξεκινάνε από τα 55 ευρώ.
Επέστρεψα αργά από τη δουλειά, σκάλισα το Internet, και πριν πάω για ύπνο είδα το ΕΝΑΤΟ μέρος του Δεκαλόγου.
δεν απάντησα νωρίτερα γιατί ανησυχούσα για σένα.
Ήθελα να δω τον Χάρρυ πρώτα.
Τώρα το έκανα.
Και μια που μου φαίνεσαι να μην είσαι καλά, δε νομίζεις ότι θα ήταν καλύτερα να έρθεις στο Παρίσι, όπου θα μπορούμε να σε φροντίζουμε;
Και ύστερα, όλοι μαζί, ν´ αποφασίσουμε τι πρέπει να κάνεις.
Καημένο παιδί, είναι άσχημο να είσαι ολομόναχος, και νομίζω πως το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να έρθεις εδώ - δε συμφωνείς;
Πάντα δική σου
Γερτρούδη Στάιν
Ο Φρέντυ που παρέλαβε αυτό το γράμμα, δεν ήταν άλλος από τον Paul Frederic Bowles - το μελοποίησε το 1939 - που εκείνη την εποχή ασφυκτιούσε στη Νέα Υόρκη. Ήδη η Στάιν τον είχε αποτρέψει να ασχοληθεί με την ποίηση. Του πρότεινε ένα ταξίδι στην Ταγγέρη. Το 1931 η πόλη αυτή ήταν ακόμη διεθνής και φιλοξενούσε δραπέτες για οικονομικούς λόγους, και διανοούμενους. Από εκεί, ύστερα από παραίνεση του Αaron Copland, επέστρεψε στην Αμερική για ν´ ασχοληθεί με τη μουσική, ως συνθέτης. Από τις πρώτες του δουλειές ήταν η μουσική για την ταινία του Rudy Burckhardt "145 West 21" με πρωταγωνιστές τον Αaron Copland και τον John Latouche (1936). Ακολούθησε η "Μουσική Για Μια Φάρσα" ("Music For Α Farce"), το 1938.
Γεννημένος στη Νέα Υόρκη, στις 30 Δεκεμβρίου του 1919, γιος ενός οδοντίατρου από το Long Island, ο Paul Bowles δεν ήταν πρότυπο μαθητή. Συχνά παραμελούσε τα μαθήματά του για ν´ ασχοληθεί με κάτι δημιουργικότερο.
Στην αυτοβιογραφία του "Without Stopping" - που χαρακτηρίζεται σαν μία από τις πιο ειλικρινείς Αμερικανών λογοτεχνών - αναφέρει: "Μέχρι τα πέντε μου χρόνια δεν είχα μιλήσει με κανένα παιδί, ούτε είχα δει άλλα παιδιά να παίζουν. Η εικόνα που είχα σχηματίσει για τον κόσμο, ήταν ενός τόπου αποκλειστικά κατοικημένου από ενήλικες".
Όπως ο Edgar Αllan Poe σπούδασε ένα χρόνο στο πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, όμως οι καλλιτεχνικές του ανησυχίες διοχετεύτηκαν στη μουσική και ικανοποιήθηκαν μέχρι ένα σημείο από δασκάλους όπως ο Αaron Copland και ο Virgil Thompson αρχικά, και η Nadia Boulanger αργότερα.
Σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών είδε ποιήματά του δημοσιευμένα στο πρωτοποριακό περιοδικό "Transition", που εκδιδόταν στο Παρίσι. Εκεί γνωρίστηκε με τη Γερτρούδη Στάιν και τον κύκλο της.
Πνεύμα ανήσυχο, "δραπέτευε" συχνά από τους χώρους που ζούσε για να γνωρίσει καινούριους. Ακούραστος ταξιδιώτης, επισκέφτηκε πολλές φορές τη Λατινική Αμερική και εγκαταστάθηκε κατά περιόδους στη Γουατεμάλα και το Μεξικό. Πόλοι έλξης γι´ αυτόν ήταν ακόμη η Ισπανία, η Γαλλία, η Γερμανία. Στο Ανόβερο έμεινε για ένα διάστημα με το σημαντικό εκφραστή του ντανταϊσμού Kurt Schwitters. Στο Βερολίνο έγραψε μουσική που άκουγε αργότερα στην Ταγγέρη με τον Copland.
Στη δεκαετία του ´30, στη Νέα Υόρκη, συμμετείχε στο κομουνιστικό κόμμα για ένα μικρό χρονικό διάστημα, και ήταν θαμώνας στο σαλόνι του Kirk και της Constance Αskew.
Στοιχεία από τις χώρες και τους ανθρώπους που γνώρισε, ενσωμάτωσε στο έργο του, χωρίς όμως να χάσει την ανεξαρτησία του.
Το 1937 συνάντησε τη Jane Sydney Αuer, που την επόμενη χρονιά έγινε κυρία Bowles. Συγγραφέας η ίδια - αιτία που Paul Bowles άρχισε πάλι να γράφει - τέλειωσε το πρώτο της μυθιστόρημα "Two Serious Ladies" στις 7 Δεκεμβρίου 1941, ημέρα της καταστροφής του Περλ Χάρμπορ. Για λίγο καιρό οι Bowles έμεναν στο ίδιο σπίτι με τον W.H. Αuden και τη γυναίκα του Erica - κόρη του Thomas Mann -, που ήταν στενή φίλη της Jane.
Μια πτυχή της προσωπικότητας του Bowles, τον οδήγησε πολύ νωρίς στην εξειδικευμένη σύνθεση μουσικής για το θέατρο. Η ευαισθησία του στον τομέα αυτόν, τον κατέστησε πολύ σημαντικό σύμβουλο των Orson Welles, George Αbbott και Eddie Dowling, για περισσότερα από είκοσι έργα που "ανέβηκαν" στο Broadway.
Το 1943 συνέθεσε τη θαρθουέλα - ισπανική παραλλαγή της φόρμας της όπερας - με τίτλο "The Wind Remains", που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη, με διευθυντή ορχήστρας τον Leonard Bernstein, χορογραφίες του Merce Cunningham και τραγουδιστές τον τενόρο Romulo Spirito και τη σοπράνο Jeanne Stephens, βασισμένη στην τρίτη πράξη του έργου "Αsi que pasen cinco αnos" του Λόρκα. Στη "Yerma" του ίδιου βασίστηκε η όπερα που έγραψε αργότερα ο Bowles (1956), στην Ανδαλουσία, για τη Libby Holman.
Για έναν περίπου χρόνο δούλεψε σαν μουσικοκριτικός στην εφημερίδα "Herald Tribune" της Νέας Υόρκης, και μ´ αυτόν τον τρόπο αναδείχτηκε το ταλέντο του στη σύνθεση με λέξεις αυτή τη φορά.
Σε συνεργασία με τον Dali ενορχήστρωσε το πρώτο του μπαλέτο, "Colloque Sentimental" (1944). Ακολούθησε ακόμη ένα με συνεργάτη τον Αlexander Calder.
Στις επόμενες δουλειές του, το όνομά του φιγουράριζε ανάμεσα σ´ αυτά των διασημότερων καλλιτεχνών της εποχής - Fernand Leger, Marcel Duchamp, John Cage, Man Ray -, στους τίτλους ταινιών μικρού μήκους. Οι πιο σημαντικές απ´ αυτές - "Desire" και "Dreams That Money Can Buy" - ήταν βασισμένες σε ιδέες του Hans Richter που υλοποιήθηκαν από τον Paul Bowles και τον Max Ernst (1947).
Σ´ ένα άλλο φιλμάκι που τιτλοφορείται "8 x 8", σκηνοθετημένο από τον Richter (1952), ο Paul Bowles πρωταγωνιστεί. Παρόλη την αναγνώρισή του, δεν ήταν ικανοποιημένος από το περιβάλλον που ζούσε. Ένα βράδυ ονειρεύτηκε πως ήταν στο Μαρόκο. Το όνειρο τον έκανε ευτυχισμένο.
Είχε ήδη γράψει τη μουσική για την πρώτη επιτυχία του Tennessee Williams στο Broadway "Γυάλινος Κόσμος" (1945), και αργότερα για άλλα έργα του, όπως τα "Γλυκό Πουλί Της Νιότης", "Καλοκαίρι Και Καταχνιά" και "Μοναχικός Άνθρωπος", μετά την πρεμιέρα του οποίου έφυγαν για το Μαρόκο, που στη δεκαετία του ´40 (και του ´50), ήταν για τους Αμερικάνους διανοούμενους ό,τι το Παρίσι στη δεκαετία του ´20. Ο καιρός ήταν άσχημος και ο Tennessee Williams επέστρεψε στις ΗΠΑ σε λιγότερο από ένα μήνα. Στη θέση του ήρθε ο Truman Capote, για να διασκεδάσει αυτούς που παρέμειναν με το οξύ πνεύμα και την κοφτερή γλώσσα του.
Ο εκδότης Doubleday του ανέθεσε τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος. Για τον σκοπό αυτό ο Paul Bowles μετακόμισε στη Φεζ, μια πόλη στους πρόποδες του Άτλαντα. Εκεί, η Βόρεια Αφρική τού τραγούδησε σαν σειρήνα ένα τραγούδι της Σαχάρας που τον αιχμαλώτισε. Ερωτεύτηκε τον ουρανό πάνω από την έρημο και τον ύμνησε στο βιβλίο του "The Sheltering Sky". Ο Doubleday όμως το απέρριψε, με αποτέλεσμα να εκδοθεί πρώτα στο Λονδίνο από τον οίκο New Directions (1949).
Το βιβλίο αυτό, που του χάρισε διεθνή αναγνώριση αλλά σε περιορισμένους κύκλους, αναφέρεται σε τρεις Αμερικάνους που πηγαίνουν στη Σαχάρα. Ο ένας απ´ αυτούς αρρωσταίνει. Η αποκορύφωση του μυθιστορήματος είναι η περιγραφή του θανάτου του. Ο Bowles λέει πως για να πετύχει το ποθητό αποτέλεσμα έπαιρνε ματζούνι - ένα δυνατό μείγμα διαφόρων ουσιών με βασική την κάνναβη.
Για την κυκλοφορία του βιβλίου, βρέθηκε με τη Jane στο Λονδίνο για λίγες μέρες. Στην επιστροφή εκείνη αποφάσισε να ξεχειμωνιάσει στο Παρίσι, ενώ ο Paul πήρε το πλοίο για τη Σρι Λάνκα, ξεκινώντας μια σειρά από διηγήματα με θέμα την Tαγγέρη.
Στον γυρισμό σταμάτησε στο Παρίσι, και στη συνέχεια στην αγαπημένη του Φεζ, στη Σαχάρα. Η Jane έχοντας τελειώσει το θεατρικό της έργο "In The Summerhouse", πέρασε για λίγο από το Μαρόκο πριν φύγει για τη Νέα Υόρκη. Ο Paul τελείωνε το βιβλίο του όταν ήρθε ένα τηλεγράφημα που του γνωστοποιούσε πως η αγορά του νησιού, κοντά στη Σρι Λάνκα, ήταν εφικτή. Αναχώρησε αμέσως για τη Βομβάη και, αφού ολοκλήρωσε τις απαραίτητες διατυπώσεις, έφυγε για τη Νέα Υόρκη με σκοπό να γράψει τη μουσική για το έργο της Jane.
Το καλοκαίρι του 1952, αφού περιπλανήθηκε στη Μαδρίτη και τη Βενετία, κατέληξε στη Ρώμη δουλεύοντας μαζί με τον Tennessee Williams, τους διαλόγους για την ταινία "Senso" του Luchino Visconti.
Το χειμώνα απέπλευσε με τη Jane με προορισμό το νησί που είχε αγοράσει. Έμειναν για λίγο εκεί, μια που η γυναίκα του είχε πρόβλημα υγείας και επέστρεψε στο Μαρόκο. Ο Paul τέλειωσε τη νουβέλα του "The Spider’s House" στην Ιαπωνία. Όταν έφτασε στην Ταγγέρη, πληροφορήθηκε από τον William Burroughs πως η Jane είχε πάθει έμφραγμα, ήταν όμως καλύτερα. Τα προβλήματα υγείας συνεχίστηκαν μέχρι το 1973 που πέθανε στην Ισπανία, σε ηλικία 56 ετών. (Μόλις - Νοέμβριος 1988 - κυκλοφόρησε η βιογραφία της "Α Little Original Sin", γραμμένη από τη Millicent Dillonn).
Στα μέσα της δεκαετίας του ´50, ο Paul Bowles συναντούσε μέλη του beat κινήματος. Από το σπίτι του πέρασαν ο Jack Kerouac και ο Αllen Ginsberg, παρόλο που η σχέση του με το κίνημα ήταν παρόμοια μ´ αυτή του Manet και των ιμπρεσιονιστών. Όντας ανάμεσα στους Ευρωπαίους μοντερνιστές και τους beat λογοτέχνες, δηλώνει: "Δεν υπήρξα ποτέ μέλος της ομάδας. Συμμεριζόμουν τις ιδέες τους, τους συμπάθησα και τους δέχτηκα. Η άποψή τους όμως ήταν αδιάφορη. Νομίζω πως το μόνο που είχαν διαβάσει, ήταν ο Celine. Θυμάμαι τον Burroughs, το ´54, που ζούσε στη Medina σ´ ένα μπορντέλο. Περνούσε όλη την ημέρα στο κρεβάτι του κάνοντας ηρωίνη και πυροβολώντας στον τοίχο για εξάσκηση. Έγραφε το "Naked Lunch" - ο Kerouac του πρότεινε τον τίτλο - και τα χαρτιά είχαν γίνει σαν χαλί στο δάπεδο, με πατημασιές και ποντικοκούραδα επάνω τους. Πιστεύω πως είναι ο καλύτερος χιουμορίστας στην Αμερική. Εύχομαι να μπορούσε να συγκεντρωθεί στο να γράφει χιούμορ".
Το 1958 δημοσιεύτηκε το "Spider’s House", που παρουσιάζει τη μάχη του Μαρόκου για ανεξαρτησία, με συμπάθεια προς τον ισλαμικό πολιτισμό.
Η συνθετική του δουλειά περιλαμβάνει πολλά κομμάτια μουσικής δωματίου, τραγούδια και έργα για πιάνο, ενώ η συγγραφική του - εκτός των μυθιστορημάτων - σαράντα περίπου διηγήματα, γραμμένα σε μια περίοδο τριανταπέντε χρόνων, που αρχικά εκδόθηκαν σε τρεις συλλογές. Τον σπουδαιότερο ρόλο σ´ αυτά παίζουν το περιβάλλον και ο χαρακτήρας των πρωταγωνιστών. Το περιβάλλον περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια, έτσι ώστε να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα, ενώ αντίθετα η σωματική εμφάνιση των ανθρώπων δεν περιγράφεται ούτε μια φορά, και ο χαρακτήρας τους προσδιορίζεται από τις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους. Μοιάζουν με τα κούφια πρόσωπα του T.S. Elliot, κινούνται μέσα σε μιαν αχλύ, ξεριζωμένοι και γεμάτοι απόγνωση. Ψάχνουν για το άγνωστο, και πολύ συχνά διαπιστώνουν το χάος των "πολιτισμένων" μυαλών, τη ζωντάνια και την αλήθεια των αυτοχθόνων του Μαρόκου. Ταυτίζει έτσι ο Bowles τη χώρα αυτή με το αναρχικό υποσυνείδητο, αλλά αντιτίθεται στην τάση ρομαντικοποίησης του εξωτικού. Αποβάλλοντας τα άχρηστα στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας των ηρώων του, είναι πιο κοντά στον Beckett, παρά στον μυστικισμό της ερήμου του T.E. Lawrence.
Τα διηγήματα αυτά είναι πλημμυρισμένα από αναίτια βία, ωμό ρεαλισμό και θάνατο, έχουν τις ρίζες τους στον Αndre Gide και τον E.Α. Poe, συναρπάζουν και μερικές φορές σοκάρουν τους αναγνώστες.
Ο Norman Mailer γράφει: "Ο Paul Bowles άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και άφησε το έγκλημα, τα ναρκωτικά, την αιμομιξία και την εθιμοτυπία του θανάτου να εισχωρήσουν στον κόσμο επικαλώντας τα όργια, το τέλος του πολιτισμού", και ο Burroughs προσθέτει: "Η πρόζα του ζει από μια ειδική ποιότητα του διαπεραστικού, απτού μαύρου ενός υποφωτισμένου φιλμ, μιας δομής που μπορεί κανείς ν´ αγγίξει. Το έργο του Castaneda μοιάζει με νηπιαγωγείου μπροστά σ´ αυτό του Bowles".
Ο Paul Bowles δεν διδάσκεται στα πανεπιστήμια επειδή δεν εκπροσωπεί κάποια συγκεκριμένη σχολή. Χαρακτηρίζεται ως "ένας συγγραφέας για τους συγγραφείς". Είναι υπεύθυνος για την ελάχιστη προβολή του, μια και δεν συχνάζει σε πάρτι και συναντήσεις εκδοτικών οίκων. Εξάλλου δεν έχει πατήσει το πόδι του σε αμερικάνικο έδαφος από το 1968 που ήταν καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Απεχθάνεται τα αεροπλάνα, το τηλέφωνο, και δεν ανέχεται το θόρυβο.
