Όταν ξεκίνησα ν’ ακούω μουσική συνειδητά, οι Beatles είχαν ήδη διαλύσει από πενταετίας και βάλε. Ο John Lennon έκανε διάλειμμα για να μεγαλώσει τον γιο του Sean, o George Harrison ίδρυε τη δική του εταιρεία μα δεν έμπαινε καν στο Top-10, ενώ o Ringo Starr καλλιεργούσε την εικόνα του κωμικού bon vivant…
O Paul McCartney παρέμενε στην κορυφή της επικαιρότητας, γεμίζοντας τον κόσμο με «Silly Love Songs» (so what’s wrong with that?). Αγόρασα το άλμπουμ Wings At The Speed Of Sound, που δεν μ’ ενθουσίασε στο σύνολό του, αν και εκτός από τα singles άκουγα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τα «Beware My Love», «San Ferry Anne» και «Wino Junko». Όταν, ύστερα από πρόταση ενός μεγαλύτερου φίλου, απέκτησα το αριστουργηματικό Band On The Run, βάλθηκα να συμπληρώσω τη δισκογραφία του.
Μόλις πληροφορήθηκα πως κυκλοφόρησε το London Town, συγκέντρωσα τα απαραίτητα χρήματα και το παρήγγειλα στην Αγγλία, σε ένα κατάστημα που είχα βρει από αγγελία στην εφημερίδα Melody Maker, αφού εκείνη την - όχι και τόσο μακρινή - εποχή, οι δίσκοι έβγαιναν με αρκετή καθυστέρηση στην Ελλάδα. Οι σεισμοί της Θεσσαλονίκης επέσπευσαν της καλοκαιρινές διακοπές, κι όταν ο ταχυδρόμος έφερε το πολυπόθητο άλμπουμ ήμουν στη Χαλκιδική και δεν έβλεπα την ώρα να επιστρέψω στην πόλη για να τ’ ακούσω…
Η υπέροχη αίσθηση που προήρθε από τη μυρωδιά του φακέλου, το γυαλιστερό εσώφυλλο με τα σκιτσάκια και τους στίχους και το γιγαντιαίο πόστερ, κορυφώθηκε με την πρώτη κιόλας ακρόαση. Μέχρι ν’ ανοίξουν τα σχολεία έμαθα όλα τα τραγούδια απ’ έξω, ενώ την πρωτοχρονιά ένας συμμαθητής μου έκανε δώρο και το Greatest Hits με το ανυπέρβλητο «Mull Of Kintyre».
Πω, πω, τι απογοήτευση ήταν εκείνο το Back To The Egg! Τι καζούρα μου έκαναν οι «πανκ» φίλοι μου, που ούτως ή άλλως κορόιδευαν την «ανεξήγητη» αγάπη μου για τον Stevie Wonder και τους Thin Lizzy… Τουλάχιστον είχα προλάβει να εξασφαλίσω μία από τις λιγοστές κόπιες του «Goodnight Tonight», που παιζόταν και στις ντισκοτέκ!
Είναι αλήθεια πως ούτε η διάλυση των Wings έφερε σπουδαία αποτελέσματα. Το σόλο McCartney II που την ακολούθησε, αν και τον επανέφερε στο #1 των άλμπουμ του βρετανικού chart ύστερα από πέντε χρόνια και το Venus And Mars, δεν πρόσθεσε τίποτε στην καλλιτεχνική του προσφορά… Οι «φίλοι» των Beatles έδειχναν να σπεύδουν προς την αποκαθήλωσή του…
Προσωπικά έβρισκα πάντα κουτό και ανούσιο τον αγώνα μερίδας «μουσικόφιλων» με σκοπό να εξυψώσουν τον Lennon και να μειώσουν τον McCartney, που όσο κι αν από ένα σημείο κι έπειτα έπαψαν να συνεργάζονται, αποτελούν μία από τις κορυφαίες συνθετικές δυάδες στην ιστορία της μουσικής γενικά και μάλλον τη σημαντικότερη τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Ενώ ο John αγιοποιήθηκε (και λόγω της δολοφονίας του) με αποτέλεσμα να υπερτονιστεί η κοινωνικοπολιτική πτυχή του έργου του, η αντίστοιχη του McCartney σχεδόν αποσιωπήθηκε ή και χλευάστηκε. Η αμεσότητα του «Give Ireland Back To The Irish» λογοκρίθηκε και, όπως και το πιο… αθώο «Hi Hi Hi», απαγορεύτηκε από το ραδιόφωνο του BBC. Η σύλληψη και φυλάκισή του λόγω κατοχής κάνναβης στην Ιαπωνία αλλά και ο αγώνας του για νομιμοποίηση της χρήσης της, ενώ άλλους θα τους καθιστούσαν ήρωες στα μάτια κάποιων θαυμαστών, έχουν σχεδόν ξεχαστεί.
