Ευχέλαιο!

UPDATE
Μήπως ήρθε ο καιρός να σοβαρευτούμε;
Ιδιαίτερα τώρα που όπως είδαμε τα μαγικά ευχέλαια δεν ωφελούν; Άντε μπράβο!




Κι εκεί που όλοι νόμιζαν πως η ΑΕΚ πάει να γίνει σοβαρή, ΔΙΕΘΝΗΣ ομάδα, ο υπηρεσιακός προπονητής της, διαβάζω στο in.gr, την κατεβάζει σε επίπεδο κωλοπετεινίτσας.

Προτείνω το καινούριο γήπεδο να άπτεται εκκλησιαστικού αυλόγυρου, πριν τους αγώνες να παρακολουθούν όλοι οι ποδοσφαιριστές - οι αλλοδαποί αναγκαστικά θα βαπτίζονται Χριστιανοί Ορθόδοξοι πριν υπογράψουν συμβόλαιο - την κυριακάτικη λειτουργία, ενώ μέρος των προπονήσεων θα πρέπει να αποτελεί και η τακτική εξομολόγηση. Επίσης, απαραίτητα πριν από τη σέντρα, ποδοσφαιριστές και φίλαθλοι θα λαμβάνουν μέρος σε ομαδική προσευχή.

Α ναι! Και τα περικάρπια να αντικατασταθούν από κομποσχοίνια πάραυτα, παρακαλώ.

Με τέτοιες μεθόδους κ. Νικολαΐδη, πιστεύετε ότι αυτό το ασκέρι έχει μέλλον; Κρίμα! Η νοοτροπία του σκοταδισμού αντικατοπτρίζεται στα αποτελέσματα.

Η αναξιοπιστία του πρωταθλήματος και της ομάδας (βλ. δηλώσεις Σορεντίνο και Φερέρ) δυστυχώς δεν ξορκίζονται ούτε με αγιασμούς ούτε με ευχέλαια.

Κρίμα που νόμισα πως κάτι πάει ν' αλλάξει. Φαίνεται όμως και στο site της ομάδας, πόσο πολύ απέχει από την Ευρώπη, αφού τα ΔΙΕΘΝΗ παιχνίδια (όπως αποκαλούνται από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές ομάδες) τα χαρακτηρίζει "ευρωπαϊκά". Μάλλον έχουν γνώση της απόστασης που τους χωρίζει. Η ομάδα ανήκει στα Ορδόδοξα Βαλκάνια.

Εκεί. Παίξτε στην ενορία σας.

Απορία

Έχω μια απορία. Δεν έχω ακούσει ακόμη πώς θα ονομάζονται οι κάτοικοι της γειτονικής χώρας ΑΝ συμφωνηθεί να ονομάζεται π.χ. Άνω Μακεδονία (βεβαίως δεν καταλαβαίνω γιατί η Ελλάς βρίσκει ότι το "Άνω" - που σχεδόν εμπεριέχει το "Κάτω" - την εξασφαλίζει από τα όποια "αλυτρωτικά" πλάνα της γειτόνισσας, αλλά είναι πολλά αυτά που δεν καταλαβαίνω τελευταία).

Θα δεσμευτεί η Ελλάς και τα ΜΜΕ της να αποκαλεί τους κατοίκους της Άνω Μακεδόνες ή θα επιμένει στην κουτοπόνηρη τακτική της να τους αποκαλεί όλους "Σκοπιανούς", λες και ολόκληρη χώρα αποκτελείται από μία μόνο πόλη.

Filth and Wisom

Άλλαξα το πρόγραμμα μιας ολόκληρης μέρας μου έτσι ώστε να καταφέρω να δω τη δημοσιογραφική προβολή της πρώτης σκηνοθετικής δουλειάς της Madonna με τίτλο Filth and Wisdom (Βρομιά και Σοφία). Θα μπορούσα να κάνω υπομονή για περίπου τρεις βδομάδες ακόμη, αλλά απ’ ό,τι φάνηκε δεν ήμουν ο μόνος που τον έτρωγε η περιέργεια. Η προβολή δεν άλλαξε απλά χώρο (αναγκαστικά αφού η μικρή αίθουσα του CinemaxX που συνήθως φιλοξενεί τα previews του Πανοράματος δεν ήταν αρκετή) αλλά και ώρα (αφού στον κινηματογράφο που την είδαμε τελικά παιζόταν μια άλλη ταινία) και τα μέτρα που ελήφθησαν έτσι ώστε να μην μπούνε «άσχετοι» μέσα ήταν δρακόντεια…

Και το αποτέλεσμα;

Κατ’ αρχήν, δεν θυμάμαι ποτέ να είδα πιο αμήχανο κοινό από εκείνο που αντίκρισα μετά το τέλος των 81’ που διαρκεί το φιλμ, και αφού άναψαν τα φώτα. «Τι ήταν αυτό;» έμοιαζαν να αναρωτιούνται περιμένοντας κι εγώ δεν ξέρω τι.

