Μ.(ια) Παρασκευή

Ξύπνησα νωρίς. Η αλήθεια είναι πως δεν καλοκοιμάμαι τα τελευταία βράδια. Ίσως να οφείλεται σ’ αυτήν την εξωφρενική άνοιξη με θερμοκρασίες κατακαλόκαιρου… Ίσως… Δεν είχα δουλειά, δηλαδή πάντα έχω αλλά σήμερα ειδικά δεν είχα καμιά όρεξη να ασχοληθώ με κάτι σοβαρό που θα μ’ έβγαζε από τη γλυκιά, μελαγχολική ραστώνη.

Μπαινόβγαινα στο Internet, κατέβαζα τραγούδια, διάβαζα εφημερίδες, άφηνα σχόλια σε μπλογκ φίλων και αγνώστων…

Κόπηκα στο ξύρισμα αλλά δεν μ’ ένοιαξε. Δεν ήταν τίποτε σπουδαίο, άλλωστε. Έβαλα το ίδιο μπλουζάκι πόλο που φορούσα χθες και προχθές. Το ίδιο παντελόνι που φοράω εδώ και μια βδομάδα. Στρίμωξα το αχρείαστο κινητό μου στη «μπανάνα» γύρω από τη μέση μαζί με τα κλειδιά και τα γυαλιά και πήρα το ποδήλατο για μια μεγάλη βόλτα.

Τα σχολεία είναι κλειστά τη Δευτέρα και πολλοί γονείς εκμεταλλεύονται το γεγονός για να κάνουν ένα XL τριήμερο. Η πόλη αδειάζει. Βέβαια υπάρχουν πάντα άλλοι τόσοι τουρίστες που τη γεμίζουν.

Είχα μια πρόσκληση για την προβολή του NAMESAKE (Ο Συνονόματος) της Mira Nair, που σε κάποιες στιγμές με συγκίνησε. Σε άλλες ήταν τόσο έντονα τονισμένη η πρόδηλη διαφορά Ινδίας – ΗΠΑ που ήταν το θέμα της που κινδύνευε να καταντήσει κιτς… Δεν πειράζει, κατάφερνε πάντα και το ισορροπούσε. Έχω στο νου μου Ελληνίδα σκηνοθέτη και φαντάζομαι το χοντροειδές αποτέλεσμα αν καταπιανόταν ποτέ με παρόμοιο θέμα… Εξακολουθώ βέβαια να μην κατανοώ το πρόβλημα της μετανάστευσης (και δεν μιλάω για άτομα που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα στη χώρα τους, αλλά για εκείνα που κατόπιν ωρίμου σκέψεως επιλέγουν να ζούνε μακριά από τη γενέτειρά τους) τη σήμερον ημέρα, αλλά μάλλον εγώ είμαι από άλλη… ταινία.

Επέστρεψα βιαστικά για ν’ ακούσω το τελευταίο μέρος του αφιερώματος του Γιάννη Πετρίδη στα δεκαπέντε καλύτερα συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας κι έμεινα κολλημένος στο ραδιόφωνο για τον Paul Simon στο Τρίτο. Στο μεταξύ έχουν στοιβαχτεί κάμποσα CD που περιμένουν να τα ακούσω και ειλικρινά δεν ξέρω πότε θα τα καταφέρω… Κι από βδομάδα περιμένω να έρθουν και οι νέες παραγγελίες μου…

Και μια που πάλι κατέληξα να μιλάω για μουσική, προχτές ήταν μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα στη συναυλία του Mick Harvey. Η Lisa Germano ξεκίνησε να παίζει στο πιάνο με τον Jamie Candiloro να τη συνοδεύει στο μπάσο, κι ύστερα πήρε την κιθάρα της αλλά δήλωσε πως έχει πρόβλημα αναπνοής και ξανακάθισε στο πιάνο να παίξει τις ευαίσθητες μπαλάντες της. Κάποια από αυτές την εμπνεύστηκε από τη γάτα της, αν και πιστεύει πως ήταν ήδη γραμμένη… Περίεργη γυναίκα.

O Mick ήταν ο ορισμός του «laid back». Άνετος, ακριβώς όπως όταν λίγη ώρα πριν τα λέγαμε έξω από το Babylon Mitte, ώσπου να έρθει ο Mark Stewart (πόσοι θυμούνται άραγε αυτόν & the Mafia;) που μας ζάλισε με τις ενδιαφέρουσες… αναμνήσεις του, μιλώντας ακατάπαυστα για ονόματα όπως ο Boz Boorer (και οι Polecats) ή οι Rip Rig & Panic… Ο κόσμος λίγο πιο πέρα ήταν ξαπλωμένος στο γρασίδι, στη μικρή πλατεία Rosa Luxemburg κι απέναντι, στη Volksbühne, όχι πάνω από εκατό μέτρα απόσταση, θα ξεκινούσε να παίζει η Joanna Newsom.

