Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #77

77. You Can’t Be True Dear (Du kannst nicht treu sein), 1935,  (Hans Otten, Gerhard Ebeler, Hal Cotten, Ken Griffin)

    Αν και ο Gerhard (Bernard Josef) Ebeler (1877-1956) ξεκίνησε ως γλύπτης, έγινε περισσότερο γνωστός γράφοντας στίχους στην διάλεκτο της Κολωνίας, κυρίως για τραγούδια που σχετίζονται με το περίφημο καρναβάλι της πόλης.  Αναμφισβήτητα, η μεγαλύτερη του επιτυχία ήταν το Du kannst nicht treu sein που ακούστηκε για πρώτη φορά στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία, σε μουσική του Hans Otten (1905-1942).

Εδώ μία από τις πρώτες ηχογραφήσεις με τραγουδιστή τον Max Mentor (Max Mensing).

    Το single των Dominos εμφανίστηκε στην αγορά τον Δεκέμβριο του 1935 και 13 χρόνια αργότερα γνώρισε ένα τσουνάμι διασκευών στις ΗΠΑ με τίτλο You Can’t Be True Dear.  Πρώτος το ηχογράφησε ο Ken Griffin, σε μια δική του ενορχήστρωση για όργανο που του εξασφάλισε μια θέση ανάμεσα στα ονόματα των δημιουργών του, και που αρχικά συνόδευε όσους έκαναν πατινάζ σε δημόσιο παγοδρόμιο.
    Η επιτυχία που γνώρισε ανάμεσα στους φίλους του σπορ προκάλεσε το ενδιαφέρον του μουσικού εκδότη της Νέας Υόρκης Dave Dreyer και κάλεσε τον Hal Cotten να προσθέσει τους στίχους που ερμήνευσε ο ηθοποιός Jerry Wayne στην υπάρχουσα ηχογράφηση του Griffin.  

Και οι δύο εκτελέσεις, με και χωρίς στίχους, βρέθηκαν την ίδια εποχή στις ψηλότερες θέσεις του αμερικανικού καταλόγου επιτυχών (#1 και #2 αντίστοιχα), πουλώντας συνολικά πάνω από τρία εκατομμύρια αντίτυπα.  Ήταν ο πρώτος χρυσός δίσκος για μία γερμανική σύνθεση, έστω και εκτός συνόρων.     Ακολούθησαν άλλες έξι εκτελέσεις σε δίσκους με τους: Sportsmen (#6), Dick Haymes και φωνητικά The Song Spinners (#9),


Vera Lynn με την ορχήστρα Bob Farnon (#9),


Will Glahé & his Orchestra (#17),


Dick James (#19), Marlin Sisters με τον Eddie Fisher και συνοδεία φυσαρμόνικας από τους Columbians (#19).

    Έντεκα χρόνια αργότερα επανήλθε στην επικαιρότητα χάρη στην εκτέλεση από το Mary Kaye Trio με την ορχήστρα Don Ralke (#75/1959) και αργότερα της Patti Page (#94/1965).


   Το ηχογράφησαν ακόμη οι Pat and Shirley Boone, Nat “King” Cole, Dolores Gray, Gale Storm, Lawrence Welk, Billy Vaughn (1959), Connie Francis (1963),


Bobby Vinton


και άλλοι.

ΗΠΑ
1/48 Ken Griffin (vocal Jerry Wayne)
2/48 Ken Griffin (instrumental)
6/48 Sportsmen
9/48 Dick Haymes (φωνητικά The Song Spinners)
9/48 Vera Lynn με την ορχήστρα Bob Farnon
17/48 Will Glahé & his Orchestra
19/48 Dick James
19/48 Marlin Sisters με τον Eddie Fisher και συνοδεία φυσαρμόνικας από τους Columbians

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #76

76. Yes Sir, I Can Boogie, 1977, (Rolf Soja, Frank Dostal)

            Η Mayte Mateos και η Maria Mendiola έδιναν παραστάσεις σε ένα από τα Κανάρια Νησιά, τη Φουέρτεβεντούρα, χορεύοντας φλαμένκο και τραγουδώντας παραδοσιακά ισπανικά τραγούδια, όταν ανακαλύφτηκαν από μέλη της γερμανικής RCA που έκαναν εκεί διακοπές.  Τις προσκάλεσαν στο Αμβούργο από όπου μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έγιναν γνωστές σε όλη την υφήλιο.

