Scott Walker - 30 Century Man

Ολοκλήρωσα τις φετινές προβολές της Berlinale, λίγο μετά την απονομή των βραβείων (για τα οποία υπάρχουν τόσες ιστοσελίδες που δεν μπαίνω καν στον κόπο να τα αναφέρω) με το SCOTT WALKER – 30 CENTURY MAN, από το πρόγραμμα του Πανοράματος. Στο ντοκιμαντέρ του Stephen Kijak το όνομα του David Bowie, που εμφανίζεται μαζί με πολλούς άλλους θαυμαστές του Walker, φιγουράρει στα credits δίπλα από τις λέξεις executive producer.

Παρακολουθώ τον «ιδιοφυή», «εκκεντρικό», «αινιγματικό» (επίθετα που του αποδίδονται διαρκώς) Scott Walker (ή Engel, όπως είναι το πραγματικό του επώνυμο) και τη σχετική με το άτομό του (παρα)φιλολογία εδώ και αρκετά χρόνια. Οι φήμες τον θέλουν να έχει απορρίψει κατ’ επανάληψη προτάσεις συνεργασίας με τον Brian Eno (που επίσης εμφανίζεται) και τον Bowie, ενώ από την άλλη έχει κάνει παραγωγές σε άλμπουμ της Ute Lemper (Punishing Kiss) και των Pulp (We Love Life) εκπλήσσοντας τους πάντες με τις επιλογές του. Ακόμη και σήμερα το κοινό του καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα - από μεσήλικες νοικοκυρές που ήταν θαυμάστριές του στη δεκαετία του ’60, όταν αποτελούσε μέλος του τρίο The Walker Brothers (δυστυχώς οι άλλοι δύο δεν εμφανίζονται), τραγουδώντας συναισθηματικές μπαλάντες όπως οι «The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore» ή «Make It Easy On Yourself» μέχρι οπαδούς της «ανεξάρτητης» μουσικής σκηνής που τον ανακάλυψαν μέσω των ειδώλων τους όπως ο Julian Cope.

Ο καλλιτέχνης (για την ιδιωτική ζωή του δεν μαθαίνουμε απολύτως τίποτε) Scott Walker που βλέπουμε στην οθόνη είναι προσηνής και δεν δίνει επ’ ουδενί την εντύπωση ιδιότροπου χαρακτήρα καθώς η κάμερα τον παρακολουθεί στις ηχογραφήσεις του πρόσφατου άλμπουμ του «The Drift», να εξηγεί στον περκασιονίστα πώς πρέπει να γρονθοκοπεί ένα κομμάτι κρέας προκειμένου να αποδώσει τους ήχους που έχει στο μυαλό του ή να επιχειρεί ο ίδιος να δημιουργήσει ένα ηχητικό τοπίο μετακινώντας έναν άδειο, μεταλλικό σκουπιδοτενεκέ πάνω σ’ έναν ξύλινο κύβο που έχει κατασκευαστεί γι’ αυτόν τον σκοπό.

Εκτός από τους ύμνους μουσικών όπως ο Johnny Marr («οι πρώτες σόλο ηχογραφήσεις του Scott Walker, με τη μελαγχολική διάθεση, είναι τόσο χαρακτηριστικές για την αγγλική ατμόσφαιρα της εποχής, όσο το Day Tripper» ή ο Gavin Friday («ο κόσμος έμαθε τον Jacques Brel χάρη στον Scott Walker») για την επιρροή που άσκησε επάνω τους, στις πιο ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις συγκαταλέγεται και του ενορχηστρωτή των τριών πρώτων σόλο άλμπουμ του Wally Stott που στο μεταξύ, έχοντας υποβληθεί σε εγχείριση φύλου εδώ και 30 χρόνια, ζει στην Αριζόνα ως Angela Morley.

Μετά την προβολή κάποιος μου είπε πως ήθελε να πάει κατ’ ευθείαν σε δισκάδικο. Τον κατάλαβα και τον ζηλεύω. Μπορεί εγώ να έχω όλους τους δίσκους του στο σπίτι μου, αλλά αυτός έχει ν’ ανακαλύψει έναν ολόκληρο κόσμο.