Διαβάζω στη σημερινή Ελευθεροτυπία για τον πρόεδρο της επιτροπής της φετινής Berlinale, τον "δικό μας" Κώστα Γαβρά. Υποθέτω πως ο συντάκτης υπαινίσσεται πως "ακόμη ένας Έλληνας μπλα μπλα μπλα...".
Όμως, η επίσημη ιστοσελίδα του φεστιβάλ, δίπλα από το όνομα του Costa-Gavras, αναφέρει ως χώρα τη Γαλλία.
Δεν έχω παρά να αναρωτηθώ: Γάλλος κι εσείς κ. Μικελίδη;
Wednesday, January 30, 2008
Monday, January 28, 2008
Sunday, January 27, 2008
Φτάνει!
Λέω να τελειώνουμε σιγά - σιγά με τα κροκοδείλια, την όψιμη ευθιξία, και τα… «νοσταλγώ τη δικτατορία».
Το πρόβλημα του τόπου βρίσκεται μέσα στον ΚΑΘΕ έναν πολίτη της Ελλάδας που διαιωνίζει με τον τρόπο του την κατάσταση.
Κανένας δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για το τι εκφράζει η παράταξη που ψηφίζει, αφού κατά βάθος είναι πεπεισμένος πως όταν χρειαστεί κάτι, θα πάει να βρει τον δικό του άνθρωπο, που γνωρίζει κάποιον από τον κολλητό του… και θα γίνει η δουλειά.
Όλα τα υπόλοιπα είναι για να γεμίζουν οι ώρες των καναλιών και να αποχαυνώνονται ακόμη περισσότερο οι τηλεθεατές.
Το πρόβλημα του τόπου βρίσκεται μέσα στον ΚΑΘΕ έναν πολίτη της Ελλάδας που διαιωνίζει με τον τρόπο του την κατάσταση.
Κανένας δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για το τι εκφράζει η παράταξη που ψηφίζει, αφού κατά βάθος είναι πεπεισμένος πως όταν χρειαστεί κάτι, θα πάει να βρει τον δικό του άνθρωπο, που γνωρίζει κάποιον από τον κολλητό του… και θα γίνει η δουλειά.
Όλα τα υπόλοιπα είναι για να γεμίζουν οι ώρες των καναλιών και να αποχαυνώνονται ακόμη περισσότερο οι τηλεθεατές.
Saturday, January 26, 2008
Πίστευε κι ό,τι θέλει ας είναι
Ο κ. Τραγάκης πίστεψε τον κ. Κουκοδήμο και όλοι εκφράζουν, όψιμα, τη δυσπιστία τους.
Όταν, όμως, υπακούουν στον κ. Τραγοπαπάκη και πιστεύουν πως το άγιο φως είναι κάτι σαν αρχηγός κράτους που υποδέχονται με ανάλογες τιμές, τους φαίνεται πολύ λογικό.
Ένα τίμιο ξύλο χρειάζονται, μα πού να βρεθεί...
Όταν, όμως, υπακούουν στον κ. Τραγοπαπάκη και πιστεύουν πως το άγιο φως είναι κάτι σαν αρχηγός κράτους που υποδέχονται με ανάλογες τιμές, τους φαίνεται πολύ λογικό.
Ένα τίμιο ξύλο χρειάζονται, μα πού να βρεθεί...
Thursday, January 24, 2008
Τα Χάλια τους τα Έγχρωμα
....
Στη συνέχεια, χαιρετισμό απηύθυνε ο Πρόεδρος της Ε.Σ.Η.Ε.Α. δημοσιογράφος κ. , ο οποίος σημείωσε:
«Η δημοσιογραφική οικογένεια πιστεύει στο σύνολό της ότι ανήκει στην αγκαλιά της Εκκλησίας και με αυτό το πνεύμα καταθέτουμε τις ευχές μας σ’ αυτή τη συγκέντρωση, που έχει το χαρακτήρα της επικοινωνιακής αποστολής. Όπως και ο ραδιοφωνικός σταθμός της Εκκλησίας, που πραγματοποιεί τη σημερινή εκδήλωση. Και έτσι βρίσκουμε την ευκαιρία, όχι απλώς να καταθέσουμε το πνευματικό μας «παρών», αλλά να ζητήσουμε τις ευχές της Εκκλησίας από τον προκαθήμενο της και παριστάμενο Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Χριστόδουλο.