Πλαισιωμένος από τον Thomas Wydler (ντραμς), τον James Johnson (όργανο, κιθάρα) και τη Rosie Westbrook (κοντραμπάσο) κατάφερε να βγάλει όλο το 90λεπτο πρόγραμμα με μία κιθάρα. Ουδεμία σχέση με τους Bad Seeds. Έπαιξε κατά κύριο λόγο κομμάτια από τα δύο τελευταία άλμπουμ του, αφιερώνοντας μάλιστα το θαυμάσιο Hank Williams Said It Best στον γιο του Solly, και ένα - δυο από τις Gainsbourg-ικές διασκευές του.

Ωραία βραδιά που συνεχίστηκε στο φουαγιέ του Babylon - όνομα πέρα για πέρα εύστοχο.

Ακόμη δεν αποφάσισα τι θα κάνω το βράδυ.


Υ.Γ. Αν δεν βαρεθώ, αργότερα ίσως ανεβάσω και μερικές φωτογραφίες...

Somebody's Crying

Έξω έχει απίστευτη ζέστη. 25 βαθμούς και πολύ ήλιο. Μόλις είδα το Fracture. Δεν ήταν κακό. Ο Anthony Hopkins επιστρέφει σε ρόλο περίπου Hannibal. Δίχως τα κανιβαλικά...

Τις τελευταίες βδομάδες τρέχω σαν αλαφιασμένος, όχι για καλό. Πηγαίνω φίλους σε γιατρούς, τους επιστρέφω, πηγαίνω στη δουλειά μου, σχολιάζω σε μπλογκ, γράφω στο δικό μου…

Μιλάω με φίλες και φίλους στο τηλέφωνο… Αναμένω… Υπομένω… Δύσκολες μέρες. Ενδιάμεσα παίζει μουσική χωρίς να την ακούω πάντα.

Σήμερα θα βρεθώ με φίλους από τρεις ηπείρους. Ο Mick Harvey δίνει συναυλία με τη Lisa Germano. Ευκαιρία να ξανασυναντήσω κόσμο που έχω καταλήξει να βλέπω μόνο σε ζωντανές εμφανίσεις...

Άλλες φορές θα χαιρόμουν από μέρες πριν. Τώρα δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση, αλλά θα πάω… Κι ας ελπίσω ότι θα ξεχαστώ…

Από το CD ακούγεται η Patty Griffin και το Nobody’s Crying. Εμένα μου λες...

Klaxons / Xvectors

Αν και στη σελίδα που έχουν οι Xvectors στο MySpace, οι Pere Ubu δεν αναφέρονται στις επιρροές τους, βλέποντας τις μανιερίστικες κινήσεις του τραγουδιστή τους Rory Connaghan, είναι το πρώτο συγκρότημα που σου έρχεται στο μυαλό. Οι τέσσερις Σκοτσέζοι αποτελούν μέρος μιας δυναμικής γενιάς από «το νησί» που βάλθηκε να κατακτήσει μουσικά και πάλι την υφήλιο. Η ξαφνική πτώση της θερμοκρασίας και το χιόνι καθιστούν ιδιαίτερα επίκαιρο το Now It’s the Winter και αφήνουν καλές εντυπώσεις.

Φυσικά το ψητό της βραδιάς αποτελούν οι Klaxons, οι οποίοι στο μεταξύ έχουν αποκτήσει φανατικό κοινό. Μπροστά μου βρίσκονται τρεις νεαροί Σκανδιναβοί που χοροπηδούν καθώς το συγκρότημα αρχίζει να αυτοσχεδιάζει πάνω στη φράση «If You’re Not in Berlin, You’re Not Coming In». Ορίστε; Ανάλογη συνάφεια έχουν και οι στίχοι του πολύ καλού άλμπουμ τους Myths of the Near Future. Όσο ακατάληπτοι όμως είναι οι στίχοι τους, τόσο πιο εύληπτη η μουσική τους που κατεβαίνει υπέροχα στα πόδια. Από το Atlantis to Interzone περνάνε στο Two Receivers, συστήνουν τον ντράμερ «Στεφάνο» που συμμετέχει στις ζωντανές εμφανίσεις τους, και όταν φτάνει η ώρα του καταπληκτικού Golden Skans, το αφιερώνουν στους Xvectors!

