Η Σάρα και η Μάρα

Ήξερα πως στην Ελλάδα η σάρα και η μάρα αποτελούν πρότυπο συμπεριφοράς. Εκείνο που μαθαίνω τώρα είναι πως η Ελληνίδα (και μαζί της οι αναρίθμητοι λαϊκιστές της χώρας) θεωρεί εαυτόν μια δυνάμει Σάρα, η οποία (σε αντίθεση με τη Μάρα, αυτή τη φορά), μπορεί να τεκνοποιεί σε τέτοια ηλικία που της επιτρέπει να έχει ανήλικο παιδί στα 65 της!

Baltimore - Αθήνα

Διαβάζω στην Καθημερινή για τον ιδιότυπο πόλεμο συμμοριών (εγώ έτσι αντιλαμβάνομαι τους κουκουλοφόρους, την ΕΛ.ΑΣ, τους λήσταρχους εμπόρους με μηδέν σεβασμό προς τον πελάτη, τα αδίστακτα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα-φαλλικές προεκτάσεις που παρκάρουν όπου γουστάρουν), ο οποίος κάποια στιγμή θα ερημώσει το κέντρο της πόλης:

Το κέντρο της Αθήνας βρίσκεται σε μεγάλη κρίση και κατά πολλούς στα πρόθυρα μεγάλης παρακμής. Η ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους εμπόρους της πρωτεύουσας. Το ίδιο και τα συνεχή βίαια επεισόδια από κουκουλοφόρους και άλλους οπαδούς της βίας, οι οποίοι καταστρέφουν ατιμωρητί τις περιουσίες των Αθηναίων. Η όλη κατάσταση γίνεται ακόμη πιο αφόρητη από την έλλειψη καθαριότητας και τη συνεχή αναγραφή συνθημάτων σε κάθε τοίχο της πόλης. Αυτή η Αθήνα διώχνει τους τουρίστες από τους οποίους ζει η χώρα και απωθεί τους καταναλωτές. Αν δεν ληφθούν μέτρα άμεσα το ιστορικό κέντρο θα πεθάνει και το κόστος θα είναι μεγάλο για όλους.

Το μυαλό μου, που ομολογουμένως λειτουργεί με περίεργο τρόπο, πηγαίνει στη Βαλτιμόρη.

Το σίγουρο είναι πως δεν θα υπάρξει μια αντίστοιχη σύνθεση, όπως η ομώνυμη του Randy Newman:


α) Μεταγενέστερη ερμηνεία από τον συνθέτη σε συναυλία:





β) Ίσως η πιο γνωστή εκτέλεση του τραγουδιού από τη Nina Simone:





γ) Μια σχετικά άγνωστη διασκευή από τον Billy Mackenzie:

Από την Κοκαΐνη στο Χαμομήλι

Είχα χρόνια να δω τον Marc Almond και, αν δεν επέμενε η Angeles, πολύ πιθανόν να μην τον έβλεπα ούτε αυτή τη φορά. Είναι ένας αγαπημένος καλλιτέχνης που μου κράτησε συντροφιά για πολλά χρόνια, αλλά κάπου γύρω στο 1996-99… χαθήκαμε.

