Χουλιγκανιστάν

Στο γνωστό - άγνωστο εκείνο κράτος (;), στα Νότια Βαλκάνια, βασιλεύει (κάθε Σαββατοκύριακο και επισήμως) ο χουλιγκανισμός. Οι οπαδοί (όσοι δεν πρόλαβαν να σκοτωθούν στην εθνική οδό οδηγώντας με μοναδικό εφόδιο το δίπλωμα που αγόρασαν) μεταλαμπαδεύουν το απαράμιλλο ήθος τους σπάζοντας, ρημάζοντας, προπηλακίζοντας… Οι παράγοντες ακολουθούν παρόμοιες μεθόδους διαπληκτιζόμενοι, χειροδικώντας, προβάλλοντας απροκάλυπτα τον ρατσισμό που μέχρι τούδε μοιραζόντουσαν μόνο με τους οικείους τους… Οι ραδιοφωνικοί ρεπόρτερ (υπέρμαχοι της απονομής δικαιοσύνης αλλά όχι και εις βάρος της ομάδας τους) εξωραΐζουν τα συμβάντα και σχολιάζουν τα ονόματα ποδοσφαιριστών (πάντα αλλοδαπών) που τους φαίνονται αστεία - όπως ακριβώς έκαναν στο Δημοτικό - και επιμένουν ότι ο επιθετικός ήταν «λίγο οφσάιντ». Τη Δευτέρα κάποιοι «δημοσιογράφοι» διαρρηγνύουν τα σινιέ ιμάτιά τους αντί των κουρελούδων στις οποίες γράφουν, ενώ οι τηλεοπτικοί συνάδελφοί τους, αγανακτισμένοι (υποτίθεται) από τη ζούγκλα του διημέρου, ιδρώνουν στα κλιματιζόμενα στουντιο-δικαστήρια προκειμένου να πλησιάσουν «επικοινωνιακά» το ποίμνιό τους ("τηλεθεατές" λένε ακόμη κάποιοι), δημιουργώντας το δικό τους χάος αμφισβητώντας αποφάσεις διαιτητών (;), (πραγματικών ;) δικαστών, πολιτικάντηδων… Ο τελευταίοι επιμένουν στα παράθυρα (που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν «απαράδεκτα») πως συνέλαβαν εκπληκτικής αποτελεσματικότητας νομοσχέδια (μόνο οι πραγματικοί υπεύθυνοι τους διαφεύγουν μονίμως) που η εφαρμογή τους θα εξαλείψει ως πανάκεια όλα τα προβλήματα του τόπου, λες και ως εκείνη την ώρα δεν υπήρχαν νόμοι... Προς το τέλος της βδομάδας ξεχνιούνται απαξάπαντες στον βωμό του σκυλάδικου για χάρη του κεφιού και εν ονόματι της βαθιά πολιτικοποιημένης στάσης «εμείς θα τα λύσουμε όλα;». Στα ρεπορτάζ της επόμενης Δευτέρας τα ίδια θέματα, ίσως λίγο καλύτερα εκφωνημένα λόγω επανάληψης. Και με φωτεινό παράδειγμα τις προηγούμενες γενιές, εξακολουθούν με απαράμιλλο ζήλο να κοσκινίζουν εξαργυρώνοντας την οιαδήποτε θεσούλα τους…