            Ο συνθέτης και παραγωγός Rolf Soja συνεργαζόταν με τον στιχουργό, πρώην μέλος των Rattles, Frank Dostal.  Μαζί έγραψαν το μεγαλύτερο ποσοστό του υλικού που αποτέλεσε το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ των Baccara.  Το Yes Sir, I Can Boogie ανέβηκε στο #1 του καταλόγου επιτυχιών της Γερμανίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου, της Ελβετίας, της Σουηδίας, του Ισραήλ και της Βρετανίας, όπου για πρώτη φορά καλλιτέχνης από την Ισπανία έφτανε τόσο ψηλά, πουλώντας πάνω από 16 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.  Μέχρι σήμερα έχει γνωρίσει πάνω από 50 διασκευές.

Βρετανία

1/77 Baccara

            Το Sorry, I’m a Lady,1977, (Rolf Soja, Frank Dostal) που ακολούθησε, ανέβηκε στο #1 της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Νορβηγίας και της Αυστρίας, και κατάφερε να πλασαριστεί στο Top-10 της Βρετανίας (#8), της Σουηδίας και της Ελβετίας.

            Το 1978 οι Baccara εκπροσώπησαν το Λουξεμβούργο στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision καταλαμβάνοντας την έβδομη θέση με το τραγούδι Parlez-vous français?  Το ντουέτο έπαψε να υφίσταται στην αρχική του μορφή το 1981, αλλά από το 1983 μέχρι σήμερα εμφανίζονται κατά καιρούς διάφορα σχήματα με το ίδιο όνομα (ή New Baccara), που έχουν πάντα ως μέλος μία από τις Mateos ή Mediola.

Βρετανία

8/78 Baccara

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #75

75. Yes, Mr. Brown, 1933, (Paul Abraham, Robert Gilbert, Armin Robinson, Douglas Furber)

            Πρόκειται για ένα τραγούδι από την ομώνυμη, «χαμένη» ταινία με τον Jack Buchanan, που το Βρετανικό Κινηματογραφικό Ινστιτούτο χαρακτηρίζει ως μία από τις 75 πιο περιζήτητες.

            Είχε προηγηθεί το γερμανικό φιλμ Ein bißchen Liebe für Dich (1932), όπου ακούγεται η πρώτη του εκτέλεση σε στίχους του μουσικού εκδότη Armin Robinson, γνωστού και ως Armin Lachenbach Robinson, και Robert Gilbert.

            Ο Robert Gilbert (1899–1978), γιος του επίσης μουσικού Jean Gilbert, υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του πατέρα του, αφού το πραγματικό του όνομα ήταν Robert David Winterfeld, ενώ μερικές φορές υπέγραφε και ως David Weber.  Σπούδασε φιλοσοφία και ιστορία τέχνης στο Βερολίνο αλλά γρήγορα φάνηκε το ταλέντο του στη μουσική και άρχισε να συνεργάζεται με τον πατέρα του γράφοντας λιμπρέτα για οπερέτες και στίχους τραγουδιών.  Όταν οι ναζί κατέλαβαν την εξουσία αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στο Παρίσι και εν συνεχεία στις ΗΠΑ.  Μετά τον πόλεμο επέστρεψε στη Γερμανία πριν εγκατασταθεί στην Ελβετία, όπου ασχολήθηκε με τη μετάφραση μιούζικαλ όπως τα My Fair Lady, Oklahoma!, Hello Dolly!, Cabaret και Annie Get Your Gun.

