Amy Winehouse

Η βραδιά της 24ης Ιανουαρίου ήταν ασυνήθιστα κρύα για τα φετινά δεδομένα και στο πάρκινγκ - αλάνα μπροστά στο κλαμπ, υπήρχαν κάποια σημεία με πάγο. Είχε ενδιαφέρον να παρατηρείς τις διαφορές ανάμεσα στον κόσμο που την ίδια ώρα έβγαινε από τα αυτοκίνητά του με κατεύθυνση το Friedrichstadtpalast για το πρόγραμμα ενός γερμανικού ντουέτου που δεν θέλετε να ξέρετε, κι εκείνους - σχεδόν σύσσωμος ο μουσικός κόσμος του Βερολίνου - που έμπαιναν στην Kalskscheune (Κάλκσόινε) για το πάρτι της Universal προς τιμήν της Amy Winehouse.

Στον χώρο των VIPs προσφέρονταν fish & chips, διαφόρων ειδών σάντουιτς (so very, very english), κρύες μπύρες και άφθονα cocktail, συμπεριλαμβανομένου και του αγαπημένου της Amy, «Rickstasy», με βότκα, southern comfort, λικέρ μπανάνα και Baileys! Στα πηγαδάκια άκουγες τα κουτσομπολιά για τον ευέξαπτο και επιρρεπή σε διάφορες ουσίες χαρακτήρα της που μόλις μερικά 24ωρα νωρίτερα είχε δημιουργήσει προβλήματα σε ένα ξενοδοχείο του Λονδίνου, για τα τατουάζ που έχει σε όλο της το σώμα, αλλά και για το «βρόμικο ρετρό» ύφος που χαρακτηρίζει την ερμηνεία της. Άλλοι τη θέλουν Betty Wright, άλλοι ακούνε λίγη Shirley Bassey στη χροιά της, οι πιο ενθουσιώδεις αναφέρουν επιρροές από την Aretha Franklin και αρκετοί την παρομοιάζουν με την Anastacia! Ονόματα που σε συνδυασμό με το όντως πολύ καλό άλμπουμ «Back to Black» (#7 για το Mojo, #16 για το ΝΜΕ στις λίστες με τα καλύτερα του 2006) που κυκλοφορεί στη Γερμανία τον Μάρτιο, υπόσχονταν ένα καυτό βράδυ.

Η 23χρονη Αγγλίδα με το αμερικάνικο αξάν, βγήκε να τραγουδήσει μπροστά σε ένα κοινό με μέσο όρο ηλικίας τα 35 (και λίγα βάζω) φορώντας ένα μαύρο, αποκαλυπτικό φόρεμα πάνω στη μικρή σκηνή που γέμισε από τους μουσικούς της - επτά τον αριθμό μαζί με τους δύο καλοντυμένους τύπους στα doo-wop φωνητικά - και ήταν φανερό πως δεν είχε χώρο να κινηθεί. Στην ωριαίας διαρκείας συναυλία αποδείχτηκε ακόμη πως τα τραγούδια της μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, πέρα από 2-3 που ξεχωρίζουν από μακριά. Η φωνή της ήταν μεν γεμάτη αυτοπεποίθηση, αλλά περιορίστηκε σε μια απλή παρουσίαση δίχως το αναμενόμενο κρεσέντο του ταμπεραμέντου της και μάλλον της έλειπε εντελώς το πάθος.

Δεν ξέρω αν η προσμονή ήταν δυσανάλογη των δυνατοτήτων της, αλλά στο τέλος έφυγα με την αίσθηση του ανικανοποίητου. Κατεβαίνοντας στο μπαρ για άλλο ένα Rickstasy άκουσα κάποιους να τη συγκρίνουν με τη Norah Jones. Εγώ δεν το θεωρώ κομπλιμέντο και νομίζω ούτε κι αυτοί το εννοούσαν θετικά. Ίσως πάλι να φταίει το ποτό…