Πιστεύουμε και αγαπάμε την Εκκλησία, την κορυφή της που είναι ο Χριστός και το ανθρώπινο σύνολο που είναι το σώμα της Εκκλησίας. Και με αυτή την πίστη επιτελούμε τη δημοσιογραφική μας αποστολή. Μακαριώτατε, έχουμε ανάγκη τις ευχές σας για να συνεχίσουμε στον ίδιο δύσκολο δρόμο και όπως λέει και ο ποιητής «να υπηρετήσουμε τη γη με τη βοήθεια των ουρανών». Εκ μέρους του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ εύχομαι καλή χρονιά σε εσάς, σε όλους τους παρισταμένους, στους δημοσιογράφους, τους τεχνικούς και σε όλο το προσωπικό του Ρ/Σ της Εκκλησίας της Ελλάδος»
Αυτόν τον άνθρωπο ψήφισαν οι Έλληνες δημοσιογράφοι ως εκπρόσωπό τους. Και επιμένουν πως πρέπει ο κόσμος να τους παίρνει στα σοβαρά. Γιατί; Μάλλον επειδή και το πόπολο τα ίδια χάλια είναι.
Ολόκληρο το κείμενο εδώ.
Στη συνέχεια, χαιρετισμό απηύθυνε ο Πρόεδρος της Ε.Σ.Η.Ε.Α. δημοσιογράφος κ. , ο οποίος σημείωσε:
«Η δημοσιογραφική οικογένεια πιστεύει στο σύνολό της ότι ανήκει στην αγκαλιά της Εκκλησίας και με αυτό το πνεύμα καταθέτουμε τις ευχές μας σ’ αυτή τη συγκέντρωση, που έχει το χαρακτήρα της επικοινωνιακής αποστολής. Όπως και ο ραδιοφωνικός σταθμός της Εκκλησίας, που πραγματοποιεί τη σημερινή εκδήλωση. Και έτσι βρίσκουμε την ευκαιρία, όχι απλώς να καταθέσουμε το πνευματικό μας «παρών», αλλά να ζητήσουμε τις ευχές της Εκκλησίας από τον προκαθήμενο της και παριστάμενο Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Χριστόδουλο.
Πιστεύουμε και αγαπάμε την Εκκλησία, την κορυφή της που είναι ο Χριστός και το ανθρώπινο σύνολο που είναι το σώμα της Εκκλησίας. Και με αυτή την πίστη επιτελούμε τη δημοσιογραφική μας αποστολή. Μακαριώτατε, έχουμε ανάγκη τις ευχές σας για να συνεχίσουμε στον ίδιο δύσκολο δρόμο και όπως λέει και ο ποιητής «να υπηρετήσουμε τη γη με τη βοήθεια των ουρανών». Εκ μέρους του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ εύχομαι καλή χρονιά σε εσάς, σε όλους τους παρισταμένους, στους δημοσιογράφους, τους τεχνικούς και σε όλο το προσωπικό του Ρ/Σ της Εκκλησίας της Ελλάδος»
Αυτόν τον άνθρωπο ψήφισαν οι Έλληνες δημοσιογράφοι ως εκπρόσωπό τους. Και επιμένουν πως πρέπει ο κόσμος να τους παίρνει στα σοβαρά. Γιατί; Μάλλον επειδή και το πόπολο τα ίδια χάλια είναι.
Ολόκληρο το κείμενο εδώ.
Wednesday, January 23, 2008
Η Καλή Δημοσιογράφος
"Είμαι δημοσιογράφος! Θέλω να μαθαίνω τις εξελίξεις πριν τις μάθουν οι συνάδελφοί μου και να ενημερώνω πρώτη το κοινό μου, υπεύθυνα και αντικειμενικά.
Αλλά, πρέπει να ομολογήσω με ειλικρίνεια, έχω ένα κουσούρι: Δεν βλέπω DVD! Θεά να με κάνεις, εγώ παραμένω πιστή στις αρχές μου. Ανήκω, βλέπετε, στη γενιά του VHS, πώς να το κάνουμε;"
Αλλά, πρέπει να ομολογήσω με ειλικρίνεια, έχω ένα κουσούρι: Δεν βλέπω DVD! Θεά να με κάνεις, εγώ παραμένω πιστή στις αρχές μου. Ανήκω, βλέπετε, στη γενιά του VHS, πώς να το κάνουμε;"
Friday, January 18, 2008
Tuesday, January 15, 2008
Patti Smith: Dream of Life
Horses, horses, horses…
Η οθόνη γεμίζει από άλογα στο πρώτο πλάνο του ντοκιμαντέρ για τη σπουδαία Patti Smith με τίτλο Dream of Life.