Ζει στην Ταγγέρη από τα δικαιώματα των βιβλίων του, σ´ ένα διαμέρισμα απέναντι από το αμερικανικό προξενείο. Μεταφράζει ιστορίες που του διηγείται ο αναλφάβητος Mohamet Mrabet, και μ´ αυτόν τον τρόπο έχει διασώσει αρκετό μέρος της προφορικής παράδοσης του Μαρόκου. Διαβάζει Κάφκα και Μπόρχες, ενώ η συγγραφέας που θαυμάζει είναι η Flannery O´Connor.
Θεωρεί τον εαυτό του ταξιδιώτη και όχι τουρίστα, εντοπίζοντας τη διαφορά στο ότι ο τουρίστας επιστρέφει βιαστικά ύστερα από μερικές εβδομάδες, ενώ ο ταξιδιώτης, μη ανήκοντας κάπου, μετακινείται αργά, σε περιόδους ετών, από το ένα μέρος της γης σε άλλο. Κι ακόμη, στο ότι ο τουρίστας δέχεται τον δικό του πολιτισμό χωρίς να θέτει ερωτήσεις, ενώ ο ταξιδιώτης συγκρίνει και αποποιείται εκείνους που δεν του ταιριάζουν. Τέλος, το μήνυμα του Paul Bowles είναι : "Όλα χειροτερεύουν!"
Ακολουθούν (σε μετάφραση) τα κείμενα του Paul Bowles από τον κύκλο "Γράμματα Από Το Μαρόκο", όπως τα τραγούδησε ο τενόρος Loren Driscoll σε μουσική της Peggy Glanville-Hicks, υπό τη διεύθυνση του Carlos Surinach.
I
Αέρας, νερό, πουλιά και ζώα και ανθρώπινες φωνές φτιάχνουν ένα υπέροχο ηχητικό πλαίσιο.
Οι ανθρώπινες φωνές φτιάχνουν τον πιο όμορφο ήχο απ´ όλους
όταν υποδέχονται με ψαλμωδίες τον Μουεζίνη - ειδικά εκείνον του όρθρου.
Προοιμιάζουν τον εκάστοτε Μουεζίνη με θρησκευτικές παρατηρήσεις
τραγουδισμένες μ´ ένα στιλ σαν ελεύθερα κεντημένα άνθη.
Όταν έχεις εκατό ή περισσότερες από αυτές τις απίστευτα υψηλές
σαν πουλιού φωνές να κάνουνε περάσματα σαν του φλαμένκο, σε διαφορετικά κλειδιά
από διαφορετικούς μιναρέδες - σ´ ένα πλαίσιο από κόκορες
που λαλούνε, έχεις έναν πολύ σπουδαίο και περίεργο ήχο.
ΙΙ
Ο Άνθρωπος μισείται στη Σαχάρα˙ το νιώθεις στον ουρανό,
στις πέτρες, στον αέρα.
Ίσως είναι γραμμένο και στ´ αστέρια:
"Ο Θεός μισεί τον Άνθρωπο! Ο Πίνκυ είναι αρουραίος"
Αλλά βέβαια αυτό μπορεί να είναι ερεθιστικό.
Εκεί που η ζωή είναι απαγορευμένη, γίνεται ένα ευχάριστο, απαγορευμένο φρούτο.
Κάθε στιγμή φθονείται από έναν αδυσώπητο τύραννο...
ΙΙΙ
Υπάρχουν κοντσέρτα εδώ - τόσο όμορφα που είναι αδύνατον να φανταστείς
Στην Dar Batha, με όλες τις πηγές να πιτσιλούν τις ταράτσες
και το φεγγάρι να λάμπει πάνω από τα κυπαρίσσια.
"Πηγαίνω βέβαια - και ακούω..."
ΙV
Ανακάλυψα ένα καινούριο γλυκό˙ χασίσι με αμύγδαλο.
Θα σου φέρω λίγο.
Τα αποτελέσματα του είναι εντελώς απίστευτα.
Θα πρέπει όμως να το τρως προσεκτικά
όπως η Αλίκη δάγκωνε τα μανιτάρια˙ διαφορετικά
η μετάβαση είναι μάλλον ξαφνική,
σαν φύσημα χρυσού ανέμου κατά μήκος της
σπονδυλικής στήλης και πέταγμα προς τα
πάνω, μέσα στα σύννεφα.
V
Οι δρόμοι μυρίζουν από άνθη πορτοκαλιάς,
ώριμες ελιές και ξύλο κέδρου.
Σε λίγο θα υπάρχουν συκιές, μέντες και κέδροι.
Στους κήπους υπάρχουν εκατομμύρια χνουδωτές
μέλισσες, που πετούν από ανθούς ροδακινιάς σε
ανθούς αχλαδιάς, σε ανθούς πορτοκαλιάς.
Δεν τσιμπούν. Ευτυχώς!
VΙ
Μερικές φορές αυτή την ώρα ακούω τύμπανα και
πηγαίνω να τα βρω.
Μια νύχτα ανακάλυψα ένα μαγευτικό χορό
σε μια τεράστια, ερειπωμένη αυλή...
Ένας κύκλος από άντρες και γυναίκες που τραγουδούσαν μαζί...
Στο κέντρο ήταν μια γριά που κινείτο σαν υπνωτισμένη,
κάνοντας ένα υπέροχο παράφωνο κέντημα
στο συγκοπτόμενο κύκλο
και όλοι τους φορούσαν μακριές άσπρες ρόμπες
ενώ τα καπνισμένα μαύρα τους πρόσωπα δεν
ήταν τίποτε άλλο παρά σκοτεινές τρύπες.
Πριν από είκοσι χρόνια είχε κυκλοφορήσει το First We Take Manhattan (Then We Take Berlin) του Leonard Cohen. Διάβασα στην εφημερίδα πως ο σπουδαίος τραγουδοποιός, 73 χρονών σήμερα και μέλος του Rock ’n’ Roll Hall of Fame, επανέρχεται στη σκηνή μετά από δεκαπεντάχρονη απουσία. Το κονσέρτο του Βερολίνου έχει προγραμματιστεί για τις 30 Αυγούστου στη Waldbühne, με τιμές εισιτηρίων που ξεκινάνε από τα 55 ευρώ.
Επέστρεψα αργά από τη δουλειά, σκάλισα το Internet, και πριν πάω για ύπνο είδα το ΕΝΑΤΟ μέρος του Δεκαλόγου.
Wednesday, March 26, 2008
26 Μαρτίου 2008
Κοιμήθηκα άσχημα και ξύπνησα με πονοκέφαλο. Καθώς έπινα το τσάι μου, αποτελείωσα το ΕΒΔΟΜΟ μέρος του Δεκαλόγου του Κισλόφσκι, που είχα αφήσει στη μέση χθες το βράδυ, όταν ύπνος με πήρε γλυκά στον καναπέ.
Μίλησα με τον L. μόλις επέστρεψε από τη βρογχοσκόπηση κι έπινε έναν καφέ διώχνοντας τη νάρκωση. Είχε πολύ ευχάριστα νέα.
Πήγα στο ταχυδρομείο να παραλάβω το Penguin Guide to Jazz on CD, που με τις 1745 σελίδες του εύλογα δεν είχε χωρέσει στο γραμματοκιβώτιο. Ύστερα πήγα για κούρεμα. Σκέφτηκα να ψωνίσω στη λαϊκή, μα δεν χρειαζόμουν τίποτε. Χώρια που έκανε ψοφόκρυο. Σήμερα φαίνεται απίστευτο, αλλά σε λίγες μέρες είπαν ότι θα έχουμε 20 βαθμούς…
Ξέχασα να γράψω το ΟΓΔΟΟ μέρος του Δεκαλόγου και εκνευρίστηκα. Άκουσα τις εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη, όπως κάνω σχεδόν καθημερινά. Κι ύστερα αφοσιώθηκα στο Attack & Release, το καινούριο άλμπουμ των Black Keys που μου φάνηκε πολύ καλό. Κόλλησα με το Oceans & Streams. Είναι ενδιαφέρον πως το πρώτο κόλλημά μου για φέτος είχε πάλι να κάνει με ΩΚΕΑΝΟΥΣ, αφού ήταν το Ocean των Against Me!
Δυνατό πρέπει να είναι και το Consolers of the Lonely των Raconteurs, απ’ ό,τι κατάλαβα με μια βιαστική ακρόαση. Επιτέλους, άρχισαν να βγαίνουν καλοί δίσκοι μετά από ένα αδιάφορο πρώτο τρίμηνο.
Βγήκα με τη Μ. για μια μπίρα, θυμήθηκα πως ήταν τα γενέθλια του F. μα αδιαφόρησα. Επέστρεψα νωρίς. Από αύριο πάλι δουλειά.
Μίλησα με τον L. μόλις επέστρεψε από τη βρογχοσκόπηση κι έπινε έναν καφέ διώχνοντας τη νάρκωση. Είχε πολύ ευχάριστα νέα.
Πήγα στο ταχυδρομείο να παραλάβω το Penguin Guide to Jazz on CD, που με τις 1745 σελίδες του εύλογα δεν είχε χωρέσει στο γραμματοκιβώτιο. Ύστερα πήγα για κούρεμα. Σκέφτηκα να ψωνίσω στη λαϊκή, μα δεν χρειαζόμουν τίποτε. Χώρια που έκανε ψοφόκρυο. Σήμερα φαίνεται απίστευτο, αλλά σε λίγες μέρες είπαν ότι θα έχουμε 20 βαθμούς…
Ξέχασα να γράψω το ΟΓΔΟΟ μέρος του Δεκαλόγου και εκνευρίστηκα. Άκουσα τις εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη, όπως κάνω σχεδόν καθημερινά. Κι ύστερα αφοσιώθηκα στο Attack & Release, το καινούριο άλμπουμ των Black Keys που μου φάνηκε πολύ καλό. Κόλλησα με το Oceans & Streams. Είναι ενδιαφέρον πως το πρώτο κόλλημά μου για φέτος είχε πάλι να κάνει με ΩΚΕΑΝΟΥΣ, αφού ήταν το Ocean των Against Me!
Δυνατό πρέπει να είναι και το Consolers of the Lonely των Raconteurs, απ’ ό,τι κατάλαβα με μια βιαστική ακρόαση. Επιτέλους, άρχισαν να βγαίνουν καλοί δίσκοι μετά από ένα αδιάφορο πρώτο τρίμηνο.
Βγήκα με τη Μ. για μια μπίρα, θυμήθηκα πως ήταν τα γενέθλια του F. μα αδιαφόρησα. Επέστρεψα νωρίς. Από αύριο πάλι δουλειά.
Tuesday, March 25, 2008
25 Μαρτίου 2008
Έπρεπε να πάω στην τράπεζα και στο ταχυδρομείο. Αυτές οι δουλειές δεν είναι καθόλου χρονοβόρες εδώ. Σε λιγότερο από μισή ώρα είχα τελειώσει και με τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ. Επιτέλους ξαναγέμισε το ψυγείο.
Πήρε να χιονίζει. Σαν χαλάζι έμοιαζε περισσότερο. Βαρέθηκα να πάω για κούρεμα, το άφησα για αύριο…
Πολύ ενδιαφέρον το ομώνυμο CD της Lydia Daher. Προϋπόθεση βέβαια να καταλαβαίνει κανείς γερμανικά.
Περίμενα τηλέφωνο από τον L., που τον είχαν μεταφέρει αλλού για αξονική, για να του κάνω επίσκεψη. Η ώρα περνούσε και ανησυχούσα. Πήρα τελικά εγώ. Μόλις είχε επιστρέψει κι ήταν χαρούμενος με τα θετικά αποτελέσματα. Από τη χαρά του, μάλιστα, αψήφησε όλες τις παρενέργειες (μύκητες, πρόβλημα κατάποσης) και έφαγε ψάρι με βραστές πατάτες και εν συνεχεία γλυκό!
Πηγαίνοντας στο νοσοκομείο έπεσα σε χιονοθύελλα. Δεν κράτησε πάνω από δυο – τρία λεπτά, αλλά ήταν αρκετή για να χάσεις την ορατότητα.
Διάβασα το σχόλιο του Tagesspiegel για την τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας:
«Η ελληνική αστυνομία έδειξε ήδη πώς φαντάζεται κανείς τη λαμπαδηδρομία σύμφωνα με τα κινέζικα πρότυπα…»
Οι τελευταίοι διεθνείς ανταποκριτές εκδιώχθηκαν τις προάλλες από τη Λάσα. Ήταν δύο δημοσιογράφοι της βερολινέζικης ΤΑΖ. Η ΤΑΖ είναι κάτι σαν την Αυγή. Αμέσως βγάζει κανείς το συμπέρασμα για τους κόσμους που χωρίζουν τη γερμανική (και οποιαδήποτε άλλης πολιτισμένης χώρας) από την ελληνική αριστερά. Και, φυσικά, όχι μόνο.
Έχασα τον ταχυδρόμο και μαζί και κάποια από τις παραγγελίες μου στο Amazon. Θα περιμένω αναγκαστικά μέχρι αύριο.
Πήρε να χιονίζει. Σαν χαλάζι έμοιαζε περισσότερο. Βαρέθηκα να πάω για κούρεμα, το άφησα για αύριο…
Πολύ ενδιαφέρον το ομώνυμο CD της Lydia Daher. Προϋπόθεση βέβαια να καταλαβαίνει κανείς γερμανικά.
Περίμενα τηλέφωνο από τον L., που τον είχαν μεταφέρει αλλού για αξονική, για να του κάνω επίσκεψη. Η ώρα περνούσε και ανησυχούσα. Πήρα τελικά εγώ. Μόλις είχε επιστρέψει κι ήταν χαρούμενος με τα θετικά αποτελέσματα. Από τη χαρά του, μάλιστα, αψήφησε όλες τις παρενέργειες (μύκητες, πρόβλημα κατάποσης) και έφαγε ψάρι με βραστές πατάτες και εν συνεχεία γλυκό!
Πηγαίνοντας στο νοσοκομείο έπεσα σε χιονοθύελλα. Δεν κράτησε πάνω από δυο – τρία λεπτά, αλλά ήταν αρκετή για να χάσεις την ορατότητα.
Διάβασα το σχόλιο του Tagesspiegel για την τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας:
«Η ελληνική αστυνομία έδειξε ήδη πώς φαντάζεται κανείς τη λαμπαδηδρομία σύμφωνα με τα κινέζικα πρότυπα…»
Οι τελευταίοι διεθνείς ανταποκριτές εκδιώχθηκαν τις προάλλες από τη Λάσα. Ήταν δύο δημοσιογράφοι της βερολινέζικης ΤΑΖ. Η ΤΑΖ είναι κάτι σαν την Αυγή. Αμέσως βγάζει κανείς το συμπέρασμα για τους κόσμους που χωρίζουν τη γερμανική (και οποιαδήποτε άλλης πολιτισμένης χώρας) από την ελληνική αριστερά. Και, φυσικά, όχι μόνο.
Έχασα τον ταχυδρόμο και μαζί και κάποια από τις παραγγελίες μου στο Amazon. Θα περιμένω αναγκαστικά μέχρι αύριο.
24 Μαρτίου 2008
Να, λοιπόν, που ο καιρός άλλαξε. Μια εκτυφλωτική λιακάδα μπήκε από το πρωί στο σπίτι κι εγώ παραδόθηκα νωχελικά στις διαθέσεις της. Ξάπλωσα στον καναπέ διαβάζοντας και ακούγοντας μουσική όπως μ’ αρέσει να κάνω στις αργίες.
Φως, άπλετο φως… Άνοιξα τα παράθυρα να μπει ο ολόφρεσκος αέρας της άνοιξης, αν και η θερμοκρασία δεν είχε ανεβεί αισθητά. Ο ήλιος ξεγελά.
Ξαναθυμήθηκα άλμπουμ που είχα καιρό ν’ ακούσω, όπως το Odessey and Oracle των Zombies και δύο των Cult - Electric και Ceremony.
Είχε περάσει η ώρα όταν μου ήρθε η ιδέα να περάσω από ένα Flohmarkt. Για τέσσερα – πέντε χρόνια υπήρξε η αγαπημένη μου απασχόληση τα Σαββατοκύριακα. Ανακάλυπτα δίσκους βινυλίου που «δεν πρέπει να λείπουν από καμιά δισκοθήκη» ή άλλους που δεν είχα αγοράσει στην εποχή τους λόγω ελλείψεως χρημάτων και που τώρα έβρισκα μπροστά μου για ένα ευρώ. Σταμάτησα να πηγαίνω όταν διαπίστωσα πως μεγάλωναν οι στοίβες και δεν υπήρχε χρόνος για ακρόαση. Τώρα που έχω βάλει τα CD σε μια σειρά, ίσως είναι ευκαιρία για νέες εξορμήσεις.
Αφού χάζεψα για λίγο το Madagascar στην τηλεόραση, ήρθε η ώρα για το ραντεβού μου με τη Μ. και τη Β. Πήγαμε σινεμά, στο Babylon του Kreuzberg και είδαμε The Valley of Elah. Καλό, πολιτικό θρίλερ, μέχρι ένα σημείο…
Από εκεί πήγαμε σε ένα ινδονησιακό εστιατόριο, με χώρο για καπνιστές (εννοείται). Φάγαμε μια πολύ καυτερή πάπια, ένα γλυκό αρνάκι κι ένα κοτόπουλο, μάλλον καυτερό, πίνοντας μπίρες και κουβεντιάζοντας.
