Όταν ο Frankie τραγουδούσε για την πιο μοναχική βραδιά της εβδομάδας, δεν είχες καν γεννηθεί. Αργότερα, τυμβωρύχος γαρ, έμαθες το τραγούδι, σου άρεσε και μέσα στην επιτηδευμένη εφηβική σου κατάθλιψη επιχειρούσες να το νιώσεις. Ασφαλώς δεν το καταλάβαινες. Αρκούσε ένα τηλεφώνημα, μια απρόσμενη συνάντηση, ίσως μια αναπάντεχη συνομιλία, και η διάθεσή σου έφτιαχνε αμέσως.
Υπέφερες, είναι αλήθεια, όντας μακριά από φίλους και οικείες καταστάσεις, αλλά το πάλευες. Υπήρχε, έστω κι αν ήταν βαθιά θαμμένη, η ελπίδα της νιότης, η αισιοδοξία για το αύριο... Η προσδοκία ενός καλύτερου, ευτυχέστερου μέλλοντος, και η ασφάλεια του παρόντος. Τώρα δεν έχεις τίποτε απ’ τα δυο. Το μέλλον δυσοίωνο - ξέρεις εσύ - και το παρόν δυσβάσταχτο.
Είναι απόβραδο Παρασκευής, είσαι στο πατρικό σπίτι σου, μα μακριά από το περιβάλλον σου. Εδώ κανείς και τίποτε δεν σου λέει το παραμικρό. Δεν σου δίνει ελπίδα. Μόνο σου την στερεί. Σου υπενθυμίζει εκείνα που δεν είχες ποτέ και υπογραμμίζει τα όσα απώλεσες.
Νομίζεις πως φταίει η υγρή, θολή ατμόσφαιρα που σε πιέζει. Βγαίνεις να πάρεις αέρα. Απ’ το μπαλκόνι βλέπεις μόνο αλλοδαπούς να παίζουν άγνωστα σε σένα παιχνίδια. Πλαισιωμένοι από μπουκάλια μπίρας. Περνάνε καλά με λίγα. Ίσως γι’ αυτό οι παλιοί συμπατριώτες σου να τους φθονούν, χαμένοι στον ελληνο-βουντου-χριστιανικό πολιτισμό τους.
Για σένα Friday night is the loneliest night of the week. Μετράς απώλειες και σκέφτεσαι το άμεσο μέλλον. Ποτέ δεν έμαθες να ζεις, να ζεις το παρόν.
Τώρα ο Richard Thompson τραγουδά το Psycho Street.
No comments:
Post a Comment