Χθες βράδυ ονειρεύτηκα πως έκανα background φωνητικά στην περιοδεία Serious Moonlight του David Bowie (1983). Και όχι μόνο αυτό, αλλά ήμουν λέει ο Robert Palmer και είχα θέσει όρο να τραγουδήσω και ένα δικό μου τραγούδι! Ο Bowie δέχτηκε κι εκεί που τραγουδούσα άρχισα να χορεύω γύρω γύρω στη σκηνή και να… ίπταμαι. Μου άρεσε.
Ο Bowie είχε ξεκαρδιστεί και υπαινισσόταν πως είχα πάρει πολλά ναρκωτικά για να το πετύχω!;!;!
Tuesday, April 29, 2008
Wednesday, April 16, 2008
Thanatopsis
To him who in the love of nature holds
Communion with her visible forms, she speaks
A various language; for his gayer hours
She has a voice of gladness, and a smile
And eloquence of beauty; and she glides
Into his darker musings, with a mild
And healing sympathy that steals away
Their sharpness ere he is aware. When thoughts
Of the last bitter hour come like a blight
Over thy spirit, and sad images
Of the stern agony, and shroud, and pall,
And breathless darkness, and the narrow house,
Make thee to shudder, and grow sick at heart;--
Go forth, under the open sky, and list
To Nature's teachings, while from all around--
Earth and her waters, and the depths of air--
Comes a still voice.
Communion with her visible forms, she speaks
A various language; for his gayer hours
She has a voice of gladness, and a smile
And eloquence of beauty; and she glides
Into his darker musings, with a mild
And healing sympathy that steals away
Their sharpness ere he is aware. When thoughts
Of the last bitter hour come like a blight
Over thy spirit, and sad images
Of the stern agony, and shroud, and pall,
And breathless darkness, and the narrow house,
Make thee to shudder, and grow sick at heart;--
Go forth, under the open sky, and list
To Nature's teachings, while from all around--
Earth and her waters, and the depths of air--
Comes a still voice.
Yet a few days, and thee
The all-beholding sun shall see no more
In all his course; nor yet in the cold ground,
Where thy pale form was laid, with many tears,
Nor in the embrace of ocean, shall exist
Thy image. Earth, that nourished thee, shall claim
Thy growth, to be resolved to earth again,
And, lost each human trace, surrendering up
Thine individual being, shalt thou go
To mix forever with the elements,
To be a brother to the insensible rock
And to the sluggish clod, which the rude swain
Turns with his share, and treads upon. The oak
Shall send his roots abroad, and pierce thy mold.
Yet not to thine eternal resting-place
Shalt thou retire alone, nor couldst thou wish
Couch more magnificent. Thou shalt lie down
With patriarchs of the infant world -- with kings,
The powerful of the earth -- the wise, the good,
Fair forms, and hoary seers of ages past,
All in one mighty sepulchre. The hills
Rock-ribbed and ancient as the sun, -- the vales
Stretching in pensive quietness between;
The venerable woods -- rivers that move
In majesty, and the complaining brooks
That make the meadows green; and, poured round all,
Old Ocean's gray and melancholy waste,--
Are but the solemn decorations all
Of the great tomb of man. The golden sun,
The planets, all the infinite host of heaven,
Are shining on the sad abodes of death
Through the still lapse of ages. All that tread
The globe are but a handful to the tribes
That slumber in its bosom. -- Take the wings
Of morning, pierce the Barcan wilderness,
Or lose thyself in the continuous woods
Where rolls the Oregon, and hears no sound,
Save his own dashings -- yet the dead are there:
And millions in those solitudes, since first
The flight of years began, have laid them down
In their last sleep -- the dead reign there alone.
So shalt thou rest -- and what if thou withdraw
In silence from the living, and no friend
Take note of thy departure? All that breathe
Will share thy destiny. The gay will laugh
When thou art gone, the solemn brood of care
Plod on, and each one as before will chase
His favorite phantom; yet all these shall leave
Their mirth and their employments, and shall come
And make their bed with thee. As the long train
Of ages glides away, the sons of men--
The youth in life's fresh spring, and he who goes
In the full strength of years, matron and maid,
The speechless babe, and the gray-headed man--
Shall one by one be gathered to thy side,
By those, who in their turn, shall follow them.