Στην επιστροφή ένιωσα το κρύο της απουσίας. Ή μάλλον έτσι το ερμήνευσα καθώς ανέβαινα στον έκτο με το ασανσέρ. Πρέπει να το συνηθίζω σιγά σιγά.
Φως, άπλετο φως… Άνοιξα τα παράθυρα να μπει ο ολόφρεσκος αέρας της άνοιξης, αν και η θερμοκρασία δεν είχε ανεβεί αισθητά. Ο ήλιος ξεγελά.
Ξαναθυμήθηκα άλμπουμ που είχα καιρό ν’ ακούσω, όπως το Odessey and Oracle των Zombies και δύο των Cult - Electric και Ceremony.
Είχε περάσει η ώρα όταν μου ήρθε η ιδέα να περάσω από ένα Flohmarkt. Για τέσσερα – πέντε χρόνια υπήρξε η αγαπημένη μου απασχόληση τα Σαββατοκύριακα. Ανακάλυπτα δίσκους βινυλίου που «δεν πρέπει να λείπουν από καμιά δισκοθήκη» ή άλλους που δεν είχα αγοράσει στην εποχή τους λόγω ελλείψεως χρημάτων και που τώρα έβρισκα μπροστά μου για ένα ευρώ. Σταμάτησα να πηγαίνω όταν διαπίστωσα πως μεγάλωναν οι στοίβες και δεν υπήρχε χρόνος για ακρόαση. Τώρα που έχω βάλει τα CD σε μια σειρά, ίσως είναι ευκαιρία για νέες εξορμήσεις.
Αφού χάζεψα για λίγο το Madagascar στην τηλεόραση, ήρθε η ώρα για το ραντεβού μου με τη Μ. και τη Β. Πήγαμε σινεμά, στο Babylon του Kreuzberg και είδαμε The Valley of Elah. Καλό, πολιτικό θρίλερ, μέχρι ένα σημείο…
Από εκεί πήγαμε σε ένα ινδονησιακό εστιατόριο, με χώρο για καπνιστές (εννοείται). Φάγαμε μια πολύ καυτερή πάπια, ένα γλυκό αρνάκι κι ένα κοτόπουλο, μάλλον καυτερό, πίνοντας μπίρες και κουβεντιάζοντας.
Στην επιστροφή ένιωσα το κρύο της απουσίας. Ή μάλλον έτσι το ερμήνευσα καθώς ανέβαινα στον έκτο με το ασανσέρ. Πρέπει να το συνηθίζω σιγά σιγά.
Monday, March 24, 2008
23 Μαρτίου 2008
Μόλις επέστρεψα από το πασχαλινό τραπέζι της Α. Δηλαδή από το κουνέλι που μαγείρεψε η V. Ήταν ευκαιρία να ξαναδώ και τη Δ., την κόρη της Β. που επίσης ήταν εκεί, που μετεκπαιδεύεται εδώ. Όλα ωραία και καλά, αλλά ήρθα και μπούκωσα από το κάπνισμα των τεσσάρων. Ακόμη τσούζουν τα μάτια μου.
Νωρίτερα είχα κάνει επίσκεψη στον L. και εν συνεχεία πήγα στη Σ., που έλειπε και είχε αφήσει το κλειδί στη διπλανή, για το ματς.
Αν το έστρωνε, όπως απειλούσε το πρωί, θα μιλούσαμε για White Easter.
Νωρίτερα είχα κάνει επίσκεψη στον L. και εν συνεχεία πήγα στη Σ., που έλειπε και είχε αφήσει το κλειδί στη διπλανή, για το ματς.
Αν το έστρωνε, όπως απειλούσε το πρωί, θα μιλούσαμε για White Easter.
Saturday, March 22, 2008
22 Μαρτίου 2008
Σήμερα έβρεχε απ’ το πρωί κι εγώ δεν ήμουν στα πολύ καλά μου. Είχα μια έντονη νευρικότητα. Ήθελα να βρεθώ με κόσμο, αλλά δεν υπήρχε ψυχή διαθέσιμη που θα ήθελα να συναντήσω. Πολλοί είχαν φύγει για το Πάσχα, άλλοι ήταν άρρωστοι…
Βγήκα για ψώνια και αποτελείωσα δυο ταινίες που ξεκίνησα να βλέπω χθες αλλά δεν είχα ολοκληρώσει: το αιματοβαμμένο PASSION OF THE CHRIST του Mel Gibson και τον ΟΘΕΛΟ του πάντα ενδιαφέροντα Orson Welles.
Τράφηκα με σάντουιτς που έφτιαξα με διάφορες λιχουδιές που αγόρασα.
Άκουσα μουσική, μίλησα στο τηλέφωνο με τη Μ. που θα περνούσε τα γενέθλιά της σε στενό οικογενειακό κύκλο, την Ch. που ήταν άρρωστη, τον L. που είναι στο νοσοκομείο, τη Λ. που θυμήθηκε την επίσκεψή της στο Βερολίνο πριν από τέσσερα χρόνια τέτοια εποχή, τον Γ.Π., τη Μ/Λ…
Ο δίσκος των R.E.M. είναι από τους καλύτερούς τους. Αντίθετα, οι Portishead, δεν κατάφεραν να με κερδίσουν (ακόμη). Η Λένα Πλάτωνος πολύ καλή, αν και θα προτιμούσα μια διαφορετική ερμηνεία. Κάτι στη φωνή της είναι τόσο φευγάτο που στ’ αυτιά μου καθιστά το αποτέλεσμα ερασιτεχνικό. Η μουσική, ωστόσο, δυνατή.
Κάθισα κι έγραψα το παρακάτω… μανιφέστο αντίστασης στη Λαίλαπα των Φασιστοχούλιγκαν.
Βρίσκομαι γεωγραφικά τόσο μακριά από τους «εθνικούς μειοδότες», όσο είναι ιστορικά και οι «τηλεοπτικοί πατριώτες» από τους… προγόνους, που τους θυμούνται σε καιρούς «πολιτικού κινδύνου» και τους προ(σ)βάλλουν για λόγους προπαγάνδας και τουριστικού φολκλόρ. Προτιμώ να με χωρίζουν δυο χιλιάδες χιλιόμετρα, παρά δυο χιλιάδες χρόνια.
Είναι κατάντια στη γη της Ελλάδας, όπου τοποθετήθηκαν οι βάσεις του πολιτεύματος που σήμερα ονομάζουμε Δημοκρατία, οι… επίγονοι να μην την έχουν κατανοήσει - τους ταιριάζει καλύτερα: «να μην την έχουν πάρει χαμπάρι». Έννοιες που (θα ’πρεπε να) είναι διαχρονικές, αντιστρέφονται - φευ - από τη ρευστότητα των καταστάσεων, η διάρκεια της σημασίας τους εξαρτάται - αλί - από τα ποσοστά τηλεθέασης της… αθέατης εξουσίας.
Η απομόνωση της χώρας, η βραδέα μα σταθερή απόσχισή της από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, φαίνεται από τις στήλες των εφημερίδων, που απορώ αν έχουν κάποιον λόγο ύπαρξης εκτός από τη συμβολή τους στη διαπλοκή και στη περιβαλλοντική ρύπανση. Ίσως δεν είναι συμπτωματικό που οι περισσότερες σοβαρές εφημερίδες του εξωτερικού είναι μεν διαθέσιμες στο Internet αλλά μόνο κατόπιν συνδρομής. Βέβαια, στην Ελλάδα (πρέπει να) είναι όλα δημοκρατικά και να επιτελούν κοινωνικό έργο. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που όλες οι «δικτατορίες του προλεταριάτου» φρόντιζαν να έχουν όλα τα σπίτια τηλεόραση. Μπορεί να μην είχαν τηλέφωνο, κρέας ή καφέ, τηλεόραση όμως διέθεταν απαραιτήτως. (Κλείνω πονηρά το μάτι και συνεχίζω).
Σήμερα, όλο και λιγότεροι είναι οι νέοι ιθαγενείς που μπορούν να σταθούν δίπλα στους συνομήλικούς τους από τα κράτη της Ε.Ε δίχως να γελοιοποιηθούν εκφράζοντας τις pret-a-porter απόψεις τους, από την πλύση εγκεφάλου που δέχονται από τα τηλεοπτικά κανάλια. Ακόμη και πολλά blogs δεν απέχουν από την στείρα αναπαραγωγή στερεότυπων.
Σε πόσες χώρες, άραγε, ένας αγράμματος αρχοντοχωριάτης παίρνει τα ποσοστά του Νομάρχη Θεσσαλονίκης στις εκλογές, με τους ψηφοφόρους του μάλιστα να δηλώνουν πως αποζητούν και υποστηρίζουν την αξιοκρατία; Σε πόσες χώρες (και πού βρίσκονται αυτές) υπάρχει ακόμη θεοκρατία;
Αναρωτιέμαι αν είναι συνειδητή αυτή η τακτική του «άλλα σκέφτομαι, άλλα λέω κι άλλα κάνω» ή αν ο κόσμος τα έχει εντελώς χαμένα. Πιο συχνά καταλήγω στο δεύτερο.
Εξακολουθώ να απορώ πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη Έλληνες που δεν ξέρουν λ.χ. πως αυτή τη στιγμή ΔΕΝ διαπραγματεύεται το όνομα «Μακεδονία» αλλά ένα επιπλέον πρόθεμα, ένας προσδιορισμός. Πόσες φορές, όμως, δεν είδαμε αυτούς που όψιμα (υποτίθεται πως) κόπτονται για την Ιστορία (ο μέσος Γερμανός γνωρίζει πολύ περισσότερα για την Ελλάδα απ’ ό,τι οι Έλληνες για τη χώρα τους) να είναι οι πρώτοι που κοροϊδεύουν τους τουρίστες που «πηγαίνουν και βλέπουν πέτρες»;
Είναι άραγε αρκετή η ιστορία ενός λαού για να συγχωρεί όλες τις ενέργειές του; Μάλλον όχι. Ο ρομαντισμός ήκμασε στη Γερμανία, κι εκείνοι είχαν προγόνους - πιο άμεσους από εκείνους που επικαλούνται οι Έλληνες σε περιόδους «εθνικής κρίσης» - τον Μπετόβεν, τον Μπαχ, τον Γκαίτε, τον Καντ, τον Μαρξ... Ποιο ήταν το όφελος όταν εμφανίσθηκε ο Χίτλερ; Τι αντίκτυπο είχε η αναμφισβήτητη φυσιολατρία των οπαδών του στην ψυχική καλλιέργειά τους;
Για να ωριμάζει, όμως, κανείς πρέπει να έχει δασκάλους που του μαθαίνουν να σκέφτεται και να κρίνει. Στην Ελλάδα φαίνεται να αρκεί η παρωδία της δωρεάν Παιδείας. Έτσι κι αλλιώς προέχει το βόλεμα των αποφοίτων και όχι η πραγματική μόρφωση.
Είδαμε το πρόσφατο «σκάνδαλο» που προκάλεσε η έκθεση του Πικάσο στη Θεσσαλονίκη καταδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως η πόλη (και η χώρα γενικότερα) δεν έχει πλέον καμιά απολύτως σχέση με την Τέχνη, πως το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται οι πολίτες της πραγματικά, είναι να ανεβούν στο τραπέζι και να χορέψουν τσιφτετέλι. Είναι γελοίο να ακούς ότι σοκάρονται οι γονείς από τα έργα του μεγαλύτερου εικαστικού καλλιτέχνη του 20ου αι. τη στιγμή που αν όχι οι ίδιοι, σίγουρα το περιβάλλον τους, κλίνει τη λέξη «μαλάκας» και τα παράγωγά της αμέτρητες φορές στις καθημερινές συνομιλίες, ενώ τα καμάρια τους εκτίθενται σε πάμπολλες ώρες τηλεοπτικών ξέκωλων. Λίγο αργότερα μάθαμε πως σοκάρει και το «Λεωφορείο ο Πόθος», αλλά δεν υπήρξε κανένα απολύτως πρόβλημα όταν ο ΟΦΗ έδωσε δωρεάν εισιτήρια σε μαθητές σχολείων προκειμένου να παρακολουθήσουν τους μεγαλύτερους θεατές του αγώνα με την ΑΕΚ να βρίζουν και να χειρονομούν με τον πιο χυδαίο τρόπο, έτσι ώστε να μάθουν να φέρονται κι αυτοί ανάλογα.
Σίγουρα είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν ανεγκέφαλοι ΚΑΙ στην εκπαίδευση. Απαράδεκτο είναι ωστόσο να έχουν τέτοια δύναμη και ακόμη χειρότερα το αρμόδιο υπουργείο να σφυρίζει αδιάφορο.
Μέσα στη γενικότερη ανοησία δε, περνάει ακόμη η ψευδής εντύπωση πως ο ελληνικός λαός είναι «ευαίσθητος» και διαθέτει «ανθρωπιά». Λες και δεν βλέπουμε τη συμπεριφορά των Ελλήνων προς τους οικονομικούς μετανάστες και τις μειονότητες (ποια μεγαλύτερη εθνική παρακμή από το να νομιμοποιείς την αλητεία της πλειοψηφίας με το να απαγορεύεις την προσέλευση της μειοψηφίας στα εκτός έδρας ματς;). Λες και δεν ξέρουμε πως ο προβαλλόμενος (ψευδο)ουμανισμός είναι ανάλογος με την απόσταση: όσο μακρύτερα το πρόβλημα, τόσο μεγαλύτερη η ευθιξία και η ευαισθησία, τόσο ευκολότερες οι διαμαρτυρίες. Φυσικά, η έλλειψη στοιχειώδους συνείδησης φάνηκε έντονα στις απεργίες με τα σκουπίδια: όλοι έχουν άποψη για τα κοινά δίχως να συμβάλλουν σ’ αυτά (αρκεί να φύγει το πρόβλημα από το σπίτι μας κι όπου θέλει ας πάει), με τον μικροκομματισμό να καθαγιάζει την πιο αντικοινωνική συμπεριφορά.
Τελευταία παρατηρείται και μια, σχεδόν οργανωμένη προσπάθεια φίμωσης των φωνών εκείνων που επισημαίνουν τα κακώς κείμενα. Όπως και σε παλαιότερες εποχές που βασίλευε η τραμπουκική νοοτροπία, το παρακράτος δείχνει να βγάζει απειλητικά το κεφάλι του από τον βόθρο που τροφοδοτεί το μυαλό του και να επιχειρεί να εξαπλώσει τις μιαρές ιδέες του.
Όπως συνέβη προ ετών στη Γερμανία, ελπίζω πως και στην Ελλάδα θα βρεθούν ώριμοι και συνειδητοποιημένοι πολίτες να αντιταχθούν στους φασιστοχούλιγκαν. Γιατί ξέρουμε πως ο «εθνικισμός» αυτών των ανθρωποειδών δεν είναι παρά μια κάλυψη, πως οι ενέργειές τους δεν είναι «πολιτικές», αλλά εγκληματικές όπως των συμμοριών.
Ας μην ξεχνάμε ότι εκεί όπου η παρρησία (επιβάλλεται να) αποτελεί εξαίρεση, η κοινωνία βυθίζεται σε βαρβαρότητα.
Βγήκα για ψώνια και αποτελείωσα δυο ταινίες που ξεκίνησα να βλέπω χθες αλλά δεν είχα ολοκληρώσει: το αιματοβαμμένο PASSION OF THE CHRIST του Mel Gibson και τον ΟΘΕΛΟ του πάντα ενδιαφέροντα Orson Welles.
Τράφηκα με σάντουιτς που έφτιαξα με διάφορες λιχουδιές που αγόρασα.
Άκουσα μουσική, μίλησα στο τηλέφωνο με τη Μ. που θα περνούσε τα γενέθλιά της σε στενό οικογενειακό κύκλο, την Ch. που ήταν άρρωστη, τον L. που είναι στο νοσοκομείο, τη Λ. που θυμήθηκε την επίσκεψή της στο Βερολίνο πριν από τέσσερα χρόνια τέτοια εποχή, τον Γ.Π., τη Μ/Λ…
Ο δίσκος των R.E.M. είναι από τους καλύτερούς τους. Αντίθετα, οι Portishead, δεν κατάφεραν να με κερδίσουν (ακόμη). Η Λένα Πλάτωνος πολύ καλή, αν και θα προτιμούσα μια διαφορετική ερμηνεία. Κάτι στη φωνή της είναι τόσο φευγάτο που στ’ αυτιά μου καθιστά το αποτέλεσμα ερασιτεχνικό. Η μουσική, ωστόσο, δυνατή.
Κάθισα κι έγραψα το παρακάτω… μανιφέστο αντίστασης στη Λαίλαπα των Φασιστοχούλιγκαν.
Βρίσκομαι γεωγραφικά τόσο μακριά από τους «εθνικούς μειοδότες», όσο είναι ιστορικά και οι «τηλεοπτικοί πατριώτες» από τους… προγόνους, που τους θυμούνται σε καιρούς «πολιτικού κινδύνου» και τους προ(σ)βάλλουν για λόγους προπαγάνδας και τουριστικού φολκλόρ. Προτιμώ να με χωρίζουν δυο χιλιάδες χιλιόμετρα, παρά δυο χιλιάδες χρόνια.
