Μ.(ια) Παρασκευή

Ξύπνησα νωρίς. Η αλήθεια είναι πως δεν καλοκοιμάμαι τα τελευταία βράδια. Ίσως να οφείλεται σ’ αυτήν την εξωφρενική άνοιξη με θερμοκρασίες κατακαλόκαιρου… Ίσως… Δεν είχα δουλειά, δηλαδή πάντα έχω αλλά σήμερα ειδικά δεν είχα καμιά όρεξη να ασχοληθώ με κάτι σοβαρό που θα μ’ έβγαζε από τη γλυκιά, μελαγχολική ραστώνη.

Μπαινόβγαινα στο Internet, κατέβαζα τραγούδια, διάβαζα εφημερίδες, άφηνα σχόλια σε μπλογκ φίλων και αγνώστων…

Κόπηκα στο ξύρισμα αλλά δεν μ’ ένοιαξε. Δεν ήταν τίποτε σπουδαίο, άλλωστε. Έβαλα το ίδιο μπλουζάκι πόλο που φορούσα χθες και προχθές. Το ίδιο παντελόνι που φοράω εδώ και μια βδομάδα. Στρίμωξα το αχρείαστο κινητό μου στη «μπανάνα» γύρω από τη μέση μαζί με τα κλειδιά και τα γυαλιά και πήρα το ποδήλατο για μια μεγάλη βόλτα.

Τα σχολεία είναι κλειστά τη Δευτέρα και πολλοί γονείς εκμεταλλεύονται το γεγονός για να κάνουν ένα XL τριήμερο. Η πόλη αδειάζει. Βέβαια υπάρχουν πάντα άλλοι τόσοι τουρίστες που τη γεμίζουν.

Είχα μια πρόσκληση για την προβολή του NAMESAKE (Ο Συνονόματος) της Mira Nair, που σε κάποιες στιγμές με συγκίνησε. Σε άλλες ήταν τόσο έντονα τονισμένη η πρόδηλη διαφορά Ινδίας – ΗΠΑ που ήταν το θέμα της που κινδύνευε να καταντήσει κιτς… Δεν πειράζει, κατάφερνε πάντα και το ισορροπούσε. Έχω στο νου μου Ελληνίδα σκηνοθέτη και φαντάζομαι το χοντροειδές αποτέλεσμα αν καταπιανόταν ποτέ με παρόμοιο θέμα… Εξακολουθώ βέβαια να μην κατανοώ το πρόβλημα της μετανάστευσης (και δεν μιλάω για άτομα που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα στη χώρα τους, αλλά για εκείνα που κατόπιν ωρίμου σκέψεως επιλέγουν να ζούνε μακριά από τη γενέτειρά τους) τη σήμερον ημέρα, αλλά μάλλον εγώ είμαι από άλλη… ταινία.

Επέστρεψα βιαστικά για ν’ ακούσω το τελευταίο μέρος του αφιερώματος του Γιάννη Πετρίδη στα δεκαπέντε καλύτερα συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας κι έμεινα κολλημένος στο ραδιόφωνο για τον Paul Simon στο Τρίτο. Στο μεταξύ έχουν στοιβαχτεί κάμποσα CD που περιμένουν να τα ακούσω και ειλικρινά δεν ξέρω πότε θα τα καταφέρω… Κι από βδομάδα περιμένω να έρθουν και οι νέες παραγγελίες μου…

Και μια που πάλι κατέληξα να μιλάω για μουσική, προχτές ήταν μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα στη συναυλία του Mick Harvey. Η Lisa Germano ξεκίνησε να παίζει στο πιάνο με τον Jamie Candiloro να τη συνοδεύει στο μπάσο, κι ύστερα πήρε την κιθάρα της αλλά δήλωσε πως έχει πρόβλημα αναπνοής και ξανακάθισε στο πιάνο να παίξει τις ευαίσθητες μπαλάντες της. Κάποια από αυτές την εμπνεύστηκε από τη γάτα της, αν και πιστεύει πως ήταν ήδη γραμμένη… Περίεργη γυναίκα.

O Mick ήταν ο ορισμός του «laid back». Άνετος, ακριβώς όπως όταν λίγη ώρα πριν τα λέγαμε έξω από το Babylon Mitte, ώσπου να έρθει ο Mark Stewart (πόσοι θυμούνται άραγε αυτόν & the Mafia;) που μας ζάλισε με τις ενδιαφέρουσες… αναμνήσεις του, μιλώντας ακατάπαυστα για ονόματα όπως ο Boz Boorer (και οι Polecats) ή οι Rip Rig & Panic… Ο κόσμος λίγο πιο πέρα ήταν ξαπλωμένος στο γρασίδι, στη μικρή πλατεία Rosa Luxemburg κι απέναντι, στη Volksbühne, όχι πάνω από εκατό μέτρα απόσταση, θα ξεκινούσε να παίζει η Joanna Newsom.

Πλαισιωμένος από τον Thomas Wydler (ντραμς), τον James Johnson (όργανο, κιθάρα) και τη Rosie Westbrook (κοντραμπάσο) κατάφερε να βγάλει όλο το 90λεπτο πρόγραμμα με μία κιθάρα. Ουδεμία σχέση με τους Bad Seeds. Έπαιξε κατά κύριο λόγο κομμάτια από τα δύο τελευταία άλμπουμ του, αφιερώνοντας μάλιστα το θαυμάσιο Hank Williams Said It Best στον γιο του Solly, και ένα - δυο από τις Gainsbourg-ικές διασκευές του.

Ωραία βραδιά που συνεχίστηκε στο φουαγιέ του Babylon - όνομα πέρα για πέρα εύστοχο.

Ακόμη δεν αποφάσισα τι θα κάνω το βράδυ.


Υ.Γ. Αν δεν βαρεθώ, αργότερα ίσως ανεβάσω και μερικές φωτογραφίες...