            Τη μουσική υπογράφει ο γεννημένος το 1892 στην Αυστροουγγαρία Pál Ábrahám, όπως γραφόταν εκεί το όνομά του, που πήρε τα πρώτα μαθήματα πιάνου από τη μητέρα η οποία ήταν καθηγήτρια μουσικής.  Παρά το ταλέντο του ακολούθησε αρχικά τον τραπεζικό κλάδο, ώσπου η μουσική τον κέρδισε οριστικά.  Στα τέλη της δεκαετίας του ’20 που το Βερολίνο είχε αντικαταστήσει οριστικά τη Βιέννη ως πρωτεύουσα της οπερέτας, ο Abraham, φεύγοντας από τη Βουδαπέστη, το επέλεξε ως τόπο διαμονής.  Η επιτυχία που γνώρισε του επέτρεψε να ζήσει με πολυτέλεια, ξοδεύοντας αρκετά χρήματα ικανοποιώντας το πάθος του, που δεν ήταν άλλο από τον τζόγο.  Γρήγορα, ωστόσο, λόγω της εβραϊκής του καταγωγής αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Γερμανία.  Χωρίς τη σύζυγό του έφυγε για το Παρίσι, από εκεί για το Λονδίνο και μέσω Κούβας, όπου εργάστηκε ως πιανίστας, έφτασε στη Νέα Υόρκη.  Εκεί οι συνθέσεις του θεωρήθηκαν ξεπερασμένες, έπεσε σε κατάθλιψη και σε λίγο διάστημα διαγνώσθηκε με ψυχικές διαταραχές.  Το 1946 μπήκε σε ένα ψυχιατρείο όπου έμεινε για δέκα χρόνια.  Πολλοί λένε ότι έπασχε από σύφιλη στο τέταρτο στάδιο.  Με την άδεια παραμονής του στις ΗΠΑ να έχει λήξει, επέστρεψε στη Γερμανία και συγκεκριμένα στο Αμβούργο, όπου συνέχισε να νοσηλεύεται μέχρι τον θάνατό του, το 1960.

            Ο Βρετανός στιχουργός Douglas Furber (1885-1961) που το απέδωσε στα αγγλικά είναι κυρίως γνωστός από το λιμπρέτο του μιούζικαλ For Me and My Gal, για το οποίο είχε δύο υποψηφιότητες στα βραβεία Tony μετά τον θάνατό του.

            Γνωστές εκτελέσεις του Yes, Mr. Brown είναι αυτές των Jack Buchanan, Ray Noble & his Orchestra και Jack Payne & his Band με φωνητικά από τον Leslie Holmes.

          Το τραγούδι έχει ηχογραφηθεί και με τον τίτλο How Do You Do Mr. Brown? από τις ορχήστρες του Eric Harden (πρόκειται για συλλογικό ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσαν διάφορες χορευτικές ορχήστρες της εποχής), Bravour-Tanz-Orchester υπό τη διεύθυνση του Hans Bund


και του Henryk Gold με φωνητικά στα πολωνικά από τον Adam Aston με το ψευδώνυμο Adam Winski.

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #74

74. Witch, The, 1970, (Herbert Hildebrandt)

            Οι Rattles ήταν ένα γερμανικό συγκρότημα που ξεκίνησε από το Αμβούργο στις αρχές της δεκαετίας του ’60, έπαιξε στα ίδια κλαμπ με τους Beatles και περιόδευσε στη Βρετανία με τους άγνωστους ακόμη Rolling Stones.  Το 1968 κατάφεραν να έχουν μια επιτυχία στην πατρίδα τους με το τραγούδι The Witch, μια σύνθεση του μπασίστα Herbert Hildebrandt (με το ψευδώνυμο Frank Steven), οποίος ήταν ιδρυτικό μέλος μαζί με τον Achim Reichel, τον μόνο από το γκρουπ που ακολούθησε πετυχημένη σόλο καριέρα και παραμένει ενεργός στον χώρο της μουσικής μέχρι σήμερα.

            Οι ανακατατάξεις λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων έφεραν στο συγκρότημα την τραγουδίστρια Edna Béjarano, με την οποία ηχογράφησαν μια νέα εκτέλεση του The Witch που κυκλοφόρησε το 1970 γνωρίζοντας παγκόσμια επιτυχία (#8 στη Βρετανία, #79 στις ΗΠΑ), πουλώντας πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα.  

