Έφηβος 38 ετών

"Μόλις 38 χρόνων ο Μόνγκιου, το ίδιο και η Καβάζε από την Ιαπωνία, 34 ο Τούρκος Φατίχ Ακίν, 36 ο Μεξικάνος Κάρλος Ρεϊγάδας, 39 η Μαριάν Σατραπί από Ιράν και Γαλλία...", διαβάζω στα ΝΕΑ. Και παρακάτω "Βραβεία που δηλώνουν αμηχανία..."



Σε μια χώρα που τα "παιδιά" μένουν με τη μαμά και τον μπαμπά μέχρι τα δεύτερα -άντα, που οι πιο "καυτοί" ποδοσφαιριστές έχουν καβατζάρει τα 35 ενώ παράλληλα "νέα ταλέντα" θεωρούνται οι 26χρονοι, και που στο περσινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 50άρα σκηνοθέτης χαρακτηριζόταν "νέα", είναι μάλλον φυσικό οι αποδέκτες των βραβείων του Φεστιβάλ Καννών να μοιάζουν με σχολιαρόπαιδα.

Ο Δισταγμός του Πρωθυπουργού πριν το... Ουσιαστικό

Ακούγοντας τους λόγους του κ. Καραμανλή στην ιστοσελίδα της Ελληνοφρένειας (φυσικά και δεν θα καθόμουν ποτέ να τους παρακολουθήσω στην ελληνική ραδιοτηλεόραση) διαπιστώνω το μεγάλο δίλημμά του μεταξύ του άρθρου και του... ουσιαστικού, καθώς αφήνει ένα... κάπως μεγαλύτερο κενό.

Το θεωρεί αποτελεσματικό σκέρτσο; Μήπως νομίζει ότι είναι εμφατικό νάζι, ανάλογο με τις κουτουλιές που δίνουν σε έναν αόρατο εχθρό πολλές τηλεπαρουσιάστριες; Τόσο ξέρει, τόσο κάνει; Αγνοώ.

Από τους λόγους των τριών και κάτι χρόνων της θητείας του είναι πλέον πασιφανές πως δεν θα γινόταν ποτέ μεγάλος τραγωδός. Από την άλλη, αναρωτιέμαι ποιος αποτυχημένος ηθοποιός μπορεί να τον δασκαλεύει;

Friday

Απομεσήμερο Παρασκευής. Αργό ξεκίνημα ενός καλοκαιρινού, νωχελικού τριήμερου. Το θερμόμετρο φλερτάρει επίμονα με τους 30 βαθμούς. Αναμένονται καταιγίδες. Καλοκαιρινές μπόρες με αστραπές. Ήδη επέλεξα τα 20 τραγούδια (στην πραγματικότητα είναι 18, αλλά το ένα είναι σε 3 εκτελέσεις) που θα ακούσω μέχρι το βράδυ και τα παραθέτω αλφαβητικά.

1. Another Friday Night-David ACKLES
2. Beyond Fridays Field-THE PALE FOUNTAINS
3. Black Friday-STEELY DAN
4. Friday-J.J. CALE
5. Friday-Joe JACKSON
6. Friday-Sir Charles JONES
7. Friday at Rex-Jay-Jay JOHANSON
8. Friday Blue Cheer/Liberties of Oxley-Ed KUEPPER
9. Friday I'm in Love-THE CURE
10.Friday Mourning-MORRISSEY
11.Friday Night-THE DARKNESS
12.Friday on my Mind-THE EASYBEATS
--. " -David BOWIE
--. " -EARTHQUAKE
13.Friday Street-Paul WELLER
14.Get 'em out by Friday-GENESIS
15.Just Got Paid (Friday Night)-Johnny KEMP
16.On Fridays He's Fred Astaire-Norma WATERSON
17.Tell me Easter's on a Friday-ASSOCIATES
18.Thank God It's Friday-LOVE AND KISSES

Στοίχημα

"Ένα ακόμη στοίχημα για τη χώρα", χαρακτήρισε ο... φευγάτος πρωθυπουργός τον σημερινό τελικό μεταξύ FC Liverpool και AC Milan. Είναι ίσως η πιο πετυχημένη δήλωση της θητείας του και σίγουρα η πιο αληθινή.

Ένας διαρκής τζόγος αυτή η χώρα!

