Autumn in Berlin

Χθες, όπως και σήμερα, ήταν μια φωτεινή, φθινοπωρινή μέρα. Καθώς πήγαινα να δω το "The Kingdom" στην Potsdamer Platz, διέσχισα με το ποδήλατο το Tiergarten και για άλλη μια φορά ένιωσα τυχερός που μπορώ και απολαμβάνω πράγματα, όπως αυτά τα εκπληκτικά χρώματα στη φύση, που από μικρός έβλεπα σε ταινίες και περιοδικά...

Σιγομουρμούριζα αποσπάσματα από το τελευταίο άλμπουμ του Rufus Wainwright, τον οποίο θα δω στις 5 Οκτωβρίου, (την αμέσως επόμενη μέρα θα δω τον David Sylvian), και σκεφτόμουν τραγούδια που έχουν στον τίτλο τους το φθινόπωρο.

Όταν επέστρεψα στο σπίτι, σκάλιξα στη δισκοθήκη μου, βρήκα διάφορα και μοιράζομαι μαζί σας τα παρακάτω 25:

1. Autumn-Roger ENO
2. Autumn-Peter HAMMILL
3. Autumn-Barbra STREISAND
4. Autumn Almanac-KINKS
5. Autumn Boy-WORKING WEEK
6. Autumn Changes-Donna SUMMER
7. Autumn in New York-Frank SINATRA
8. Autumn Leaves-Erroll GARNER
-. “ -Wynton MARSALIS
-. “ -Rob WASSERMAN w/ Rickie Lee JONES
-. “ -Frank SINATRA
-. “ -Coco SCHUMANN QUARTET
-. “ -Roger WILLIAMS
-. “ -Grace JONES
-. “ -Bing CROSBY
-. “ -Joni JAMES
-. “ -CANNONBALL ADDERLEY
-. “ -Bill EVANS TRIO
-. “ -Chet BAKER + Paul DESMOND
9. Autumn Leaves / Indian Summer-Tony BENNETT
10.Autumn Song-Van MORRISON
11.Autumn Sweater-YO LA TENGO
12.Autumn’s Child-CAPTAIN BEEFHEART
13.Autumn’s Vicar-LAMBCHOP
14.Black Autumn-Roy BUCHANAN
15.Calling Captain Autumn-HAIRCUT 100
16.Dunwich Beach, Autumn,1960-Brian ENO
17.Der Einsame im Herbst-Brigitte FASSBAENDER (Gustav MAHLER)
18.Fall Breaks And Back To Winter (Woody Woodpecker Symphony)-BEACH BOYS
19.Forever Autumn-Justin HAYWARD + Jeff WAYNE
20.Golden Autumn Day-Van MORRISON
21.My Cosmic Autumn Rebellion-FLAMING LIPS
22.She Comes in the Fall-INSPIRAL CARPETS
23.Spring, Summer, Winter & Fall-APHRODITE’S CHILD
24.Stealing Autumn-EYELESS IN GAZA
25.’Tis Autumn-Nat “King” COLE

Άπλετο Άγιο Φως

Η νέα κυβέρνηση προβάρει το μοντέλο διαλεύκανσης των σκανδάλων.

9/11/2001 - 9/11/2007

Τι έκανα πριν από έξι χρόνια σαν σήμερα;


Θυμάμαι πως ήταν πάλι Τρίτη. Ακριβώς τρεις βδομάδες νωρίτερα ήμουν στο Manhattan, εκεί κάτω στην περιοχή του World Trade Center χαζεύοντας τον κόσμο που ανέβαινε στα βαποράκια για τα απέναντι νησιά.

Φωτογράφιζα γόητες φιδιών και θαύμαζα όσους τολμούσαν να… δανειστούν έναν βόα για να ποζάρουν φορώντας τον ως περιδέραιο.

Ύστερα ανηφόρισα, σταμάτησα για λίγο στο σουρεαλιστικό τοπίο που σχημάτιζε η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Νικολάου, που θα μπορούσε να είναι σε κάποιο απομακρυσμένο ελληνικό χωριό, πρόχειρα κατασκευασμένη με δυο σημαίες πάνω από την κεντρική είσοδο - ελληνική και αμερικάνικη. Τριγύρω από το άθλιο κτίσμα ήταν ένα πάρκινγκ που υποθέτω εκμεταλλευόταν η εκκλησία - δεν είμαι σίγουρος.

Στη βόρεια πλευρά δέσποζαν οι Δίδυμοι Πύργοι… Έβγαλα πάλι φωτογραφίες και συνέχισα τη βόλτα μου προς το δημαρχείο…

Την επομένη πετούσα για Βερολίνο και λίγες μέρες αργότερα για Ελλάδα προκειμένου να παρευρεθώ στον γάμο της μεγάλης μου ανιψιάς, που τώρα μου τηλεφωνούσε, έχοντας μόλις επιστρέψει από το γαμήλιο ταξίδι της.

