Γερμανικές Εκλογές 2009

Γεγονός: Σε μία από τις ισχυρότερες οικονομίες της υφηλίου, οι εκλογές έδειξαν ότι κάθε άλλο παρά πέθανε ο καπιταλισμός.

Σχόλιο: Ίσως να είναι και πιο άγριος. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Θυμάστε τα ... δεκεμβριανά παπαγαλάκια; Μάλλον αυτά χαροπαλεύουν. Είναι όμως τόσο κουτά που δεν το καταλαβαίνουν. Λέτε αυτή η άγνοιά τους να τους σώσει;

Σήμερα, η πανωλεθρία των σοσιαλδημοκρατών μπορεί να συγκριθεί μόνο με της Χέρτα .

Η Μελαγχολία της Παρασκευής

Όταν ο Frankie τραγουδούσε για την πιο μοναχική βραδιά της εβδομάδας, δεν είχες καν γεννηθεί. Αργότερα, τυμβωρύχος γαρ, έμαθες το τραγούδι, σου άρεσε και μέσα στην επιτηδευμένη εφηβική σου κατάθλιψη επιχειρούσες να το νιώσεις. Ασφαλώς δεν το καταλάβαινες. Αρκούσε ένα τηλεφώνημα, μια απρόσμενη συνάντηση, ίσως μια αναπάντεχη συνομιλία, και η διάθεσή σου έφτιαχνε αμέσως.

Υπέφερες, είναι αλήθεια, όντας μακριά από φίλους και οικείες καταστάσεις, αλλά το πάλευες. Υπήρχε, έστω κι αν ήταν βαθιά θαμμένη, η ελπίδα της νιότης, η αισιοδοξία για το αύριο... Η προσδοκία ενός καλύτερου, ευτυχέστερου μέλλοντος, και η ασφάλεια του παρόντος. Τώρα δεν έχεις τίποτε απ’ τα δυο. Το μέλλον δυσοίωνο - ξέρεις εσύ - και το παρόν δυσβάσταχτο.

Είναι απόβραδο Παρασκευής, είσαι στο πατρικό σπίτι σου, μα μακριά από το περιβάλλον σου. Εδώ κανείς και τίποτε δεν σου λέει το παραμικρό. Δεν σου δίνει ελπίδα. Μόνο σου την στερεί. Σου υπενθυμίζει εκείνα που δεν είχες ποτέ και υπογραμμίζει τα όσα απώλεσες.

Νομίζεις πως φταίει η υγρή, θολή ατμόσφαιρα που σε πιέζει. Βγαίνεις να πάρεις αέρα. Απ’ το μπαλκόνι βλέπεις μόνο αλλοδαπούς να παίζουν άγνωστα σε σένα παιχνίδια. Πλαισιωμένοι από μπουκάλια μπίρας. Περνάνε καλά με λίγα. Ίσως γι’ αυτό οι παλιοί συμπατριώτες σου να τους φθονούν, χαμένοι στον ελληνο-βουντου-χριστιανικό πολιτισμό τους.

Για σένα Friday night is the loneliest night of the week. Μετράς απώλειες και σκέφτεσαι το άμεσο μέλλον. Ποτέ δεν έμαθες να ζεις, να ζεις το παρόν.

Τώρα ο Richard Thompson τραγουδά το Psycho Street.

ΥΠ. ΜΑΚ-ΘΡΑΚ

Διαβάζω σήμερα στα ΝΕΑ πως ο νούμερο ένα στόχος της Θεσσαλονίκης βρέθηκε αφύλαχτος, και νιώθω ιερή (!) υποχρέωση να παραθέσω το ακόλουθο γεγονός:

Παρασκευή 23 Αυγούστου, απόγευμα, πηγαίνω με έναν φίλο μου στο περίπτερο, απέναντι από το φυλάκιο του εν λόγω... υπουργείου. Ο φίλος μου θέλει να αγοράσει τσιγάρα (πόσα και ως πότε ακόμη;), αλλά ο περιπτεράς απουσιάζει. Στο... στρατηγικό σημείο μεταξύ περιπτέρου και καφενείου, στέκεται ο... φύλακας του υπουργείου. Έχει αναλάβει φιλικά και - κυρίως - χαλαρά τον ρόλο του φύλακα του περιπτέρου και, ρουφώντας αδέξια το φραπόγαλό του, μας πληροφορεί πως ο περιπτεράς πήγε να κατουρήσει!

Προς στιγμήν μένω άφωνος (λείπω, τελικά, πολλά χρόνια από αυτό το δήθεν κράτος και έχω χάσει αρκετά επεισόδια), αργότερα το σχολιάζω στον ντόπιο φίλο (που σήμερα θυμήθηκε τη στιχομυθία μας και μου υπέδειξε το σχετικό ρεπορτάζ των ΝΕΩΝ) και εισπράττω το αμήχανα συγκαταβατικό βλέμμα του.

Το μόνο που εξακολουθεί να με εκπλήσσει δεν είναι ότι οι ιθαγενείς δεν φοβούνται πλέον το τέρας. Είναι ότι το θεωρούν απαραίτητο!

Αέναη Μπαρουφολογία

Μήπως θα ήταν αποτελεσματικότερο, πριν οι διάφοροι φωστήρες-σωτήρες αρχίσουν τις διάφορες εξαγγελίες απραγματοποίητων "προγραμματισμών", να εστιάσουν στο να εφαρμοστούν οι υπάρχοντες νόμοι;

Η αρχή ας γίνει από περιβαλλοντολόγους και συγκοινωνιολόγους.