Lifestyle

Τι εννοούμε όταν λέμε «lifestyle»; Ίσως έναν τρόπο ζωής που έχει κάτι το ιδιαίτερο… Ακούμε τους συγκεκριμένους δίσκους (και κάποιους άλλους ούτε που τους αγγίζουμε), συχνάζουμε σε κάποια συγκεκριμένα καφέ, κλαμπ, εστιατόρια (και από κάποια άλλα δεν περνάμε ούτε από έξω), φοράμε κάποια συγκεκριμένα ρούχα (και κάποια άλλα ασφαλώς δεν τα φοράμε, τουλάχιστον όχι πια και ανάθεμα την ώρα που αποφασίσαμε να τακτοποιήσουμε το συρτάρι με τις παλιές μας φωτογραφίες), έχουμε κάποια συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση (καλά, αυτό το τελευταίο ας μην το ψάχνουμε πολύ πολύ) κ.λπ. Και φυσικά έχουμε και κάποιους ξεχωριστούς κώδικες επικοινωνίας: χρησιμοποιούμε συγκεκριμένες λέξεις, κάνουμε χαρακτηριστικές κινήσεις… Να συμφωνήσουμε, λοιπόν, ότι «lifestyle» είναι μια σειρά κανονισμών - κάπως παρακινδυνευμένα - που αποβλέπουν στον αισθησιασμό;
Κάποιος που έχει υιοθετήσει έναν συγκεκριμένο τρόπο ντυσίματος (η γκαρνταρόμπα του αποτελείται αποκλειστικά από μαύρα ρούχα για παράδειγμα), ενδέχεται να ταυτίζει τον τρόπο ζωής του με τον τρόπο ζωής των υπαρξιστών (λέμε τώρα) ή των grufties (ξέρουν αυτοί ποιοι είναι)! Το ίδιο ισχύει και για όσους στιλιζάρουν τη σκέψη τους, την ομιλία τους ή το γράψιμό τους (ουπς!), αλλά και τον τρόπο οδήγησης, συμπεριφοράς προς τους άλλους κ.λπ. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις όμως έχουμε να κάνουμε περισσότερο με «προσωπικά στυλ». Ακόμη και οι πιο προβληματισμένοι, ας πούμε αυτοί που βλέπουν κριτικά το δικό τους lifestyle και του αναγνωρίζουν αξιόλογες ποιότητες, δεν είναι σε θέση να συμβάλουν στη «δημιουργία» του. Συχνά ο ρόλος τους είναι παθητικός και περιορίζεται σε απλή αποδοχή (κάποιου) ή απόρριψη (κάποιου άλλου).
Οι πάμπολλες αισθητικές επιλογές που έχει κανείς σήμερα μπορεί να μπερδεύουν (μη μου πείτε πως δεν έχετε παρατηρήσει την τεράστια αισθητική σύγχυση που επικρατεί γύρω σας), αλλά από την άλλη συνεισφέρουν στην ποικιλομορφία. Ο εξαναγκασμός ωστόσο από τα πράγματα - οικονομική ανεπάρκεια λόγου χάρη - δεν θεωρείται «προσωπικό στυλ». Αντίθετα, το να επιλέξεις να ζεις σαν άστεγος - παρά την καλή οικονομική σου κατάσταση - είναι τρόπος ζωής. Ένας γεωργός μπορεί να μην είχε ποτέ άλλη επιλογή, όταν όμως ένας κάτοικος της πόλης επιλέγει την καλλιέργεια της γης και επιστρέφει στη φύση, τότε αυτό είναι οπωσδήποτε «στυλ ζωής», είτε ατομικό είτε συλλογικό.
Ένα lifestyle έχει ανάγκη από φροντίδα και - όποτε αυτή κρίνεται απαραίτητη - υποστήριξη. Ωστόσο, το να διαλέξει κάποιος σήμερα ένα από όλα αυτά τα «lifestyle» που προσφέρονται, δεν σημαίνει ότι πρέπει να το κρατήσει και να το υπηρετεί εφ’ όρου ζωής. Ούτε χρειάζεται να παραμείνει πιστός σ’ αυτό σε κάθε εκδήλωσή του, ούτε βέβαια να φοβάται μήπως αποκλίνει από τις επιταγές του. Ας αφήσουμε αυτά τα άγχη για τα «ψώνια».
Η πραγματικότητα άλλωστε δείχνει πως κανείς δεν παραμένει συνεπής σε κάποιο συγκεκριμένο στυλ. Η ουσία βρίσκεται στην αναζήτηση και την εύρεση της δικής μας ταυτότητας και των προσωπικών μας αξιών (και από εκεί κι έπειτα το χάος της ασυνέπειας, αλλά δε βαριέσαι…)
Αφήνουμε λοιπόν τις κοινωνιολογικές αναλύσεις του φαινομένου στους ειδικούς. Εμείς φροντίζουμε να γνωρίζουμε όσο το δυνατόν περισσότερα έχει να μας δώσει αυτός ο κόσμος. Και γι’ αυτό κρατάμε όχι μόνο τα μάτια και τα αυτιά, αλλά και το μυαλό μας ορθάνοιχτο!

