Just Jack

Το Lido σήμερα, όταν είναι άδειο, θυμίζει αίθουσες χοροδιδασκαλίας. Χτισμένο το 1951 λειτούργησε ως κινηματογράφος σε μια περιοχή που βόλευε και τους Ανατολικογερμανούς, πολλοί από τους οποίους τον επισκέπτονταν τακτικά. Μια δεκαετία μετά την ανέγερση του τείχους μεταμορφώθηκε σε ροκ ντισκοτέκ με το όνομα Westside και ακολούθησαν χρόνια αδράνειας. Πέρσι ξανάνοιξε ως κλαμπ για ζωντανές εμφανίσεις καινούριων, λιγότερο γνωστών ονομάτων.
Όπως ο Just Jack, που το κοινό είχε την ευκαιρία να δει καταβάλλοντας στην είσοδο το αντίτιμο μισού CD (8,70 €). Σαράντα λεπτά μετά την αναγραφόμενη ώρα έναρξης, ο Jack Allsop εμφανίζεται ντροπαλός στη σκηνή έχοντας πίσω του μια τετραμελή μπάντα (κιθάρα, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα), μια κοπέλα που βοηθάει στα φωνητικά και ξεκινάει με το Life Stories τονίζοντας «forget ME this is all about YOU». Στις πρώτες σειρές δυο τρεις φωτογράφοι κάνουν άνετα τη δουλειά τους. Το κοινό, καμιά 150 άτομα, απέχει τουλάχιστον πέντε μέτρα από τη σκηνή… Coolness; Αμηχανία;

«Πολλοί από σας δεν ξέρουν ποιοι είμαστε, γι αυτό χαίρομαι που ήρθατε…», προσπαθεί να σπάσει τον πάγο ο Jack πριν το I Talk Too Much. «Ελάτε πιο κοντά, μπορεί να είμαστε αρκετές μέρες στο λεωφορείο αυτές τις μέρες, αλλά δε βρωμάμε…» Snowflakes. Κάποιοι κάνουν μερικά διστακτικά βήματα προς τα μπρος.. Κάποιοι άλλοι απλώς λικνίζονται νωχελικά. Ίσως να οφείλεται στην άνοιξη αυτή η ατονία, αφού ο Jack είναι μεν μάλλον άχαρος πάνω στη σκηνή, αλλά σίγουρα διαθέτει ταλέντο και φωνή που σε κερδίζει. Το Starz in their Eyes παίζεται στο ραδιόφωνο και αρκετοί το αναγνωρίζουν.

Πέρα από την προφανή σχέση με τον Mike Skinner, υπάρχουν στιγμές που τα τραγούδια του μου φέρνουν στον νου τη Joolz (πόσοι θυμάστε αυτήν την πανκ ποιήτρια που είχε συνεργαστεί και με τον Jah Wobble;) και … spooky, «το καινούριο μας τραγούδι λέγεται Goth in the Disco». Είναι πολύ καλό και το κοινό ανταποκρίνεται αμέσως. Ακολουθούν το No Time «σε καινούρια μίξη», το Glory Days… Διάρκεια 45 λεπτά.

Όπως είπα στην αρχή, η αίθουσα θυμίζει χοροδιδασκαλείο. Μόνο που κανείς δε χόρευε.

Lido, 8. March 07

Καληνύχτα Κεμάλ

Όταν έχω ελεύθερο χρόνο ή όποτε θέλω να χαλαρώσω, μια από τις πιο αγαπημένες μου ασχολίες είναι να ξεφυλλίζω παλιά περιοδικά.
Σε κάποια άρθρα στέκομαι με νοσταλγία, άλλα τα προσπερνώ με ένα χαμόγελο, κάποια και τα ξαναδιαβάζω.

Αυτό το σχόλιο του Μάνου Χατζιδάκι, από το δεύτερο τεύχος του περιοδικού Το Τέταρτο (Ιούνιος 1985), φαντάζει εξαιρετικά επίκαιρο. Μόνο που τώρα πια η κτηνωδία δεν περιορίζεται στο ποδόσφαιρο - είδαμε τι έγινε και στον αγώνα βόλεϊ γυναικών! - ούτε καν μόνο μέσα στα γήπεδα.