Είναι κατάντια στη γη της Ελλάδας, όπου τοποθετήθηκαν οι βάσεις του πολιτεύματος που σήμερα ονομάζουμε Δημοκρατία, οι… επίγονοι να μην την έχουν κατανοήσει - τους ταιριάζει καλύτερα: «να μην την έχουν πάρει χαμπάρι». Έννοιες που (θα ’πρεπε να) είναι διαχρονικές, αντιστρέφονται - φευ - από τη ρευστότητα των καταστάσεων, η διάρκεια της σημασίας τους εξαρτάται - αλί - από τα ποσοστά τηλεθέασης της… αθέατης εξουσίας.
Η απομόνωση της χώρας, η βραδέα μα σταθερή απόσχισή της από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, φαίνεται από τις στήλες των εφημερίδων, που απορώ αν έχουν κάποιον λόγο ύπαρξης εκτός από τη συμβολή τους στη διαπλοκή και στη περιβαλλοντική ρύπανση. Ίσως δεν είναι συμπτωματικό που οι περισσότερες σοβαρές εφημερίδες του εξωτερικού είναι μεν διαθέσιμες στο Internet αλλά μόνο κατόπιν συνδρομής. Βέβαια, στην Ελλάδα (πρέπει να) είναι όλα δημοκρατικά και να επιτελούν κοινωνικό έργο. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που όλες οι «δικτατορίες του προλεταριάτου» φρόντιζαν να έχουν όλα τα σπίτια τηλεόραση. Μπορεί να μην είχαν τηλέφωνο, κρέας ή καφέ, τηλεόραση όμως διέθεταν απαραιτήτως. (Κλείνω πονηρά το μάτι και συνεχίζω).
Σήμερα, όλο και λιγότεροι είναι οι νέοι ιθαγενείς που μπορούν να σταθούν δίπλα στους συνομήλικούς τους από τα κράτη της Ε.Ε δίχως να γελοιοποιηθούν εκφράζοντας τις pret-a-porter απόψεις τους, από την πλύση εγκεφάλου που δέχονται από τα τηλεοπτικά κανάλια. Ακόμη και πολλά blogs δεν απέχουν από την στείρα αναπαραγωγή στερεότυπων.
Σε πόσες χώρες, άραγε, ένας αγράμματος αρχοντοχωριάτης παίρνει τα ποσοστά του Νομάρχη Θεσσαλονίκης στις εκλογές, με τους ψηφοφόρους του μάλιστα να δηλώνουν πως αποζητούν και υποστηρίζουν την αξιοκρατία; Σε πόσες χώρες (και πού βρίσκονται αυτές) υπάρχει ακόμη θεοκρατία;
Αναρωτιέμαι αν είναι συνειδητή αυτή η τακτική του «άλλα σκέφτομαι, άλλα λέω κι άλλα κάνω» ή αν ο κόσμος τα έχει εντελώς χαμένα. Πιο συχνά καταλήγω στο δεύτερο.
Εξακολουθώ να απορώ πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη Έλληνες που δεν ξέρουν λ.χ. πως αυτή τη στιγμή ΔΕΝ διαπραγματεύεται το όνομα «Μακεδονία» αλλά ένα επιπλέον πρόθεμα, ένας προσδιορισμός. Πόσες φορές, όμως, δεν είδαμε αυτούς που όψιμα (υποτίθεται πως) κόπτονται για την Ιστορία (ο μέσος Γερμανός γνωρίζει πολύ περισσότερα για την Ελλάδα απ’ ό,τι οι Έλληνες για τη χώρα τους) να είναι οι πρώτοι που κοροϊδεύουν τους τουρίστες που «πηγαίνουν και βλέπουν πέτρες»;
Είναι άραγε αρκετή η ιστορία ενός λαού για να συγχωρεί όλες τις ενέργειές του; Μάλλον όχι. Ο ρομαντισμός ήκμασε στη Γερμανία, κι εκείνοι είχαν προγόνους - πιο άμεσους από εκείνους που επικαλούνται οι Έλληνες σε περιόδους «εθνικής κρίσης» - τον Μπετόβεν, τον Μπαχ, τον Γκαίτε, τον Καντ, τον Μαρξ... Ποιο ήταν το όφελος όταν εμφανίσθηκε ο Χίτλερ; Τι αντίκτυπο είχε η αναμφισβήτητη φυσιολατρία των οπαδών του στην ψυχική καλλιέργειά τους;
Για να ωριμάζει, όμως, κανείς πρέπει να έχει δασκάλους που του μαθαίνουν να σκέφτεται και να κρίνει. Στην Ελλάδα φαίνεται να αρκεί η παρωδία της δωρεάν Παιδείας. Έτσι κι αλλιώς προέχει το βόλεμα των αποφοίτων και όχι η πραγματική μόρφωση.
Είδαμε το πρόσφατο «σκάνδαλο» που προκάλεσε η έκθεση του Πικάσο στη Θεσσαλονίκη καταδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως η πόλη (και η χώρα γενικότερα) δεν έχει πλέον καμιά απολύτως σχέση με την Τέχνη, πως το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται οι πολίτες της πραγματικά, είναι να ανεβούν στο τραπέζι και να χορέψουν τσιφτετέλι. Είναι γελοίο να ακούς ότι σοκάρονται οι γονείς από τα έργα του μεγαλύτερου εικαστικού καλλιτέχνη του 20ου αι. τη στιγμή που αν όχι οι ίδιοι, σίγουρα το περιβάλλον τους, κλίνει τη λέξη «μαλάκας» και τα παράγωγά της αμέτρητες φορές στις καθημερινές συνομιλίες, ενώ τα καμάρια τους εκτίθενται σε πάμπολλες ώρες τηλεοπτικών ξέκωλων. Λίγο αργότερα μάθαμε πως σοκάρει και το «Λεωφορείο ο Πόθος», αλλά δεν υπήρξε κανένα απολύτως πρόβλημα όταν ο ΟΦΗ έδωσε δωρεάν εισιτήρια σε μαθητές σχολείων προκειμένου να παρακολουθήσουν τους μεγαλύτερους θεατές του αγώνα με την ΑΕΚ να βρίζουν και να χειρονομούν με τον πιο χυδαίο τρόπο, έτσι ώστε να μάθουν να φέρονται κι αυτοί ανάλογα.
Σίγουρα είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν ανεγκέφαλοι ΚΑΙ στην εκπαίδευση. Απαράδεκτο είναι ωστόσο να έχουν τέτοια δύναμη και ακόμη χειρότερα το αρμόδιο υπουργείο να σφυρίζει αδιάφορο.
Μέσα στη γενικότερη ανοησία δε, περνάει ακόμη η ψευδής εντύπωση πως ο ελληνικός λαός είναι «ευαίσθητος» και διαθέτει «ανθρωπιά». Λες και δεν βλέπουμε τη συμπεριφορά των Ελλήνων προς τους οικονομικούς μετανάστες και τις μειονότητες (ποια μεγαλύτερη εθνική παρακμή από το να νομιμοποιείς την αλητεία της πλειοψηφίας με το να απαγορεύεις την προσέλευση της μειοψηφίας στα εκτός έδρας ματς;). Λες και δεν ξέρουμε πως ο προβαλλόμενος (ψευδο)ουμανισμός είναι ανάλογος με την απόσταση: όσο μακρύτερα το πρόβλημα, τόσο μεγαλύτερη η ευθιξία και η ευαισθησία, τόσο ευκολότερες οι διαμαρτυρίες. Φυσικά, η έλλειψη στοιχειώδους συνείδησης φάνηκε έντονα στις απεργίες με τα σκουπίδια: όλοι έχουν άποψη για τα κοινά δίχως να συμβάλλουν σ’ αυτά (αρκεί να φύγει το πρόβλημα από το σπίτι μας κι όπου θέλει ας πάει), με τον μικροκομματισμό να καθαγιάζει την πιο αντικοινωνική συμπεριφορά.
Τελευταία παρατηρείται και μια, σχεδόν οργανωμένη προσπάθεια φίμωσης των φωνών εκείνων που επισημαίνουν τα κακώς κείμενα. Όπως και σε παλαιότερες εποχές που βασίλευε η τραμπουκική νοοτροπία, το παρακράτος δείχνει να βγάζει απειλητικά το κεφάλι του από τον βόθρο που τροφοδοτεί το μυαλό του και να επιχειρεί να εξαπλώσει τις μιαρές ιδέες του.
Όπως συνέβη προ ετών στη Γερμανία, ελπίζω πως και στην Ελλάδα θα βρεθούν ώριμοι και συνειδητοποιημένοι πολίτες να αντιταχθούν στους φασιστοχούλιγκαν. Γιατί ξέρουμε πως ο «εθνικισμός» αυτών των ανθρωποειδών δεν είναι παρά μια κάλυψη, πως οι ενέργειές τους δεν είναι «πολιτικές», αλλά εγκληματικές όπως των συμμοριών.
Ας μην ξεχνάμε ότι εκεί όπου η παρρησία (επιβάλλεται να) αποτελεί εξαίρεση, η κοινωνία βυθίζεται σε βαρβαρότητα.
Friday, March 21, 2008
21 Μαρτίου 2008
Είχα αποφασίσει να περάσω τη Μ. Παρασκευή με αρκετό ύπνο, αλλά ξύπνησα με ένα από τα ανούσια τηλεφωνήματα της Ε. Δεν έχει απολύτως τίποτε να πει και επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα - δουλειά και συγγενείς.
Το κακό είχε γίνει. Αποφάσισα να εκμεταλλευτώ τη μέρα δημιουργικά, διαβάζοντας έντυπα που είχαν στοιβαχτεί, και εντρυφώντας στα άλμπουμ των Portishead και των R.E.M.
Δεν ξέρω τι θα απογίνει η ταινία που βασίζεται στο βιβλίο του Bernhard Schlink «Der Vorleser» (είναι αυτός που διαβάζει κάτι δυνατά έτσι ώστε να τον ακούει κάποιος) και που γυριζόταν στο Görlitz, μια πόλη στα σύνορα Γερμανίας – Πολωνίας με μεγάλο ενδιαφέρον για τους Έλληνες, μετά τον ξαφνικό θάνατο του σκηνοθέτη Anthony Minghella. Ήδη είχε ξεκινήσει προβληματικά, αφού την τελευταία στιγμή η Kate Winslet ανέλαβε τον ρόλο που προοριζόταν για τη Nicole Kidman που είναι έγκυος, ενώ ο Γερμανός συμπρωταγωνιστής της, David Kross, στραμπούλιξε άσχημα το χέρι του λίγο πριν τα γυρίσματα.
Βλέποντας το τέταρτο και πέμπτο φιλμ από τον Δεκάλογο του Κισλόφσκι προβληματίστηκα σχετικά με τις δέκα εντολές. Μέχρι σήμερα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι διαφέρουν από εκκλησία σε εκκλησία (αλλού δίνει προτεραιότητα η ορθόδοξη, αλλού η καθολική). Η Wikipedia έχει μια πολύ κατατοπιστική ταμπέλα.
Η τηλεόραση είναι γεμάτη ταινίες θρησκευτικού περιεχομένου. Ίσως είναι ευκαιρία να δω το PASSION OF THE CHRIST του Mel Gibson.
Πολύ χάρηκα που δεν ξεμύτισα απ’ το σπίτι, έτσι όπως έβρεχε όλη μέρα. Στη Βαυαρία έστρωσε χιόνι. Χριστούγεννα με ήλιο και Πάσχα με χιόνι. Κεντρική Ευρώπη 2008.
Το κακό είχε γίνει. Αποφάσισα να εκμεταλλευτώ τη μέρα δημιουργικά, διαβάζοντας έντυπα που είχαν στοιβαχτεί, και εντρυφώντας στα άλμπουμ των Portishead και των R.E.M.
Δεν ξέρω τι θα απογίνει η ταινία που βασίζεται στο βιβλίο του Bernhard Schlink «Der Vorleser» (είναι αυτός που διαβάζει κάτι δυνατά έτσι ώστε να τον ακούει κάποιος) και που γυριζόταν στο Görlitz, μια πόλη στα σύνορα Γερμανίας – Πολωνίας με μεγάλο ενδιαφέρον για τους Έλληνες, μετά τον ξαφνικό θάνατο του σκηνοθέτη Anthony Minghella. Ήδη είχε ξεκινήσει προβληματικά, αφού την τελευταία στιγμή η Kate Winslet ανέλαβε τον ρόλο που προοριζόταν για τη Nicole Kidman που είναι έγκυος, ενώ ο Γερμανός συμπρωταγωνιστής της, David Kross, στραμπούλιξε άσχημα το χέρι του λίγο πριν τα γυρίσματα.
Βλέποντας το τέταρτο και πέμπτο φιλμ από τον Δεκάλογο του Κισλόφσκι προβληματίστηκα σχετικά με τις δέκα εντολές. Μέχρι σήμερα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι διαφέρουν από εκκλησία σε εκκλησία (αλλού δίνει προτεραιότητα η ορθόδοξη, αλλού η καθολική). Η Wikipedia έχει μια πολύ κατατοπιστική ταμπέλα.
Η τηλεόραση είναι γεμάτη ταινίες θρησκευτικού περιεχομένου. Ίσως είναι ευκαιρία να δω το PASSION OF THE CHRIST του Mel Gibson.
Πολύ χάρηκα που δεν ξεμύτισα απ’ το σπίτι, έτσι όπως έβρεχε όλη μέρα. Στη Βαυαρία έστρωσε χιόνι. Χριστούγεννα με ήλιο και Πάσχα με χιόνι. Κεντρική Ευρώπη 2008.
20 Μαρτίου 2008
Είμαι έτοιμος να πέσω για ύπνο, ωστόσο επιμένω να συνεχίσω αυτό το πείραμα που αποφάσισα να κρατήσω για ένα μήνα. Άλλωστε αυτός ήταν ένας από τους λόγους της απόφασης: η αυτοπειθαρχία.
Χτες βράδυ, μετά τη συναυλία των Portishead είδα την Τ. και τον Δ. Ήπιαμε μπίρες και μου είπαν πόσο όμορφη, σχεδόν σε ύφος πρόβας, ήταν η συναυλία που έδωσαν για λίγους (και εκλεκτούς) σ’ έναν ραδιοφωνικό σταθμό του πρώην Αν. Βερολίνου… Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για σήμερα το πρωί.
Η Τ. άργησε μισή ώρα - «έτσι είναι οι γυναίκες» βιάστηκε να απαξιώσει με «μάτσο» περιφρόνηση ο Δ. Πήγαμε βόλτα μέχρι το Πότσνταμ, δίχως να τους το έχω ανακοινώσει. Ήταν ένα από τα μέρη που ήθελαν να πάμε, αλλά εγώ τους το είχα σχεδόν αποκλείσει λόγω της απόστασης… Το κατάλαβαν από τις πινακίδες στην πορεία… Κάναμε μια στάση στο Cecilienhof, όπου υπογράφηκε η συνθήκη που μοίρασε στην ουσία τον κόσμο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…
Είχε λιακάδα, αλλά κρύο και βιαστήκαμε να πάμε κάπου για ένα ζεστό ρόφημα. Ο Δ., αγχωμένος, ρωτούσε κατά διαστήματα αν πηγαίνουμε σωστά… Ήπιαμε καφέ και αποφασίσαμε να τους αφήσω στην πιο κοντινή στάση ταξί. Τους πήγα μέχρι το αεροδρόμιο του Schönefeld και καταφέραμε να φτάσουμε εγκαίρως για την πτήση τους αν και πέσαμε στην κίνηση της Μεγάλης Πέμπτης (αύριο είναι αργία εδώ).
Αποχαιρετιστήκαμε και πήγα κατευθείαν στο νοσοκομείο για επίσκεψη στον L. και για να του πάω κάποια πράγματα που χρειαζόταν… Οδήγησα άλλη μια ώρα, διασχίζοντας την πόλη από τον Νότο προς τον Βορρά… Η επίσκεψη μ’ έκανε κομμάτια… Μου έχει ξανασυμβεί…
Όταν επέστρεψα στο σπίτι, ύστερα από 150 περίπου χιλιόμετρα συνολικά, πήρα τηλέφωνο τη Μ. και κανόνισα να βγούμε μαζί και με τη Β. Δεν άντεχα να μείνω μέσα. Μέχρι να έρθει η ώρα του ραντεβού πήγα για ψώνια… Μου φάνηκαν πολύ μάταια… Τέλος πάντων.
Με τη Μ. και τη Β. πέρασα, όπως πάντα, πολύ όμορφα με ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Νέες πτυχές σε παλιά θέματα και αμέτρητα διασκεδαστικά γλωσσικά παιχνίδια ανάμεσα σε διαφωνίες και γέλια.
Χτες βράδυ, μετά τη συναυλία των Portishead είδα την Τ. και τον Δ. Ήπιαμε μπίρες και μου είπαν πόσο όμορφη, σχεδόν σε ύφος πρόβας, ήταν η συναυλία που έδωσαν για λίγους (και εκλεκτούς) σ’ έναν ραδιοφωνικό σταθμό του πρώην Αν. Βερολίνου… Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για σήμερα το πρωί.
