57η Berlinale - #3

Το πρωί έπεσε η θερμοκρασία. Δεν μπορούσες να διακρίνεις ποια μάγουλα είχαν κοκκινίσει από το κρύο και ποια από το αλκοόλ. Μόνο από τα μάτια. Μα ποιος κοιτάει στις μέρες μας τους άλλους στα μάτια; Ποιος αντέχει;
Σίγουρα όχι οι συγχισμένοι σταλινικοί, που αν είχαν τον στοιχειώδη, κοινό νου θα καταλάβαιναν πως αυτά που λένε δεν συμβαδίζουν μ’ αυτά που γράφουν. Ούτε αυτά που πιστεύουν με το lifestyle τους!

Οι απόψεις τους παραμένουν ΠΡΑΒΔΑ και τις κρύβουνε με PRADA!

Κι από τα πρόβατα στον… καλό βοσκό.
Όπως σε προηγούμενες δεκαετίες η μόδα ήθελε τις ταινίες να ξεκινάνε από το τέλος και η όλη ιστορία να μην είναι παρά μια αναδρομή προκειμένου να φτάσουμε στην… έκβαση, έτσι τώρα φαίνεται πως κανένας δεν είναι ικανοποιημένος από μια γραμμική αφήγηση με αρχή, μέση, τέλος. Η αφήγηση γίνεται με διαρκή φλας μπακ σε προγενέστερα χρονικά σημεία και από εκεί στα επόμενα πριν επιστρέψει στα προηγούμενα… Έτσι εξελίσσεται το La Vie en rose, έτσι και το Good Shepherd, η ιστορία της ίδρυσης της ιδιαίτερα οικείας και αγαπητής στους Έλληνες, Σία. «Γιατί δεν βάζουμε το άρθρο ‘the’ πριν από τη λέξη αναρωτιέται ένας από τους χαρακτήρες, για να απαντήσει με την ερώτηση: το βάζουμε πριν από το ‘God’;». Η ταινία ξεκινάει με ένα θολό, χοντρόκοκκο οπτικοακουστικό στιγμιότυπο που θα αποσαφηνιστεί στη διάρκεια. Ένα ζευγάρι κάνει έρωτα και η γυναίκα επιμένει πως όποιοι αγαπούν δεν έχουν μυστικά. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος του Καλού Βοσκού, όπου οικογένειες διαλύονται, εραστές δολοφονούνται, παρεξηγημένοι αυτοκτονούν…, κρεμιέται από μυστικά. Ο Matt Damon υποδύεται τον έτοιμο να θυσιάσει το… ποίμνιό του, ευφυή φοιτητή που θα επιλεγεί για να στελεχώσει το Γραφείο των Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS) και αργότερα τη CIA ως ένας από τους πρώτους πράκτορές της. Με λιτά εκφραστικά μέσα καταφέρνει να αποδώσει έναν χαρακτήρα που πιστεύει στις αμερικανικές αξίες και τις υπερασπίζεται. Αντίθετα, λιγότερο πειστικός είναι όταν τον βλέπουμε να μοιάζει με μεγάλο αδερφό πλάι στον ενήλικο γιο του… Για άλλη μια φορά θα χρησιμοποιηθεί η ιστορία της αποτυχημένης αμερικανικής απόβασης στην Κούβα το 1961 και δεν ξέρω πόσοι θεατές θα αντέξουν ένα τρίωρο σχεδόν φιλμ που ενώ φιλοδοξεί να είναι ένα δυναμικό πολιτικό θρίλερ, καταλήγει να ασχολείται περισσότερο με τις μοίρες, όχι απαραίτητα συναρπαστικών ανθρώπων.

Στη δεύτερη αυτή σκηνοθετική δουλειά του Robert De Niro, μετά το Bronx Tale (1993), επιστρέφει και ο Joe Pesci ύστερα από οκτώ χρόνια κινηματογραφικής απουσίας.