Η κτηνωδία, «το φασιστικό ιδεώδες που κυριαρχεί στο εσωτερικό των υποανάπτυκτων οπαδών αδέσμευτο» χαρακτηρίζει πλέον τις βάρβαρες προσωπικότητες των απολίτιστων «δημόσιων προσώπων», εκρήγνυται καθημερινά στο σαλόνι μας από τα τηλεπαράθυρα, κατεβαίνει στα πεζοδρόμια και σε ανύποπτο χρόνο μας περικυκλώνει. Η αλητεία νίκησε.

Δυστυχώς, ο πολιτισμός εξαφανίσθηκε από τα Νότια Βαλκάνια την εποχή που οι αισθησιακές νότες του Μάνου Χατζιδάκι καλύφτηκαν από το αιμοδιψές ξεφύλλισμα της Αυριανής.

Ο Μάνος υπήρξε οξυδερκής και ευαίσθητος. Βαθιά καλλιεργημένος και εύστοχος. Και για να παραφράσω την πρόσφατη δήλωση της Νάνας Μούσχουρη, όσα χρόνια και να ζούσε δεν θα κινδύνευε να γίνει ποτέ Μίκης.

update: 30.03.2007

"Την αναστολή όλων των αθλητικών δραστηριοτήτων σε όλα τα ομαδικά αθλήματα μέχρι τις 13 Απριλίου, λόγω του θανάτου του 25χρονου φιλάθλου στα επεισόδια που έγιναν στην Παιανία μεταξύ φιλάθλων του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού αποφάσισε το μεσημέρι σε σύσκεψη υπό την προεδρία του Πρωθυπουργού, στο Μέγαρο Μαξίμου η κυβέρνηση. "

Ανατρίχιασα! Πόσες αναστολές ακόμη; Πόσες ζωές; Ποιους κοροϊδεύετε; Μήπως δεν γνωρίζετε ότι από τη μια συλλαμβάνονται και από την άλλη φυγαδεύονται ύστερα από "κάποια" τηλεφωνήματα οι υπεύθυνοι; Πόσους συλλάβατε μετά το ματς Ελλάδας - Τουρκίας, όπου ΟΛΟΙ είδαν τους ταραχοποιούς στις τηλεοράσεις; Για ποιες κάμερες κάνετε λόγο; Σας έχουν δώσει ήδη φωτογραφίες και ονόματα! Δεν ντρέπεστε; Πόσες ζωές ακόμη πρέπει να κοστίσουν οι ψήφοι σας;

Το ότι (και) ζώα σας ψηφίζουν, δεν αποτελεί δικαιολογία για την αδράνειά σας! Εκτός κι αν όντως είστε κι εσείς ΖΩΑ!

Gay K

Was Kemal or Karamanlis Gay?*

Αφιερωμένο στον Elton John για τα 60α του γενέθλια. Αυτός τουλάχιστον έχει χιούμορ.


*and so what?

Του Τρελού Νοτιά

Τόσα χρόνια ακούγαμε ότι οι ισχυρές δυνάμεις εφαρμόζουν το "διαίρει και βασίλευε", στο οποίο μια χαρά τείναμε να συμφωνήσουμε απαξάπαντες.

Ε, λοιπόν, τώρα καλούμαστε να συμφωνήσουμε στο ότι "οι μεγάλες δυνάμεις θέλουν να μας συμφιλιώσουν". Και φυσικά να αντιταχτούμε. Γιατί;

"Γιατί το θέλουν οι μεγάλες δυνάμεις!"

Μέρα που είναι, έχω να προσθέσω:

"Ουστ από δω, βρε Βαγγελίτσα!"

Από τη Δημοτική Παράδοση

Μάνα μου τα, μάνα μου τα κλεφτόπουλα

τρώνε και τραγουδάνε, άιντε πίνουν και γλεντάνε

Δικτατορία του Προλεταριάτου

Νομίζω πουθενά αλλού ο όρος Δικτατορία του Προλεταριάτου δεν απέκτησε ποτέ τη σημασία που έχει στην Ελλάδα του σήμερα, όπου ο καθένας κάνει ό,τι του γουστάρει καταπιέζοντας ταυτόχρονα τους άλλους.

Κατάλυση των νόμων στους δρόμους. Στα γήπεδα. Στα σχολεία. Στις εφορίες. Στα κυλικεία. Στην τηλεόραση. Στα νοσοκομεία...

