I'll Try Something New

Πρόσφατα θυμήθηκα και πάλι τον ενθουσιασμό μου, όταν είχα πρωτοανακαλύψει αυτό το κομμάτι των Miracles. Κυκλοφόρησε το 1962 από την περίφημη εταιρεία Motown (Tamla 54059) και γνώρισε σχετική επιτυχία, αφού δεν κατάφερε να ανεβεί ψηλότερα από το #39 του αμερικανικού καταλόγου επιτυχιών.
Η εξαιρετική παραγωγή, που φέρνει στον νου τη μανιέρα του Johnny Mathis, ανήκει στον ιδιοφυή συνθέτη του William "Smokey" Robinson και τον καλό του φίλο και ιδιοκτήτη της εταιρείας Berry Gordy. Ξεκινάει με άρπα, δίνει αρκετή ηχώ στα φωνητικά και, σταδιακά, τα έγχορδα οργιάζουν. Επίσης, μετά τη φράση "to Venus and Mars" χρησιμοποιείται ένα μικρό απόσπασμα από την επιτυχία Venus του Franke Avalon (1959). Οι στίχοι του Smokey Robinson είναι για άλλη μια φορά ανυπέρβλητοι μέσα στην απλότητά τους και νομίζω πως το "I'll pretend I'm jealous of all the fellas" είναι μεγαλειώδες.

Η υποστηριζόμενη από πανδαισία πνευστών εκτέλεση των Supremes με τους Temptations (1969) δεν φτάνει στα επίπεδα του πρωτότυπου (παρά το συμπαθητικό touch του "thank you" της Diana Ross), ενώ των A Taste of Honey (1982), που προφανώς θέλοντας να εκμεταλλευτούν την επιτυχία που είχαν γνωρίσει με τη διασκευή τους στο Sukiyaki του έδωσαν μια γιαπωνέζικη χροιά, θα μπορούσε να μην είχε ηχογραφηθεί ποτέ.

Από χτες που το ανακάλυψα εκ νέου, το CD είναι πατημένο στο repeat. Απολαύστε το.



I will build you a castle with a tower so high
It reaches the moon
I'll gather melodies from birdies that fly
And compose you a tune
I'll give you lovin' warm as Mama's oven
And if that don't do
Then I'll try something new

I will take you away with me as far as I can
To Venus or Mars
There we will love with your hand in my hand
You'll be queen of the stars
And every day we can play on the Milky Way
And if that don't do
Then I'll try something new

I will bring you a flower from the floor of the sea
To wear in your hair
I'll do anything and everything to keep you happy
To show you that I care
I'll pretend I'm jealous of all the fellas
And if that don't do
Then I'll try something new

I'll take the stars and count 'em and move a mountain
And if that don't do I'll try something new
I'll tell the moon above it's you that I love
If it don't do I'll try something new...

Η ηλίθια Ελλάς-Ελλάς

"Πολλές είναι οι καταγγελίες για σχέδιο εμπρηστών σε σχέση με τις πυρκαγιές που ξέσπασαν την Τετάρτη, με επίκεντρο την περιοχή των Γλυκών Νερών. Aπό εκεί οι φλόγες κινήθηκαν στην κορυφογραμμή του Υμηττού με κατεύθυνση προς Παπάγου και Αγία Παρασκευή. Επί τόπου επιχείρησαν ισχυρές δυνάμεις της πυροσβεστικής, από ξηράς και αέρος. Φωτιές και στη Σταμάτα Αττικής. Καμπανάκι για την Πέμπτη κρούει μέσω του Flash 96 ο μετεωρολόγος Τάσος Αρνιακός, καθώς στην Ανατολική Αττική οι άνεμοι θα φτάσουν ακόμη και τα 7 μποφόρ."


Τι λέτε καλέ; Σοβαρά;

Αυτά ή παρόμοιά τους διαβάζουμε και ακούμε κάθε χρόνο. Πέρσι οι ηλίθιοι πολιτικοί κόντεψαν να πείσουν τον ηλιθιέστερο λαό, ότι δέχεται επίθεση από κάποιους αόρατους εχθρούς.

Οι πολιτικοί, βέβαια, παίζουν το γνωστό παιχνιδάκι που τους καθιστά πλουσιότερους και τους εξασφαλίζει την επανεκλογή.

Ο λαός, από την άλλη, δεν είναι παρά ένα στουρνάρι, διότι το μόνο που κάνει είναι να πιστεύει θεωρίες συνομωσίας και να μην πηγαίνει ποτέ να δει με τα γκαβά του τι ακριβώς απέγινε από την καμμένη έκταση.

Αλλά και όταν το βλέπει έχει ήδη ξεχάσει τι προϋπήρχε στην έκταση που αντί να αναδασωθεί γέμισε βιλίτσες.

Ο λαός της Ελλάς-Ελλάς δεν είναι απλά ηλίθιος, είναι πανηλίθιος.

Τρεις ταινίες

Τι συμβαίνει στο The Happening; Μα, απολύτως τίποτε!
Μια ψευδο-οικολογική φενάκη που αρέσει σε (κάποιους) κριτικούς, αλλά όχι στο κοινό. Κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει με τους διανομείς.

Στο Hancock πάλι ξαφνιάζεσαι από την τόση ανεξήγητη μπούρδα που σου τρίβουν στα μούτρα σου, που κάποια στιγμή το δέχεσαι και λες, ας απολαύσω τουλάχιστον την πραγματικά καλή μουσική. Απίστευτο θράσος!