Όπως όλοι οι «αντιαμερικανοί» Έλληνες, έτσι κι εκείνη, έχει αμερικανικότερες των αμερικανικών συνήθειες αλλά - όπως οι περισσότεροι συμπατριώτες της - δεν το γνωρίζει! Η τηλεόραση παίζει κι εκείνη μιλάει στο τηλέφωνο, μου διηγείται πόσο ωραία πέρασε με τον σύζυγό της στη Σαντορίνη…

Ξαφνικά σταματάει.
- Κάτι έγινε στη Νέα Υόρκη... Στάσου να δω… ένα αεροπλάνο έπεσε σε έναν απ’ τους Δίδυμους Πύργους.
Η στιχομυθία που ακολούθησε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αρκετά «κουλ» αν το συμβάν δεν ήταν τόσο τραγικό. Γιατί η πρώτη «απορία» που αντέταξα ήταν:
- Μα τι δουλειά έχει εκεί το αεροπλάνο; Το αεροδρόμιο βρίσκεται σε εντελώς διαφορετική πλευρά…
Συνέχισε να μου μιλάει για τη βδομάδα του μέλιτος, ώσπου ακολούθησε και το δεύτερο αεροπλάνο…

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Κλείσαμε το τηλέφωνο, άνοιξα κι εγώ την τηλεόραση, προσπάθησα να επικοινωνήσω με φίλους στη Νέα Υόρκη, μα στάθηκε αδύνατο.

Έκλεισα την τηλεόραση και πήγα σινεμά. Θυμάμαι πως είδα την Amelie.

Black, Female or Gay... συγνώμη Αθλητής, Ηθοποιός ή Τραγουδίστρια;

Το ότι ο κ. Καραμανλής δεν θα γινόταν ποτέ τραγωδός (άλλο πράγμα "υπεύθυνος της τραγωδίας"), το είχα διαπιστώσει από καιρό. Γενικά, πιστεύω, ότι όσα χρόνια και να ζήσει δεν θα γίνει τίποτε "καλό". Χθες, όμως, με προβλημάτισε.

Τα συγκινητικά μαθήματα κρόουλ που παρέδωσε διακαναλικά (sic) στους κωφάλαλους συμπατριώτες του, σκέφτηκα πως ίσως τον καθιστούσαν έναν καλούτσικο δάσκαλο κολύμβησης. Άλλωστε η Ελλάς-Ελλάς, που αν και βρέχεται σχεδόν πανταχόθεν από θάλασσα καταφέρνει να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, δεν διακρίνεται ούτε στον τομέα αυτόν... οπότε πάλι μεταξύ στραβών ο μονόφθαλμος.

Πάντως τα σπορ δίνουν ψήφους. Μια ματιά στα ψηφοδέλτια αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πως εκτός από τους ηθοποιούς και τις τραγουδίστριες, στην Ελλάς-Ελλάς όλοι σχεδόν οι (πρωτ)αθλητές, μόλις ακούνε το καμπανάκι της ηλικίας, θυμούνται ότι είναι γεννημένοι πολιτικοί.

Τι θα είναι λοιπόν ο μεθεπόμενος πρωθυπουργός; Αθλητής; Ηθοποιός; Τραγουδίστρια;

Με την πορεία που έχει χαράξει η χώρα, το πιθανότερο είναι να μην έχει πάει καν στο σχολείο. Μην ψάχνετε, λοιπόν, ούτε στις γυμναστικές ακαδημίες, ούτε στις δραματικές σχολές για την απάντηση.

Αν θέλετε να γνωρίσετε από κοντά τη βουλή του άμεσου μέλλοντος, κάντε καλύτερα μια βόλτα στα σκυλάδικα.

Οι προβληματισμοί της μεθεπόμενης μέρας

Θα ξαναδούμε, άραγε, στην Πελοπόννησο επιγραφές του δόκιμου φολκλόρ

"ΤΑΒΕΡΝΑ Η ΚΑΜΜΕΝΗ ΓΩΝΙΑ"

"ΨΗΣΤΑΡΙΑ ΟΛΑ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ" και

"ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ 'ΣΤΗ ΧΟΒΟΛΗ'" ;

Una furtiva lacrima

Στις 24 Φεβρουαρίου 1988, ο Luciano Pavarotti εμφανίσθηκε 165 φορές στη σκηνή της Deutsche Oper Berlin, μετά το τέλος της πρεμιέρας της όπερας του Gaetano Donizetti, L'Elisir d'Amore (Τo Ελιξήριο του Έρωτα). Οι θεατές, δηλαδή, χειροκροτούσαν επί 67 ολόκληρα λεπτά!

Ήμουν εκεί και η ερμηνεία του στην άρια Una Furtiva Lacrima θα μου μείνει αλησμόνητη.

Σήμερα η αυλαία έπεσε οριστικά. Τον αποχαιρετώ μ' ένα βουβό δάκρυ.