Δεν υπάρχουν κανόνες. Ο πολίτης-μονομάχος κυνηγάει τις χίμαιρες του κατά βούληση. Η παγίδα που ο ίδιος έστησε, τον οδηγεί άλλοτε στη θέση του θύματος κι άλλοτε του θύτη.

Να 'ναι καλά τα ακαταμάχητα βιβλία της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού που διδάσκονταν μέχρι τώρα.

Sunshine

Άλλη μια ταινία του Danny Boyle που θα εκτιμήσουν καλύτερα οι θεατές που θα τη δούνε... φτιαγμένοι.

Το καλό με το Sunshine είναι πως οι κακοί ηθοποιοί του εξαφανίζονται ο ένας μετά τον άλλον, σχεδόν κατά σειρά αθλιότητας.

Το Μικρομέγαλό Μας Τσίρκο

Πόσο χαμένα μπορούν να τα 'χουν οι πολίτες μιας χώρας (έστω, μια μερίδα τους) έτσι ώστε να γκρινιάζουν νυχθημερόν για τα χάλια της και στο φινάλε να κατεβαίνουν στους δρόμους προκειμένου να απαιτήσουν να μην αλλάξει τίποτε; Διότι αν όντως ήθελαν κάποια αλλαγή, θα μπορούσαν να τη ζητήσουν. Συγκεκριμένα και με σαφείς, υλοποιήσιμες προτάσεις.

Και επιπλέον, αυτή τη χειραγωγούμενη εκτόνωση, να υπάρχουν πολλοί που να την ονομάζουν και "επανάσταση";

Wolfmother / Wolf & Cub

Η ώρα των λύκων! Wolf & Cub λέγεται το τετραμελές συγκρότημα από την Αυστραλία με τους δύο ντράμερ (!) που παίζει πριν από τους Wolfmother δημιουργώντας, trip-αριστά, ψυχεδελικά ηχητικά τοπία την ώρα που ο κόσμος στριμώχνεται περισσότερο στο μπαρ, παρά στις πρώτες σειρές. Έτσι, δεν είναι δύσκολο να διεισδύσω μπροστά και να διαπιστώσω πόσο νέοι είναι όταν συμμαζεύουν τα συμπράγκαλά τους.


Οι συμπατριώτες τους Wolfmother, παρ’ όλο που σχηματίστηκαν αργότερα, κατάφεραν να γίνουν πιο γνωστοί χάρη στο πολύ καλό ντεμπούτο που κυκλοφόρησαν πέρσι. Το δυναμικό τρίο ξεκινάει με το Dimension και συνεχίζει με το Apple Tree που μοιάζει να έχει γραφτεί για να ακούγεται επί σκηνής. Ο Andrew Stockdale αλλάζει κιθάρα καθώς εισάγει το White Unicorn με μια ιστορία για κάποιο σπήλαιο στον Βόρειο Πόλο, ενώ ο μπασίστας Chris Ross φαίνεται γεννημένος για τα πλήκτρα. Δεν εξηγείται αλλιώς ο ενθουσιασμός του κάθε φορά που ορμάει στο κίμπορντ του σαν να ήταν κρουστό (νιώθω χαμόγελα από φίλους του Cecil Taylor;) και μάλιστα πολύ πιο ευέλικτο απ’ όσο μπορείτε να φανταστείτε. Καταλήγει να το έχει φέρει κάθετα στη σκηνή και να του συμπεριφέρεται άλλοτε σαν άρπα κι άλλοτε σαν ακορντεόν.

Θα συνεχίσουν παίζοντας το ομώνυμο άλμπουμ τους at random order κι όταν επιστρέφουν για το ανκόρ ξαφνιάζουν όσους νομίζουν πως, όπως συνήθως, πρόκειται για το επιδόρπιο ενός καλού δείπνου. Οι Wolfmother έχουν κι άλλο πιάτο στο μενού τους - το φιλέτο! Διότι πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις ένα μισάωρο set που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και μια καταιγιστική διασκευή στο Communication Breakdown;



Columbiahalle, 16. Feb. 07

The Good, The Bad & The Queen

Ένα πιάνο στολισμένο με τη βρετανική σημαία και στο βάθος, αντί άλλου σκηνικού, μια τοιχογραφία που παριστάνει τον ορίζοντα μιας απροσδιόριστης πόλης. «The rooftops of London»; Ποιου Λονδίνου; Του σημερινού; Του αυριανού; Ή μήπως του προπερασμένου αιώνα;

