Imagine!

Διαβάσαμε πάλι στη γνωστή στήλη της μη εξαιρετέας εφημερίδας το εξής.
Κεκαλυμμένος σοβιετισμός; Παρωχημένος εθνικοσοσιαλισμός; Αναφομοίωτη χριστιανοδημοκρατία; Παραληρηματικός πατριωτισμός; Άγνοια; Εθελοτυφλία; Διαλέξτε και πάρτε!

Ασφαλώς και σημαιοστολίζονται οι χώρες που διοργανώνουν Ολυμπιακούς Αγώνες, Πανευρωπαϊκά ή Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Το θέμα είναι πώς;
Στις περισσότερες μπιραρίες του Βερολίνου που προετοιμάζονται για τις τηλεοπτικές μεταδόσεις των αγώνων, υπάρχουν οι σημαίες ΟΛΩΝ των χωρών που συμμετέχουν. Κάποιες δεν μπήκαν στον κόπο να αγοράσουν καινούριες κι έχουν μείνει με εκείνες από το Πανευρωπαϊκό του 2004, συμπεριλαμβάνουν δηλαδή και την ελληνική.


Επίσης: το θέμα δεν είναι να πηγαίνεις με τη σημαία της χώρας σου, σε γήπεδο της χώρας σου για να δεις την Εθνική της χώρας σου, αλλά πόσες σημαίες των οπαδών της αντίπαλης ομάδας αφήνεις να κυκλοφορούν ελεύθερα. Η σκοταδιστική ελληνική λύση - ακόμη κι όταν πρόκειται για αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος - είναι η απαγόρευση της εισόδου στο γήπεδο των θεατών της «φιλοξενούμενης» ομάδας με τα διακριτικά χρώματά τους ή και ολοσχερώς!
Αυτή είναι η εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας που υιοθετείται από τους θερμοκέφαλους και θεσμοθετείται από τις κυβερνήσεις. Παλαιότερα δεν συνέβαιναν αυτά. Επομένως, θαυμάστε και επικροτήστε την "πρόοδο" που λέει το κειμενάκι!

Επιπλέον, στη Γερμανία δεν θεωρείσαι εθνικός μειοδότης ή κομπλεξικός όταν ως Γερμανός δηλώνεις πως ΔΕΝ υποστηρίζεις την Εθνική Γερμανίας! Περίεργα πράγματα, ε;

Και για το ολοκληρωτικό χτύπημα: όταν ο προπονητής της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου της Γερμανίας (που για τους εκφωνητές και σχολιαστές των αγώνων δεν είναι αυτόματα "εμείς") επισκέφτηκε πριν από μερικούς μήνες ένα δημοτικό σχολείο του Βερολίνου, σίγουρα δεν πήγε για να γράψει τα παιδιά του (μένουν στην Καλιφόρνια) ούτε έψαχνε για καινούργια ταλέντα. Ο Γιούργκεν Κλίνσμαν προωθούσε μια ιδέα, σύμφωνα με την οποία ορισμένα σχολεία ανέλαβαν την υποστήριξη μιας διαφορετικής χώρας που θα λάβει μέρος στο Μουντιάλ και έγιναν "πρέσβεις" της.

Όπως και να το κάνουμε υπάρχει διαφορά από την άποψη που θέλει το Number One (και ούτε καν Νάμ-μπερ αλλά Νά-μπερ) με το ζόρι και εθνικιστικές κορώνες ως το καλύτερο τραγούδι των 50 χρόνων της Eurovision!