The all-beholding sun shall see no more
In all his course; nor yet in the cold ground,
Where thy pale form was laid, with many tears,
Nor in the embrace of ocean, shall exist
Thy image. Earth, that nourished thee, shall claim
Thy growth, to be resolved to earth again,
And, lost each human trace, surrendering up
Thine individual being, shalt thou go
To mix forever with the elements,
To be a brother to the insensible rock
And to the sluggish clod, which the rude swain
Turns with his share, and treads upon. The oak
Shall send his roots abroad, and pierce thy mold.
Yet not to thine eternal resting-place
Shalt thou retire alone, nor couldst thou wish
Couch more magnificent. Thou shalt lie down
With patriarchs of the infant world -- with kings,
The powerful of the earth -- the wise, the good,
Fair forms, and hoary seers of ages past,
All in one mighty sepulchre. The hills
Rock-ribbed and ancient as the sun, -- the vales
Stretching in pensive quietness between;
The venerable woods -- rivers that move
In majesty, and the complaining brooks
That make the meadows green; and, poured round all,
Old Ocean's gray and melancholy waste,--
Are but the solemn decorations all
Of the great tomb of man. The golden sun,
The planets, all the infinite host of heaven,
Are shining on the sad abodes of death
Through the still lapse of ages. All that tread
The globe are but a handful to the tribes
That slumber in its bosom. -- Take the wings
Of morning, pierce the Barcan wilderness,
Or lose thyself in the continuous woods
Where rolls the Oregon, and hears no sound,
Save his own dashings -- yet the dead are there:
And millions in those solitudes, since first
The flight of years began, have laid them down
In their last sleep -- the dead reign there alone.
So shalt thou rest -- and what if thou withdraw
In silence from the living, and no friend
Take note of thy departure? All that breathe
Will share thy destiny. The gay will laugh
When thou art gone, the solemn brood of care
Plod on, and each one as before will chase
His favorite phantom; yet all these shall leave
Their mirth and their employments, and shall come
And make their bed with thee. As the long train
Of ages glides away, the sons of men--
The youth in life's fresh spring, and he who goes
In the full strength of years, matron and maid,
The speechless babe, and the gray-headed man--
Shall one by one be gathered to thy side,
By those, who in their turn, shall follow them.
So live, that when thy summons comes to join
The innumerable caravan, which moves
To that mysterious realm, where each shall take
His chamber in the silent halls of death,
Thou go not, like the quarry-slave at night,
Scourged to his dungeon, but, sustained and soothed
By an unfaltering trust, approach thy grave
Like one who wraps the drapery of his couch
About him, and lies down to pleasant dreams.
The innumerable caravan, which moves
To that mysterious realm, where each shall take
His chamber in the silent halls of death,
Thou go not, like the quarry-slave at night,
Scourged to his dungeon, but, sustained and soothed
By an unfaltering trust, approach thy grave
Like one who wraps the drapery of his couch
About him, and lies down to pleasant dreams.
William Cullen Bryant, 1794 - 1878
Wednesday, April 09, 2008
Danny Boy
LOREN DRISCOLL
1928 - 2008
Oh Danny boy, the pipes, the pipes are calling
From glen to glen, and down the mountain side
The summer's gone, and all the flowers are dying
'Tis you, 'tis you must go and I must bide.
But come ye back when summer's in the meadow
Or when the valley's hushed and white with snow
'Tis I'll be here in sunshine or in shadow
Oh Danny boy, oh Danny boy, I love you so.
And if you come, when all the flowers are dying
And I am dead, as dead I well may be
You'll come and find the place where I am lying
And kneel and say an "Ave" there for me.
And I shall hear, tho' soft you tread above me
And all my dreams will warm and sweeter be
If you'll not fail to tell me that you love me
I'll simply sleep in peace until you come to me.
I'll simply sleep in peace until you come to me.
Wednesday, April 02, 2008
2 Απριλίου 2008
Ο L. σταμάτησε εδώ και τρεις μέρες να διαβάζει εφημερίδα. Κάθεται στον καναπέ και αποκοιμιέται. Τον παίρνει ο ύπνος ακόμη και κατά τη διάρκεια του φαγητού.
Διακόπτω.
Διακόπτω.
1 Απριλίου 2008
Χθες βράδυ πέθανε στα 96 του (αφού ήταν γεννημένος τον Δεκέμβριο 1991, δεν μπορεί να ήταν ήδη 97, όπως μας πληροφορούν οι μονίμως προτρέχοντες) ο σκηνοθέτης Jules Dassin (Τζούλι Ντάσιν, όπως ήταν γνωστός στον χώρο του κινηματογράφου) του Ριφιφί, της Γυμνής Πόλης, του Ποτέ την Κυριακή, της Φαίδρας, του Τοπκαπί… Σήμερα διάβασα διάφορες υπερβολές που εστίαζαν σε ό,τι ήθελε ο κάθε γραφιάς. Το έργο του σε δεύτερη μοίρα.
Τα παιδία παίζει με ένα παιχνίδι που ούτε καν τολμούν να το αποκαλέσουν με το όνομά του. Μα, βρε κουμπούρες, αν λεγόταν «Σκοπιανό» δεν θα είχατε πρόβλημα. «Μακεδονικό» λέγεται και το ’χετε ξεφτιλίσει. Το μόνο που έχει καταφέρει η ελληνική πολιτική μέχρι στιγμής είναι να καταστήσει ταμπού τη λέξη Μακεδονία και τα παράγωγά της.
Η σαρδαμίστρια (ή μήπως σαρδαμίστρα;) της ΝΕΤ ξαναχτύπησε. Πολύ θα ήθελα κάποτε να δω τη φάτσα που αντιστοιχεί στη φωνή, η οποία ύστερα από τόσα χρόνια εξακολουθεί να κάνει τόσα λάθη μέσα σε πέντε λεπτά ειδήσεων. Και, φυσικά, να μάθω τον λόγο που την κρατάνε ακόμη.
Πάει και το ασφαλιστικό. Καιρός για καινούριο σκετς στην επιθεώρηση που λέγεται σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και που αν και κακοσκηνοθετημένη και κακοπαιγμένη από ατάλαντο θίασο, εξακολουθεί δυστυχώς να επιχορηγείται.
Πήγα στον γιατρό μου και εν συνεχεία πήγα τον L. στον δικό του. Σήμερα ήταν χάλια. Διαπιστώθηκε μια λοίμωξη στους πνεύμονες… Ακόμη ένα πρόβλημα κι άλλο ένα φάρμακο στα τόσα.
Κατά το απογευματάκι, πριν φύγω για τη δουλειά, βρήκα χρόνο να απαντήσω σε διάφορα e-mail που είχαν συσσωρευτεί ακούγοντας ένα διπλό CD του εξαιρετικού Golden Gate Quartet.
Το βράδυ τηλεφώνησα στη Β. – επιτέλους σε σταθερό - στο διαμέρισμα όπου μετακόμισε χθες. Κανονίσαμε να βρεθούμε την Παρασκευή.
Τα παιδία παίζει με ένα παιχνίδι που ούτε καν τολμούν να το αποκαλέσουν με το όνομά του. Μα, βρε κουμπούρες, αν λεγόταν «Σκοπιανό» δεν θα είχατε πρόβλημα. «Μακεδονικό» λέγεται και το ’χετε ξεφτιλίσει. Το μόνο που έχει καταφέρει η ελληνική πολιτική μέχρι στιγμής είναι να καταστήσει ταμπού τη λέξη Μακεδονία και τα παράγωγά της.
Η σαρδαμίστρια (ή μήπως σαρδαμίστρα;) της ΝΕΤ ξαναχτύπησε. Πολύ θα ήθελα κάποτε να δω τη φάτσα που αντιστοιχεί στη φωνή, η οποία ύστερα από τόσα χρόνια εξακολουθεί να κάνει τόσα λάθη μέσα σε πέντε λεπτά ειδήσεων. Και, φυσικά, να μάθω τον λόγο που την κρατάνε ακόμη.
Πάει και το ασφαλιστικό. Καιρός για καινούριο σκετς στην επιθεώρηση που λέγεται σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και που αν και κακοσκηνοθετημένη και κακοπαιγμένη από ατάλαντο θίασο, εξακολουθεί δυστυχώς να επιχορηγείται.
Πήγα στον γιατρό μου και εν συνεχεία πήγα τον L. στον δικό του. Σήμερα ήταν χάλια. Διαπιστώθηκε μια λοίμωξη στους πνεύμονες… Ακόμη ένα πρόβλημα κι άλλο ένα φάρμακο στα τόσα.
Κατά το απογευματάκι, πριν φύγω για τη δουλειά, βρήκα χρόνο να απαντήσω σε διάφορα e-mail που είχαν συσσωρευτεί ακούγοντας ένα διπλό CD του εξαιρετικού Golden Gate Quartet.
Το βράδυ τηλεφώνησα στη Β. – επιτέλους σε σταθερό - στο διαμέρισμα όπου μετακόμισε χθες. Κανονίσαμε να βρεθούμε την Παρασκευή.
Subscribe to:
Posts (Atom)