Η Τ. άργησε μισή ώρα - «έτσι είναι οι γυναίκες» βιάστηκε να απαξιώσει με «μάτσο» περιφρόνηση ο Δ. Πήγαμε βόλτα μέχρι το Πότσνταμ, δίχως να τους το έχω ανακοινώσει. Ήταν ένα από τα μέρη που ήθελαν να πάμε, αλλά εγώ τους το είχα σχεδόν αποκλείσει λόγω της απόστασης… Το κατάλαβαν από τις πινακίδες στην πορεία… Κάναμε μια στάση στο Cecilienhof, όπου υπογράφηκε η συνθήκη που μοίρασε στην ουσία τον κόσμο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…
Είχε λιακάδα, αλλά κρύο και βιαστήκαμε να πάμε κάπου για ένα ζεστό ρόφημα. Ο Δ., αγχωμένος, ρωτούσε κατά διαστήματα αν πηγαίνουμε σωστά… Ήπιαμε καφέ και αποφασίσαμε να τους αφήσω στην πιο κοντινή στάση ταξί. Τους πήγα μέχρι το αεροδρόμιο του Schönefeld και καταφέραμε να φτάσουμε εγκαίρως για την πτήση τους αν και πέσαμε στην κίνηση της Μεγάλης Πέμπτης (αύριο είναι αργία εδώ).
Αποχαιρετιστήκαμε και πήγα κατευθείαν στο νοσοκομείο για επίσκεψη στον L. και για να του πάω κάποια πράγματα που χρειαζόταν… Οδήγησα άλλη μια ώρα, διασχίζοντας την πόλη από τον Νότο προς τον Βορρά… Η επίσκεψη μ’ έκανε κομμάτια… Μου έχει ξανασυμβεί…
Όταν επέστρεψα στο σπίτι, ύστερα από 150 περίπου χιλιόμετρα συνολικά, πήρα τηλέφωνο τη Μ. και κανόνισα να βγούμε μαζί και με τη Β. Δεν άντεχα να μείνω μέσα. Μέχρι να έρθει η ώρα του ραντεβού πήγα για ψώνια… Μου φάνηκαν πολύ μάταια… Τέλος πάντων.
Με τη Μ. και τη Β. πέρασα, όπως πάντα, πολύ όμορφα με ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Νέες πτυχές σε παλιά θέματα και αμέτρητα διασκεδαστικά γλωσσικά παιχνίδια ανάμεσα σε διαφωνίες και γέλια.
Wednesday, March 19, 2008
19 Μαρτίου 2008
Η απεργία των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς που ταλαιπώρησε για δυο σχεδόν βδομάδες τους κατοίκους του Βερολίνου, είχε κι άλλες πτυχές. Έδειξε για άλλη μια φορά πως υπάρχει κοινωνία των πολιτών, αφού καθημερινά άκουγες ανακοινώσεις στο ραδιόφωνο για άτομα που πρόσφεραν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους, εξυπηρετώντας με το αυτοκίνητό τους, τους συμπολίτες τους. Και βέβαια, υπήρχαν σχεδιαγράμματα στις εφημερίδες και στο Internet για τα έκτακτα δρομολόγια που πραγματοποιούνταν με προσωπικό ασφαλείας.
Ασφαλώς, εκείνοι οι «ψυχροί κι αναίσθητοι Γερμανοί» για τους οποίους μαθαίναμε στα σχολειά μας από τους ανεγκέφαλους δασκάλους (που αφ’ ενός δεν είχαν ξεφύγει από τη διαδρομή σπίτι – αυθαίρετο – δουλειά, μα αφ’ ετέρου πίστευαν πως ήταν παντογνώστες), υπήρχαν μόνο στα άνευ φαιάς ουσίας κρανία τους.
Όταν τους γνωρίσαμε, όπως και πολλούς άλλους ανθρώπους από διάφορα μέρη της γης, καταλάβαμε ότι το πρόβλημα υπήρξε (και εξακολουθεί να υπάρχει) κάτω απ’ τη μύτη μας: στην ελληνική παιδεία.
Το μεσημέρι έφθασαν η Τ. κι ο Δ. από το Μιλάνο - όπου χθες βράδυ παρακολούθησαν μια συναυλία των R.E.M. - για να δούνε το secret gig των Portishead. Ανάμεσα σε χιονόνερο και ήλιο βγήκαμε για βόλτα και καταλήξαμε στο Vienna Bar να τρώμε schnitzel και να πίνουμε μπίρες.
Ο Γ.Χ. μου έστειλε το τελευταίο CD της Λένας Πλάτωνος και κάθισα να το απολαύσω.
Ασφαλώς, εκείνοι οι «ψυχροί κι αναίσθητοι Γερμανοί» για τους οποίους μαθαίναμε στα σχολειά μας από τους ανεγκέφαλους δασκάλους (που αφ’ ενός δεν είχαν ξεφύγει από τη διαδρομή σπίτι – αυθαίρετο – δουλειά, μα αφ’ ετέρου πίστευαν πως ήταν παντογνώστες), υπήρχαν μόνο στα άνευ φαιάς ουσίας κρανία τους.
Όταν τους γνωρίσαμε, όπως και πολλούς άλλους ανθρώπους από διάφορα μέρη της γης, καταλάβαμε ότι το πρόβλημα υπήρξε (και εξακολουθεί να υπάρχει) κάτω απ’ τη μύτη μας: στην ελληνική παιδεία.
Το μεσημέρι έφθασαν η Τ. κι ο Δ. από το Μιλάνο - όπου χθες βράδυ παρακολούθησαν μια συναυλία των R.E.M. - για να δούνε το secret gig των Portishead. Ανάμεσα σε χιονόνερο και ήλιο βγήκαμε για βόλτα και καταλήξαμε στο Vienna Bar να τρώμε schnitzel και να πίνουμε μπίρες.
Ο Γ.Χ. μου έστειλε το τελευταίο CD της Λένας Πλάτωνος και κάθισα να το απολαύσω.
18 Μαρτίου 2008
Δεν κοιμήθηκα καλά για δεύτερο συνεχόμενο βράδυ. Ξύπνησα νωρίς και έμεινα στο κρεβάτι στο ναρκωμένο μεταίχμιο που μου προκάλεσε πονοκέφαλο.
Ώσπου να συνέλθω είχε έρθει η ώρα να στρωθώ στη δουλειά. Στο διάλειμμα έκανα ψώνια. Μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι, μου είχε τηλεφωνήσει η μισή οικογένεια. Μαγείρεψα κάτι απλό (ρύζι με λαχανικά) όση ώρα μιλούσα στο τηλέφωνο. Άκουσα την εκπομπή του Γ.Π. και ενημερώθηκα πως αύριο και μεθαύριο η Ελλάδα ανάμεσα στις άλλες ελλείψεις δεν θα έχει ούτε ραδιόφωνο! Πόσο χαίρομαι που είμαι μακριά.
Ο καιρός είναι περίεργος. Το πρωί έχει λιακάδες και μετά τη δύση πέφτει χιονόνερο. Σήμερα παρέμεινε στεγνός, αλλά το βράδυ που επέστρεφα με το ποδήλατο, πάγωσα.
Όταν μου τηλεφωνεί η Ε. από τη Θεσσαλονίκη, αντιλαμβάνομαι τη ραγδαία οπισθοδρόμηση της πόλης (και τη δική της).
Προσπαθούσα να της εξηγήσω τον φασισμό της πλειοψηφίας στην ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν δέχεται επ’ ουδενί το διαφορετικό της μειοψηφίας. Και επειδή ακριβώς δεν έχει το υπόβαθρο (ούτε και τη διάθεση) να σκεφτεί, το καπελώνει σκοταδιστικά.
Αυτή η άποψη φαίνεται και στις αποφάσεις της (δήθεν δημοκρατικής) πολιτείας, η οποία δεν μπορεί να το προστατέψει. Διότι, τι άλλο μαρτυρά η επίσημη απαγόρευση στα γήπεδα των οπαδών της ομάδας που παίζει εκτός έδρας; Η μειοψηφία χάνει.
Βεβαίως και φταίει το γεγονός πως οι πολίτες αυτής της χώρας γαλουχούνται αποκλειστικά με την παραμύθα του… γονίδιου του νικητή. Δεν υπάρχει κουλτούρα ήττας πουθενά, δεν υπάρχει καν ευ αγωνίζεσθαι, δεν υπάρχει πόλεμος που να μην ήταν δικαιολογημένος γι’ αυτό το δοξασμένο έθνος που δεν ηττήθηκε ποτέ (σχεδόν)!
Έτσι, έχει φτάσει η κάθε κυράτσα να έχει άποψη περί αισθητικής, να καθορίζει τι «πρέπει» και τι «απαγορεύεται». Αν πριν από 20-30 χρόνια οι χήρες που έβαφαν τα μαλλιά τους ήταν μονολεκτικά «πουτάνες», η κοινωνία πέρασε σταδιακά στον κακοχαρακτηρισμό εκείνων που δεν τα βάφουν! Η πλειοψηφία κερδίζει.
Πριν κοιμηθώ μίλησα με τον Δ. που είχε πάει στον Ιανό και μου περιέγραψε την παρουσίαση της Λένας Πλάτωνος. Ύστερα πήρα και τον Τ. που ήταν επίσης εκεί και έτσι απέκτησα κι εγώ μια αρκετά καλή εικόνα του τι συνέβη.
Ώσπου να συνέλθω είχε έρθει η ώρα να στρωθώ στη δουλειά. Στο διάλειμμα έκανα ψώνια. Μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι, μου είχε τηλεφωνήσει η μισή οικογένεια. Μαγείρεψα κάτι απλό (ρύζι με λαχανικά) όση ώρα μιλούσα στο τηλέφωνο. Άκουσα την εκπομπή του Γ.Π. και ενημερώθηκα πως αύριο και μεθαύριο η Ελλάδα ανάμεσα στις άλλες ελλείψεις δεν θα έχει ούτε ραδιόφωνο! Πόσο χαίρομαι που είμαι μακριά.
Ο καιρός είναι περίεργος. Το πρωί έχει λιακάδες και μετά τη δύση πέφτει χιονόνερο. Σήμερα παρέμεινε στεγνός, αλλά το βράδυ που επέστρεφα με το ποδήλατο, πάγωσα.
Όταν μου τηλεφωνεί η Ε. από τη Θεσσαλονίκη, αντιλαμβάνομαι τη ραγδαία οπισθοδρόμηση της πόλης (και τη δική της).
Προσπαθούσα να της εξηγήσω τον φασισμό της πλειοψηφίας στην ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν δέχεται επ’ ουδενί το διαφορετικό της μειοψηφίας. Και επειδή ακριβώς δεν έχει το υπόβαθρο (ούτε και τη διάθεση) να σκεφτεί, το καπελώνει σκοταδιστικά.
Αυτή η άποψη φαίνεται και στις αποφάσεις της (δήθεν δημοκρατικής) πολιτείας, η οποία δεν μπορεί να το προστατέψει. Διότι, τι άλλο μαρτυρά η επίσημη απαγόρευση στα γήπεδα των οπαδών της ομάδας που παίζει εκτός έδρας; Η μειοψηφία χάνει.
Βεβαίως και φταίει το γεγονός πως οι πολίτες αυτής της χώρας γαλουχούνται αποκλειστικά με την παραμύθα του… γονίδιου του νικητή. Δεν υπάρχει κουλτούρα ήττας πουθενά, δεν υπάρχει καν ευ αγωνίζεσθαι, δεν υπάρχει πόλεμος που να μην ήταν δικαιολογημένος γι’ αυτό το δοξασμένο έθνος που δεν ηττήθηκε ποτέ (σχεδόν)!
Έτσι, έχει φτάσει η κάθε κυράτσα να έχει άποψη περί αισθητικής, να καθορίζει τι «πρέπει» και τι «απαγορεύεται». Αν πριν από 20-30 χρόνια οι χήρες που έβαφαν τα μαλλιά τους ήταν μονολεκτικά «πουτάνες», η κοινωνία πέρασε σταδιακά στον κακοχαρακτηρισμό εκείνων που δεν τα βάφουν! Η πλειοψηφία κερδίζει.
Πριν κοιμηθώ μίλησα με τον Δ. που είχε πάει στον Ιανό και μου περιέγραψε την παρουσίαση της Λένας Πλάτωνος. Ύστερα πήρα και τον Τ. που ήταν επίσης εκεί και έτσι απέκτησα κι εγώ μια αρκετά καλή εικόνα του τι συνέβη.
Tuesday, March 18, 2008
17 Μαρτίου 2008
Πόσο νωρίς άρχισαν να κελαηδάνε φέτος τα πουλιά! Πάει κοντά ένας μήνας από τότε που με ξύπνησε το πρώτο. Συνήθως ξεκινούσαν τον Απρίλιο…
Πήγα τον L. στο νοσοκομείο για την προγραμματισμένη χημειοθεραπεία. Χάρηκε που είχε και πάλι το 14, το μονόκλινο δωμάτιο, το οποίο ήταν κατειλημμένο την προηγούμενη φορά. Και ξέρεις ότι δεν παίζει ρόλο κάτι… αδιόρατο. Γιατί αν μη τι άλλο, στα γερμανικά νοσοκομεία νιώθεις άνθρωπος και όχι πορτοφόλι.
Ήπια έναν βιαστικό καφέ με τη Μ. κουβεντιάζοντας κυρίως για τις απεργίες στην Ελλάδα που την ενδιαφέρουν άμεσα, αφού σκοπεύει (νομίζω «σκόπευε» - όχι πια) να κατεβεί στην Αθήνα…
Τα ελληνικά ΜΜΕ ανακάλυψαν την ομοφυλοφιλία αλλά οι περισσότεροι φωστήρες τους δεν ξέρουν καν να την διαχωρίζουν από την ομοφυλία. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι γίνεται λόγος για «ομόφυλα ζευγάρια» που είναι τα περισσότερα στον κόσμο. «Ομόφυλος είναι αυτός που ανήκει στην ίδια φυλή, στο ίδιο έθνος» πληροφορούν τα λεξικά και δίνουν ως συνώνυμα τα «ομογενής, ομοεθνής»…
Πήγα στη δουλειά και ύστερα συνάντησα τη Β. στη jour fixe που αποφασίσαμε πως έχουμε τις Δευτέρες. Μεγάλη Δευτέρα εδώ σήμερα. Κανείς δεν δείχνει να νοιάζεται. Τα είπαμε για άλλη μια φορά εφ’ όλης της ύλης και παραλείψαμε άλλα τόσα αυτονόητα. Τι όμορφο που είναι να μην πρέπει να εξηγείς και να προχωράς… Έτσι νιώθω πάντα με τη Β.
Πήγα τον L. στο νοσοκομείο για την προγραμματισμένη χημειοθεραπεία. Χάρηκε που είχε και πάλι το 14, το μονόκλινο δωμάτιο, το οποίο ήταν κατειλημμένο την προηγούμενη φορά. Και ξέρεις ότι δεν παίζει ρόλο κάτι… αδιόρατο. Γιατί αν μη τι άλλο, στα γερμανικά νοσοκομεία νιώθεις άνθρωπος και όχι πορτοφόλι.
Ήπια έναν βιαστικό καφέ με τη Μ. κουβεντιάζοντας κυρίως για τις απεργίες στην Ελλάδα που την ενδιαφέρουν άμεσα, αφού σκοπεύει (νομίζω «σκόπευε» - όχι πια) να κατεβεί στην Αθήνα…
Τα ελληνικά ΜΜΕ ανακάλυψαν την ομοφυλοφιλία αλλά οι περισσότεροι φωστήρες τους δεν ξέρουν καν να την διαχωρίζουν από την ομοφυλία. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι γίνεται λόγος για «ομόφυλα ζευγάρια» που είναι τα περισσότερα στον κόσμο. «Ομόφυλος είναι αυτός που ανήκει στην ίδια φυλή, στο ίδιο έθνος» πληροφορούν τα λεξικά και δίνουν ως συνώνυμα τα «ομογενής, ομοεθνής»…
Πήγα στη δουλειά και ύστερα συνάντησα τη Β. στη jour fixe που αποφασίσαμε πως έχουμε τις Δευτέρες. Μεγάλη Δευτέρα εδώ σήμερα. Κανείς δεν δείχνει να νοιάζεται. Τα είπαμε για άλλη μια φορά εφ’ όλης της ύλης και παραλείψαμε άλλα τόσα αυτονόητα. Τι όμορφο που είναι να μην πρέπει να εξηγείς και να προχωράς… Έτσι νιώθω πάντα με τη Β.
Monday, March 17, 2008
ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ KAΠΟΙΟΥΣ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! - A DOMESTIC PARTNERSHIP THAT DISCRIMINATES? NO THANKS!
ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ KAΠΟΙΟΥΣ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ / A DOMESTIC PARTNERSHIP THAT DISCRIMINATES? NO THANKS!