Ύστερα από τα πρώτα είκοσι - είκοσι πέντε λεπτά, στη μισή διάρκεια της συναυλίας δηλαδή, ο μόνος που μπορεί να τραγουδάει είναι ο κημπορντίστας James Righton. Ο μπασίστας – τραγουδιστής Jamie Reynolds έχει χάσει τη φωνή του (από τις μπίρες;), ενώ ο Simon Taylor, μάλλον για τον ίδιο λόγο, μάταια προσπαθεί να αναλάβει τα φωνητικά στο Isle of Her, που στο άλμπουμ θυμίζουν τον Richard Butler από τους Psychedlic Furs. Είναι κρίμα γιατί τρελαίνομαι με τη φανατική επιμονή σε ανοησίες α λα B-52’s «At club 18-30 I met Julius Caesar, Lady Diana and Mother Theresa…» και η σουρεαλιστική θάλασσα αυτών των τύπων απλώνεται από τη Βεστφαλία μέχρι την Αμμόχωστο.
Με το που φτάνουν στο It’s Not Over Yet (πόσοι, άραγε, θυμάστε τους Grace;), η ατραξιόν είναι ένας από τους Σκανδιναβούς που κάνει το τέταρτο stage diving, ενώ ο πιο νηφάλιος φίλος του καταφέρνει να αρπάξει τη λίστα των τραγουδιών. Θα κλείσουν, όπως τελειώνει το άλμπουμ, με το Four Horsemen, και ασφαλώς δεν είναι σε θέση να βγούνε για ανκόρ.

Lido, 22 Μαρτίου 2007

Νεόξανθες

Σκέφτηκα να κατοχυρώσω τη λέξη που σκαρφίστηκα σήμερα το πρωί. Εκτός κι αν υπάρχει ήδη ερήμην μου...

Στην Ελλάδα του 2007 οι εθνοκαθάρσεις επιτυγχάνονται δια της βαπτίσεως.

Το Υπουργείο Παιδείας και Ενός Θρησκεύματος κατέληξε σε κοινό θέμα Έκθεσης για όλες τις τάξεις του Λυκείου. Παρά τις διαμαρτυρίες της Σουηδίας, το παράδειγμά του θα ακολουθήσει και η Κύπρος.

The Killers / Mumm-Ra

Από τη μέρα της ανακοίνωσής της μέχρι τη διεξαγωγή της, η πιο περιπετειώδης συναυλία της χρονιάς άλλαξε τρεις χώρους. Από το μικρό, για τους μαζικούς στο μεταξύ Killers, Columbiahalle, στο απέναντι Hangar 2 (χωρητικότητας 4.000 ατόμων) κι από εκεί στη διπλάσιας χωρητικότητας Arena.
Άσχημα μαντάτα για τους μαυραγορίτες που, τελικά, αναγκάστηκαν να πέσουν αρκετά πιο κάτω από την αναγραφόμενη τιμή των εισιτηρίων. Ως γνωστόν, τα σπέκουλα εμπεριέχουν ρίσκο…
Όταν μπαίνω μέσα, 20 λεπτά πριν την επίσημη ώρα έναρξης, οι Mumm-Ra έχουν ήδη ζεστάνει το κοινό. Έχουν τόσο έντονη αγγλική προφορά που απορώ πώς δεν το καταλαβαίνουν αυτοί που με ρωτάνε αν ξέρω από πού είναι.
Σύμφωνα με τον σεβάσμιο David Thomas, το ροκ είναι μια καθαρά αμερικανική υπόθεση που έχει να κάνει με τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο μέσα από ένα παρμπρίζ.

Tο ξεκίνημα των Killers, με μια διάφανη κουρτίνα μπροστά στη σκηνή που απεικονίζει το εξώφυλλο του Sam’s Town, δεξιά κι αριστερά δυο κανόνια να πετάνε χαρτάκια προς το κοινό και ένα από τα καλύτερα light-shows που κυκλοφορούν στην αγορά, είναι ικανό να σε κάνει να ασπαστείς τη γνώμη του. Το ομώνυμο κομμάτι διαδέχεται το When You Were Young κι έπειτα τα Uncle Johnny, Bones... Ανάμεσα σε κάθε τραγούδι μεσολαβεί μικρή παύση, όπως στα CD.

Ο Brandon Flowers και ο κιθαρίστας David Keining, φοράνε λαμέ σακάκια που παραπέμπουν κατευθείαν στο Las Vegas. Άλλωστε, από εκεί κατάγονται. Ο Flowers, ωστόσο, το βγάζει γρήγορα καθώς ζεσταίνεται τραγουδώντας και παίζοντας ενδιάμεσα keyborads.

Οι post glam συνθέσεις Mr. Brightside - ένα κράμα από τα Queen Bitch (David Bowie) και Special K (Placebo) με το οποίο θα κλείσουν το σόου - και My List - που συγχωνεύει τα Moments in Love (Art of Noise) και Time (Bowie και πάλι) - συνεπαίρνουν τη μάζα. Όπως άλλωστε και τα επηρεασμένα από τους Springsteen / Meat Loaf / Bono, The River Is Wild και When You Were Young, που ακούγεται ξανά, σε μια διαφορετική εκτέλεση, στο ανκόρ.

For Reasons Unknown, ύστερα από δύο σχεδόν ώρες εγώ έχω την εντύπωση πως φεύγω από συναυλία των… Styx.

Arena, 10. March 07

Σκαλίζοντας στο συρτάρι...