Μη χάσετε, όμως, το Surveillance της Jennifer Chambers Lynch (κόρης του David) που έχει συγγράψει το σενάριο με τον Kent Harper που παίζει και στο φιλμ. Ένα αλλόκοτο, μα καλοδουλεμένο θρίλερ. Το καλύτερο το φετινού καλοκαιριού.

Επιτέλους δικαίωση!

Χρόνια τώρα παίζουν το καλύτερο ποδόσφαιρο. Ποιος είπε όμως πως στα γήπεδα κερδίζει ο καλύτερος; Ακόμη και εκτός ελληνικής επικράτειας, υπάρχουν ανεξήγητοι παράγοντες που συχνά στερούν τις νίκες από ομαδάρες όπως η Οράνιε.

Προχθές ήρθε η δικαίωση, καθώς οι Ολλανδοί συνέτριψαν την πρωταθλήτρια κόσμου με 3-0.

Όσο για τους Έλληνες, τι να πω; Άλλο το Baila chicki chicki κι άλλο η μπάλα τσίκι τσίκι.

Ψυχοβγάλτες.

Nick Cave & The Bad Seeds - Η πρώτη μεταμοντέρνα big band;

Η πρώτη μεταμοντέρνα big band;

Πολύ μου αρέσουν αυτού του είδους οι τίτλοι. Συνήθως δείχνουν ότι ο γραφιάς δεν έχει και πολλά να πει, αλλά τα λέει… εντυπωσιακά. Σαν τους πολιτικούς.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα με τον Nick Cave και τους Bad Seeds;

Ο όρος big band αναφέρεται σ’ εκείνα τα σύνολα που εμφανίστηκαν στη δεκαετία του ’20 και άνθισαν μεταξύ 1930 και 1950. Η βασική τους διαφορά από άλλα, μικρότερα κατά κανόνα, μουσικά σχήματα, είναι οι ενορχηστρώσεις. Αυστηρές και καταγραμμένες σε παρτιτούρες, επιτρέπουν αυτοσχεδιασμούς μόνον κατόπιν έγκρισης του μαέστρου.

Έχω χάσει τον λογαριασμό των συναυλιών του εν λόγω γκρουπ που έχω παρακολουθήσει, καθώς επίσης και τον αριθμό των μελών (και ποια ακριβώς ήταν αυτά, πλην του Mick Harvey) που συνόδευε κατά καιρούς τις τελετουργίες του σπουδαίου frontman.
Τα μικρά κλαμπ της δεκαετίας του ’80, που επιφύλασσαν πάμπολλες εκπλήξεις, διαδέχτηκαν οι μεσαίου μεγέθους συναυλιακοί χώροι των 90s και ο επαγγελματισμός που, όμως, δεν υστερούσε σε δύναμη και νεύρο. Μπαίνοντας στα 00s, οι εμφανίσεις μπορεί να αραίωσαν, αλλά η performance αποζημίωνε πάντα τους φίλους που ακολουθούσαν πιστά.

Έχω ξαναγράψει πως το φετινό άλμπουμ, με άφησε με την αίσθηση «μία από τα ίδια». Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ, λειτουργεί εξαιρετικά πάνω στη σκηνή. Η περιοδεία αυτή φαίνεται πως είναι κομμένη και ραμμένη στον ήχο του Dig, Lazarus, Dig!, με τον Cave να παίζει τόση κιθάρα, όση δεν έχει παίξει τα τελευταία τριάντα χρόνια!

Στις συναυλίες που θα δείτε σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα τo Σαββατοκύριακο (αν μάλιστα κάποιοι από εσάς πάτε και στις δυο, θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας πως δεν υπάρχει χώρος για αυτοσχεδιασμούς, ακόμη και το «just for you» που θα πει αφιερώνοντας, υποτίθεται, σε κάποιον ή κάποια από τους θεατές ένα τραγούδι που ζήτησε, είναι σκηνοθετημένο), εκείνο που θα σας ξαφνιάσει (και εμένα προσωπικά δεν ικανοποίησε), είναι οι καινούριες ενορχηστρώσεις των παλαιότερων, γνωστών κομματιών. Ίσως βέβαια να είναι και γενναίο εκ μέρους τους που δεν ακολουθούν τη δοκιμασμένη συνταγή, επαναλαμβανόμενοι.

Κι άλλωστε, με δυο ντράμερ επί σκηνής (Wydler και Sclavunos), με έναν ζωντανό μετρονόμο (Ellis), έναν μαέστρο (Harvey), τον Conway Savage στα πλήκτρα και τον Martyn P. Casey στο μπάσο, έχουμε να κάνουμε με την πρώτη μεταμοντέρνα big band.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η Eurovision

Μια ματιά στον χάρτη με τις θέσεις της κάθε χώρας για τους γάμους των ομοφυλοφίλων αρκεί για να διαπιστώσει κανείς με ποιες χώρες ευθυγραμμίζεται η Ελ-λάς-Ελ-λάς.

Δεδομένου ότι η άποψη της Ιρλανδίας, της Ιταλίας και της Αυστρίας για το μουσικοχορευτικό πανηγυράκι που ονομάζεται "φεστιβάλ" ή "διαγωνισμός τραγουδιού Eurovision" είναι γνωστή, μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο πως, και αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, η Ελ-λάς-Ελ-λάς ανήκει στις χώρες του (πρώην) παραπετάσματος.

Το καλοκαίρι που θα κάνω διακοπές στα Νότια Βαλκάνια, θα ήθελα να πετύχω σε κάποια από τις τουριστικές παράγκες το έργο "Ο καραγκιόζης υπουργός Δικαιοσύνης" ή "Ο καραγκιόζης εισαγγελέας".

Αμφότεροι για τα πανηγύρια τύπου Eurovision.