Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #51

51. Pepe, 1960, (Hans Wittstatt, Dory Langdon)

            Ο Cantinflas (πλήρες όνομα Mario Alfonso Fortino Moreno Reyes, 1911-1993) ήταν ένα Μεξικάνος κωμικός που έγινε γνωστός παγκοσμίως κυρίως χάρη στη συμμετοχή του στο φιλμ Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες (1956).  Ο χαρακτήρας που καθιέρωσε και αγαπήθηκε με το όνομα Cantinflas ήταν ένας άξεστος αγρότης που απεικόνιζε με χιούμορ τον αντιπροσωπευτικό Μεξικανό της φτωχογειτονιάς.  Στην αμερικανική παραγωγή Pepe του σκηνοθέτη George Sidney (1960) o Moreno υποδύεται τον ομώνυμο ήρωα, που όντας βοηθός σε ένα ράντσο ξεκινάει να πάει στο Χόλιγουντ προκειμένου να φέρει πίσω ένα άλογο που αγόρασε κάποιος ηθοποιός, επειδή το θεωρεί μέλος της οικογένειάς του.  Όταν φτάνει εκεί συναντάει διάφορους αστέρες: τον Jimmy Durante, τον Frank Sinatra, την Zsa Zsa Gabor, τον Bing Crosby, τον Maurice Chevalier, τον Jack Lemmon ντυμένο με τα ρούχα της Daphne στο Μερικοί το Προτιμούν Καυτό κ.α.

            Η ταινία ήταν υποψήφια για επτά βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και αυτό του τραγουδιού για το Faraway Part of Town.  Ωστόσο, η σύνθεση του Γερμανού Hans Wittstatt από το 1956 με τίτλο Andalusisches Mädchen ήταν εκείνη που ξεχώρισε ερμηνευμένη από την Shirley Jones και τίτλο Pepe αυτή τη φορά, με αγγλικούς στίχους από την Dory Langton, γνωστή αργότερα ως Dory Previn.   

Η Dory που έγραφε στίχους για κινηματογραφικά τραγούδια, είχε ήδη παντρευτεί τον André Previn όταν συνεργάστηκαν σ’ αυτό το φιλμ, αλλά συνέχισε να χρησιμοποιεί το πατρικό της όνομα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60.  Αργότερα κυκλοφόρησε δίσκους με το επίθετο του συζύγου της, ακόμη και μετά το διαζύγιό τους, ενώ στη δεκαετία του ’80 πρόσθεσε και το Shannon που ήταν το πατρικό της μητέρας της.

            Το Pepe γνώρισε επιτυχία τόσο στη Βρετανία όσο και τις ΗΠΑ στην εκτέλεση του κιθαρίστα Duane Eddy (#2 και #18, αντιστοίχως) 

και στη Βρετανία από τον πιανίστα Russ Conway συνοδευόμενο από την ορχήστρα του John Barry (#19).   

Με στίχους στα γερμανικά από τον Aldo von Pinelli ηχογραφήθηκε από την Caterina Valente, τον Willy Hagara και την Dalida 

που το τραγούδησε και στα ιταλικά.   

Στη Γερμανία γνώρισε επιτυχία και ο Δανός Jørgen Ingmann (#15).  Σε στίχους του Jacques Larue κυκλοφόρησε στα γαλλικά από την Jacqueline Boyer και την Βελγίδα Tohama.  Η απήχησή του ήταν μεγάλη στη Φινλανδία όπου γνώρισε περισσότερες από τέσσερις εκτελέσεις, με γνωστότερες αυτές των Rauni Pekkala και Brita Koivunen, σε στίχους Kari Tuomisaari.  Καταγραμμένες είναι επίσης εκτελέσεις στα τσεχικά (Yvetta Simonová)

και τα σερβοκροατικά.

Βρετανία

2/61 Duane Eddy

19/61 Russ Conway

ΗΠΑ

18/61 Duane Eddy

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #50

50. Parade of the Wooden Soldiers, 1922, (Leon Jessel, Ballard MacDonald)

            Ο Leon Jessel (1871-1942), γιος ενός Γερμανοεβραίου εμπόρου και της Αμερικανίδας συζύγου του, γεννήθηκε στο Στετίνο (Szczecin) που σήμερα ανήκει στην Πολωνία.  Βαφτίστηκε χριστιανός το 1894, προκειμένου να παντρευτεί την πρώτη σύζυγό του από την οποία χώρισε το 1919, έχοντας ήδη μετακομίσει στο Βερολίνο.  Δύο χρόνια αργότερα παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του που το 1932 έγινε μέλος του ναζιστικού κόμματος.  Ο ίδιος ο Jessel συμπαθούσε επίσης τους εθνικοσοσιαλιστές και η οπερέτα του Schwarzwaldmädel (Το Κορίτσι του Μέλανα Δρυμού) λέγεται πως ήταν η αγαπημένη του Χίτλερ και του Χίμλερ, λόγω του πατριωτικού της θέματος.  Παρόλο που αρκετά έργα του είχαν ανάλογο περιεχόμενο και παρά τις πολιτικές πεποιθήσεις του, ο Jessel δεν κατάφερε να γλιτώσει τη σύλληψη και την κακοποίηση από την Γκεστάπο που οδήγησε στον θάνατό του.  Ο τάφος του βρίσκεται στο νεκροταφείο Wilmersdorf του Βερολίνου και από το 1985 υπάρχει μια πλατεία εκεί κοντά που φέρει το όνομά του.