Αν μου ζητούσε κάποιος να διαλέξω ένα από τα άλμπουμ του, μάλλον θα δυσκολευόμουν, ταλαντευόμενος μεταξύ του πρώτου και του Mother Fist…, εκείνον τον εξαιρετικό δίσκο που, ωστόσο, απομάκρυνε τον Loren από τους θαυμαστές του. Θυμάμαι που, ως πιο ειδικός, επέμενε πως δεν αντέχει να ακούει άλλο για πόρνες, ναυτικούς, ύποπτους δρόμους, σεντόνια γεμάτα σπέρμα… (τα θέματα που επαναλαμβάνονται ως leitmotiv στο έργο του Marc Almond με άλλα λόγια) από μια φωνή που του θύμιζε αμούστακο αγοράκι παιδικής χορωδίας… (Βέβαια, εγώ του αντέτασσα πως η Judy Garland, από μικρή εθισμένη σε διάφορες ουσίες, είχε αγνά, σχεδόν αγγελικά θέματα στα τραγούδια της… αλλά τι νόημα έχει πια;)
Πήγα, λοιπόν, την Πέμπτη για να δω τον, στο μεταξύ 52χρονο, Marc στην Εκκλησία των Παθών (Passionskirche) του Kreuzberg, έναν χώρο που του ταιριάζει γάντι και όπου τον είχα απολαύσει πριν από 18 χρόνια σε μια ανεπανάληπτη εμφάνιση, με ένα από τα πολλά highlights το ντουέτο του με την Agnes Bernelle στο Kept Boy.
Μετά από το ατύχημα που παρ’ ολίγο θα του στοίχιζε τη ζωή, ο Marc Almond είναι και πάλι Η ΦΩΝΗ που μας έκανε να χορέψουμε ξέφρενα συνοδευόμενη από τα συνθεσάιζερ του Dave Ball ως Soft Cell και μας κράτησε αμέτρητες ώρες μελαγχολικής συντροφιάς στα πρώτα, δύσκολα, μετα-εφηβικά χρόνια.

Στο πρώτο μέρος της συναυλίας αυτή η φωνή ερμηνεύει τώρα τραγούδια από όλες τις εποχές της 30χρονης καριέρας του, όχι τα αγαπημένα μου είναι αλήθεια (εντάξει το A Lover Spurned μου αρέσει, αλλά εκείνο το Bittersweet…). Το ρεπερτόριο θα βελτιωθεί στη διάρκεια. Μια σπουδαία ερμηνεία στο Jacky του Jacques Brel αλλά και στο If You Go Away του ίδιου, που προλογίζοντάς το αναφέρει πως δεν πρόκειται να το ξανατραγουδήσει σύντομα. Πράγματι την επόμενη μέρα στη θέση του ακούγεται το Vision του Peter Hammill.

Αποκορύφωμα της βραδιάς αποτελεί για μένα η διασκευή του I Close My Eyes, που τοποθετείται άνετα πλάι στην κλασική εκτέλεση της Dusty Springfield, ενώ κλείνει με τις επιτυχίες Tainted Love και Say Hallo, Wave Goodbye των Soft Cell.

Την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε η Claudia για να μου πει πως ένα από τους καλύτερούς της φίλους, ο Neal Whitmore (γνωστός από την εποχή των Sigue Sigue Sputnik ως Neal X και συνεργάτης στις τελευταίες δουλειές του Almond) την κάλεσε στο προ μηνών ξεπουλημένο σόου της Παρασκευής. Αφού φάγαμε με τον συμπαθέστατο Neal και τον ντράμερ David Ruffy (παλιό μέλος των Ruts για όσους θυμούνται το Babylon’s Burning, αλλά και παραγωγός) μιλώντας για μουσική, βρέθηκα να κάθομαι σε περίοπτη θέση της εκκλησίας, δίπλα στον Michael Cashmore, που κι αυτός μένει πλέον στο Βερολίνο, συνθέτη του αριστουργηματικού Gabriel (βλ. προηγούμενο ποστ).

Αργότερα, στα παρασκήνια, ο Marc ήταν συμπαθέστατος.

Παράξενα και Ατόφια

ΤΟ ΡΟΚ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ (ΜΑΣ)

Πήγα χθες το βράδυ στη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου, στο «πολύ ζεστό», όπως είπε και ο ίδιος, κλαμπ Quasimodo. Είναι ένα από αυτά τα «τζαζ κελάρια», όπου κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί καλλιτέχνες από διαφορετικά είδη μουσικής: η Betty Carter, ο Peter Hammill, οι Pere Ubu…
Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 200 άτομα συνολικά - Έλληνες οι περισσότεροι και Φιλέλληνες οι υπόλοιποι, μέσος όρος ηλικίας άνω των 50.