Οι Rattles, που διαλύθηκαν το 1977, έγιναν έτσι το πρώτο γερμανικό συγκρότημα που πλασαρίστηκε στα chart των ΗΠΑ. 

            Επανήλθαν στο προσκήνιο με ένα άλμπουμ που ηχογράφησαν το 2010 με αφορμή την 50^η επέτειο από την σύστασή τους, με ανανεωμένο ήχο σε καινούριες συνθέσεις αλλά και νέες εκτελέσεις παλαιότερων επιτυχιών.

Βρετανία

8/70 The Rattles

ΗΠΑ

79/70 The Rattles

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #73

73. White Horse Inn, The, 1931, (Robert Stolz, Ralph Benatzky, Harry Graham)

            Η πρεμιέρα της οπερέτας Im weißen Rößl των Ralph Benatzky, Bruno Granichstaedten, Robert Gilbert, Hans Müller-Einigen και Erik Charell δόθηκε στο Βερολίνο το 1930, και με τον τίτλο The White Horse Inn παίχθηκε στο Λονδίνο το 1931 και στη Νέα Υόρκη το 1936 γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία.

            Παρά το γεγονός ότι συχνά αναφέρεται ως έργο του Ralph Benatzky, με λιμπρέτο από τους Hans Müller-Einigen και Erik Charell, η ιστορία του Πανδοχείο το Λευκό Άλογο είναι πιο περίπλοκη από αυτή που εξελίσσεται επί σκηνής στο ειδυλλιακό τοπίο της Άνω Αυστρίας.  Η υπόθεση του έργου που υπέγραψε ο Benatzky βασίζεται σε μια παλαιότερη βερολινέζικη κωμωδία που έγραψαν οι Oskar Blumenthal και Gustav Kadelburg το 1896, εμπνευσμένοι από όσα είδαν κάνοντας διακοπές σε μια αυστριακή λουτρόπολη.  Ο Erik Charell (πραγματικό όνομα: Erich Karl Löwenberg, 1894-1974), που ξεκίνησε από χορευτής για να κάνει εντυπωσιακή καριέρα ως σκηνοθέτης θεάτρου, κυρίως σε επιθεωρήσεις και οπερέτες, συνεργάστηκε στο λιμπρέτο του Im weißen Rößl που σκηνοθέτησε στο Grosses Schauspielhaus.  Την τελευταία στιγμή, προς μεγάλη απογοήτευση του Benatzky, αποφάσισε να προσθέσει μερικά τραγούδια άλλων δημιουργών και σαν να μην έφτανε αυτό, προσέλαβε τον Robert Gilbert να ξαναγράψει τους στίχους των τραγουδιών.  Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό.  Όχι μόνο στο Βερολίνο, αλλά και στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη, πάντα σε σκηνοθεσία του Erik Charell το κοινό το υποδέχτηκε με ενθουσιασμό.  Στις αγγλόφωνες μάλιστα, όπως και στις γαλλόφωνες παραγωγές του, υπήρχαν και μερικά εμβόλιμα τραγούδια που ο Charell απαγόρεψε να παίζονται στις γερμανικές παραστάσεις εξαιτίας των οικονομικών απαιτήσεων που είχε ο συνθέτης Robert Stolz.  Το ομώνυμο τραγούδι γνώρισε παγκόσμια επιτυχία όταν ο Harry Graham, που μετέφρασε το έργο για τις λονδρέζικες παραστάσεις το απέδωσε ως The White Horse Inn, ερμηνευμένο από την Greta Hoffman  Στις ΗΠΑ η μετάφραση του έργου έγινε από τον Irving Caesar.