Ψηφοφορία

Milano-Lucio DALLA
IN MILAN-Chet BAKER
Milano Odea-John ZORN
Rusted Guns of Milan-ART BRUT

vs

Liverpool Sands-SOMETHING HAPPENS
Long Haired Lover from Liverpool-Little Jimmy OSMOND
Going Down to Liverpool-BANGLES
LIVERPOOL ORATORIO-Paul McCARTNEY

(I Don't Want to Go to) Chelsea

Manchester England

Manchester England England
Across the Atlantic Sea
And I'm a genius genius
I believe in God
And I believe that God
Believes in Claude
That's me that's me

Claude Hooper Bukowski
Finds that it's groovy
To hide in a movie
Pretends he's Fellini
And Antonioni
And also his countryman Roman Polanski
All rolled into one
One Claude Hooper Bukowski

Now that I've dropped out
Why is life dreary dreary
Answer my weary query
Timothy Leary dearie

Oh Manchester England England
Across the Atlantic Sea
And I'm a genius genius
I believe in God
And I believe that God
Believes in Claude
That's me (that's he)
That's me (that's he)
That's me (that's he)
That's me



from "HAIR"
lyrics by Gerome RAGNI & James RADO
music by Galt McDERMOT



"... Oh Manchester, so much to answer for ..."

Joe Jackson

Είχα τάξει στον Δημήτρη Κανελλόπουλο ότι θα τον πήγαινα εκκλησία όταν θα ερχόταν στο Βερολίνο κι έτσι βρεθήκαμε στην Εκκλησία των Παθών, στο Kreuzberg, να παρακολουθούμε τον θαυμάσιο Joe Jackson - με δύο από τα μέλη της αρχικής μπάντας του, τον Graham Maby (μπάσο) και τον Dave Houghton (ντραμς) - που μας παρακίνησε να το ρίξουμε έξω καθώς, καθισμένος στο πιάνο, ξεκίνησε με το περίφημο Steppin Out. Ακολούθησαν κι άλλα κομμάτια από το εξαιρετικό Night and Day (Another World, A Slow Song) με το οποίο πριν από 25 χρόνια δήλωνε την περιφρόνησή του προς την πατρίδα του και ταυτόχρονα σ’ έκανε να πιστεύεις ότι η μοναδική αξιόλογη πόλη στον κόσμο είναι η Νέα Υόρκη.

Τώρα που τα πράγματα άλλαξαν και το Βερολίνο θεωρείται ο ομφαλός της γης μετακόμισε εδώ και ετοιμάζεται να ηχογραφήσει καινούριο άλμπουμ, από το οποίο έπαιξε κάποια εντυπωσιακά δείγματα. Περνώντας με άνεση από τις δικές του, κλασικές στο μεταξύ, συνθέσεις Is She Really Going out with Him, On Your Radio, It’s Different for Girls… στη διάρκεια της συναυλίας μετέδιδε την αίσθηση ότι είναι επάξιος συνεχιστής του Cole Porter.
Μπλέκοντας το δικό του Chinatown με το Brazil του Ary Barroso, τραγουδώντας το Girl των Beatles (του John Lennon, όπως το έθεσε ο ίδιος), το Any Major Dude Will Tell You των Steely Dan αλλά και το Dirty Love του Frank Zappa συνέχισε μόνος για ένα εικοσάλεπτο περίπου στο πιάνο, στην πρώτη συναυλία της τουρνέ που μόλις ξεκινούσε. Σπουδαία ήταν και η εκτέλεση του One More Time με τη rhythm section να μεγαλουργεί.

Αν τον πετύχετε κάπου μην τον χάσετε, επ’ ουδενί.

Passionskirche, 5. May 2007

What's happening brother?

Κάτι συμβαίνει στη μπλογκόσφαιρα. Πολλοί μπλόγκερς πρέπει να έχουν κουραστεί και μάλιστα ταυτόχρονα. Δεν εξηγείται αλλιώς η ομαδική ύφεση στα ιστολόγια. Ίσως πάλι ο ένας να τροφοδοτούσε τον άλλο με την ενέργειά του, οπότε να συνέβη κάτι αντίστροφο με τη θεωρία του ντόμινο... Ίσως να εγκατέλειψαν τις προσπάθειες όταν διαπίστωσαν ότι απευθύνονται μόνο σε κόσμο που γνωρίζουν ούτως ή άλλως. Με άλλα λόγια ότι διαβάζονται μόνο από τους φίλους τους. Δεν ξέρω. Εικασίες κάνω. Άλλωστε ποτέ δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις μαζί τους. Ω, ναι. Τώρα μπορώ να το πω: ουδέποτε γνώρισα μπλόγκερ μέσω μπλογκ!!!
Ωστόσο, αποδεικνύεται πως είναι πολύ εύκολο να ξεκινήσεις, αλλά δύσκολο να κρατήσεις αυτό που ξεκίνησες... Θέλεις ο ενθουσιασμός που σ' εγκαταλείπει, οι ιδέες που σε παρατάνε, το ότι τελικά δεν ξέρεις να γράφεις... πολλά.