            Η πιο γνωστή παγκοσμίως σύνθεσή του (αρχικά γραμμένη για πιάνο, το 1897) είναι το εμβατήριο The Parade of the Tin Soldiers (Die Parade der Zinnsoldaten, op. 123) που εξέδωσε για ορχήστρα ή στρατιωτική μπάντα το 1905.  Τα «μολυβένια στρατιωτάκια» έγιναν «ξύλινα», όταν ο Ρώσος ιμπρεσάριος Nikita Balieff τα ενσωμάτωσε στην επιθεώρηση La Chauve-Souris στις αρχές της δεκαετίας του ’20.  Τον τίτλο The Parade of the Wooden Soldiers χρησιμοποίησε και ο Lee DeForest όταν την κινηματογράφησε το 1923.  Με τον ίδιο τίτλο και μουσική υπόκρουση γυρίστηκε και ένα οκτάλεπτο φιλμ της σειράς κινουμένων σχεδίων Betty Boo (1933).

            Μέχρι τα μέσα της ίδιας δεκαετίας είχε γίνει παγκόσμια επιτυχία ηχογραφημένο από τις ορχήστρες του Carl Fenton, του Vincent Lopez και του Paul Whiteman.

            Το 1922 ο Ballard MacDonald (1882 – 1935) πρόσθεσε στίχους στη μελωδία που έκτοτε (με στίχους ή χωρίς) έχει ηχογραφηθεί από τον Nat Shilkret, τις Andrews Sisters, τον Esquivel, τους Three Suns, 

τον Red Nichols & His Five Pennies, 

την Orchestre Mascotte, τον Jan Savitt, τον Russ Garcia & His Orchestra, τον Frank Sinatra, τον Glenn Miller ...  

Η εκτέλεση των Crystals (1963) ακούγεται στο χριστουγεννιάτικο άλμπουμ του Phil Spector, ο Harry Connick, Jr. το συμπεριέλαβε στο When My Heart Finds Christmas (1993), ενώ οι R.E.M. σε ένα single που απευθυνόταν στο fan club τους (1988).

ΗΠΑ

3/22 Vincent Lopez

6/22 Carl Fenton

1/23 Paul Whiteman

17/28 Paul Whiteman

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #49

49. One More Sunrise (Morgen), 1959, (Peter Moesser, Noel Sherman)

            Το αισιόδοξο τραγούδι με τον αρχικό τίτλο Morgen (Αύριο) έγινε επιτυχία στη Γερμανία από τον Ivo Robić and The Songmasters.  Ο Κροάτης Ivo Robić (1923-2000) ήταν ένας από τους λίγους Γιουγκοσλάβους καλλιτέχνες με διεθνή καριέρα.  Άρχισε να τραγουδάει σε ηλικία 22 ετών κατέχοντας ήδη πέντε όργανα (πιάνο, σαξόφωνο, κλαρινέτο, φλάουτο και κοντραμπάσο) και γρήγορα έγινε πολύ δημοφιλής στη πατρίδα του.  Το 1955 πήγε στη Γερμανία, όπου τέσσερα χρόνια αργότερα ηχογράφησε τη μεγαλύτερη επιτυχία του που τον καθιέρωσε ως Mister Morgen.  Ήταν η πρώτη του συνεργασία με τον ενορχηστρωτή Bert Kaempfert που λίγα χρόνια αργότερα θα γινόταν πασίγνωστος ως συνθέτης του Strangers in the Night. 

            Η εκτέλεσή του στα γερμανικά ανέβηκε στο #13 του chart των ΗΠΑ (#23 στη Βρετανία) και έγινε χρυσός δίσκος πουλώντας πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα.   

Η αγγλική εκδοχή που ακολούθησε με την Leslie Uggams σε στίχους του Noel Sherman σταμάτησε στο #98.   

Στη Βρετανία γνώρισε επιτυχία με τον Dickie Valentine (#14).  

Το ηχογράφησαν ακόμη η Vera Lynn, η Petula Clark, ο Bing Crosby και ο Eddie Calvert, ενώ είναι γνωστές και τρεις ορχηστρικές εκτελέσεις από τον Billy Vaughn, τον Bert Kaempfert και τον Ray Conniff.

            Ο συνθέτης και στιχουργός Peter Moesser (1915-1989) έγραψε πάνω από 30 τραγούδια για δημοφιλείς Γερμανούς καλλιτέχνες στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, από τα οποία τα 5 έγιναν χρυσοί δίσκοι.  Στη δεκαετία του ’70 συνεργάστηκε με δύο άγνωστα τότε ονόματα που μετέπειτα γνώρισαν παγκόσμια επιτυχία: τον Giorgio Moroder και τον Harold Faltermeyer. 

            Ο Noel Sherman μαζί με τον αδερφό του Joe, έγραψε Ramblin’ Rose που ερμήνευσε ο Nat “King” Cole και αργότερα γνώρισε πολλές διασκευές.

Βρετανία

14/59 Dickie Valentine

23/59 Ivo Robić

ΗΠΑ

13/59 Ivo Robić

98/59 Leslie Uggams

Ο Ivo Robić ηχογράφησε επίσης εκτελέσεις στα γαλλικά 

και τα ιταλικά.

 

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #48

48. Oh, So Wunderbar, 1960, (Werner Scharfenberger, Aldo von Pinelli, Buddy Kaye)

            Ο Peter Kraus που γεννήθηκε στο Μόναχο το 1939 με το όνομα Peter Siegfried Krausnecker, ανακαλύφθηκε το 1956 από τον παραγωγό Gerhard Mendelson και έγινε γρήγορα ένας από τους δημοφιλέστερους ερμηνευτές του ροκ εντ ρολ στον γερμανόφωνο χώρο.  Με τραγούδια  - συχνά αμερικάνικες επιτυχίες διασκευασμένες στα γερμανικά -  που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους σε πωλήσεις, δεν κατάφερε να έχει κάποιο από τα 36 singles που κυκλοφόρησε μέσα σε 8 χρόνια να πλησιάζει το ένα εκατομμύριο αντίτυπα.  Παράλληλα με τους δίσκους που συνολικά ξεπέρασαν σε πωλήσεις τα 12 εκατομμύρια, πρωταγωνιστούσε σε ταινίες για τηνέιτζερ με το θηλυκό ισοδύναμό του, την Conny Froboess.  Το 1959 ηχογράφησε το Oh So Wunderbar πρώτα στα γερμανικά και αργότερα στα αγγλικά.

            Ο Γερμανός συνθέτης, ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας Werner Scharfenberger (1925-2001), που υπέγραφε συχνά και ως Wolfgang Zell, Mike Doven και Franz Löscher, γνώρισε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σε συνεργασία με την στιχουργό Fini Busch.  Εδώ συνεργάστηκε με τον Ιταλό σεναριογράφο και παραγωγό κινηματογραφικών ταινιών Aldo von Pinelli (1912-1967), ο οποίος είχε έρθει από την πατρίδα του για σπουδές στο Βερολίνο στη δεκαετία του ’30.  Μεγαλύτερη επιτυχία του θεωρούνται οι στίχοι για το τραγούδι Ich hab’ noch einen Koffer in Berlin που ταυτίστηκε με τη Marlene Dietrich και αργότερα με την Hildegard Knef.

            Ο Buddy Kaye (1918-2002) που έγραψε τους αγγλικούς στίχους είχε ακούσει τραγούδια του να ερμηνεύονται από τους Frank Sinatra, Ella Fitzgerald, Elvis Presley, Dusty Springfield και άλλους κορυφαίους τραγουδιστές.  Η εκδοχή του κυκλοφόρησε στη Βρετανία το 1960 από τον Robert Earl με την ορχήστρα του Wally Stott σε παραγωγή του Johnny Franz.  Το οπερατικό στυλ του τραγουδιστή που γεννήθηκε με το όνομα Monty Leigh το 1926 και είναι πατέρας του ιδρυτή της αλυσίδας εστιατορίων Planet Hollywood, ήταν παρόμοιο με άλλων συναδέλφων του, όπως ο David Whitfield, που κυριάρχησαν στις δεκαετίες του ’50 και του ’60.  Ο παραγωγός John Franz (1922-1977) έχει συνδέσει το όνομά του με θρύλους όπως η Dusty Springfield και οι Walker Brothers, όπως άλλωστε και ο συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας Wally Stott (1924-2009) που μετά την εγχείρηση αλλαγής φύλου έζησε στην Αριζόνα συνεχίζοντας ως Angela Morley μια πολύ πετυχημένη καριέρα.

            

Γνωστές είναι ακόμη οι ηχογραφήσεις των Malcolm Vaughan, Tony Brent  

και Mike Desmond.