Horses, horses horses…
Ο Steve Sebring συγκέντρωνε επί έντεκα χρόνια υλικό ακολουθώντας κατά πόδας την «νονά του punk» που δεν κρύβει την έλλειψη επιδεξιότητας στο παίξιμο της κιθάρας, και παρουσίασε ένα πορτρέτο της χαρισματικής αυτής ποιήτριας και μουσικού μέσα από συνεντεύξεις, αποσπάσματα από πρόβες και συναυλίες, αναγνώσεις ποιημάτων, αλλά και ταξίδια, περιπάτους, συζητήσεις…
Horses, horses, horses…
To αποτέλεσμα είναι μια κατάδυση στη φιλοσοφία της σπουδαίας καλλιτέχνιδας που θα ήθελε να τραγουδάει σαν τη Μαρία Κάλλας ή σαν τις ερμηνεύτριες της τζαζ June Christy και Chris Connor, αλλά «κατέληξε» να θεωρείται ζωντανός θρύλος του ροκ και να αποτελεί πρότυπο συνειδητοποιημένου ανθρώπου.
Horses, horses, horses…
Αν πάτε να δείτε το φιλμ προσδοκώντας να ακούσετε μουσική, μάλλον θα απογοητευτείτε. Αν πάλι έχετε παρακολουθήσει την πορεία της Patti Smith και γνωρίζετε αρκετά για τη ζωή της, το ντοκιμαντέρ δεν έχει να σας δώσει σχεδόν τίποτε.
Horses, horses, horses…
Προτιμήστε να ακούσετε άλλη μια φορά τους δίσκους της, να εντρυφήσετε στους στίχους της και - ακόμα καλύτερα - επιδιώξτε να την δείτε στη συναυλία που θα δώσει με αφορμή την πρεμιέρα του φιλμ, τον επόμενο μήνα στο Βερολίνο.
Horses, horses, horses...
Η οθόνη γεμίζει από άλογα στο πρώτο πλάνο του ντοκιμαντέρ για τη σπουδαία Patti Smith με τίτλο Dream of Life.
Horses, horses horses…
Ο Steve Sebring συγκέντρωνε επί έντεκα χρόνια υλικό ακολουθώντας κατά πόδας την «νονά του punk» που δεν κρύβει την έλλειψη επιδεξιότητας στο παίξιμο της κιθάρας, και παρουσίασε ένα πορτρέτο της χαρισματικής αυτής ποιήτριας και μουσικού μέσα από συνεντεύξεις, αποσπάσματα από πρόβες και συναυλίες, αναγνώσεις ποιημάτων, αλλά και ταξίδια, περιπάτους, συζητήσεις…
Horses, horses, horses…
To αποτέλεσμα είναι μια κατάδυση στη φιλοσοφία της σπουδαίας καλλιτέχνιδας που θα ήθελε να τραγουδάει σαν τη Μαρία Κάλλας ή σαν τις ερμηνεύτριες της τζαζ June Christy και Chris Connor, αλλά «κατέληξε» να θεωρείται ζωντανός θρύλος του ροκ και να αποτελεί πρότυπο συνειδητοποιημένου ανθρώπου.
Horses, horses, horses…
Αν πάτε να δείτε το φιλμ προσδοκώντας να ακούσετε μουσική, μάλλον θα απογοητευτείτε. Αν πάλι έχετε παρακολουθήσει την πορεία της Patti Smith και γνωρίζετε αρκετά για τη ζωή της, το ντοκιμαντέρ δεν έχει να σας δώσει σχεδόν τίποτε.
Horses, horses, horses…
Προτιμήστε να ακούσετε άλλη μια φορά τους δίσκους της, να εντρυφήσετε στους στίχους της και - ακόμα καλύτερα - επιδιώξτε να την δείτε στη συναυλία που θα δώσει με αφορμή την πρεμιέρα του φιλμ, τον επόμενο μήνα στο Βερολίνο.
Horses, horses, horses...