Η ιστορία είναι απλή και αν υπάρχει ένα «βαθύτερο νόημα», αυτό εμπεριέχεται στον τίτλο: για να φτάσεις στη «Σοφία» χρειάζεται να περάσεις μέσα από τη «Βρομιά», αλλά κι από την άλλη τι νόημα έχει μια αποστειρωμένη «Σοφία» δίχως ίχνος «Βρομιάς»; Η Madonna δείχνει να μην ξεστρατίζει καθόλου από τη φιλοσοφία που υπερασπίζεται από τα πρώτα βήματα της καριέρας της, αλλά παράλληλα αποδεικνύεται ότι, ακόμη και πίσω από την κάμερα, ο κινηματογράφος δεν είναι το μέσο της.

Κεντρικό πρόσωπο του φιλμ είναι ο Ουκρανός τραγουδιστής των Gogol Bordello, Eugene Hütz, που συγκατοικεί με δυο κοπέλες στο σημερινό Λονδίνο. Όσο βρίσκεται εν αναμονή της πολυπόθητης επιτυχίας ως μουσικός, εξασφαλίζει τα προς το ζην ικανοποιώντας τις μαζοχιστικές τάσεις διαφόρων κυρίων. Μία από τις κοπέλες είναι μπαλαρίνα, αλλά «επειδή δεν βρισκόμαστε ούτε στον 18ο αιώνα, ούτε στη Ρωσία» αναγκάζεται να γίνει στριπτιζέζ. Η άλλη εργάζεται σ’ ένα φαρμακείο και όνειρό της είναι να πάει στην Αφρική προκειμένου να βοηθήσει τα παιδιά που υποφέρουν εκεί.
Σε ένα διαμέρισμα του ίδιου κτηρίου ζει κι ένας τυφλός ποιητής που έχει εγκαταλείψει εντελώς την ποίηση…

Μέσα από διάφορες κωμικές, πολύ κωμικές (η σκηνή με την κατσαρίδα είναι υπέροχη) αλλά και κωμικοτραγικές καταστάσεις, γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες ενός μέρους της ζωής μιας μεγαλούπολης που όσοι ζουν αποκομμένοι από τις αλλαγές γύρω τους και ερμητικά κλεισμένοι στις σκουριασμένες απόψεις τους περί κοινωνίας, δεν υποψιάζονται καν πως υπάρχει. Τίποτε περισσότερο.

Παρεμπιπτόντως, η προβολή έγινε από DVD!

Τα άστοχα τα λόγια τα μεγάλα

Η Ελευθεροτυπία πολύ αρέσκεται σε περιττολογιές

"ΑΠΟΨΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ" δις

Shine a Light

Δεν είναι κακό να μην γνωρίζεις ότι το Beacon Theater βρίσκεται απέναντι από το Hotel Ansonia, στα υπόγεια του οποίου βρισκόταν η gay σάουνα Continental Baths, απ’ όπου ξεκίνησε την καριέρα της η Bette Midler με τη συνοδεία του Barry Manilow.

Επίσης, δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό να ξέρεις πως ο Nick Cave και οι Bad Seeds ντρέπονται ακόμη με τη μικροψυχία που έδειξαν ακυρώνοντας την προγραμματισμένη συναυλία τους εκεί μερικές βδομάδες μετά την αποφράδα 9/11 του 2001.

Είναι όμως - θεωρώ - εγκληματικό να ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΕΙΣ αποκρύπτοντας έντεχνα και καλύπτοντας επιθετικά την ασχετοσύνη σου. Από τη μια να απορρίπτεις το lifestyle κι από την άλλη να εστιάζεις την προσοχή σου (και τα κείμενά σου) στις ρυτίδες του Mick Jagger ή στην εκτυφλωτική απουσία τους από το πρόσωπο της Madonna.

Κι αν βέβαια ο πρώτος είχε κάνει lifting, θα επέμενες πως «αυτό δεν είναι Rock ’n Roll», δίχως ασφαλώς να ξέρεις να το ορίζεις.

Μα δεν είσαι ο μόνος. Είναι πολύ εύκολο τη σήμερον ημέρα να καβαλάς ένα πληκτρολόγιο και να δημοσιεύεις πάραυτα ό,τι σου κατέβει. Αν, μάλιστα, έχεις και το χάρισμα της γραφής, ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα σταματήσουν στο περιεχόμενο...

Επί της ουσίας: Ο Martin Scorsese κινηματογράφησε δύο συναυλίες των Rolling Stones στο Beacon Theater της Νέας Υόρκης και τις μοντάρισε σε ένα δίωρο φιλμ με τίτλο SHINE A LIGHT που παρουσιάστηκε εκτός συναγωνισμού στο ξεκίνημα της φετινής Berlinale, πρωτοφανές γεγονός για ντοκιμαντέρ στα 58 χρόνια της ιστορίας της.
Εκτός από το μοναδικό συγκρότημα, επί σκηνής ανεβαίνουν για ένα ντουέτο ο καθένας με τη σειρά ο Jack White, ο Buddy Guy και η Christina Aguilera.

