Always Crashing in the Same Car

Ο David Bowie με την Romy Haag

Είναι σαφές πως πολύ συχνά οι μύθοι είναι πιο συναρπαστικοί από την πραγματικότητα. Πάρτε παράδειγμα την ιστορία με τη Mercedes. Ο David Bowie και ο κολλητός του εκείνη την εποχή Iggy Pop, μόλις έχουν μετακομίσει στο Βερολίνο, αφήνοντας πίσω τους τις ΗΠΑ και (υποτίθεται) τα ναρκωτικά.

Κάποια μέρα, κάνοντας βόλτα με τη Mercedes του πρώτου στην Ku'damm, ανακαλύπτουν το αυτοκίνητο ενός ντίλερ που τους είχε ξεγελάσει. Ο Bowie πατάει γκάζι και πέφτει πάνω στο σταθμευμένο αυτοκίνητο. Βάζει όπισθεν, πατάει γκάζι και πάλι... επαναλαμβάνει τη διαδικασία επί δέκα λεπτά. Λίγο αργότερα, στο γκαράζ του ξενοδοχείου του οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα κάνοντας κύκλους, έτοιμος να πέσει πάνω σε κάποιο τοίχο… ώσπου κάποια στιγμή του τελειώνει η βενζίνη και ξεπερνάει την κρίση του. Λίγες μέρες αργότερα ηχογραφεί στο στούντιο Hansa-by-the-Wall ένα τραγούδι που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε στίχους. Ο τίτλος του; Μα, φυσικά, “Always Crashing in the Same Car”!

Ο Bowie και οι ιστορίες του

Το ανέκδοτο αυτό εμφανίζεται ως γεγονός στο βιβλίο “Bowie in Berlin” του Thomas Jerome Seabrook που κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Από την άλλη, ο Tobias Rüther στο βιβλίο του “Helden – David Bowie und Berlin”, που επίσης μόλις κυκλοφόρησε, προειδοποιεί: «Ο Bowie είναι ένας εξαιρετικός παραμυθάς. Πολλά από τα ‘γεγονότα’ δεν είναι παρά αποκυήματα της φαντασίας του.»

Έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια από την εποχή που ο μοναδικός αυτός καλλιτέχνης που, όπως πολλοί της γενιάς του θα εκτιμάται όλο και περισσότερο καθώς ο καιρός περνάει και οι συγκρίσεις με τους νεότερους ομότεχνούς τους είναι αναπόφευκτες, ζούσε στο Βερολίνο. Εδώ δημιούργησε την περίφημη «βερολινέζικη τριλογία» με τα άλμπουμ Low – “Heroes” και Lodger… Ωωωωωωωπ. ΣΤΟΠ!

Ακόμη και στα πιο έγκυρα έντυπα διαβάζουμε για αυτήν τη τριλογία - «τρίπτυχο» είναι η λέξη που προτιμάει ο δημιουργός της - για την οποία αρκεί μια μικρή έρευνα ώστε να διαπιστώσουμε πως στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται για δύο άλμπουμ (το μεγαλύτερο μέρος του Low ηχογραφήθηκε στη Γαλλία και το Lodger στην Ελβετία).

Εκείνο που ισχύει πραγματικά είναι η διεύθυνση της Hauptstrasse 155 (αν και έχω δει να αναφέρεται λανθασμένα το 152). Σήμερα είναι οδοντιατρείο, αλλά πριν από χρόνια στέγαζε ένα κοινόβιο, στο οποίο κάποια στιγμή έμενε η φίλη μου η Άννα, που έδειχνε περήφανα μια ζωγραφιά του μικρού Zowie σε κάποια από τις πολλές, ξύλινες πόρτες που παρά τις ανακαινίσεις άφηναν ανέπαφη!

«Είναι πολύ πιθανόν πως τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’70 είναι πολύ σημαντικότερα για το προφίλ του Βερολίνου παρά για του Bowie», ισχυρίζεται ο Rüther, αν και μάλλον η άποψή του είναι παρατραβηγμένη.

Ο ίδιος ο Bowie έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη πως ήταν ένα προσωπικό στοίχημα να ξεφύγει από την κοκαΐνη και να κάνει ένα καινούριο καλλιτεχνικό ξεκίνημα. Ως προς το πρώτο σκέλος, έχω σημαντικές αμφιβολίες αν το κέρδισε. Για το δεύτερο έχει γράψει ήδη η ιστορία.

Υπάρχουν αρκετά ανέκδοτα και μεμονωμένες συνεντεύξεις από την εποχή εκείνη αλλά ως τώρα δεν υπήρχε κάποιο ολοκληρωμένο βιβλίο. Ίσως ήρθε η ώρα να καλυφτεί το κενό από συγγραφείς που δείχνουν όχι μόνο να έχουν γνώση του αντικειμένου τους, αλλά διακατέχονται και από ολοφάνερη συμπάθεια προς την εποχή.

Ο Βρετανός Seabrooks συλλέγει ανέκδοτα και σημαντικά στοιχεία από τα μουσικά ιστορικά αρχεία, ο δε Γερμανός Rüther επιχειρεί μια σύνδεση με το σήμερα αναλύοντας έξυπνα τα γεγονότα και τις μαρτυρίες. Όπως ακριβώς ο καλλιτέχνης υπήρξε το μέσο που αφομοιώνει τα ερεθίσματα του περιβάλλοντός του και τα μετουσιώνει σε τέχνη, έτσι και το Βερολίνο παραμένει ένας τόπος, ένας ενισχυτής καλλιτεχνικών ερεθισμάτων.

Ανάμεσα στα πολλά που εξακολουθούν να καλύπτονται από το κλασικό πέπλο μυστηρίου, συγκαταλέγεται και το τραγούδι «Heroes». Η τραγουδίστρια Antonia Maaß, που είχε γράψει μέρος των γερμανικών στίχων, αποκαλύπτει πως αντίθετα με τις φήμες που ήθελαν αυτήν και τον Tony Visconti να είναι η έμπνευσή της σκηνής των εραστών που συναντιούνται μπροστά στο τείχος, το ειδύλλιό της με τον διάσημο παραγωγό ξεκίνησε πολύ αργότερα από την κυκλοφορία του δίσκου!

Σίγουρο είναι πως η εικόνα του Δυτικού Βερολίνου, εκείνης της πόλης που περιέβαλε το τείχος, παραμένει μυθική ισορροπώντας - όπως και ο David Bowie - ανάμεσα στον θρύλο και την πραγματικότητα.