Ο Paul παραμένει ο πιο παρεξηγημένος Beatle. Σήμερα γίνεται 64 χρονών και, ειρωνικά, τα γενέθλιά του τον βρίσκουν αντιμέτωπο με το διαζύγιο. Είμαι βέβαιος πως θα χαμογελάει αυτοσαρκαζόμενος, σιγοτραγουδώντας τον στίχο «Will you still need me, will you still feed me when I’m 64?»
Happy Birthday, Paul!
4 comments:
Εννοείται ότι αυτή τη στιγμή ακούω το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band!
Κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω κάτι για το When I'm Sixty-Four μου ‘ρχεται στο μυαλό η ανάμνηση της πρώτης ακρόασης. Το άκουσα για πρώτη φορά στην εκπομπή του Πετρίδη μέσα στην τουαλέτα! Η φυσική μου ανάγκη ήρθε την ίδια ώρα που είχε ο Πετρίδης εκπομπή, κι έτσι αναγκάστηκα να πάρω το ραδιόφωνο στην τουαλέτα. Ο ήλιος έμπαινε από το παράθυρο, εφημερίδα δε θυμάμαι αν είχα πάρει μαζί μου, αλλά είχα καθίσει πάνω από μισή ώρα μέσα! Φυσικά είχε παίξει και άλλα τραγούδια όση ώρα… αλλά αυτό είναι το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την ημέρα! Πιθανότατα αυτό συνέβη πριν δέκα χρόνια ακριβώς, όταν ο McCartney γινόταν 54. Το λέω αυτό επειδή θυμάμαι τον Πετρίδη να κάνει κάποια σχόλια ότι όπου να ‘ναι πλησιάζει η στιγμή που ο Paul θα γίνει 64 κτλ. Και αυτά τα 10 χρόνια τα γαμημένα πέρασαν και ούτε που το κατάλαβα. Αυτή η ανάμνηση μου είναι πολύ ζωντανή! Το θυμάμαι γιατί αυτό το τραγούδι ίσως ήταν η αφορμή να ασχοληθώ περισσότερο με τα σκαθάρια. Ως τότε τους σνόμπαρα, επειδή ήταν, δήθεν, φλώροι. Συμβαίνει σε πολλόυς εφήβους αυτό. Αν μεγαλώνοντας δεν το γυρίσουν στο σκυλάδικο, τότε αρχίζουν και αυτοί να εκτιμούν την προσφορά των Beatles στη μουσική.
Αυτή τη στιγμή παίζει το When I'm Sixty-Four. Θα το ακούσω άλλες πέντε φορές!
¨Όταν το πρωτάκουσα δε μπορούσα να φανταστώ πόσο γρήγορα θα περνούσε ο καιρός που θα γινόταν ο Paul 64. Ούτε ότι σε λίγους μήνες θα γίνει ο βερολινέζος σαν κι εσένα (αν δεν κάνω λάθος) David Bowie 60. Ήταν Γενάρης του 97 όταν γινόταν και αυτός 50. Πάλι ο Πετρίδης μου το είχε υπενθυμίσει.«Xάλασε ο κόσμος», που έλεγε και η θειά μου! Time goes by so quickly!
Φέτος μου φαίνεται ότι είναι η χρονιά των Βετεράνων. Ως νεαρότερος, μου άρεσε πολύ ο Morrissey. Καλός είναι και ο Van Morrison και, όπως λένε, (ακόμη δεν τους έχω ακούσει) ο Bruce, o Neil Young, η Sonic Youth οι Primal Scream (Αυτοί δεν είναι και τόσο παλιοί, παρόλα αυτά μια κάποια ιστορία την έχουν), αλλά και αρκετοί άλλοι.
Will you still need me, will you still feed me,
When I'm sixty-four.
Άραγε μπορούσε να φανταστεί ότι τη χρονιά που θα γινόταν 64 θα έπαιρνε το πρώτο του διαζύγιο, όντας ήδη μια φορά χήρος;
Η κορούλα του η Στελίτσα πάντως μου αρέσει πολύ.
Να του ζήσει χίλια χρόνια!
Σκόρδα, φτου φτου!
Δεν έχεις άδικο για την υποτίμηση του Paul σε σχέση με τον John.
Aκόμα και ο Harrison απολάμβανε εκτίμησης από όλους.
(ο Ringo όχι, αλλά δικαίως νομίζω...)
Έχεις διαβάδει το κείμενο του Νίκου Δήμου για το "when I’m 64"?
64 ο ένας, 60 ο άλλος - μόνο μία τη γλύτωσε, στα 36 της...
Μαμά μου!
Δε θέλω να γίνουν σάψαλα, δε θέλω να μείνουν στη φορμόλη - δε θέλω να μπαίνουν νέες εικόνες και να κολλάνε στις παλιές μου αναμνήσεις από τέτοια ακούσματα, η εφηβεία με τη λοχεία ας πούμε, είναι εντελώς distortion of wormholes...
64!
(και κάποτε τα 30 μου φαινόντουσαν μαμουθ-ικά!...)
strokes! strokes! strokes!
πες μας για τους strokes!
Post a Comment