Monday, January 14, 2008
Coupable
Πριν από οκτώ χρόνια η Laetitia Masson είχε καταφέρει να γνωρίσει σχετική επιτυχία με την ταινία της Love Me. Προσωπικά δεν είχα καταλάβει το γιατί και ακόμη λιγότερο θα κατανοήσω τους λόγους αν παρ’ ελπίδα γνωρίσει επιτυχία και με το καινούριο της φιλμ «Coupable» ή «Guilty» όπως είναι ο αγγλικός τίτλος της.
Η δολοφονία ενός πλούσιου επιχειρηματία, οδηγεί τον πρόσφατα παντρεμένο δικηγόρο, που αντιμετωπίζει ήδη προβλήματα με τη σύζυγό του, στην εκπροσώπηση της θεούσας χήρας του θύματος, βασική ύποπτο μαζί με τη μαγείρισσά τους που αναζητά απεγνωσμένα σύζυγο ή δουλειά ντυμένη με παραμυθένια κοστούμια που φτιάχνει η ίδια. Από κοντά παρακολουθεί την εξέλιξη κι ένας αστυνομικός, που τη βρίσκει με call girls, όσο η οικογένειά του λείπει διακοπές…
Ξεκινώντας από τον Πλάτωνα και περνώντας στον Λακάν και τις απόψεις περί του άπιαστου ονείρου της αναζήτησης και εύρεσης «μιας ψυχής που μας ταιριάζει απόλυτα», η σκηνοθέτης μας εισάγει σ’ ένα μπανάλ γαϊτανάκι που υποτίθεται πως είναι «κουλ», «διαχρονικά μοντέρνο», «με αρκετές δόσεις λεπτού χιούμορ»…
Η δολοφονία ενός πλούσιου επιχειρηματία, οδηγεί τον πρόσφατα παντρεμένο δικηγόρο, που αντιμετωπίζει ήδη προβλήματα με τη σύζυγό του, στην εκπροσώπηση της θεούσας χήρας του θύματος, βασική ύποπτο μαζί με τη μαγείρισσά τους που αναζητά απεγνωσμένα σύζυγο ή δουλειά ντυμένη με παραμυθένια κοστούμια που φτιάχνει η ίδια. Από κοντά παρακολουθεί την εξέλιξη κι ένας αστυνομικός, που τη βρίσκει με call girls, όσο η οικογένειά του λείπει διακοπές…
Ξεκινώντας από τον Πλάτωνα και περνώντας στον Λακάν και τις απόψεις περί του άπιαστου ονείρου της αναζήτησης και εύρεσης «μιας ψυχής που μας ταιριάζει απόλυτα», η σκηνοθέτης μας εισάγει σ’ ένα μπανάλ γαϊτανάκι που υποτίθεται πως είναι «κουλ», «διαχρονικά μοντέρνο», «με αρκετές δόσεις λεπτού χιούμορ»…
Saturday, January 12, 2008
Jas Sum od Titov Veles / Είμαι από το Τίτο Βέλες
Έτσι τιτλοφορείται η διαρκείας 102 λεπτών ταινία της Teona Strugar Mitevska από τη Μακεδονία που μαζί με την αδερφή της Labina είχαν κερδίσει το βραβείο της καλύτερης ταινίας μικρού μήκους («Veta») στο τμήμα Πανόραμα της Berlinale πριν από επτά χρόνια.
Στη φετινή συμμετοχή η Labina συμμετέχει ως παραγωγός, αλλά και πρωταγωνίστρια.
Το Τίτο Βέλες (ή απλά Βέλες) είναι μια πόλη – παράδειγμα προς αποφυγή, η οποία μολύνεται επί χρόνια από ένα χαλυβουργείο που λειτουργεί στο κέντρο της. Σ’ αυτό το πλαίσιο συμβιώνουν οι τρεις αδερφές: η Afrodita - που έχει επιλέξει να μη μιλάει μετά την εγκατάλειψή τους από τη μητέρα τους και τον θάνατο του πατέρα τους -, η Slavica - που βρίσκεται σε πρόγραμμα απεξάρτησης με μεθαδόνη -, και η Sapho που έχει βάλει στόχο να πάει να συναντήσει κάποιους συγγενείς της στη Θεσσαλονίκη. Αναφέρει μάλιστα πως έχει μάθει και το τρικ που χρειάζονται οι ελληνικές αρχές για να της παραχωρήσουν βίζα: «Όταν σε ρωτάνε από πού είσαι, πρέπει να λες ‘από τα Σκόπια’ και όχι ‘από τη Μακεδονία’», λέει σε κάποια στιγμή, υπενθυμίζοντας μία από τις τελευταίες ψυχροπολεμικές τακτικές που συντηρούνται από διάφορους ηλίθιους και που επιμένουν να διεκδικούν πεισματικά το… κοπιράιτ, αλλα μόνο εκεί που (νομίζουν πως) θίγονται τα δικά τους συμφέροντα, ενώ κατά τα άλλα οργιάζουν στην καταπάτησή του.