Όταν η μπάντα, συνεπέστατη στην ώρα της, βγαίνει στη σκηνή, τα ρούχα παραπέμπουν στο παρελθόν: ημίψηλα καπέλα, διαχρονικά - μαύρα με άσπρες ρίγες - κοστούμια, μαύρα πόλο μπλουζάκια… Το γυναικείο κουαρτέτο εγχόρδων με ασορτί μαύρες τουαλέτες… Ο Damon Albarn, ως άλλος Nicholas Nickleby (τελικά Ντίκενς θυμίζει η όλη ατμόσφαιρα) αναλαμβάνει με την παράξενη παρέα του αν όχι να απελευθερώσει τον κόσμο, τουλάχιστον να τον αφυπνίσει.


Η μικρή καμπούρα του ξεχωρίζει ακόμη περισσότερο την ώρα που σκύβει στο πιάνo, τη φλογέρα ή τη melodica που τείνει να γίνει το σήμα κατατεθέν του, ενώ o καμιά 15αριά χρόνια μεγαλύτερός του Paul Simonon ποζάρει με το ταλαιπωρημένο μπάσο του και προσθέτει φωνητικά ακόμη και σε σημεία που δεν υπάρχουν στο άλμπουμ. Μ’ ένα εφησυχαστικό χαμόγελο o 66χρονος ντράμερ Tony Allen κρατάει τον ρυθμό και ο ντροπαλός κιθαρίστας Simon Tong κάνει όσο μπορεί πιο αθόρυβα τη δουλειά του.


Όλοι παίζουν ήσυχα, το κοινό ανταποκρίνεται στις ενδιάμεσες ερωτήσεις «πώς θα πει ‘Bunting’ στα γερμανικά;», του Damon (δεν παύω να εκπλήσσομαι με το ποσοστό των Άγγλων μουσικών που μιλάνε γερμανικά) που ξέρει καλά τι σημαίνει το επίθετο «πολυπολιτισμικός, -ή, -ό». Στο τέλος θα βγει ο Άραβας rapper Eslam Jawaad που με το «Mr. Whippy» ξεσηκώνει το κοινό και το επιστρέφει στην πραγματικότητα.


Αν σας άρεσε το μοναδικό τους άλμπουμ (γιατί αυτό έπαιξαν), η σπάνια αυτή συναυλία ήταν ένα μαγικό must. Αν όχι, δεν νομίζω ότι θα σας μετέπειθαν.

Postbahnhof, 8. Feb. 07

Ο Απόηχος

Περίμενα να καταλαγιάσει ο απόηχος της απονομής των Όσκαρ και να διαβάσω τα σχόλια στις ελληνικές εφημερίδες πριν κάνω τα δικά μου. Για άλλη μια φορά ήμουν απόλυτα σίγουρος πως θα χάιδευαν τα μάτια και τη συνείδηση των αναγνωστών τους, μιλώντας γενικά και αόριστα, εκφράζοντας τις δικές τους εικασίες αναμειγνύοντας παράλληλα όλα τα κόμπλεξ και τα κολλήματά τους. Το έχω πει (και γράψει) κι άλλη φορά: στην Ελλάδα, πάμπολλοι διαμορφωτές γνώμης έχουν άποψη εμπειρογνώμονα για πρόσωπα και πράγματα που ούτε καν έχουν πλησιάσει.

Επειδή όμως στα Νότια Βαλκάνια η λογική έχει δευτερεύουσα σημασία, απευθύνονται στο θυμικό που, με τα πλεονεκτήματα που του προσφέρει η ανωριμότητα, οικειοποιείται τα απίθανα. Έτσι καταφέρνουν να διαδίδουν σημεία και τέρατα, αλλά μονίμως τους διαφεύγει το απτό. Το γεγονός αυτό φαίνεται πως αντί να ενοχλεί, εξιτάρει το αναγνωστικό κοινό τους. Ικανοποιείται η παιδική τους αφέλεια, ενώ το αμφίδρομο αναμάσημα των κλισέ - που ίσως τελικά να είναι και το μοναδικό ζητούμενο - διαιωνίζεται.

