Είμαι έτοιμος να πέσω για ύπνο, ωστόσο επιμένω να συνεχίσω αυτό το πείραμα που αποφάσισα να κρατήσω για ένα μήνα. Άλλωστε αυτός ήταν ένας από τους λόγους της απόφασης: η αυτοπειθαρχία.
Χτες βράδυ, μετά τη συναυλία των Portishead είδα την Τ. και τον Δ. Ήπιαμε μπίρες και μου είπαν πόσο όμορφη, σχεδόν σε ύφος πρόβας, ήταν η συναυλία που έδωσαν για λίγους (και εκλεκτούς) σ’ έναν ραδιοφωνικό σταθμό του πρώην Αν. Βερολίνου… Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για σήμερα το πρωί.
Η Τ. άργησε μισή ώρα - «έτσι είναι οι γυναίκες» βιάστηκε να απαξιώσει με «μάτσο» περιφρόνηση ο Δ. Πήγαμε βόλτα μέχρι το Πότσνταμ, δίχως να τους το έχω ανακοινώσει. Ήταν ένα από τα μέρη που ήθελαν να πάμε, αλλά εγώ τους το είχα σχεδόν αποκλείσει λόγω της απόστασης… Το κατάλαβαν από τις πινακίδες στην πορεία… Κάναμε μια στάση στο Cecilienhof, όπου υπογράφηκε η συνθήκη που μοίρασε στην ουσία τον κόσμο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…
Είχε λιακάδα, αλλά κρύο και βιαστήκαμε να πάμε κάπου για ένα ζεστό ρόφημα. Ο Δ., αγχωμένος, ρωτούσε κατά διαστήματα αν πηγαίνουμε σωστά… Ήπιαμε καφέ και αποφασίσαμε να τους αφήσω στην πιο κοντινή στάση ταξί. Τους πήγα μέχρι το αεροδρόμιο του Schönefeld και καταφέραμε να φτάσουμε εγκαίρως για την πτήση τους αν και πέσαμε στην κίνηση της Μεγάλης Πέμπτης (αύριο είναι αργία εδώ).
Αποχαιρετιστήκαμε και πήγα κατευθείαν στο νοσοκομείο για επίσκεψη στον L. και για να του πάω κάποια πράγματα που χρειαζόταν… Οδήγησα άλλη μια ώρα, διασχίζοντας την πόλη από τον Νότο προς τον Βορρά… Η επίσκεψη μ’ έκανε κομμάτια… Μου έχει ξανασυμβεί…
Όταν επέστρεψα στο σπίτι, ύστερα από 150 περίπου χιλιόμετρα συνολικά, πήρα τηλέφωνο τη Μ. και κανόνισα να βγούμε μαζί και με τη Β. Δεν άντεχα να μείνω μέσα. Μέχρι να έρθει η ώρα του ραντεβού πήγα για ψώνια… Μου φάνηκαν πολύ μάταια… Τέλος πάντων.
Με τη Μ. και τη Β. πέρασα, όπως πάντα, πολύ όμορφα με ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Νέες πτυχές σε παλιά θέματα και αμέτρητα διασκεδαστικά γλωσσικά παιχνίδια ανάμεσα σε διαφωνίες και γέλια.
1 comment:
ενα φιλι να δωσεις...
Post a Comment