            Η δημοτικότητα του Im Weißen Rößl είχε ως αποτέλεσμα να μεταφερθεί και στην μεγάλη οθόνη, περισσότερες από μία φορές.  Ήδη, το 1926, ο Richard Oswald είχε σκηνοθετήσει το θεατρικό έργο για τον βουβό ακόμη κινηματογράφο.  Η πρώτη κινηματογραφική εκδοχή της οπερέτας ήρθε το 1935 από τον σκηνοθέτη Carl Lamac και ακολούθησαν οι απόψεις του Willi Forst (1952), του Werner Jacobs (1960) με τον Peter Alexander 

και δύο τηλεταινίες, συμβάλλοντας στην ταύτιση της αυστριακής εξοχής με το βουκολικά ειδυλλιακό τοπίο και την αύξηση του τουρισμού της χώρας.  Η οπερέτα που είχε περιθωριοποιηθεί ως «ανιαρή και περιττή» κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ, εξακολουθεί να αναβιώνει σε διάφορες σκηνές μέχρι σήμερα.  Στις εκτελέσεις του τραγουδιού συμπεριλαμβάνονται αυτές των Andy Cole, Harry Secombe, Max Hansen

και Tonhalle Orchestra of Zürich με μαέστρο τον Robert Stolz.

Εδώ από τον Andre Rieu:

           

Δύο ακόμη τραγούδια που γνώρισαν επιτυχία από την οπερέτα White Horse Inn είναι τα You Too, στις εκτελέσεις των Bruce Trent & Doreen Hume και Peter Regan & Rita Williams και Your Eyes από τους Winnie Melville & Derek Oldham, Rita Williams & Charles Young και David Whitfield.

Εδώ το You Too από τον Jack Payne & his BBC Dance Orchestra:

 

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #72

72. (I’m Always Hearing) Wedding Bells (Hochzeitsglocken), 1955, (Herbert Jarczyk, Fred Rauch, Robert Mellin)

            Ο τίτλος φαντάζει προφητικός για τον τραγουδιστή Eddie Fisher, ο οποίος την εποχή που ηχογράφησε το τραγούδι ήταν παντρεμένος με την Debbie Reynolds, πριν την εγκαταλείψει για την Elizabeth Taylor, από την οποία χώρισε μετά από πέντε χρόνια.  Αργότερα παντρεύτηκε άλλες τρεις γυναίκες: την Connie Stevens, την Terry Richard και την Betty Lin.

            Το τραγούδι με τίτλο Hochzeitsglocken ακούγεται στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία από τον Gerhard Wendland, που προβάλλεται σπάνια ακόμη και στις γερμανόφωνες περιοχές.  Τους στίχους του υπογράφει ο Αυστριακός στιχουργός Fred Rauch (1909-1997), όπως έκανε και με το Mütterlein που γνώρισε παγκόσμια επιτυχία ως Answer Me.  Ο Rauch διακρίθηκε και ως τραγουδιστής με τη διασκευή τoυ The Battle of New Orleans του Johnny Horton στα γερμανικά.

            Ο συνθέτης Herbert Jarczyk (1913-1968) ήταν ο μικρότερος αδερφός του διασημότερου μουσικού Michael Jary.  Η δημοφιλής μελωδία που έγραψε για την αστυνομική τηλεοπτική σειρά Der Kommissar ακούγεται μέχρι σήμερα.

            Τους αγγλικούς στίχους έγραψε ο Βρετανός Robert Mellin που είναι περισσότερο γνωστός ως συνθέτης της πολύ μεγάλης επιτυχίας My One and Only Love που έγραψε με τον στιχουργό Guy Wood και ερμήνευσαν πάμπολλοι καλλιτέχνες, από τον Frank Sinatra μέχρι τον Sting.

Βρετανία

5/55 Eddie Fisher

ΗΠΑ

20/55 Eddie Fisher

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #71

71. Walk in the Black Forest, A (Eine Schwarzwaldfahrt), 1965, (Horst Jankowski)

            Ο Horst Jankowski (1936-1998) σπούδασε μπάσο, πιάνο και τρομπέτα στο Ωδείο του μεταπολεμικού Βερολίνου.  Πριν συμπληρώσει τα είκοσι έγινε μέλος της ορχήστρας του Kurt Hohenberger που ειδικευόταν στο swing και αργότερα ήταν ο πιανίστας που συνόδευσε την Caterina Valente στα πρώτα της βήματα.  Από τα διάφορα μουσικά σχήματα που διηύθυνε πέρασαν σημαντικά ονόματα της γερμανικής τζαζ και, πριν αφοσιωθεί στο φωνητικό συγκρότημα Jankowski Singers, συνεργάστηκε με παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες του είδους όπως ο John Hodges και ο Tony Scott.