Στην Ελλάδα οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανσέξουαλ γνωρίζουν από διακρίσεις. Τις αντιμετωπίζουν καθημερινά στην οικογένεια, την κοινωνική ζωή και τον επαγγελματικό στίβο.Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι.Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να καθιερώσει ένα "συμβόλαιο συμβίωσης" ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τα ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν θεωρούμε ότι ένα απλό "συμβόλαιο" μπορεί να λύσει τα ζητήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου, ούτε να εξασφαλίσει την ισότιμη μεταχείρισή τους. Πιστεύουμε όμως ότι η προτεινόμενη διάκριση είναι κατάφωρα αντίθετη τόσο με το ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τις ευρωπαϊκές συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν 18 ευρωπαϊκές χώρες ήδη παρέχουν νομική κατοχύρωση στα ζευγάρια ίδιου φύλου.Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν σχετικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιστοσελίδες και ιστολόγια σε όλο τον κόσμο. Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Αυτή τη φορά δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ
In Greece gays, lesbians and transexuals know about discrimination. They face it daily from their families, in their social lives and in the professional field.But sometimes, all it takes is a single straw to break the camel's back.According to press reports, the greek government is preparing to introduce a domestic partnership "contract" EXCLUSIVELY for unmarried heterosexual couples. We do not believe that a mere "contract" can resolve the issues same-sex couples face or ensure their fair treatment under the law. However this discriminatory proposal is a direct contravention of the greek Constitution, as well as european human rights treaties. Especially since same-sex couples already enjoy legal rights in 18 european nations.The aim of this intervention is to make sure that european institutions, human rights organisations, websites and weblogs from around the world learn about these proposals. What we ask for is equal rights for all. Nothing more and nothing less.This time around we will not sit idly by. This time around we will not keep silent.
GREEK BLOGGERS AGAINST DISCRIMINATION
Στην Ελλάδα οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανσέξουαλ γνωρίζουν από διακρίσεις. Τις αντιμετωπίζουν καθημερινά στην οικογένεια, την κοινωνική ζωή και τον επαγγελματικό στίβο.Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι.Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να καθιερώσει ένα "συμβόλαιο συμβίωσης" ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τα ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν θεωρούμε ότι ένα απλό "συμβόλαιο" μπορεί να λύσει τα ζητήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου, ούτε να εξασφαλίσει την ισότιμη μεταχείρισή τους. Πιστεύουμε όμως ότι η προτεινόμενη διάκριση είναι κατάφωρα αντίθετη τόσο με το ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τις ευρωπαϊκές συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν 18 ευρωπαϊκές χώρες ήδη παρέχουν νομική κατοχύρωση στα ζευγάρια ίδιου φύλου.Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν σχετικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιστοσελίδες και ιστολόγια σε όλο τον κόσμο. Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Αυτή τη φορά δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ
In Greece gays, lesbians and transexuals know about discrimination. They face it daily from their families, in their social lives and in the professional field.But sometimes, all it takes is a single straw to break the camel's back.According to press reports, the greek government is preparing to introduce a domestic partnership "contract" EXCLUSIVELY for unmarried heterosexual couples. We do not believe that a mere "contract" can resolve the issues same-sex couples face or ensure their fair treatment under the law. However this discriminatory proposal is a direct contravention of the greek Constitution, as well as european human rights treaties. Especially since same-sex couples already enjoy legal rights in 18 european nations.The aim of this intervention is to make sure that european institutions, human rights organisations, websites and weblogs from around the world learn about these proposals. What we ask for is equal rights for all. Nothing more and nothing less.This time around we will not sit idly by. This time around we will not keep silent.
GREEK BLOGGERS AGAINST DISCRIMINATION
Sunday, March 16, 2008
16 Μαρτίου 2008
Ο ΠΑΟ κέρδισε 4-2 στην Ξάνθη… Α, μπα; Τι όνειρο κι αυτό, ή μάλλον τι εφιάλτης. Έχουμε ακόμη ένα δωδεκάωρο ώσπου να μάθουμε το πραγματικό αποτέλεσμα…
Τηλεφώνησα στον Γ.Π. για να του πω να δει τον Elton John στην εκπομπή του Larry King και ύστερα για να σχολιάσουμε. Μιλήσαμε για ταινίες, δίσκους, ταξίδια και ποδόσφαιρο. Και για τη συμπεριφορά των οπαδών του ακατονόμαστου…
Άκουσα τα τελευταία τρία τραγούδια του HONKY CHATEAU (το Mona Lisas and Mad Hatters είναι το αγαπημένο του δημιουργού του, όπως είπε στον Larry King) και ύστερα το LIEGE & LIEF των Fairport Convention. Είναι ένα άλμπουμ που δεν το ξέρω τόσο καλά και που έχει επιλέξει το Q ανάμεσα στα δέκα πιο αντιπροσωπευτικά της βρετανικής σκηνής των 60s. Έτσι κι αλλιώς ήθελα να συγκρίνω το Farewell, Farewell με την εκτέλεση των Gravenhurst που άκουγα πρόσφατα.
Πήρα τον Γ.Χ. που μου είπε πως ήταν έτοιμος να μου τηλεφωνήσει… Ετοιμάζει την εκδήλωση για τη Λένα Πλάτωνος την ερχόμενη Τρίτη στον Ιανό. Να πάτε. Εγώ περιμένω να μου έρθει το CD από μέρα σε μέρα.
Διάβασα το σχόλιο του mantz στο προηγούμενο ποστ. Νιώθω πως με καταλαβαίνει από τότε που μου είχε αφήσει ένα σχόλιο, σε ανύποπτο χρόνο, σχετικό με τον Κ.Ζ. (ξέρει εκείνος).
Όπως κάθε φορά που έχει ποδόσφαιρο, πήγα στης Σ., που έχει ελληνική τηλεόραση, για να δούμε μαζί το ματς. Πολλές φορές προσπάθησα να αναλύσω γιατί εξακολουθώ να παρακολουθώ αυτό το σπορ σε slow motion, (έτσι μοιάζει το ελληνικό πρωτάθλημα συγκριτικά με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά) από τη στιγμή που έχω τη δυνατότητα να βλέπω παιχνίδια σε κανονικούς ρυθμούς. Δεν τα κατάφερα. Έχει γίνει κάτι σαν ιεροτελεστία με τη Σ. τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά και πάλι…
Είχε φτιάξει εξαιρετικό μουσακά με πεντανόστιμες πατάτες… Ο ΠΑΟ έχασε τελικά από την ΞΑΝΘΗ 3-2, μα δυστυχώς η ΑΕΚ δεν κατάφερε να κερδίσει τον ΑΡΗ, κολλώντας στο 1-1. Από εκεί που δεν είχε ισοπαλίες με τον Φερέρ μετράει δύο κιόλας στην έδρα της με τον Κωστένογλου. Μάλλον δεν τον θέλει ούτε ο θεός (του) και καλά θα κάνει να παίρνει δρόμο. Ακούς εκεί ο χριστιανός να μην μπορεί να πάρει μια νίκη την Κυριακή της Ορθοδοξίας!
Η βροχή ατέλειωτη. Σαν κατούρημα ύστερα από κατανάλωση γαλονιών μπίρας στην Oktoberfest… Ήθελα να περάσω και από την Α., αλλά στάθηκε αδύνατο να παρκάρω… Της τηλεφώνησα και τα είπαμε. Συνήθως την βλέπω τα Σάββατα που έρχεται για ψώνια στη λαϊκή της γειτονιάς μας, αλλά χθες κάθισε να ασχοληθεί με τον κήπο της και την έχασα.
Ευκαιρία να δω τα δύο πρώτα φιλμ του ΔΕΚΑΛΟΓΟΥ του Kieslowski που άρχισε να ξαναπροβάλει το arte, κλείνοντας αυτή την υγρή Κυριακή...
Τηλεφώνησα στον Γ.Π. για να του πω να δει τον Elton John στην εκπομπή του Larry King και ύστερα για να σχολιάσουμε. Μιλήσαμε για ταινίες, δίσκους, ταξίδια και ποδόσφαιρο. Και για τη συμπεριφορά των οπαδών του ακατονόμαστου…
Άκουσα τα τελευταία τρία τραγούδια του HONKY CHATEAU (το Mona Lisas and Mad Hatters είναι το αγαπημένο του δημιουργού του, όπως είπε στον Larry King) και ύστερα το LIEGE & LIEF των Fairport Convention. Είναι ένα άλμπουμ που δεν το ξέρω τόσο καλά και που έχει επιλέξει το Q ανάμεσα στα δέκα πιο αντιπροσωπευτικά της βρετανικής σκηνής των 60s. Έτσι κι αλλιώς ήθελα να συγκρίνω το Farewell, Farewell με την εκτέλεση των Gravenhurst που άκουγα πρόσφατα.
Πήρα τον Γ.Χ. που μου είπε πως ήταν έτοιμος να μου τηλεφωνήσει… Ετοιμάζει την εκδήλωση για τη Λένα Πλάτωνος την ερχόμενη Τρίτη στον Ιανό. Να πάτε. Εγώ περιμένω να μου έρθει το CD από μέρα σε μέρα.
Διάβασα το σχόλιο του mantz στο προηγούμενο ποστ. Νιώθω πως με καταλαβαίνει από τότε που μου είχε αφήσει ένα σχόλιο, σε ανύποπτο χρόνο, σχετικό με τον Κ.Ζ. (ξέρει εκείνος).
Όπως κάθε φορά που έχει ποδόσφαιρο, πήγα στης Σ., που έχει ελληνική τηλεόραση, για να δούμε μαζί το ματς. Πολλές φορές προσπάθησα να αναλύσω γιατί εξακολουθώ να παρακολουθώ αυτό το σπορ σε slow motion, (έτσι μοιάζει το ελληνικό πρωτάθλημα συγκριτικά με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά) από τη στιγμή που έχω τη δυνατότητα να βλέπω παιχνίδια σε κανονικούς ρυθμούς. Δεν τα κατάφερα. Έχει γίνει κάτι σαν ιεροτελεστία με τη Σ. τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά και πάλι…
Είχε φτιάξει εξαιρετικό μουσακά με πεντανόστιμες πατάτες… Ο ΠΑΟ έχασε τελικά από την ΞΑΝΘΗ 3-2, μα δυστυχώς η ΑΕΚ δεν κατάφερε να κερδίσει τον ΑΡΗ, κολλώντας στο 1-1. Από εκεί που δεν είχε ισοπαλίες με τον Φερέρ μετράει δύο κιόλας στην έδρα της με τον Κωστένογλου. Μάλλον δεν τον θέλει ούτε ο θεός (του) και καλά θα κάνει να παίρνει δρόμο. Ακούς εκεί ο χριστιανός να μην μπορεί να πάρει μια νίκη την Κυριακή της Ορθοδοξίας!
Η βροχή ατέλειωτη. Σαν κατούρημα ύστερα από κατανάλωση γαλονιών μπίρας στην Oktoberfest… Ήθελα να περάσω και από την Α., αλλά στάθηκε αδύνατο να παρκάρω… Της τηλεφώνησα και τα είπαμε. Συνήθως την βλέπω τα Σάββατα που έρχεται για ψώνια στη λαϊκή της γειτονιάς μας, αλλά χθες κάθισε να ασχοληθεί με τον κήπο της και την έχασα.
Ευκαιρία να δω τα δύο πρώτα φιλμ του ΔΕΚΑΛΟΓΟΥ του Kieslowski που άρχισε να ξαναπροβάλει το arte, κλείνοντας αυτή την υγρή Κυριακή...
Saturday, March 15, 2008
15 Μαρτίου 2008
Μια απέραντη, καταγάλανη θάλασσα που γίνεται βούρκος ή που καταλήγει στην πίσω είσοδο μιας πολυκατοικίας… Σε μια θάλασσα βαθιά, ελκυστική... κολυμπώ και, ύστερα από λίγο, όπως στο θέατρο, πέφτει η αυλαία. Ο ορίζοντας μικραίνει, εξαφανίζεται. Ξυπνάω…
Με το πρωινό ακούω προσεκτικά και πάλι το τελευταίο άλμπουμ του Nick Cave. Έχω διαβάσει μόνο ύμνους. Ίσως κάνω λάθος, αλλά για μένα στη μέση κάνει μια… κοιλιά. Εκτός από τις ενορχηστρώσεις μου δίνει την εντύπωση παλιάς δουλειάς... Το Hold on to Yourself λ.χ. το έχω ξανακούσει πολύ καλύτερα από τον ίδιο ως As I Sat Sadly by Her Side. Αλλά και στο More News from Nowhere που κλείνει τον δίσκο, μου ’ρχεται να τραγουδήσω «Oh Deanna…»
Η μέρα είναι θαυμάσια κι έχω υποσχεθεί στον L. να πάμε ως το κοντινό Video World και να νοικιάσουμε DVD. Είναι ευκαιρία να περπατήσει τρία τετράγωνα… Από την πλευρά του δρόμου που χτυπάει ο ήλιος, ο μικρός περίπατος είναι απολαυστικός. Απέναντι κάνει κρύο. Περνώντας από ένα γραφείο τελετών θίγει το θέμα της κηδείας… Νιώθω άβολα αλλά τον ενθαρρύνω να μιλήσει. Λίγα μέτρα παρακάτω σταματάμε στην τράπεζα και το κόβει…
Έχω δει τα περισσότερα φιλμ που είναι στα ράφια. Καταλήγουμε σε δύο που μου ξέφυγαν. Το PURSUIT OF HAPPYNESS και το THE WIND THAT SHAKES THE BARLEY. Θα τα δούμε, κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα ενδιάμεσα. Δύο εντελώς διαφορετικές ταινίες που δεν προλάβαμε καν να τις συζητήσουμε. Ανταλλάξαμε μόνο δύο τρεις μισοαστείες-μισοσοβαρές ατάκες: «Αφού υποτίθεται ότι τα χρόνια διακυβέρνησης του Reagan ήταν τόσο καλά, γιατί υπήρχαν όλες αυτές οι ουρές των αστέγων στο San Francisco;» και «Το ιρλανδέζικο πείσμα είναι ανίκητο»…
Σημαντική λεπτομέρεια: O L. είναι Αμερικανός με καταγωγή από την Ιρλανδία.
Αγόρασα τσιπούρες και τις έψησα τέλεια!
Μίλησα αρκετή ώρα με τη Μ/Λ που μου τηλεφώνησε από την Αθήνα έξαλλη με τις απεργίες της ΔΕΗ και των σκουπιδιών. Η ίδια έχει ένα πρόβλημα με το πόδι της που την έχει καθηλώσει στο σπίτι εδώ και 15 μήνες να φροντίζει την υπέργηρο μητέρα της… Δύσκολες καταστάσεις… Και η ίδια, μια διαρκής παλινδρόμηση μεταξύ συντηρητισμού και προοδευτικότητας…
Με το πρωινό ακούω προσεκτικά και πάλι το τελευταίο άλμπουμ του Nick Cave. Έχω διαβάσει μόνο ύμνους. Ίσως κάνω λάθος, αλλά για μένα στη μέση κάνει μια… κοιλιά. Εκτός από τις ενορχηστρώσεις μου δίνει την εντύπωση παλιάς δουλειάς... Το Hold on to Yourself λ.χ. το έχω ξανακούσει πολύ καλύτερα από τον ίδιο ως As I Sat Sadly by Her Side. Αλλά και στο More News from Nowhere που κλείνει τον δίσκο, μου ’ρχεται να τραγουδήσω «Oh Deanna…»
Η μέρα είναι θαυμάσια κι έχω υποσχεθεί στον L. να πάμε ως το κοντινό Video World και να νοικιάσουμε DVD. Είναι ευκαιρία να περπατήσει τρία τετράγωνα… Από την πλευρά του δρόμου που χτυπάει ο ήλιος, ο μικρός περίπατος είναι απολαυστικός. Απέναντι κάνει κρύο. Περνώντας από ένα γραφείο τελετών θίγει το θέμα της κηδείας… Νιώθω άβολα αλλά τον ενθαρρύνω να μιλήσει. Λίγα μέτρα παρακάτω σταματάμε στην τράπεζα και το κόβει…
Έχω δει τα περισσότερα φιλμ που είναι στα ράφια. Καταλήγουμε σε δύο που μου ξέφυγαν. Το PURSUIT OF HAPPYNESS και το THE WIND THAT SHAKES THE BARLEY. Θα τα δούμε, κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα ενδιάμεσα. Δύο εντελώς διαφορετικές ταινίες που δεν προλάβαμε καν να τις συζητήσουμε. Ανταλλάξαμε μόνο δύο τρεις μισοαστείες-μισοσοβαρές ατάκες: «Αφού υποτίθεται ότι τα χρόνια διακυβέρνησης του Reagan ήταν τόσο καλά, γιατί υπήρχαν όλες αυτές οι ουρές των αστέγων στο San Francisco;» και «Το ιρλανδέζικο πείσμα είναι ανίκητο»…
Σημαντική λεπτομέρεια: O L. είναι Αμερικανός με καταγωγή από την Ιρλανδία.
Αγόρασα τσιπούρες και τις έψησα τέλεια!