Στην παρανοϊκά «ευαίσθητη» Ελλάδα, αυτό το τελευταίο ταλιμπανικό προπύργιο της Ευρώπης, μπορείς άνετα να κοροϊδεύεις τα αμερικάνικα προϊόντα και παράλληλα να λυσσάς να κάνεις υπερατλαντικά ταξίδια για να τα προμηθευτείς. Κανείς δεν θα σε κατηγορήσει. Αντίθετα, θα σε αγγαρέψουν με παραγγελίες. Όπως, στην πεισματάρικα «ευαίσθητη» Ελλάδα μπορείς να ισχυρίζεσαι πως είσαι παθιασμένος ανθρωπιστής καταπατώντας τα δικαιώματα των διπλανών σου με απάθεια. Κανείς δεν θα διανοηθεί να σε αντικρούσει.

Μπορείς, για παράδειγμα, με την ίδια άνεση να λες πως ο Σημίτης θα κερδίσει τις εκλογές γιατί τον θέλουν οι Αμερικάνοι, όταν ο Παπανδρέου παίρνει τη θέση του να κορδώνεσαι για την πανσοφία σου κραυγάζοντας πως είναι προφανές ποιοι κυβερνούν τον τόπο αφού εκείνοι διάλεξαν αυτόν με την Αμερικανίδα μάνα, και όταν κερδίζει ο Καραμανλής να μην έχεις καμιά απολύτως ανάγκη να διακαιολογήσεις τις κοτσάνες που ξεστόμιζες. Το πολύ – πολύ, αν σε στριμώξουν, επιστρατεύεις τους Μασόνους και ξελασπώνεις με τον ίδιο τρόπο που εφαρμόζεις χρόνια τώρα αφού είσαι πεπεισμένος πως ως βαπτισμένος Χριστιανός Ορθόδοξος κατέχεις την απόλυτη αλήθεια (σιγά μην παιδευτείς να μάθεις κάτι - τι άλλωστε; - από τους κουτόφραγκους και τους δάκτυλούς τους;)

Για άλλη μια φορά λοιπόν, οι υποκριτές Έλληνες με το σύνδρομο μικρού κόμματος («αφού δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ κυβέρνηση, μπορούμε να τάζουμε ό,τι θέλουμε»), έδειξαν ότι ενώ επιδιώκουν να καυτηριάζουν εκ του ασφαλούς, αφού είναι αβανταδόρικα για το κοινό τους, τα κακώς κείμενα μιας υπερδύναμης (ευτυχώς που δεν είναι οι ίδιοι σε θέση να το κάνουν, διότι θα έκαναν τα ίδια και πολύ χειρότερα), δεν είναι σε θέση να σχολιάσουν (ούτε καν να αναφέρουν) την άνεση της Melissa Etheridge με την ομοφυλοφιλία της.




Από τη μια κόπτονται για τα ατομικά δικαιώματα (υποτίθεται) κι από την άλλη είναι γνωστό τι έκανε το ΕΣΡ (καταλάβατε γιατί θα ήταν χειρότεροι από τους οποιουσδήποτε Αμερικάνους;).

Ας ψάξουν, λοιπόν, για άλλη μια φορά να βρούνε τις ελληνικές ρίζες (μέχρι τον πίθηκο του Δαρβίνου είναι ικανοί να φτάσουν) των καλλιτεχνών που βραβεύονται κι ας συμβάλουν, ταμπουρωμένοι πίσω από το δαχτυλάκι τους, στη διατήρηση της μυθολογίας του «οι Έλληνες του εξωτερικού προοδεύουν», αγνοώντας επιδεικτικά πόσοι συμπατριώτες τους σαπίζουν σε φυλακές της αλλοδαπής.

Στη χώρα της θάλλουσας φραπελαίας, άλλωστε, (υποχρεούσαι να) δηλώνεις προοδευτικός ακόμη κι όταν η βαθιά συντηρητική σου ιδιοσυγκρασία απαγορεύει να δεχτείς τις πλέον εκλαϊκευμένες καινοτομίες. Και επειδή γύρω σου έχεις παρόμοιας εκπαίδευσης μη σκεπτόμενους, καταφέρνεις να γίνεσαι και πιστευτός!

Άντε τώρα να παίξεις Eurovision μαζί με τους υπόλοιπους αναπτυσσόμενους που τόσο περιφρονείς κι άσε τα μεγαλοπιάσματα κατά μέρος.