Η ταινία, που πολύ αμφιβάλλω αν θα παιχτεί ποτέ στην Ελλάδα των «μακεδονομάχων», είναι άνιση. Ενώ ξεκινάει θίγοντας το μεγάλο πρόβλημα που έχει προκληθεί από τη μόλυνση του περιβάλλοντος - «το εργοστάσιο μας σκοτώνει» -, αφήνει γρήγορα το συλλογικό επίπεδο και επικεντρώνεται στο προσωπικό, όπου μάλλον τα καταφέρνει καλύτερα.
Βγαίνοντας από την αίθουσα, μου ήταν αδύνατον να μην αντιπαραθέσω την παραπάνω φράση με τον στίχο «This chaos is killing me» από ένα τραγούδι του David Bowie και να αντιληφθώ για άλλη μια φορά πως πολλά από τα... ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην παραδοσιακά «καταραμένη Δύση» είναι αστεία…
Στη φετινή συμμετοχή η Labina συμμετέχει ως παραγωγός, αλλά και πρωταγωνίστρια.
Το Τίτο Βέλες (ή απλά Βέλες) είναι μια πόλη – παράδειγμα προς αποφυγή, η οποία μολύνεται επί χρόνια από ένα χαλυβουργείο που λειτουργεί στο κέντρο της. Σ’ αυτό το πλαίσιο συμβιώνουν οι τρεις αδερφές: η Afrodita - που έχει επιλέξει να μη μιλάει μετά την εγκατάλειψή τους από τη μητέρα τους και τον θάνατο του πατέρα τους -, η Slavica - που βρίσκεται σε πρόγραμμα απεξάρτησης με μεθαδόνη -, και η Sapho που έχει βάλει στόχο να πάει να συναντήσει κάποιους συγγενείς της στη Θεσσαλονίκη. Αναφέρει μάλιστα πως έχει μάθει και το τρικ που χρειάζονται οι ελληνικές αρχές για να της παραχωρήσουν βίζα: «Όταν σε ρωτάνε από πού είσαι, πρέπει να λες ‘από τα Σκόπια’ και όχι ‘από τη Μακεδονία’», λέει σε κάποια στιγμή, υπενθυμίζοντας μία από τις τελευταίες ψυχροπολεμικές τακτικές που συντηρούνται από διάφορους ηλίθιους και που επιμένουν να διεκδικούν πεισματικά το… κοπιράιτ, αλλα μόνο εκεί που (νομίζουν πως) θίγονται τα δικά τους συμφέροντα, ενώ κατά τα άλλα οργιάζουν στην καταπάτησή του.
Η ταινία, που πολύ αμφιβάλλω αν θα παιχτεί ποτέ στην Ελλάδα των «μακεδονομάχων», είναι άνιση. Ενώ ξεκινάει θίγοντας το μεγάλο πρόβλημα που έχει προκληθεί από τη μόλυνση του περιβάλλοντος - «το εργοστάσιο μας σκοτώνει» -, αφήνει γρήγορα το συλλογικό επίπεδο και επικεντρώνεται στο προσωπικό, όπου μάλλον τα καταφέρνει καλύτερα.
Βγαίνοντας από την αίθουσα, μου ήταν αδύνατον να μην αντιπαραθέσω την παραπάνω φράση με τον στίχο «This chaos is killing me» από ένα τραγούδι του David Bowie και να αντιληφθώ για άλλη μια φορά πως πολλά από τα... ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην παραδοσιακά «καταραμένη Δύση» είναι αστεία…
Wednesday, January 09, 2008
Monday, January 07, 2008
Subscribe to:
Posts (Atom)