Εν αναμονή...

Bloc Party

Δεν ξέρω για ποιο λόγο είχε σφηνωθεί στο μυαλό μου το Postbahnhof ως χώρος διεξαγωγής της συναυλίας. Όταν φτάναμε κι όλα ήταν ήσυχα, αποφάσισα να κοιτάξω το εισιτήριο που έγραφε... Columbiahalle. Ουπς, sorry guys!

Καλά δε χάλασε ο κόσμος. Χρόνο είχαμε άλλωστε - τους Biffy Clyro που έπαιζαν πιο πριν είχαμε αποφασίσει να μην τους δούμε - και κάναμε βόλτα με το ταξί μέσα από το Kreuzberg. Συμβολικά; «Να, εδώ είναι η συνοικία των Τούρκων και πολλών εναλλακτικών τύπων, που έχει γίνει τίτλος τραγουδιού των Bloc Party». Ο Γιάννης κι ο Δημήτρης απολάμβαναν την ανατολίτικη χροιά, ο ταξιτζής - αλλοδαπός κι αυτός - έτρεχε τόσο που τον φωτογράφησε το μηχάνημα… «25 ευρώ είναι το πρόστιμο», μου λέει εκνευρισμένος.

Όταν φτάσαμε η αίθουσα ήταν κατάμεστη. Κάπου 3.500 κόσμος. Προλάβαμε, ωστόσο, να πάρουμε μια μπύρα στον κήπο. Στους φίλους μου αρέσει το κοινό, το ποσοστό των κοριτσιών (περίπου 45%) και αργότερα, φυσικά, το γκρουπ. Δυναμικό - σε τέτοιο σημείο που στο ανκόρ πρόσθεσαν και ένα σετ ντραμς (για το Sunday) που έπαιξε ο μπασίστας Gordon Moakes!


Τα φώτα αναβοσβήνουν κι αλλάζουν χρώματα σε σχήματα ζιγκ ζαγκ που θαρρείς ξεπήδησαν από το εβραϊκό μουσείο που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πέρα. Ο Kele Okereke είναι ένας χαρισματικός frontman που εκφράζει τις σκέψεις του για τον ρατσισμό, την τρομο-παράνοια, τον πόλεμο, την κατάθλιψη και - oh, yeah - την ερωτική απογοήτευση. Στο Where Is Home θα ενώσουν τις φωνές τους και τα άλλα μέλη του συγκροτήματος τραγουδώντας a capella. Στα υπόλοιπα κομμάτια ο ντράμερ Matt Tong παίζει… παπάδες.

Οι Bloc Party δίνουν την εντύπωση ότι προσπαθούν να ξεπεράσουν εαυτούς και συνοδοιπόρους. Ίσως είναι ιδιαίτερα φιλόδοξοι, αλλά σίγουρα θα πάω να τους δω και την επόμενη φορά που θα παίξουν εδώ.


Υ.Γ. Ανδρέα, συγνώμη για την ταλαιπωρία που υπέστης εξαιτίας μου.

Το setlist:



Columbiahalle, 4. May 2007

Bob Dylan in Show & Concert

Το εισιτήριο αναγράφει ως ώρα έναρξης 19:30. Και είναι πράγματι επτάμιση όταν η φωνή ενός αόρατου παρουσιαστή ανακοινώνει από τα μεγάφωνα «Ladies and gentlemen, please welcome Columbia recording artist, Bob Dylan» που ακολουθείται από το Fanfare for the Common Man του Aaron Copland.
Αμέσως σου μεταδίδεται η αίσθηση ότι πρόκειται να παρακολουθήσεις ένα κονσέρτο διαχρονικό, μια παράσταση μακριά από τις τόσες εφήμερες…

Ο Dylan παίρνει θέση στο κέντρο της σκηνής, πλαισιωμένος από τους πέντε μουσικούς του και ξεκινάει με το Absolutely Sweet Marie παίζοντας κιθάρα. Μετά τα Don’t Think Twice, It’s All Right και Just Like Tom Thumb’s Blues έχω την αίσθηση πως οι ενορχηστρώσεις αποτελούν ένα απαύγασμα της αμερικανικής μουσικής ιστορίας. Το ψιθυρίζω στον Γιάννη Πετρίδη που είναι δίπλα μου και μου το επιβεβαιώνει.