Πολλά από τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου (αντι)στέκονται άνετα στον χρόνο. Ο ίδιος, πάνω στη σκηνή, είναι ο εξαίρετος παλιάτσος και ο επαγγελματίας που δεν πίνει την ώρα της δουλειάς, ο παραμυθάς που διηγείται ιστορίες και ανέκδοτα, μα και ο σχολιαστής του δικού του έργου. «Πολύ θα ήθελα να ήμουν στην Αμερική τότε που έγραψα το ‘Βιετνάμ Γιε Γιε’, να με ανακαλύψει ο Όλιβερ Στόουν… (συγνώμη Νιόνιο, αλλά τότε ο Stone βρισκόταν ο ίδιος στο Βιετνάμ) και να γνωρίσω τη Φαίη Νταναγουέη, να γίνω διάσημος…», ή «Δυστυχώς μόνο οι φυλλάδες δεν κοστίζουν πια μιάμιση δραχμή, όλα τα άλλα ισχύουν», λέει για την Ελλάδα – ατέλειωτη παράγκα.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος μπορεί να μην είναι ρετρό, αλλά νομίζω (φοβάμαι) πως αφορά μόνο τη γενιά του. Αυτό φαίνεται να θέλει κι ο ίδιος αφού σ’ αυτήν αφιερώνει τα τραγούδια του αν και ενδιάμεσα θα μνημονεύσει τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Επίσης, αλλάζοντας τέμπο στη διάρκεια της Συννεφούλας και γυρίζοντάς σε τσάμικο το περιγράφει ως "αλβανικό". Οι τρεις μουσικοί που τον συνοδεύουν - ο Ορέστης Πλακίδης (πλήκτρα), ο Ευριπίδης Ζεμενίδης (κιθάρες) και ο Κώστας Γιαννίρης (μπάσο) - είναι "όλοι τους σπουδαίοι ενορχηστρωτές".
Παρουσιάζοντας κάποια «φρέσκα» τραγούδια, όπως το «Ασπρομόντε»του Θανάση Παπακωνσταντίνου, εντυπωσιάζομαι από τις αναφορές: Πιραντέλλο, Ντε Αντρέ… όλες μιας άλλης εποχής.
Ναι, κάνουν και οι Arctic Monkeys λ.χ. μια αναφορά στον Σέρλοκ Χολμς, αλλά για προσέξτε πόσο σημερινοί είναι οι υπόλοιποι στίχοι του τραγουδιού τους A CERTAIN ROMANCE:

Well oh they might wear classic Reeboks
Or knackered Converse
Or tracky bottoms tucked in socks
But all of that's what the point is not
The point's that there isn't no romance around there

And there's the truth that they can't see
They'd probably like to throw a punch at me
And if you could only see them, then you would agree
Agree that there isn't no romance around there

You know
oh it's a funny thing you know
We'll tell them if you like
We'll tell them all tonight
They'll never listen
Cause their minds are made up
And course it's all okay to carry on that way

Over there there's broken bones
There's only music, so that there's new ringtones
And it doesn't take no Sherlock Holmes
To see it's a little different around here

Don't get me wrong though there's boys in bands
And kids who like to scrap with pool cues in their hands
And just cause he's had a couple of cans
He thinks it's alright to act like a dickhead

Well over there there's friends of mine
What can I say, I've known them for a long long time
And they might overstep the line
But you just cannot get angry in the same way

Όσο κι αν στο διάλειμμα ένας δημοσιογράφος μαζί με έναν καθηγητή Νεοελληνικών σπουδών προσπάθησαν να με πείσουν πως οι νέοι ασχολούνται με τα κοινά, πως έχουν προτάσεις, εγώ ξέρω καλά πως στην Ελλάδα, σήμερα, δεν υπάρχει ο νέος Σαββόπουλος.

Δεν υπάρχει μέλλον, ούτε φυσικά ροκ.

Η Ελλάδα είναι μια πεθαμένη χώρα – νοσταλγός. Δυστυχώς.