            Το 1965 γνώρισε την μεγαλύτερη διεθνή επιτυχία του με τη σύνθεση Eine Schwarzwaldfahrt που μεταφρασμένη σε A Walk in the Black Forest πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα, όπως έκανε και το άλμπουμ The Genius of Jankwoski που την περιείχε.  

Το ορχηστρικό αυτό κομμάτι ανέβηκε στο #3 του βρετανικού chart, στο #12 του αντιστοίχου των ΗΠΑ και διασκευάστηκε από τους Herb Alpert & The Tijuana Brass,  

Mantovani, Floyd Cramer, Peter Nero 

και άλλους.

               Με στίχους που πρόσθεσε ο Kal Mann το ηχογράφησε η Selena Jones (1966).  Ο Kal Mann (1917-2001) είναι συνδεδεμένος με την επιτυχία Teddy Bear του Elvis Presley και τα τραγούδια με θέμα κυρίως τo τουίστ που έγραψε για τον Chubby Checker με το ψευδώνυμο Jon Sheldon.

            Ο Jankowski συνέχισε να ηχογραφεί δίσκους που εντάσσονται στην κατηγορία του easy listening μέχρι τον πρόωρο θάνατό του από καρκίνο του πνεύμονα, σε ηλικία 62 ετών χωρίς ποτέ να επαναλάβει την επιτυχία του Περιπάτου στον Μέλανα Δρυμό.

Βρετανία

3/65 Horst Jankowski & his Orchestra

ΗΠΑ

12/65 Horst Jankowski & his Orchestra

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #70

70. Walk Away (Warum nur, Warum), 1964, (Udo Jürgens, Don Black)

            Το 1964 ο Αυστριακός Udo Jürgens εκπροσωπούσε τη χώρα του στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision καταλαμβάνοντας την έκτη θέση, σε σύνολο 16 συμμετοχών.  

Η μελωδία του, στην παράδοση του γαλλικού chanson, άρεσε αρκετά ώστε να αποδοθεί στα αγγλικά από τον Don Black και να ηχογραφηθεί πολλές φορές ως Walk Away, με την εκτέλεση του Matt Monro (1964) να γνωρίζει τη μεγαλύτερη επιτυχία (#4 στη Βρετανία, #23 στις ΗΠΑ).   

Αυτή της Brenda Lee με τον Richard Williams (1969) δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε single.   

Η δημοτικότητα του Walk Away το έχει φέρει κατά καιρούς στην επικαιρότητα και μάλιστα από καλλιτέχνες διαφορετικών ειδών μουσικής.  Από το ορχηστρικό easy listening του Frank Chacksfield & his Orchestra (1965), 

στο calypso του Mighty Sparrow with Byron Lee & The Dragonaires (1969) 

και μέσω της Vikki Carr έχει φτάσει στον Michael Ball (1995) και τον Peter Grant (2006).

            Το τραγούδι ηχογραφήθηκε στα ιταλικά τόσο από τον Udo Jürgens 

όσο και από τον Pierfilippi, το 1964, με τίτλο Pecchato che sia finite cosi σε στίχους Franco Migliacci, 

και στα ισπανικά.

            Ο Άγγλος στιχουργός Don Black γεννήθηκε το 1938 στο Λονδίνο από Ρωσοεβραίους μετανάστες με το όνομα Gerald Blackstone.  Συνεργάστηκε με πολλούς συνθέτες στον κινηματογράφο και σε μιούζικαλ και στις επιτυχίες του συγκαταλέγονται τα Diamonds Are Forever και The Man With the Golden Arm από τις ομώνυμες ταινίες του James Bond καθώς επίσης και τα κινηματογραφικά τραγούδια Born Free, To Sir With Love και Ben.

