Kanye West, 5 Μαρτίου 2006

Εκλεκτισμός, ουσία και θέαμα

Το βερολινέζικο κοινό έπαψε να με εκπλήσσει από τότε που παρευρέθηκα σε συναυλίες ετερόκλιτων καλλιτεχνών όπως ο Tom Waits και ο Garth Brooks και άκουγα τους πάντες να τραγουδάνε! Ειδικά για τον δεύτερο δεν φανταζόμουν ποτέ πως ένας καλλιτέχνης της «country» μπορούσε να έχει τόσο φανατικούς οπαδούς εδώ, που θα γέμιζαν μια αίθουσα χωρητικότητας 9000 περίπου ατόμων.
Ο Kanye West δεν κατάφερε να γεμίσει την Columbiahalle, που έχω δει να ασφυκτιά σε συναυλίες του Nick Cave, της Patti Smith, του Lou Reed, του Morrissey… Υπολογίζω πως πρέπει να συγκέντρωσε γύρω στα 2000-2500 άτομα, με μέσο όρο ηλικίας όχι πάνω από τα 25. Λίγο πιο νέους από τον ίδιο, δηλαδή, που όπως είπε «είμαι 28 και ασχολούμαι με το HipHop από τα 14…».
Πάνω στη σκηνή, μισή ώρα μετά τους αδιάφορους Γερμανούς ράπερ she-raw παίρνουν θέση οι τέσσερις βιολίστριες, μια αρπίστρια, ο dj A-Trak, μια γυναίκα κι ένας άνδρας (ο ξάδερφος του Kanye, Tony Williams, όπως μαθαίνουμε όταν γίνονται οι συστάσεις) υπεύθυνοι για τα φωνητικά. Η οθόνη στο βάθος προβάλλει γεωμετρικά σχήματα, απόψεις του γαλαξία, εξωτικά τοπία, και video clip…
Με το που βγαίνει ο Kanye, ντυμένος με λευκό πουκάμισο και τζιν παντελόνι, λούζεται σε μια μωβ ομίχλη. Το πειθαρχημένο κοινό μυρίζει σαπούνι και αποσμητικό. Υψώνει τα χέρια του και τα ενώνει σχηματίζοντας τρίγωνα, σύμφωνα με το παράδειγμα που λαμβάνει από σκηνής. Οι άσχετοι θα μπορούσαν να το ερμηνεύσουν ως μέρος εθιμοτυπικού μασονικής τελετής. Οι μυημένοι συνεχίζουν ανεβοκατεβάζοντας χαλαρά την απλωμένη δεξιά παλάμη. Τα κινητά σηκώνονται για φωτογραφίες. Η λάμψη απ’ τις οθόνες τους έχει αντικαταστήσει πλέον τους αναπτήρες. Μοντέρνοι καιροί!
O εκλεκτισμός του Kanye είναι πασιφανής. Ανάμεσα στα τραγούδια του, όταν τα αποσπάσματα που ακούγονται από samples αναμειγνύονται με τα έγχορδα και τις προβολές στην οθόνη, επικοινωνεί με τους οπαδούς του. Μοιράζεται μαζί τους σταθμούς από το παρελθόν του - «από τα πρώτα beats που έκανα και αγόρασα ένα αυτοκίνητο στη μαμά μου…» - με ηχητικά δείγματα από τον ντισκ τζόκεϊ. Χειροκροτήματα! Νέα beats: πρεμιέρα του κομματιού του που ακούγεται στην καινούρια ταινία Mission Impossible 3. «Οτιδήποτε μπορεί να γίνει HipHop με λίγα ντραμς…»
Καθώς εγκαταλείπει τη σκηνή, από τα ηχεία ακούγεται το Sweet Dreams των Eurythmics. Επιστρέφει φορώντας ένα μπουφάν και ενσωματώνεται στην οθόνη που προβάλλει sex shops! Το μοτίβο αλλάζει: εξώφυλλα περιοδικών του ’50 (τότε που κόστιζαν 50 cents) με ημίγυμνα μοντέλα. Και λίγο αργότερα πίνακες του Ραφαήλ.
Την επόμενη φορά που θα πάει να αλλάξει σακάκι, τα βιολιά θα παίξουν το Eleanor Rigby. Με το που επανέρχεται στη σκηνή βρισκόμαστε σε ντίσκο: αποσπάσματα από το Let’s Stay Together του Al Green, I Wanna Rock With You του Michael Jackson και Take On Me των A-ha («ένα από τα αγαπημένα μου»).
Σ’ αυτό το μεταμοντέρνο ποπ θέατρο δεν υπάρχουν αλλαγές κοστουμιών, παρά μόνο - συμβολικά και απόλυτα μινιμαλιστικά - τρία διαφορετικά σακάκια και ισάριθμα ζευγάρια γυαλιών. Για ανκόρ έχει φυλαγμένο το Jesus Walks και με τις προβολές από λατρευτικά αγάλματα η αίθουσα μετατρέπεται σε εκκλησία του αμερικάνικου νότου όπου οι ύμνοι προς τον θεό συγχρονίζονται με το σεξ. Ακολουθεί το κήρυγμα: «ο Χριστός είναι φίλος μου και με βοήθησε να είμαι σήμερα εδώ μαζί σας…» Θα κλείσει με το Touch The Sky.
Τα φώτα σβήνουν, οι μουσικοί αποχωρούν. Στη μαύρη οθόνη εμφανίζονται διαδοχικά τρεις προτάσεις με λευκά γράμματα: Thank you… I love you… Good night. O ορισμός της συναυλίας του ΣΗΜΕΡΑ.