The Good, The Bad & The Queen

Ένα πιάνο στολισμένο με τη βρετανική σημαία και στο βάθος, αντί άλλου σκηνικού, μια τοιχογραφία που παριστάνει τον ορίζοντα μιας απροσδιόριστης πόλης. «The rooftops of London»; Ποιου Λονδίνου; Του σημερινού; Του αυριανού; Ή μήπως του προπερασμένου αιώνα;

Όταν η μπάντα, συνεπέστατη στην ώρα της, βγαίνει στη σκηνή, τα ρούχα παραπέμπουν στο παρελθόν: ημίψηλα καπέλα, διαχρονικά - μαύρα με άσπρες ρίγες - κοστούμια, μαύρα πόλο μπλουζάκια… Το γυναικείο κουαρτέτο εγχόρδων με ασορτί μαύρες τουαλέτες… Ο Damon Albarn, ως άλλος Nicholas Nickleby (τελικά Ντίκενς θυμίζει η όλη ατμόσφαιρα) αναλαμβάνει με την παράξενη παρέα του αν όχι να απελευθερώσει τον κόσμο, τουλάχιστον να τον αφυπνίσει.


Η μικρή καμπούρα του ξεχωρίζει ακόμη περισσότερο την ώρα που σκύβει στο πιάνo, τη φλογέρα ή τη melodica που τείνει να γίνει το σήμα κατατεθέν του, ενώ o καμιά 15αριά χρόνια μεγαλύτερός του Paul Simonon ποζάρει με το ταλαιπωρημένο μπάσο του και προσθέτει φωνητικά ακόμη και σε σημεία που δεν υπάρχουν στο άλμπουμ. Μ’ ένα εφησυχαστικό χαμόγελο o 66χρονος ντράμερ Tony Allen κρατάει τον ρυθμό και ο ντροπαλός κιθαρίστας Simon Tong κάνει όσο μπορεί πιο αθόρυβα τη δουλειά του.


Όλοι παίζουν ήσυχα, το κοινό ανταποκρίνεται στις ενδιάμεσες ερωτήσεις «πώς θα πει ‘Bunting’ στα γερμανικά;», του Damon (δεν παύω να εκπλήσσομαι με το ποσοστό των Άγγλων μουσικών που μιλάνε γερμανικά) που ξέρει καλά τι σημαίνει το επίθετο «πολυπολιτισμικός, -ή, -ό». Στο τέλος θα βγει ο Άραβας rapper Eslam Jawaad που με το «Mr. Whippy» ξεσηκώνει το κοινό και το επιστρέφει στην πραγματικότητα.


Αν σας άρεσε το μοναδικό τους άλμπουμ (γιατί αυτό έπαιξαν), η σπάνια αυτή συναυλία ήταν ένα μαγικό must. Αν όχι, δεν νομίζω ότι θα σας μετέπειθαν.

Postbahnhof, 8. Feb. 07