Βρετανία

4/64 Matt Monro

ΗΠΑ

23/65 Matt Monro

Εδώ μια εκτέλεση με την Brenda Lee (στα γιαπωνέζικα) και δύο μέλη των Casuals, τους Richard Williams και Jeff Gordon.

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #69

69. Two Hearts in Three Quarter Time, 1931, (Robert Stolz, Walter Reisch, Armin Robinson, Joe Young)

            Το όνομα του Robert Stolz, που γεννήθηκε στο Γκρατς το 1880 και πέθανε το 1975 στο Βερολίνο, είναι συνδεδεμένο με πάνω από 60 οπερέτες (θεωρείται ο τελευταίος μεγάλος συνθέτης της αυστριακής οπερέτας), πολυάριθμες κινηματογραφικές ταινίες τις οποίες «έντυσε» με μουσική, και τραγούδια που η επιτυχία τους φτάνει μέχρι τις μέρες μας.  Αμέσως μετά την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία φυγάδευσε πολλούς Εβραίους σε διαδρομές που έκανε με τη λιμουζίνα του από το Βερολίνο στην Αυστρία, ενώ η προσάρτηση της πατρίδας του στη Γερμανία και η άρνησή του να συνεργαστεί με τους εθνικοσοσιαλιστές τον ανάγκασε να μεταναστεύσει αρχικά στο Παρίσι και μετέπειτα στις ΗΠΑ, όπου είχε δύο υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, μία με το τραγούδι του Waltzing in the Clouds (1941) και μία για τη μουσική που έγραψε για την ταινία It Happened Tomorrow (1944).

            Έχοντας απορρίψει την πρόταση που του έγινε το 1941, να επιστρέψει «τιμητικά» στο Τρίτο Ράιχ, οι ναζί κατάσχεσαν την περιουσία του.  Μετά τον πόλεμο εγκαταστάθηκε στην Βιέννη και η ικανότητα του να εξελίσσεται του επέτρεψε να συνεχίσει να δημιουργεί στις νέες μουσικές φόρμες μέχρι τον θάνατό του.  Το 1960 συνέθεσε το τραγούδι της Αυστρίας για το φεστιβάλ τραγουδιού της Eurovision και διηύθυνε την ορχήστρα κατά την παρουσίασή του στο Λονδίνο.

            Το Zwei Herzen im 3/4 Takt ήταν ο αρχικός τίτλος του τραγουδιού που γράφτηκε για την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του 1930, σε στίχους του μουσικού εκδότη Armin Robinson, γνωστού και ως Armin Lachenbach Robinson, και του Walter Reisch.  Ήταν η πρώτη ταινία που παρουσιάστηκε με υπότιτλους στις ΗΠΑ.

            Γεννημένος στη Βιέννη το 1903, ο εβραϊκής καταγωγής Walter Reisch βρέθηκε ήδη το 1937 στο Λος Άντζελες (όπου πέθανε το 1983, έχοντας λάβει την αμερικανική υπηκοότητα), να εργάζεται ως σεναριογράφος στα στούντιο της MGM.  Συνεργάστηκε έτσι με ηθοποιούς όπως οι Greta Garbo, Olivia de Havilland, Hedy Lamar, Vivien Leigh, Lana Turner, Ingrid Bergman κ.α., πριν μεταπηδήσει σταδιακά στην Universal, την Paramount και την 20th Century Fox.  Για τη συμβολή του στο σενάριο του Τιτανικού (1953) βραβεύτηκε με Όσκαρ, ενώ είχαν προηγηθεί άλλες τρεις υποψηφιότητες.

            Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 ξεκίνησε μια νέα συνεργασία με τον Robert Stolz που σταμάτησε στη μέση το 1975, όταν ο Stolz πέθανε σε ηλικία 95 ετών.  Έτσι ολοκλήρωσε την οπερέτα Maskerade, που βασίστηκε στην ομώνυμη ταινία του 1934, με τον ξάδερφό του, τον περίφημο Αυστριακό συνθέτη και σατιρικό συγγραφέα Georg Kreisler.