Swing-country-folk-blues-rock… μια ιδιοφυής ανασκόπηση μέσα από πασίγνωστα τραγούδια του σπουδαίου βάρδου που σε σημεία (Blowin’ in the Wind) ηχούν αγνώριστα.
Μετά την εξαιρετική εκτέλεση του It’s Alright Ma (I’m Only Bleeding) αφήνει την κιθάρα και πηγαίνει στο κήμπορντ όπου θα μείνει ως το τέλος.

Είναι γνωστό πως δεν επικοινωνεί με το κοινό όπως και ότι στη σκηνή δεν γίνεται καμιά περιττή κίνηση, δεν ακούγεται καμιά επιπλέον νότα.

Λίγο πριν το φινάλε θα συστήσει τους μουσικούς του και θα παίξει δύο κομμάτια: το Thunder on the Mountain και (αριστουργηματικά) το All Along the Watchtower. Πριν αποχωρήσουν από τη σκηνή στήνονται όλοι σε μια πόζα με τον Dylan στο κέντρο σε στάση που θυμίζει Cab Calloway με κοστούμι Bill Monroe.

Get the picture?
Μυσταγωγία.


Max-Schmeling-Halle
3 May 2007

Set list

1. Absolutely Sweet Marie (Bob on electric guitar)
2. Don't Think Twice, It's All Right (Bob on electric guitar)
3. Just Like Tom Thumb's Blues (Bob on electric guitar)
4. It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) (Bob on electric guitar)
5. The Levee's Gonna Break (Bob on electric keyboard)
6. Desolation Row (Bob on electric keyboard)
7. Honest With Me (Bob on electric keyboard)
8. When The Deal Goes Down (Bob on electric keyboard)
9. Rollin' And Tumblin' (Bob on electric keyboard)
10. My Back Pages (Bob on electric keyboard)
11. Spirit On The Water (Bob on electric keyboard)
12. Tangled Up In Blue (Bob on electric keyboard)
13. Nettie Moore (Bob on electric keyboard)
14. Summer Days (Bob on electric keyboard)
15. Blowin' In The Wind (Bob on electric keyboard)

(encore)
16. Thunder On The Mountain (Bob on electric keyboard)
17. All Along The Watchtower (Bob on electric keyboard)

Τα δύο σημαντικά ερωτήματα της Πρωτομαγιάς

Χθες ανέβηκε κάπως η θερμοκρασία που είχε υποχωρήσει προχθές. Το βράδυ πέφτει όμως και πάλι γύρω στους μηδέν. Έκανε κρύο όταν επέστρεφα στο σπίτι με το ποδήλατο κατά τις 21:30. Από αύριο νέα άνοδος και μέχρι το Σαββατοκύριακο θα φτάσει τους 23…

Περιμένω κόσμο για τις συναυλίες του Bob Dylan, των Bloc Party και του Joe Jackson - Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο κατά σειρά - και είπα να πλύνω το αυτοκίνητο για να είναι έτοιμο. Δεν ξέρω αν χρειάζεται να έχει κανείς αυτοκίνητο σε τούτη την πόλη. Πέρα από το κόστος της βενζίνης και της εφορίας έχεις και το πρόβλημα των παρκόμετρων. Υπάρχουν περιοχές που θέλουν να τα ταΐζεις ένα ευρώ το μισάωρο. Άσε δε που δεν μπορείς να πιεις…

Το Σάββατο είδα τις Σειρήνες στο Αιγαίο με τον σκηνοθέτη Νίκο Περάκη να τονίζει στον πρόλογό του ότι το Κέντρο Ελ. Κινηματογράφου ΔΕΝ χρηματοδότησε την ταινία γιατί την θεώρησε ανθελληνική.

Η επιτυχία που έμαθα πως είχε στην Ελλάδα μ’ έκανε να αναρωτηθώ με τι άραγε γελάνε οι άνθρωποι;

Και το δεύτερο καυτό ερώτημα της μέρας: Liverpool ή Chelsea;