Morandi E Milano

One Picture (out of two)

I.

Oh, it's all clear to me now!
I know, finally, from where my melancholy derives
I saw it expressed on Mediterranean canvases
in forms of rusted bottles
- buried brushes in the garden -
before I was born
And now my sister's childhood becomes three dimensional
She dances innocently around a pale vase with red roses and blue violets
Now my mother's pregnancy is there and I'm back in her womb
Now I see the sunsets of the summer of '62 in my parents' neighborhood
And it's time
I am kicking but the midwives misunderstand my signals
"Let me stay in", I cry
"It is July and it's too hot and much too bright for my soul"
I think they hear me so they wait, not too long,
just barely till August enters
But the fools don't know that it's not yet August in Berlin,
in London, in Connecticut...
My mother is relieved
"The first baby of the month"
"He's weighty... "
"I Remember You" on the radio

Μεταμοντέρνα Εξέγερση

Τούτη η εξέγερση στη Γαλλία δεν έχει στόχο. Ή μάλλον βάλλεται κατά των πάντων. Δεν έχει ηγέτη ούτε εκπροσώπους, δεν έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις που θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν από μια κυβέρνηση. Είναι μια ανοργάνωτη, προς όλες τις κατευθύνσεις έκφραση θυμού. Εκτός από τα αυτοκίνητα (σε πολλές περιπτώσεις ανέργων και μεταναστών) η αγανάκτηση δεν εξαπλώθηκε σε καταστήματα ή τράπεζες. Ίσως αυτό δείχνει πως το μοναδικό ζητούμενο είναι η αναγνώριση των εξεγερμένων από την κοινωνία που τους περιθωριοποιεί.

Ελληνοχριστιανικά Ιδεώδη

Μα πού είναι επιτέλους θαμμένα τα περίφημα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη»; Όλοι αυτοί οι - αμέτρητοι πλέον - απατεώνες που αποκαλύπτονται καθημερινά (και εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να κρύβονται) στις τάξεις κάθε φορέα εξουσίας μεγάλωσαν σε «αμιγώς ελληνικές οικογένειες», αποφοίτησαν από ελληνικά σχολεία όπου διδάχτηκαν Ελληνική Ιστορία και Χ.Ο. Θρησκευτικά (πολλοί από αυτούς φοίτησαν και σε κατηχητικά), πήγαιναν «εκκλησιασμό» και εξακολουθούν να σταυροκοπιούνται, παρέλασαν σε εθνικές γιορτές τιμώντας την ελληνική σημαία, τους ήρωες του ’21 και του ’40... Τα «μυστήρια» της διαφθοράς!

Ξεχώρισα(ν) το 2005

Βρεθήκαμε λοιπόν! Καλώς ορίσαμε σ' αυτό το ιδεατό σαλόνι! Πλησιάζουμε στο τέλος της χρονιάς κι ενώ στο CD Player λειώνει το Siberia (ιδού, λοιπόν, η απόδειξη πως ακόμη και οι αιώνιοι πάγοι λειώνουν) των Echo & The Bunnymen, πιστεύω πως τα καλύτερα άλμπουμ του 2005 ήταν το Mezmerize των System Of A Down και το Late Registration του Kanye West. Εσείς τι λέτε;