Καρκίνος και Καρκινώματα

Ο φίλος μου ο Λ. διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα λίγο πριν τα 79α γενέθλιά του, όταν ένας επίμονος βήχας, αρκετές απανωτές βρογχίτιδες και σταδιακή πτώση του αιματοκρίτη έκαναν τον παθολόγο του να τον στείλει, ύστερα από δύο χρόνια, ξανά για ακτινογραφίες.
Αυτές έδειξαν τον όγκο (οι πνευμονολόγοι ισχυρίστηκαν ότι και στις προ διετίας ακτινογραφίες ήταν ορατός, ακτινολόγοι και παθολόγος επέμεναν πως μόνον σε σύγκριση με τις καινούριες…), εισήχθηκε στο νοσοκομείο πάραυτα και άρχισαν οι χημειοθεραπείες. Θα συνεχιστούν για ένα εξάμηνο, μία βδομάδα κάθε μήνα, επί έξι μήνες, στο νοσοκομείο. Παράλληλα, οι γιατροί αποφάσισαν να συνδυάσουν τη θεραπεία με ακτινοβολίες που θα δέχεται σε άλλο νοσοκομείο.
Έτσι άρχισε ένας μαραθώνιος ασυνεννοησίας των γιατρών και ταλαιπωρίας του ασθενή…

Την ίδια στιγμή μάθαινε πως δεν μπορεί τελικά να βάλει φυτευτά δόντια, όπου είχε εναποθέσει τις τελευταίες ελπίδες του, τουλάχιστον αναφορικά με το φαγητό, λόγω προηγούμενης ακτινοβολίας που είχε δεχτεί και που έχει αλλοιώσει τα ούλα… Στις εξετάσεις που είχε κάνει πριν από μισό χρόνο, ωστόσο, όλα έδειχναν μια χαρά και ο χειρουργός προχώρησε στην επέμβαση. Τέσσερις μήνες αργότερα το… βύσμα έμεινε στα χέρια του οδοντίατρου!

Και στις δυο περιπτώσεις οι γιατροί θεωρούνται από τους καλύτερους στον τομέα τους, στο Βερολίνο.


Για την Α.