Χθες βράδυ πέθανε στα 96 του (αφού ήταν γεννημένος τον Δεκέμβριο 1991, δεν μπορεί να ήταν ήδη 97, όπως μας πληροφορούν οι μονίμως προτρέχοντες) ο σκηνοθέτης Jules Dassin (Τζούλι Ντάσιν, όπως ήταν γνωστός στον χώρο του κινηματογράφου) του Ριφιφί, της Γυμνής Πόλης, του Ποτέ την Κυριακή, της Φαίδρας, του Τοπκαπί… Σήμερα διάβασα διάφορες υπερβολές που εστίαζαν σε ό,τι ήθελε ο κάθε γραφιάς. Το έργο του σε δεύτερη μοίρα.
Τα παιδία παίζει με ένα παιχνίδι που ούτε καν τολμούν να το αποκαλέσουν με το όνομά του. Μα, βρε κουμπούρες, αν λεγόταν «Σκοπιανό» δεν θα είχατε πρόβλημα. «Μακεδονικό» λέγεται και το ’χετε ξεφτιλίσει. Το μόνο που έχει καταφέρει η ελληνική πολιτική μέχρι στιγμής είναι να καταστήσει ταμπού τη λέξη Μακεδονία και τα παράγωγά της.
Η σαρδαμίστρια (ή μήπως σαρδαμίστρα;) της ΝΕΤ ξαναχτύπησε. Πολύ θα ήθελα κάποτε να δω τη φάτσα που αντιστοιχεί στη φωνή, η οποία ύστερα από τόσα χρόνια εξακολουθεί να κάνει τόσα λάθη μέσα σε πέντε λεπτά ειδήσεων. Και, φυσικά, να μάθω τον λόγο που την κρατάνε ακόμη.
Πάει και το ασφαλιστικό. Καιρός για καινούριο σκετς στην επιθεώρηση που λέγεται σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και που αν και κακοσκηνοθετημένη και κακοπαιγμένη από ατάλαντο θίασο, εξακολουθεί δυστυχώς να επιχορηγείται.
Πήγα στον γιατρό μου και εν συνεχεία πήγα τον L. στον δικό του. Σήμερα ήταν χάλια. Διαπιστώθηκε μια λοίμωξη στους πνεύμονες… Ακόμη ένα πρόβλημα κι άλλο ένα φάρμακο στα τόσα.
Κατά το απογευματάκι, πριν φύγω για τη δουλειά, βρήκα χρόνο να απαντήσω σε διάφορα e-mail που είχαν συσσωρευτεί ακούγοντας ένα διπλό CD του εξαιρετικού Golden Gate Quartet.
Το βράδυ τηλεφώνησα στη Β. – επιτέλους σε σταθερό - στο διαμέρισμα όπου μετακόμισε χθες. Κανονίσαμε να βρεθούμε την Παρασκευή.
No comments:
Post a Comment