Μίλησα αρκετή ώρα με τη Μ/Λ που μου τηλεφώνησε από την Αθήνα έξαλλη με τις απεργίες της ΔΕΗ και των σκουπιδιών. Η ίδια έχει ένα πρόβλημα με το πόδι της που την έχει καθηλώσει στο σπίτι εδώ και 15 μήνες να φροντίζει την υπέργηρο μητέρα της… Δύσκολες καταστάσεις… Και η ίδια, μια διαρκής παλινδρόμηση μεταξύ συντηρητισμού και προοδευτικότητας…
Friday, March 14, 2008
14 Μαρτίου 2008
Αντιστεκόμουν στον παραλογισμό της χρησιμοποίησης ενός πελώριου καρφιού που μου έδιναν για να κρεμάσω ένα τόσο δα καδράκι… Βρέθηκα να περιποιούμαι μια μαύρη, τραυματισμένη γυναίκα εν μέσω συγγενών μου σε ένα άγνωστο σπίτι… Κι ύστερα είδα τον John Walker, εκείνον τον περίφημο Νεοζηλανδό δρομέα μέσων αποστάσεων με τη χαρακτηριστική κατάμαυρη εμφάνιση, να σκοράρει (!) με κεφαλιά σε ένα ματς δύο απροσδιόριστων ομάδων…
Ύστερα ξύπνησα και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Μέχρι το μεσημέρι δεν σήκωσα κεφάλι. Έκανα ένα μικρό διάλειμμα για φαγητό (σολομός με ρύζι) και συνέχισα. Το απόγευμα πήγα πάλι για δουλειά…
Αργά το βράδυ, αρκετά κουρασμένος, είδα σε βίντεο το CHRISTINE, μια ταινία του 1958 με την Romy Schneider και τον Alain Delon που είχαν γνωριστεί λίγο πριν και ερωτεύτηκαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων… Συνολικά, η γαλλο-ιταλική αυτή παραγωγή που βασίζεται σε έργο του Arthur Schnitzler και είναι σκηνοθετημένη από τον Pierre Gaspar-Huit, φαίνεται να έχει αντέξει στον χρόνο, αν και μερικές σκηνές έχουν πιάσει αρκετή σκόνη από την 50ετία που μεσολάβησε.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως εικοσιπέντε χρόνια νωρίτερα, η μητέρα της Romy, Magda Schneider, είχε παίξει τον ίδιο ρόλο στο LIEBELEI με σκηνοθέτη τον Max Ophüls.
Ύστερα ξύπνησα και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Μέχρι το μεσημέρι δεν σήκωσα κεφάλι. Έκανα ένα μικρό διάλειμμα για φαγητό (σολομός με ρύζι) και συνέχισα. Το απόγευμα πήγα πάλι για δουλειά…
Αργά το βράδυ, αρκετά κουρασμένος, είδα σε βίντεο το CHRISTINE, μια ταινία του 1958 με την Romy Schneider και τον Alain Delon που είχαν γνωριστεί λίγο πριν και ερωτεύτηκαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων… Συνολικά, η γαλλο-ιταλική αυτή παραγωγή που βασίζεται σε έργο του Arthur Schnitzler και είναι σκηνοθετημένη από τον Pierre Gaspar-Huit, φαίνεται να έχει αντέξει στον χρόνο, αν και μερικές σκηνές έχουν πιάσει αρκετή σκόνη από την 50ετία που μεσολάβησε.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως εικοσιπέντε χρόνια νωρίτερα, η μητέρα της Romy, Magda Schneider, είχε παίξει τον ίδιο ρόλο στο LIEBELEI με σκηνοθέτη τον Max Ophüls.
Thursday, March 13, 2008
13 Μαρτίου 2008
Ανάμεσα σε όσα διάβασα χθες, ήταν και ένα κειμενάκι που με πληροφορούσε για τις δραστηριότητες του κ. Μπαμπινιώτη και του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού (του). Πληροφορήθηκα, λοιπόν, για τα καινούρια παρατήματα που κατακλύζουν τα Βαλκάνια και που κύριο σκοπό έχουν την προπαγάνδα να διαδώσουν την ελληνική γλώσσα. Εκείνο που δεν ανέφερε το κειμενάκι είναι ο τρόπος με τον οποίο θα χρηματοδοτηθούν αυτά τα μαθήματα. Έμαθα πως στο παράρτημα της Οδησσού τα μαθήματα προσφέρονται δωρεάν στους μαθητές, γεγονός που σημαίνει πως οι δάσκαλοι αμείβονται από το ελληνικό κράτος. Αντίθετα, γνωρίζω καλά, πως τα μαθήματα που γίνονται στο αντίστοιχο παράρτημα του Βερολίνου είναι απολύτως αυτοχρηματοδοτούμενα.
Σε απλά μαθηματικά, η αμοιβή των δασκάλων καλύπτεται από το ποσό που καταβάλλουν οι μαθητές και που είναι αρκετό, ώστε ένα μέρος του να περισσεύει και να πηγαίνει για τη διαφήμιση του ΕΙΠ. Εδώ και δέκα χρόνια που ξεκίνησαν τα μαθήματα, οι δάσκαλοι δεν έχουν πάρει την παραμικρή αύξηση, ενώ, όπως σωστά μαντέψατε, τα δίδακτρα έχουν αυξηθεί.
Ιδού λοιπόν άλλο ένα μυστήριο του ελληνικού πολιτισμού.
Δούλεψα ως αργά και ύστερα, ένα όχι και τόσο απρόοπτο ραντεβού, είχε μια μάλλον ευτυχή έκβαση, που μου πρόσφερε σχεδόν δύο συμπαθέστατες ώρες.
Επίσης, ήμουν τυχερός γιατί γλίτωσα από το να γίνω μούσκεμα, καθώς έβρεχε με μικρά διαλείμματα, τα οποία συνέβαιναν συμπτωματικά όταν βρισκόμουν καθ' οδόν.
Το φεγγάρι της επιστροφής ήταν μαγικό. Σαν να ξεπήδησε από πίνακα του Caspar David Friedrich. Ο απόλυτος ρομαντισμός;
Σε απλά μαθηματικά, η αμοιβή των δασκάλων καλύπτεται από το ποσό που καταβάλλουν οι μαθητές και που είναι αρκετό, ώστε ένα μέρος του να περισσεύει και να πηγαίνει για τη διαφήμιση του ΕΙΠ. Εδώ και δέκα χρόνια που ξεκίνησαν τα μαθήματα, οι δάσκαλοι δεν έχουν πάρει την παραμικρή αύξηση, ενώ, όπως σωστά μαντέψατε, τα δίδακτρα έχουν αυξηθεί.
Ιδού λοιπόν άλλο ένα μυστήριο του ελληνικού πολιτισμού.
Δούλεψα ως αργά και ύστερα, ένα όχι και τόσο απρόοπτο ραντεβού, είχε μια μάλλον ευτυχή έκβαση, που μου πρόσφερε σχεδόν δύο συμπαθέστατες ώρες.
Επίσης, ήμουν τυχερός γιατί γλίτωσα από το να γίνω μούσκεμα, καθώς έβρεχε με μικρά διαλείμματα, τα οποία συνέβαιναν συμπτωματικά όταν βρισκόμουν καθ' οδόν.
Το φεγγάρι της επιστροφής ήταν μαγικό. Σαν να ξεπήδησε από πίνακα του Caspar David Friedrich. Ο απόλυτος ρομαντισμός;
Wednesday, March 12, 2008
12 Μαρτίου 2008
Μετά τη δουλειά βγήκα με την An. για μπύρες και nachos στο La Batea, ένα λατινοαμερικάνικο μαγαζί, από τα πιο παλιά της περιοχής, που επιτρέπει ακόμα το κάπνισμα σε έναν υπερυψωμένο χώρο στο βάθος. Απίστευτο ντουμάνι. Τριτοκοσμικό.
Μιλήσαμε για τις ισπανικές εκλογές και μου είπε πως δεν ήταν ενθουσιασμένη, αν και σαφώς προτιμούσε να κερδίσει ο Θαπατέρο. Μου εξήγησε, ωστόσο, πως δεν της αρέσει ο ιδιόμορφος λαϊκισμός του. Ύστερα μου ανέφερε ένα πρόσφατο περιστατικό με τον Juan Luis (γιο του Luis) Bunuel και την απορία του για το άγαλμα του Θερβάντες, που τον παριστάνει με δυο χέρια ενώ είναι γνωστό πως του έλειπε το ένα, πιάνοντας αδιάβαστο τον διευθυντή του Ισπανικού Πολιτιστικού Ιδρύματος που, βέβαια, φέρει το όνομα του συγγραφέα του Δον Κιχώτη.
Έπεσα στο κρεβάτι διαβάζοντας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το «Μήπως;», το ντοκουμέντο των συνομιλιών ενός μήνα ανάμεσα στην Μαργαρίτα Καραπάνου και τη Φωτεινή Τσαλίκογλου.
Το πρωί γινόταν όντως χαλασμός από τη νεροποντή και το χαλάζι. Κατά το μεσημεράκι άνοιξε ο καιρός και ήταν θέμα χρόνου πότε θα μου ξανατηλεφωνούσε η Ch. για να βρεθούμε.
Ο L. βήχει ασταμάτητα, αλλά οι γιατροί λένε πως είναι καλό γιατί έτσι θα αδειάσουν οι πνεύμονες από όλα τα απομεινάρια της χημειοθεραπείας… Δεν κοιμάται αρκετά τα βράδια, νιώθει πως δεν αναπνέει καλά.
Σε ένα διάλειμμα που έκανα από τη δουλειά, διάβασα τον ελληνικό Τύπο. Μα πόσο ανόητος πρέπει να είναι κανείς για να υποστηρίζει εν έτει 2008 αυτά που υπογράφει ο Δ.Δ.; «Για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι». Έτσι κατρακυλάει στο βάθος του βούρκου η αθώα Ελλάς – Ελλάς; Τι ζητάω όμως κι εγώ; Ντροπή από τέτοια άτομα;
Ο Τ. μου τηλεφώνησε από την Αθήνα για να μου πει σε αποκλειστικότητα ότι ο Alexandre Desplat καταφθάνει στην Ελλάδα. Και η Ch. για να ακυρώσει οριστικά το σημερινό μας ραντεβού. Είναι μανιοκαταθλιπτική και δεν την παρεξηγώ. Η δικαιολογία της όμως ήταν εξαιρετική. Χθες είχε πάει στον γιατρό της και όταν τέλειωσε την επίσκεψη ζήτησε από τη γραμματέα να καλέσει ένα ταξί. Λόγω της απεργίας των μέσων μαζικής μεταφοράς, δεν ήταν εύκολο να βρεθεί ελεύθερο ταξί με αποτέλεσμα να περιμένει πάνω από μιάμιση ώρα. Φοβούμενη τα χειρότερα για σήμερα, αποφάσισε να μείνει στο σπίτι της. Και πολύ καλά θα κάνει για να μείνω κι εγώ επιτέλους. Έχω ν’ ακούσω ένα σωρό CD και να διαβάσω ένα κάρο έντυπα. Χώρια οι ταινίες σε βίντεο και DVD…
Το βράδυ πήρε να βρέχει ασταμάτητα και να φυσάει λυσσασμένα…
Μιλήσαμε για τις ισπανικές εκλογές και μου είπε πως δεν ήταν ενθουσιασμένη, αν και σαφώς προτιμούσε να κερδίσει ο Θαπατέρο. Μου εξήγησε, ωστόσο, πως δεν της αρέσει ο ιδιόμορφος λαϊκισμός του. Ύστερα μου ανέφερε ένα πρόσφατο περιστατικό με τον Juan Luis (γιο του Luis) Bunuel και την απορία του για το άγαλμα του Θερβάντες, που τον παριστάνει με δυο χέρια ενώ είναι γνωστό πως του έλειπε το ένα, πιάνοντας αδιάβαστο τον διευθυντή του Ισπανικού Πολιτιστικού Ιδρύματος που, βέβαια, φέρει το όνομα του συγγραφέα του Δον Κιχώτη.
Έπεσα στο κρεβάτι διαβάζοντας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το «Μήπως;», το ντοκουμέντο των συνομιλιών ενός μήνα ανάμεσα στην Μαργαρίτα Καραπάνου και τη Φωτεινή Τσαλίκογλου.
Το πρωί γινόταν όντως χαλασμός από τη νεροποντή και το χαλάζι. Κατά το μεσημεράκι άνοιξε ο καιρός και ήταν θέμα χρόνου πότε θα μου ξανατηλεφωνούσε η Ch. για να βρεθούμε.
Ο L. βήχει ασταμάτητα, αλλά οι γιατροί λένε πως είναι καλό γιατί έτσι θα αδειάσουν οι πνεύμονες από όλα τα απομεινάρια της χημειοθεραπείας… Δεν κοιμάται αρκετά τα βράδια, νιώθει πως δεν αναπνέει καλά.
Σε ένα διάλειμμα που έκανα από τη δουλειά, διάβασα τον ελληνικό Τύπο. Μα πόσο ανόητος πρέπει να είναι κανείς για να υποστηρίζει εν έτει 2008 αυτά που υπογράφει ο Δ.Δ.; «Για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι». Έτσι κατρακυλάει στο βάθος του βούρκου η αθώα Ελλάς – Ελλάς; Τι ζητάω όμως κι εγώ; Ντροπή από τέτοια άτομα;
Ο Τ. μου τηλεφώνησε από την Αθήνα για να μου πει σε αποκλειστικότητα ότι ο Alexandre Desplat καταφθάνει στην Ελλάδα. Και η Ch. για να ακυρώσει οριστικά το σημερινό μας ραντεβού. Είναι μανιοκαταθλιπτική και δεν την παρεξηγώ. Η δικαιολογία της όμως ήταν εξαιρετική. Χθες είχε πάει στον γιατρό της και όταν τέλειωσε την επίσκεψη ζήτησε από τη γραμματέα να καλέσει ένα ταξί. Λόγω της απεργίας των μέσων μαζικής μεταφοράς, δεν ήταν εύκολο να βρεθεί ελεύθερο ταξί με αποτέλεσμα να περιμένει πάνω από μιάμιση ώρα. Φοβούμενη τα χειρότερα για σήμερα, αποφάσισε να μείνει στο σπίτι της. Και πολύ καλά θα κάνει για να μείνω κι εγώ επιτέλους. Έχω ν’ ακούσω ένα σωρό CD και να διαβάσω ένα κάρο έντυπα. Χώρια οι ταινίες σε βίντεο και DVD…
Το βράδυ πήρε να βρέχει ασταμάτητα και να φυσάει λυσσασμένα…
11 Μαρτίου 2008
Ήταν όμορφη η χθεσινή βραδιά και θα ήταν ακόμη καλύτερη αν η κρασοκατάνυξη δεν είχε αφήσει τα σημάδια της στο πρωινό ξύπνημα.
Κάποια ίχνη έμειναν αποτυπωμένα και στα ρούχα: μυρωδιά καπνού. Η Β. και η Μ. είναι φανατικές καπνίστριες και ψάχνουν σ’ ολόκληρη την πόλη μαγαζιά με χώρους στους οποίους επιτρέπεται ακόμη το κάπνισμα. Και βέβαια, όσο αυτοί οι χώροι λιγοστεύουν, τόσο περισσότερο καπνό περιέχουν, αφού εκεί συγκεντρώνονται όλα τα «φουγάρα», με αποτέλεσμα να βγαίνεις μπαρουτοκαπνισμένος.
Ανάμεσα στο πολλά θέματα που πιάσαμε ήταν και το «ρουσφέτι» με αφορμή τη συνομιλία που είχα την Κυριακή το βράδυ με μια γνωστή μας που μου τηλεφώνησε για να ζητήσει «όχι και τόσο νόμιμη εξυπηρέτηση», ενώ σε όλες τις συζητήσεις που έχουμε κάνει κατά καιρούς είναι ένθερμη υπερασπίστρια της αξιοκρατίας. Αποφασίσαμε να ξεκόψουμε οριστικά, αφού ανάλογα «δείγματα γραφής» είχαμε και στο παρελθόν, όπως κάναμε με πολλά άτομα της σχολής «άλλα λέμε, άλλα σκεφτόμαστε κι άλλα κάνουμε».
Μιλήσαμε ακόμη για το πρόσφατο «σκάνδαλο» που προκάλεσε η έκθεση του Πικάσο στη Θεσσαλονίκη και συμφωνήσαμε για άλλη μια φορά πως η πόλη (και η χώρα γενικότερα) δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την Τέχνη, πως το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται οι πολίτες της πραγματικά, είναι να ανεβούν στο τραπέζι και να χορέψουν τσιφτετέλι. Είναι γελοίο να ακούς ότι σοκάρονται οι γονείς από τα έργα του μεγαλύτερου εικαστικού καλλιτέχνη του 20ου αι. τη στιγμή που αν όχι οι ίδιοι, σίγουρα το περιβάλλον τους, κλίνει τη λέξη «μαλάκας» και τα παράγωγά της αμέτρητες φορές στις καθημερινές συνομιλίες, ενώ τα καμάρια τους εκτίθενται σε πάμπολλες τηλεοπτικές ώρες ξέκωλων. Την προηγούμενη Κυριακή μάλιστα, ο ΟΦΗ έδωσε δωρεάν εισιτήρια σε μαθητές σχολείων προκειμένου να παρακολουθήσουν τους μεγαλύτερους θεατές του αγώνα με την ΑΕΚ να βρίζουν και να χειρονομούν με τον πιο χυδαίο τρόπο, έτσι ώστε να μάθουν να φέρονται κι αυτοί ανάλογα.
Εννοείται ότι κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά τα ασήμαντα και όλοι βγάζουν την ουρά τους απ’ έξω όταν τίθεται θέμα.