            Οι αγγλικοί στίχοι ανήκουν στον Αμερικανό στιχουργό Joe Young (1889-1939), ενώ υπάρχουν ορισμένες πηγές που ως στιχουργούς του πρωτότυπου αναφέρουν τους Alfred Grünwald, Walter Reisch και Fritz Rotter.

            Στις εκτελέσεις του Two Hearts in Three Quarter Time συγκαταλέγονται αυτές του Marek Weber & his Orchestra, 

του Carl Brisson, του Theo Mackeben, 

της Vienna State Orchestra με μαέστρο τον Robert Stolz, του Johnny Hamp που γνώρισε επιτυχία στις ΗΠΑ, του Richard Crooks, 

του Lawrence Welk, 

του David Rose  

και άλλες.

ΗΠΑ

12/31 Johnny Hamp

Εδώ μία εκτέλεση στα πολωνικά

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #68

68. Tulips from Amsterdam, 1958, (Ralf Arnie, Klaus-Günter Neumann, Ernst Bader, Gene Martyn)

            Ο Arthur Niederbremer (1924-2003) ήταν ανάμεσα στους 2800 φυλακισμένους Γερμανούς στη Σουηδία που μετά το τέλος του πολέμου παραδόθηκαν στη Σοβιετική Ένωση.  Από εκεί επέστρεψε στη Γερμανία το 1948 και ως Ralf Arnie (άλλοτε και ως Dieter Rasch) ξεκίνησε την καριέρα του στον χώρο της μουσικής.  Τραγούδια του ερμήνευσαν πολλοί καλλιτέχνες με διεθνή καριέρα, μεταξύ άλλων η Νάνα Μούσχουρη, ο Ντέμης Ρούσσος και η Βίκυ Λέναδρος.

            Το Tulpen aus Amsterdam ερμήνευσε πρώτος ο Βέλγος Jean Walter, το 1957, που το ηχογράφησε και στα φλαμανδικά όπως άλλωστε έκανε την ίδια χρονιά και η Mieke Telkamp, η πρώτη Ολλανδή τραγουδίστρια που εμφανίστηκε μετά τον πόλεμο στη Γερμανία.

            Τους γερμανικούς στίχους έγραψαν ο κειμενογράφος Klaus-Günter Neumann (1920-1995) και ο Ernst Bader (1914-1999).  Ο δεύτερος υπήρξε ηθοποιός, συνθέτης και στιχουργός με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του για καλλιτέχνες από τη Γαλλία (Charles Aznavour, Dalida, Mireille Mathieu) που τραγούδησαν στα γερμανικά.

            Η επιτυχία εξαπλώθηκε γρήγορα και στην υπόλοιπη Ευρώπη.  Στη Βρετανία ερμηνευμένο στα αγγλικά σε στίχους του Gene Martyn από τον Max Bygraves ανέβηκε στο #3 του καταλόγου επιτυχιών (1958) ως Tulips from Amsterdam, ενώ το ηχογράφησαν επίσης η Vera Lynn και η Dorothy Squires.  Την ίδια χρονιά η Gloria Lasso, σε στίχους του Jacques Larue, τραγουδούσε στα γαλλικά για το Bouquet d’Amsterdam.  Καταγραμμένες είναι ακόμη εκτελέσεις στα φινλανδικά, τα σουηδικά και τα τσεχικά, καθώς επίσης και ορχηστρικές ηχογραφήσεις από τους Mantovani,  

Helmut Zacharias, James Last και άλλους.

            Το τραγούδι, που στο μεταξύ πολλοί θεωρούν ότι είναι παραδοσιακό, έχει υιοθετηθεί ως ύμνος από την ποδοσφαιρική ομάδα του Μονάχου FC Bayern και ακούγεται κάθε φορά που σκοράρει ο Arjen Robben στην εκτέλεση του Heintje (Simons).

Βρετανία

3/58 Max Bygraves

Η εκτέλεση του Ολλανδού Herman Emmink: