Blixa Bargeld - “serialbathroomdummyrun”

ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΟΥ BLIXA BARGELD
“serialbathroomdummyrun”,

γκαλερί Kubinski
Leibnizstrasse 59
10629 Berlin
μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου

Δεν είναι μόνο το χρώμα των ρούχων που έχει διαλέξει να φοράει. O κιθαρίστας των Bad Seeds και η ψυχή των Einstürzende Neubauten, Blixa Bargeld (κατά κόσμον Christian Emmerich), έχει υιοθετήσει ως ψευδώνυμο τη γερμανική μετάφραση του επιθέτου του «ανθρώπου με τα μαύρα». Ναι, για όσους δεν το ξέρουν, «Bargeld» στα γερμανικά σημαίνει Cash. «Μετρητά» αν προτιμάτε! Ανταποκρίνεται πράγματι η ζωή του στη χλιδή, ένα από τα πολλά κλισέ που συνάπτει ο κόσμος στους ροκ σταρ;

Ο Blixa περνάει περίπου διακόσιες μέρες το χρόνο σε δωμάτια ξενοδοχείων, που υπόσχονται «σπιτική άνεση» και «προσωπική εξυπηρέτηση», μα που καταλήγουν να μοιάζουν με τα προηγούμενα και να χάνονται έτσι μέσα στην ανωνυμία. «Ίσως αυτό να είναι το μυστικό ενός καλού ξενοδοχείου», λεει ο Blixa, «να είναι απρόσωπο». Και έτσι όπως οι αλυσίδες των ξενοδοχείων αυξάνονται και πληθύνονται και τείνουν να κατακυριεύσουν τη γη, με αποτέλεσμα ο επισκέπτης να μην αισθάνεται πουθενά «σαν στο σπίτι του», γίνεται κατανοητό γιατί κάποιοι «εκκεντρικοί» ταξιδιώτες αποφάσισαν να διακοσμήσουν τα σπίτια τους σαν ξενοδοχεία (ο Lemmy των Motorhead έχει κάνει το διαμέρισμά του αντίγραφο των Holiday Inn) ή γιατί ο ιδιόρρυθμος Howard Hughes είχε διακοσμήσει πανομοιότυπα όλα (και είχε κάμποσα) τα σπίτια του.

Τα τελευταία δέκα χρόνια ο Blixa φωτογραφίζει τα λουτρά των δωματίων που μένει, με φωτογραφικές μηχανές μιας χρήσεως. Το αποτέλεσμα κορνιζάρεται σε σειρές από μία (σπάνια) μέχρι και οκτώ (εξίσου σπάνια, συνήθως είναι τέσσερις με έξι) φωτογραφίες που τοποθετούνται στον τοίχο κάποιας γκαλερί, όπως αυτή του (επίσης μουσικού) Achim Kubinski στην συγκεκριμένη περίπτωση. Όταν μεσολαβούν πάνω από πέντε μέρες «απουσίας» από κάποιο ξενοδοχείο, η θέση του κάδρου στον τοίχο παραμένει κενή. Δημιουργείται έτσι ένα είδος «ρυθμού», μιας «οπτικής φούγκας». Ανάμεσα στο πρώτο λουτρό, που ανήκει σε κάποιο ξενοδοχείο του Μονάχου (13 Νοεμβρίου 1992) μέχρι και το τελευταίο στο Σαν Φρανσίσκο (17 Σεπτεμβρίου 1998), μεσολαβούν επισκέψεις σε όλες τις ηπείρους, και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η Ελλάδα, που εκπροσωπείται με το Φιλίππειο της Θεσσαλονίκης (14 Οκτωβρίου 1997) και το Hotel Chandris των Αθηνών (15 Ιουλίου 1998).

Πέρα από την απομυθοποίηση της ζωής ενός ροκ μουσικού, η κατάδειξη της μονοτονίας επιτυγχάνεται με την «απαθανάτιση» του κυρίαρχου, αντισηπτικά λευκού χρώματος της πορσελάνης στις μπανιέρες, τους νιπτήρες και ξέρετε πού αλλού! Σε μερικές από τις φωτογραφίες ο Blixa εμφανίζεται «α λα Χίτσκοκ», άλλοτε κρυμμένος πίσω από το φλας, άλλοτε από τη μέση και κάτω (με ρούχα ή χωρίς), άλλοτε μόνο ως υποψία (με κάποιο μέλος του σώματός του). Από τις ελάχιστες πληροφορίες που μαθαίνουμε για τον ίδιο, είναι το γεγονός ότι ταξιδεύει με το ίδιο μαύρο νεσεσέρ εδώ και δέκα χρόνια τουλάχιστον, ότι ξυρίζεται με αφρό, ότι για κάποια χρονική περίοδο φορούσε την κολόνια (ή after shave, δεν κατάφερα να διακρίνω) Fahrenheit.

Το concept της έκθεσης έχει τις ρίζες του σε κάποιους καλλιτέχνες της «ποπ αρτ» της δεκαετίας του ’60, όπως ο Michael Snow («Πέντε Τελάρα Με Κορίτσι», 1964) ή ο Σουνάο Ουράτα («Ακρυλικά Φιλιά», 1965) ή κάποιους που έβγαζαν μια φωτογραφία κάθε μέρα και την αριθμούσαν, δίνοντας μεγαλύτερη αξία στην επανάληψη της πράξης, παρά στο αποτέλεσμα. Αυτό που ο Bargeld αποκαλεί «κανόνες του παιχνιδιού», ο ιδιαίτερα φιλικός (και ελληνομαθής) ιδιοκτήτης της γκαλερί Achim Kubinski το ονομάζει «βάση conceptual εργασίας», και προσθέτει πως ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη σχέση μουσικής και εικαστικών. Καθώς μου διηγείται πως έχει δουλέψει στη Νέα Υόρκη σε μια εταιρεία που κυκλοφορούσε συνεργασίες ζωγράφων με μουσικούς όπως ο David Byrne και ο Arto Lindsay, βγάζει και μου δίνει ένα CD όπου ο ίδιος παίζει τη μουσική που έχει συνθέσει, ενώ ο πρόσφατα (και πρόωρα) χαμένος ζωγράφος Martin Kippenberger απαγγέλλει ένα ποίημα του Joseph Beys (“Ja, Ja, Ja, Nee, Nee, Nee“), σε ντανταϊστικό ύφος. Φεύγοντας, μου ανακοινώνει περήφανα πως το επόμενο project του θα βασίζεται στο έργο του Eric Satie και θα πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με τον Blixa.



Σεπτέμβριος 1999