Εσύ είσαι παλιά καραβάνα, αλλά νεανίζεις και θέλεις τους ρόκερ σου να τα σπάνε όσο εσύ απολαμβάνεις το ουίσκι σου σε κάποιο τηλεοπτικό στούντιο σχολιάζοντας τα δρώμενα ή κουβεντιάζοντας πίσω από τη τζαμαρία και το air condition ενός χώρου ειδικά διαμορφωμένου για VIPs.

Ωστόσο, αγνοείς τον Jack White, η Christina Aguilera σου είπαν πως παραείναι ΠΟΠ για τα γούστα που (πρέπει να ισχυρίζεσαι πως) έχεις και ο Buddy Guy είναι bluesman και άρα υπεράνω κριτικής (δηλαδή, εκεί δεν παίζουν ρόλο η ηλικία και οι ρυτίδες).

Ο γεννημένος το 1942 σκηνοθέτης είναι κι αυτός μεγάλος πλέον για τα γούστα του πιασάδικου παλιμπαιδισμού σου. Οι πολυβραβευμένοι συνεργάτες του σ’ αφήνουν παγερά αδιάφορο. Εσύ ζεις τώρα το δικό σου πανκ, αφού στα χρόνια της νιότης σου μπορεί να μη διάβαζες τη βίβλο ως άλλος μακαρίτης αρχιεπίσκοπος, διάβαζες όμως τα αιματοβαμμένα μανιφέστα υπεράνω κριτικής κομμάτων που εξακολουθούν να χρωματίζουν τις απόψεις σου, ενώ είσαι έτοιμος να εκσφενδονίσεις την κερασμένη μπουκάλα από το «πρώτο τραπέζι πίστα» αν δεν ντρεπόσουν που το κοροϊδεύεις κι ας το τιμάς.

Οι Rolling Stones αποτελούν κατεστημένο αλλά τρέχεις να προλάβεις τη συνέντευξη Τύπου που θα δώσουν, διότι αυτοί θα πληρώσουν τις σπουδές των παιδιών σου και όχι το γκρουπάκι που δεν σ’ ενδιαφέρει καν να ακούσεις φευγαλέα πριν καθιερωθεί.

Μάλλον έχεις κουραστεί από τη δουλειά σου. Μάλλον δεν σου άρεσε ποτέ. Μάλλον ήταν ένα μέσο να αναρριχηθείς ρίχνοντας παράλληλα γκόμενες. Μάλλον…

Όμως οι Stones keep on Rolling ερήμην σου. Όπως ερήμην σου συνέβαιναν πράγματα και θάματα τόσα χρόνια που εσύ φορούσες τις παρωπίδες που σου είχε παραχωρήσει το κόμμα. Εκείνοι τραγουδάνε το Satisfaction, διασκεδάζουν με τον πρόλογο του Bill Clinton και τη μαμά της Hillary που έρχεται να θαυμάσει τα έργα τέχνης επί σκηνής, όπως θα πήγαινε σε κάποιο μουσείο να δει από κοντά κάποια μπαλαρίνα του Degas. Και βέβαια ο Mick, ο Keith, ο Charlie και ο Ronnie είναι απόλυτοι γνώστες του βεληνεκούς, των αδυναμιών και των δυνατοτήτων τους.

Ασφαλώς και δεν θα στο παίξουν σεμνοί και ταπεινοί μουσικοί, στριμωγμένοι σε μια λιμουζίνα. Αυτά, όπως καλά γνωρίζεις, τα έκαναν σαράντα χρόνια πριν. Τώρα έρχονται ο καθένας μόνος του, βγαίνουν από ξεχωριστές λιμουζίνες την ώρα που ο δρόμος έχει πλημμυρίσει κόσμο και τα μεγάφωνα παίζουν τραγούδια που θα μείνουν στην ιστορία, όταν εσύ δεν θα είσαι ούτε ανέκδοτο στα χείλη εκείνων που θα επιμένουν, δίχως όμως την αυτοπεποίθηση και την πειστικότητα του Jagger:

«If you start me up, if you start me up I never stop, never stop…»

Εκεί όπου η πειρατεία χάνει τη σημασία της

Είσαι πειρατής; Ζεις με το άγχος της σύλληψης κάθε που βγάζεις το κινητό σου στη σκοτεινή αίθουσα ενός κινηματογράφου; Νιώθεις τύψεις ή φόβο όποτε αποφασίζεις να ακούσεις πρώτος το άλμπουμ του αγαπημένου σου καλλιτέχνη κατεβάζοντάς το από το Internet;

Καν' το νόμιμα! ΕΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ! Χιλιάδες συνάδελφοί σου θα σ' αγκαλιάσουν, το κράτος θα σου είναι αρωγός, κι αν παρ' ελπίδα κάτι πάει στραβά, σύσσωμη η αντιπολίτευση θα σε στηρίξει.

ΕΛΛΑΔΑ!

Η ΧΩΡΑ ΟΠΟΥ Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΧΑΝΕΙ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ.

ΕΛΑ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΖΗΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ!