30 Μαρτίου 2008

Ξύπνησα με εφιάλτη που ήθελε τον Παπασταθόπουλο (για όσους δεν ξέρουν: κεντρικός αμυντικός και ο πιο σταθερός σε απόδοση παίκτης της ΑΕΚ φέτος), να έχει τραυματιστεί την τελευταία στιγμή καθιστώντας αδύνατη τη συμμετοχή του στο… ντέρμπι. Στριφογυρνούσα μάλιστα στο κρεβάτι, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου πως ήταν όνειρο ενώ μια άλλη πτυχή του εγκεφάλου μου επέμενε πως το είχα διαβάσει στο Internet!
Από την ώρα που σηκώθηκα, όμως, δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι η ΑΕΚ θα κέρδιζε τον Ολυμπιακό. Φυσικά δεν περίμενα ότι θα το πετύχαινε με τόση ευκολία και τόσο ευρύ σκορ (4 - 0)!
Δυστυχώς, για διάφορους λόγους, δεν μπόρεσα να χαρώ όσο θα έπρεπε το αποτέλεσμα. Πάντως ήταν μια από εκείνες τις μέρες που δεν έβγαινε τίποτε στον Ολυμπιακό. Ούτε καν με το «πέναλτι» δεν κατάφερε να σκοράρει. Πάντα τέτοια!

Καθώς ξυριζόμουν, και με αφορμή τον Paul Bowles που επανέφερα στη μνήμη μου πρόσφατα, θυμήθηκα ένα κείμενό του, στο οποίο ανέφερε πως δεν θυμάται τον εαυτό του αξύριστο ούτε μια μέρα. Κάπως έτσι κι εγώ, δεν ξέρω πότε ακριβώς ξεκίνησα, αλλά πρέπει να κοντεύουν δέκα χρόνια που ξυρίζομαι καθημερινά, εκτός ίσως από κάποιες ελάχιστες φορές που δεν βγαίνω από το σπίτι. Διαφορετικά έχω την αίσθηση πως είμαι βρόμικος.

Πέρασε ο Τor. για επίσκεψη και μαζί με τον L. πήγαμε με τα πόδια ως της Α. που μας περίμενε για καφέ. Έκανε αρκετό κρύο. Εκεί ήταν η V., η Β. και η Ε., μία από τις πιο παλιές φίλες της οικοδέσποινας. Όπως συμβαίνει αρκετά συχνά τελευταία μίλησα σχεδόν μόνο με τη Β. και καταφέραμε να ξεκαρδιστούμε.

Ο L. δεν άντεχε να περπατήσει τον δρόμο της επιστροφής και πήγα να φέρω το αυτοκίνητο. Στο μεταξύ η θερμοκρασία είχε ανεβεί τουλάχιστον 5 βαθμούς.

Διάβασα λίγο ακούγοντας το The Artistry of Wes Montgomery και έφυγα για να πάω στη Σ. για το ματς. Συνήθως το βλέπουμε μαζί, αλλά σήμερα ήταν απασχολημένη με έναν τεχνίτη που επιδιόρθωνε για τρίτη φορά μέσα σε ισάριθμες βδομάδες το χαλασμένο ψυγείο της. Ο άνθρωπος είχε πιει δυο μπουκάλια κρασί, όταν η Σ. κατάλαβε πως είναι αλκοολικός! Στο ημίχρονο μου εξήγησε πως ο Έλληνας μάστορας του συνεργείου που της είχαν συστήσει άλλοι Έλληνες, είχε αντικαταστήσει το μοτέρ και της είχε δώσει εγγύηση 2 χρόνων. Όταν, όμως, παρουσιάστηκε πρόβλημα, δεν εμφανίστηκε ο ίδιος, παρά έστειλε τον Πολωνό αυτόν «υπάλληλο»… Τρέχα γύρευε… Γι αυτό αποφεύγω συστηματικά να κάνω δουλειές με Έλληνες! Οι περισσότεροι είναι τσαπατσούληδες και ψιλο- έως πολύ απατεώνες! Αποκτάνε θάρρος με το παραμικρό και προσπαθούν να σε εκμεταλλευτούν στο έπακρο.

Ολοκληρώνοντας το LOOKING FOR RICHARD, στη σκηνή που επισκέπτονται το σπίτι του Shakespeare, θυμήθηκα έναν Ελληνάρα που συνάντησα κάποτε στο Δίον. Είχα πάει με τη Σ. και τον Δ., που μόλις άκουσε τον ταμία να λέει «σήμερα η είσοδος είναι δωρεάν, γιατί γιορτάζεται η ευρωπαϊκή μέρα των μουσείων» σχολίασε αυθόρμητα «πω πω… Ευρώπη γίναμε!». Πετάχτηκε, λοιπόν, ο ξιπασμένος νεόπλουτος δίχως να του έχουμε απευθύνει τον λόγο, να μας… εξηγήσει: «Σιγά την Ευρώπη! Πήγα στο σπίτι του Σέξπηρ… μια τρύπα είναι!». Για κακή μας τύχη, αυτός και οι ομοϊδεάτες φίλοι του μας «ακολούθησαν» στην ταβέρνα που καθίσαμε να φάμε.

Πίσω στο παρόν, το εσωτερικό μου ρολόι δεν δείχνει να έχει προσαρμοστεί στην αλλαγή της ώρας και αύριο ξεκινάει μια βδομάδα με πολύ τρέξιμο…