Το περίμενα, μα όχι σήμερα. Κι όμως, πριν το μεσημέρι δέχτηκα το τηλεφώνημα της Ch., που θορυβημένη από τα προγνωστικά για τον αυριανό καιρό πρότεινε να αναβάλουμε το ραντεβού μας…
Κάθισα να δουλέψω. Υπάρχουν πολλές εκκρεμότητες, πολλά ημιτελή πράγματα… Τον τελευταίο καιρό πάντα κάτι γίνεται και μου ανατρέπει τα σχέδια. Ένας άλλος λόγος που ξεκίνησα να δημοσιεύω αυτό το ημερολόγιο είναι επειδή πιστεύω πως θα αναγκάζομαι να γράφω…
Η Ρ. με παίρνει κατά καιρούς από το Παρίσι και μιλάμε εφ’ όλης της ύλης. Κάναμε πολύ παρέα όταν ζούσε εδώ. Τώρα τα λέμε στο τηλέφωνο και με e-mail. Έχει κάνει ένα συμβόλαιο που της επιτρέπει να τηλεφωνεί απεριόριστα δίχως επιβάρυνση. Και το κάνει! Είχαμε πολλά να πούμε… Βρήκε καινούρια δουλειά, με πολύ καλό μισθό. Ξεκινάει από τη Δευτέρα και ήταν χαρούμενη.
Κάποια ίχνη έμειναν αποτυπωμένα και στα ρούχα: μυρωδιά καπνού. Η Β. και η Μ. είναι φανατικές καπνίστριες και ψάχνουν σ’ ολόκληρη την πόλη μαγαζιά με χώρους στους οποίους επιτρέπεται ακόμη το κάπνισμα. Και βέβαια, όσο αυτοί οι χώροι λιγοστεύουν, τόσο περισσότερο καπνό περιέχουν, αφού εκεί συγκεντρώνονται όλα τα «φουγάρα», με αποτέλεσμα να βγαίνεις μπαρουτοκαπνισμένος.
Ανάμεσα στο πολλά θέματα που πιάσαμε ήταν και το «ρουσφέτι» με αφορμή τη συνομιλία που είχα την Κυριακή το βράδυ με μια γνωστή μας που μου τηλεφώνησε για να ζητήσει «όχι και τόσο νόμιμη εξυπηρέτηση», ενώ σε όλες τις συζητήσεις που έχουμε κάνει κατά καιρούς είναι ένθερμη υπερασπίστρια της αξιοκρατίας. Αποφασίσαμε να ξεκόψουμε οριστικά, αφού ανάλογα «δείγματα γραφής» είχαμε και στο παρελθόν, όπως κάναμε με πολλά άτομα της σχολής «άλλα λέμε, άλλα σκεφτόμαστε κι άλλα κάνουμε».
Μιλήσαμε ακόμη για το πρόσφατο «σκάνδαλο» που προκάλεσε η έκθεση του Πικάσο στη Θεσσαλονίκη και συμφωνήσαμε για άλλη μια φορά πως η πόλη (και η χώρα γενικότερα) δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την Τέχνη, πως το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται οι πολίτες της πραγματικά, είναι να ανεβούν στο τραπέζι και να χορέψουν τσιφτετέλι. Είναι γελοίο να ακούς ότι σοκάρονται οι γονείς από τα έργα του μεγαλύτερου εικαστικού καλλιτέχνη του 20ου αι. τη στιγμή που αν όχι οι ίδιοι, σίγουρα το περιβάλλον τους, κλίνει τη λέξη «μαλάκας» και τα παράγωγά της αμέτρητες φορές στις καθημερινές συνομιλίες, ενώ τα καμάρια τους εκτίθενται σε πάμπολλες τηλεοπτικές ώρες ξέκωλων. Την προηγούμενη Κυριακή μάλιστα, ο ΟΦΗ έδωσε δωρεάν εισιτήρια σε μαθητές σχολείων προκειμένου να παρακολουθήσουν τους μεγαλύτερους θεατές του αγώνα με την ΑΕΚ να βρίζουν και να χειρονομούν με τον πιο χυδαίο τρόπο, έτσι ώστε να μάθουν να φέρονται κι αυτοί ανάλογα.
Εννοείται ότι κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά τα ασήμαντα και όλοι βγάζουν την ουρά τους απ’ έξω όταν τίθεται θέμα.
Το περίμενα, μα όχι σήμερα. Κι όμως, πριν το μεσημέρι δέχτηκα το τηλεφώνημα της Ch., που θορυβημένη από τα προγνωστικά για τον αυριανό καιρό πρότεινε να αναβάλουμε το ραντεβού μας…
Κάθισα να δουλέψω. Υπάρχουν πολλές εκκρεμότητες, πολλά ημιτελή πράγματα… Τον τελευταίο καιρό πάντα κάτι γίνεται και μου ανατρέπει τα σχέδια. Ένας άλλος λόγος που ξεκίνησα να δημοσιεύω αυτό το ημερολόγιο είναι επειδή πιστεύω πως θα αναγκάζομαι να γράφω…
Η Ρ. με παίρνει κατά καιρούς από το Παρίσι και μιλάμε εφ’ όλης της ύλης. Κάναμε πολύ παρέα όταν ζούσε εδώ. Τώρα τα λέμε στο τηλέφωνο και με e-mail. Έχει κάνει ένα συμβόλαιο που της επιτρέπει να τηλεφωνεί απεριόριστα δίχως επιβάρυνση. Και το κάνει! Είχαμε πολλά να πούμε… Βρήκε καινούρια δουλειά, με πολύ καλό μισθό. Ξεκινάει από τη Δευτέρα και ήταν χαρούμενη.
Monday, March 10, 2008
Ημερολόγιο
Ξανάρχισα να γράφω ημερολόγιο, αφού συνειδητοποίησα ότι ξανάρχισα να βλέπω παράξενα όνειρα.
Χθες βράδυ για παράδειγμα, είδα πως καθόμουν σ' ένα καφέ και κάπνιζα. Κι από δεξιά κι αριστερά, διάφορες προσωπικότητες της πολιτικής και των τεχνών, μου ζητούσαν τσιγάρο. Κι όμως, κοντεύουν δώδεκα χρόνια από τότε που το ’κοψα…
Με το που ξύπνησα, η μέρα ήταν πανέμορφη. Ο ήλιος έλουζε το καθιστικό δημιουργώντας... το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Έφτιαξα τσάι και το συνόδευσα με μια λιτή φρυγανιά. Έβαλα να ακούσω ξανά, με προσοχή, το τελευταίο άλμπουμ του Nick Cave με τίτλο Dig!!! Lazarus Dig!!! που αγόρασα προχθές… Είναι νωρίς να βγάλω πόρισμα, μα σε πρώτη εντύπωση νομίζω πως είναι υπερβολική η επιτυχία του. Έχει βγάλει αριστουργήματα. Όπως το διπλό προηγούμενό του λ.χ…
Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η Μ. που επιβεβαίωνε το βραδινό ραντεβού μας με τη Β. Θα συναντηθούμε σε ένα ινδικό εστιατόριο.
Πριν μπω στο μπάνιο έβαλα να παίζει κάτι πιο ποπ. Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα το Rockferry της Duffy. Το Chasing Pavements της Adele έτσι κι έτσι, ούτε το Wait a Minute (Just a Touch) της Estelle. Κι ακόμη λιγότερο, δηλαδή καθόλου, η Leona Lewis…
Πρόλαβα να βγάλω τα σκουπίδια, να κάνω τα απαραίτητα ψώνια και να μαγειρέψω μια χορτόσουπα.
Το μεσημέρι είχα μια πρόσκληση για το Savages της σεναριογράφου και σκηνοθέτη Tamara Jenkins. Αν και μεταγλωττισμένο (τι κατάρα κι αυτή στην Ευρώπη! Ευτυχώς που κάποιες μικρές χώρες σώζονται…) μου άρεσε πολύ. Ένα δίωρο με δύο θανάτους εν μέσω τεσσάρων (;), πέντε (;), περισσότερων (;)… αποτυχημένων ή απλά προβληματικών σχέσεων, που ωστόσο τελειώνει αισιόδοξα. Σπουδαία η παντομίμα της Laura Linney (απορώ πώς μιλάνε για καλές ή κακές ερμηνείες όσοι δεν ακούνε τις φωνές των ηθοποιών, λες και βρισκόμαστε ακόμη στην εποχή του «βωβού κινηματογράφου»), πολύ καλός, όπως πάντα, κι ο Philip Seymour Hoffman. Να το δείτε οπωσδήποτε. Έχει πολύ ζουμί.
Πήγα με το ποδήλατο απολαμβάνοντας την ευπρόσδεκτη λιακάδα και την αναπάντεχη άνοδο της θερμοκρασίας.
Πριν φύγω για τη δουλειά, πάλι με το ποδήλατο, ξεφύλλισα το ΝΜΕ, το Q, που στη σελίδα 86 έχει μια φωτογραφία από την περσινή συναυλία των Klaxons όπου φαίνομαι κι εγώ με την Ο., το Mojo και το Vanity Fair που αγόρασα πρόσφατα σε μια κρίση… περιοδικίτιδας.
Ύστερα από καιρό μου τηλεφώνησε η Ch. και πρότεινε να βγούμε για φαγητό μεθαύριο. Τον τελευταίο χρόνο αποφάσισα να δίνω μόνο βραχυπρόθεσμα ραντεβού μαζί της, επειδή έχει την τάση να τα ακυρώνει την ύστατη στιγμή. Για την Τετάρτη έκανα μια εξαίρεση.
Χθες βράδυ για παράδειγμα, είδα πως καθόμουν σ' ένα καφέ και κάπνιζα. Κι από δεξιά κι αριστερά, διάφορες προσωπικότητες της πολιτικής και των τεχνών, μου ζητούσαν τσιγάρο. Κι όμως, κοντεύουν δώδεκα χρόνια από τότε που το ’κοψα…
Με το που ξύπνησα, η μέρα ήταν πανέμορφη. Ο ήλιος έλουζε το καθιστικό δημιουργώντας... το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Έφτιαξα τσάι και το συνόδευσα με μια λιτή φρυγανιά. Έβαλα να ακούσω ξανά, με προσοχή, το τελευταίο άλμπουμ του Nick Cave με τίτλο Dig!!! Lazarus Dig!!! που αγόρασα προχθές… Είναι νωρίς να βγάλω πόρισμα, μα σε πρώτη εντύπωση νομίζω πως είναι υπερβολική η επιτυχία του. Έχει βγάλει αριστουργήματα. Όπως το διπλό προηγούμενό του λ.χ…
Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η Μ. που επιβεβαίωνε το βραδινό ραντεβού μας με τη Β. Θα συναντηθούμε σε ένα ινδικό εστιατόριο.
Πριν μπω στο μπάνιο έβαλα να παίζει κάτι πιο ποπ. Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα το Rockferry της Duffy. Το Chasing Pavements της Adele έτσι κι έτσι, ούτε το Wait a Minute (Just a Touch) της Estelle. Κι ακόμη λιγότερο, δηλαδή καθόλου, η Leona Lewis…
Πρόλαβα να βγάλω τα σκουπίδια, να κάνω τα απαραίτητα ψώνια και να μαγειρέψω μια χορτόσουπα.
Το μεσημέρι είχα μια πρόσκληση για το Savages της σεναριογράφου και σκηνοθέτη Tamara Jenkins. Αν και μεταγλωττισμένο (τι κατάρα κι αυτή στην Ευρώπη! Ευτυχώς που κάποιες μικρές χώρες σώζονται…) μου άρεσε πολύ. Ένα δίωρο με δύο θανάτους εν μέσω τεσσάρων (;), πέντε (;), περισσότερων (;)… αποτυχημένων ή απλά προβληματικών σχέσεων, που ωστόσο τελειώνει αισιόδοξα. Σπουδαία η παντομίμα της Laura Linney (απορώ πώς μιλάνε για καλές ή κακές ερμηνείες όσοι δεν ακούνε τις φωνές των ηθοποιών, λες και βρισκόμαστε ακόμη στην εποχή του «βωβού κινηματογράφου»), πολύ καλός, όπως πάντα, κι ο Philip Seymour Hoffman. Να το δείτε οπωσδήποτε. Έχει πολύ ζουμί.
Πήγα με το ποδήλατο απολαμβάνοντας την ευπρόσδεκτη λιακάδα και την αναπάντεχη άνοδο της θερμοκρασίας.
Πριν φύγω για τη δουλειά, πάλι με το ποδήλατο, ξεφύλλισα το ΝΜΕ, το Q, που στη σελίδα 86 έχει μια φωτογραφία από την περσινή συναυλία των Klaxons όπου φαίνομαι κι εγώ με την Ο., το Mojo και το Vanity Fair που αγόρασα πρόσφατα σε μια κρίση… περιοδικίτιδας.
Ύστερα από καιρό μου τηλεφώνησε η Ch. και πρότεινε να βγούμε για φαγητό μεθαύριο. Τον τελευταίο χρόνο αποφάσισα να δίνω μόνο βραχυπρόθεσμα ραντεβού μαζί της, επειδή έχει την τάση να τα ακυρώνει την ύστατη στιγμή. Για την Τετάρτη έκανα μια εξαίρεση.
Sunday, March 09, 2008
Heavy Metal in Baghdad
Το πολύ καλό ντοκιμαντέρ Heavy Metal στη Βαγδάτη δεν εστιάζει μόνο σ’ αυτό το είδος μουσικής αλλά καταπιάνεται και με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Το μοναδικό συγκρότημα του είδους (όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι) στην κάποτε κραταιά πρωτεύουσα του Ιράκ, οι Acrassicauda, έχουν επηρεαστεί κατά κύριο λόγο από τους Metallica και είναι εντυπωσιακό το πόσο καλά αγγλικά μιλάνε τα περισσότερα μέλη, δίχως ποτέ να έχουν βγει έξω από την πόλη τους!
Οι γεννημένοι στο Τορόντο σκηνοθέτες Eddy Moretti και Suroosh Alvi παρακολουθούν το συγκρότημα επί σκηνής αλλά και στην ιδιωτική του ζωή, αφουγκραζόμενοι τα προβλήματα τους: «δεν επιτρέπεται να έχουμε goatee και προσπαθούμε να το καλύψουμε ως μουσουλμανικό μούσι» ή «απαγορεύεται το headbanging γιατί μοιάζει πολύ με την κίνηση που κάνουν οι Εβραίοι στο Τείχος των Λυγμών»…
Όσο ο Σαντάμ βρισκόταν στην εξουσία, προϋπόθεση για να δώσουν συναυλίες ήταν να έχουν ένα τραγούδι που τον εξυμνούσε! Τώρα, προκειμένου να αποφύγουν την καθημερινή τρέλα και τον κίνδυνο της Βαγδάτης «δεν υπάρχει τζιχάντ όπως διαδίδουν τα ΜΜΕ, απλά οι πολιτικοί εκμεταλλεύονται τον φανατισμό του πλήθους προς όφελός τους», έχουν καταφύγει ως πρόσφυγες στη Συρία, όπου «δεν είναι μόνο που είμαστε ξένοι, αλλά Ιρακινοί, γεγονός που μας τοποθετεί αυτόματα κάτω από το τίποτε» και την Τουρκία.
Παραγωγός του φιλμ είναι ο Spike Jonze.
Οι γεννημένοι στο Τορόντο σκηνοθέτες Eddy Moretti και Suroosh Alvi παρακολουθούν το συγκρότημα επί σκηνής αλλά και στην ιδιωτική του ζωή, αφουγκραζόμενοι τα προβλήματα τους: «δεν επιτρέπεται να έχουμε goatee και προσπαθούμε να το καλύψουμε ως μουσουλμανικό μούσι» ή «απαγορεύεται το headbanging γιατί μοιάζει πολύ με την κίνηση που κάνουν οι Εβραίοι στο Τείχος των Λυγμών»…
Όσο ο Σαντάμ βρισκόταν στην εξουσία, προϋπόθεση για να δώσουν συναυλίες ήταν να έχουν ένα τραγούδι που τον εξυμνούσε! Τώρα, προκειμένου να αποφύγουν την καθημερινή τρέλα και τον κίνδυνο της Βαγδάτης «δεν υπάρχει τζιχάντ όπως διαδίδουν τα ΜΜΕ, απλά οι πολιτικοί εκμεταλλεύονται τον φανατισμό του πλήθους προς όφελός τους», έχουν καταφύγει ως πρόσφυγες στη Συρία, όπου «δεν είναι μόνο που είμαστε ξένοι, αλλά Ιρακινοί, γεγονός που μας τοποθετεί αυτόματα κάτω από το τίποτε» και την Τουρκία.
Παραγωγός του φιλμ είναι ο Spike Jonze.
Tuesday, March 04, 2008
Copycat
Είδαν τα σαΐνια το καινούριο εξώφυλλο της Cat Power και έσπευσαν να το αντιγράψουν (με τον διακριτικό τρόπο τους) - θεωρώντας, μάλλον, ότι εκτός από αυτούς κανείς άλλος δεν είναι ενημερωμένος - για την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.
Αν περίμεναν λίγο ακόμη, θα μπορούσαν να αντιγράψουν κάτι που θα της ταίριαζε καλύτερα: 
Ατύχησαν, αλλά όλο και κάπου θα τους χρησιμεύσει. Αναμένουμε.
Subscribe to:
Posts (Atom)