Παράξενα και Ατόφια

ΤΟ ΡΟΚ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ (ΜΑΣ)

Πήγα χθες το βράδυ στη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου, στο «πολύ ζεστό», όπως είπε και ο ίδιος, κλαμπ Quasimodo. Είναι ένα από αυτά τα «τζαζ κελάρια», όπου κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί καλλιτέχνες από διαφορετικά είδη μουσικής: η Betty Carter, ο Peter Hammill, οι Pere Ubu…
Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 200 άτομα συνολικά - Έλληνες οι περισσότεροι και Φιλέλληνες οι υπόλοιποι, μέσος όρος ηλικίας άνω των 50.

Πολλά από τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου (αντι)στέκονται άνετα στον χρόνο. Ο ίδιος, πάνω στη σκηνή, είναι ο εξαίρετος παλιάτσος και ο επαγγελματίας που δεν πίνει την ώρα της δουλειάς, ο παραμυθάς που διηγείται ιστορίες και ανέκδοτα, μα και ο σχολιαστής του δικού του έργου. «Πολύ θα ήθελα να ήμουν στην Αμερική τότε που έγραψα το ‘Βιετνάμ Γιε Γιε’, να με ανακαλύψει ο Όλιβερ Στόουν… (συγνώμη Νιόνιο, αλλά τότε ο Stone βρισκόταν ο ίδιος στο Βιετνάμ) και να γνωρίσω τη Φαίη Νταναγουέη, να γίνω διάσημος…», ή «Δυστυχώς μόνο οι φυλλάδες δεν κοστίζουν πια μιάμιση δραχμή, όλα τα άλλα ισχύουν», λέει για την Ελλάδα – ατέλειωτη παράγκα.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος μπορεί να μην είναι ρετρό, αλλά νομίζω (φοβάμαι) πως αφορά μόνο τη γενιά του. Αυτό φαίνεται να θέλει κι ο ίδιος αφού σ’ αυτήν αφιερώνει τα τραγούδια του αν και ενδιάμεσα θα μνημονεύσει τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Επίσης, αλλάζοντας τέμπο στη διάρκεια της Συννεφούλας και γυρίζοντάς σε τσάμικο το περιγράφει ως "αλβανικό". Οι τρεις μουσικοί που τον συνοδεύουν - ο Ορέστης Πλακίδης (πλήκτρα), ο Ευριπίδης Ζεμενίδης (κιθάρες) και ο Κώστας Γιαννίρης (μπάσο) - είναι "όλοι τους σπουδαίοι ενορχηστρωτές".
Παρουσιάζοντας κάποια «φρέσκα» τραγούδια, όπως το «Ασπρομόντε»του Θανάση Παπακωνσταντίνου, εντυπωσιάζομαι από τις αναφορές: Πιραντέλλο, Ντε Αντρέ… όλες μιας άλλης εποχής.
Ναι, κάνουν και οι Arctic Monkeys λ.χ. μια αναφορά στον Σέρλοκ Χολμς, αλλά για προσέξτε πόσο σημερινοί είναι οι υπόλοιποι στίχοι του τραγουδιού τους A CERTAIN ROMANCE:

Well oh they might wear classic Reeboks
Or knackered Converse
Or tracky bottoms tucked in socks
But all of that's what the point is not
The point's that there isn't no romance around there

And there's the truth that they can't see
They'd probably like to throw a punch at me
And if you could only see them, then you would agree
Agree that there isn't no romance around there

You know
oh it's a funny thing you know
We'll tell them if you like
We'll tell them all tonight
They'll never listen
Cause their minds are made up
And course it's all okay to carry on that way

Over there there's broken bones
There's only music, so that there's new ringtones
And it doesn't take no Sherlock Holmes
To see it's a little different around here

Don't get me wrong though there's boys in bands
And kids who like to scrap with pool cues in their hands
And just cause he's had a couple of cans
He thinks it's alright to act like a dickhead

Well over there there's friends of mine
What can I say, I've known them for a long long time
And they might overstep the line
But you just cannot get angry in the same way

Όσο κι αν στο διάλειμμα ένας δημοσιογράφος μαζί με έναν καθηγητή Νεοελληνικών σπουδών προσπάθησαν να με πείσουν πως οι νέοι ασχολούνται με τα κοινά, πως έχουν προτάσεις, εγώ ξέρω καλά πως στην Ελλάδα, σήμερα, δεν υπάρχει ο νέος Σαββόπουλος.

Δεν υπάρχει μέλλον, ούτε φυσικά ροκ.

Η Ελλάδα είναι μια πεθαμένη χώρα – νοσταλγός. Δυστυχώς.