TV On The Radio

Τι απογίνονται άραγε τα μουσικά όργανα όταν πεθαίνουν οι μουσικοί; Εκθέματα σε κάποιο μουσείο; Χρησιμοποιούνται από άλλους βιρτουόζους με αδιάφορα αποτελέσματα; Αλλάζουν χέρια φιλόδοξων συλλεκτών σε πλειστηριασμούς; Αραχνιάζουν σε κάποιο ανήλιο καταγώγιο;

Τι απέγινε η τρομπέτα του Miles Davis, το πιάνο του Thelonious Monk ή το μπάσο του Charles Mingus...; Ίσως δεν είναι παρά ελάχιστοι αυτοί που νοιάζονται.

Εδώ και δέκα μέρες έχω βάσιμες υποψίες για το τι απέγινε το σαξόφωνο του John Coltrane: με την ύστατη πνοή του σπουδαίου αφεντικού του, μεταμορφώθηκε στον καλλιτέχνη που ακούει στο όνομα Tunde Adebimpe και τραγουδάει στο συγκρότημα TV On The Radio!

Αυτή την εντύπωση σχημάτισα παρακολουθώντας τη συναυλία του γκρουπ με τα τρία διοπτροφόρα βασικά μέλη, την Κυριακή, 21 Μαΐου. Στη μιάμιση ώρα που ήταν επάνω στη σκηνή, "το μεγαλύτερο σε διάρκεια σόου που έχουμε δώσει ποτέ", αφού αναβλήθηκε - λόγω ατυχήματος - η εμφάνιση των Celebration, ο πανύψηλος Tunde (ζωγράφος και σκηνοθέτης video clip των Yeah Yeah Yeahs) ανεβοκατέβαινε μουσικές σκάλες, χοροπηδώντας σαν μπάλα του μπάσκετ κάτω από το χέρι playmaker. Χτυπούσε τη γροθιά στο στήθος του, λες και ήθελε τα λόγια του να αντηχήσουν μέσα του και να βγούνε δυνατότερα προς τα έξω - κάποιος είπε "είναι ο απόγονος των σκλάβων της φυτείας που, απελευθερωμένος, χρησιμοποιεί τις κινήσεις ενοχής και υποταγής των προγόνων του ως δήλωση περηφάνιας" - και επικοινωνούσε με άνεση και χιούμορ.

Οι δυο κιθαρίστες (ο "εγκέφαλος" David Andrew Sitek και ο "cool afro" Kyp Malone) τα έβρισκαν μεταξύ τους και με τους ενισχυτές τους, ο ντράμερ Jaleel Bunton κρατούσε τους πιο περίπλοκους ρυθμούς, δύο ακόμη μέλη εναλλάσσονταν στη σκηνή, προσθέτοντας κι άλλους ήχους στην πολυφωνία που επικρατούσε εξ αρχής.

Το καινούριο τους άλμπουμ κυκλοφορεί αυτές τις μέρες με τη συμμετοχή του David Bowie που συνεργάζεται μαζί τους και στην επόμενη προσωπική δουλειά του.

Μουσική με κεφαλαίο Μ, μακριά από την TV και το ραδιόφωνο των play lists.

ΟΣΦΠ-ΑΕΚ vs Ποδόσφαιρο

Κάθε Μάιο δύο από τις σχολικές ομάδες ποδοσφαίρου της ενορίας μας βρίσκονται αντιμέτωπες στον τελικό του κυπέλλου. Οι διαδικασίες του κατορθώματος διαφέρουν σε κάθε αγωνιστική περίοδο, διότι στην ενορία μας κυβερνούν οι επτά σοφοί σε γιαλαντζί παραλλαγή και δεν μπορούν να αποφασίσουν για την καλύτερη, από φόβο μήπως κακοκαρδίσουν αυτούς που τους θεωρούν σοφούς και δεν τους ξαναψηφίσουν.

Φέτος ο τελικός συνέπεσε με την πενταήμερη αλλά, επειδή κανένας καθηγητής δεν ήθελε να αναλάβει την ευθύνη του συνοδού, η ΑΔΕΔΥ κήρυξε γενική απεργία. Η ιδέα ξεσήκωσε και τους ελάχιστους εργαζόμενους της ΓΣΕΕ που συμφώνησαν να συνδυάσουν τον τελικό καταθέτοντας στεφάνι στο Μάλτεπε αντί για τις δόσεις του καταναλωτικού δανείου, και να συνεχίσουν μέχρι την 28η Οκτωβρίου το γλέντι που ξεκίνησαν το Πάσχα.

Ως συνοδοί τελικά επιστρατεύτηκαν οι γνωστοί-άγνωστοι χούλιγκαν, καμιά εικοσαριά διμοιρίες των ΜΑΤ, αγνώστου αριθμού και ταυτότητας τουρκικά καταδρομικά και οκτώ χιλιάδες σούβλες, ενώ παράλληλα, επανδρωμένες με βετεράνους βαρελόφρονες, τέθηκαν σε ετοιμότητα η βάση των UFO της Σούδας και οι πιτσαρίες της γύρω περιοχής.

Η μεγάλη ώρα βρήκε τις ομάδες με φρεσκοπλυμένες στολές και σιδερωμένο ηθικό να χαιρετάνε τους ταγματασφαλίτες που ανακατεύτηκαν με τους καταχωρημένους στον Τειρεσία μικρομεσαίους, τον Ευγένιο Σπαθάρη και το Κορίτσι του Μάη.

Κατά τα ειωθότα, το παιχνίδι έγινε σε αργή κίνηση, διακρίθηκε από τις στρατηγικές του κινήσεις και θύμιζε κουκλοθέατρο. Για άλλη μια φορά τα παιδιά δεν χρησιμοποίησαν το κεφάλι τους για κεφαλιές όπως κάνουν στις άλλες ομάδες ποδοσφαίρου παγκοσμίως, αλλά για να σκεφτούν την επόμενή τους κίνηση. Όταν κουράζονταν, ξάπλωναν στο χόρτο σαν ετοιμοθάνατοι. Κάποιοι μάλιστα παρέμεναν για αρκετή ώρα εκεί, αναγκάζοντας τους βουλιμικούς μασέρ και τους χαραμοφάηδες παράγοντες να τρέχουν ανήσυχοι προς το μέρος τους, με κίνδυνο να χαρακτηριστούν απεργοσπάστες.

Ορισμένοι σπασίκλες που ξεχώρισαν ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που θέλουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό, όπως έκαναν μερικά από τα μεγαλύτερα ξαδέρφια τους που ωστόσο δεν κατάφεραν να αποφοιτήσουν, καθώς η νοσταλγία για το απορρυπαντικό της γιαγιάς και τη ληγμένη ταραμοσαλάτα του σούπερ μάρκετ της γειτονιάς τους, τους οδήγησε γρήγορα πίσω στην πατρίδα. Άλλωστε, είχαν στ' αυτιά τους τη φωνή των γονιών τους να λέει: "για τα δικά μας παιδιά πάντα υπάρχει μια θέση στα ντόπια ιδρύματα".

Χθες πάντως, μετά το ματς Κλούβιου - Σουβλίτσας, υπήρχε και ένας πραγματικός αγώνας ποδοσφαίρου (Middlesbrough-Sevilla) στην τηλεόραση που η συντονιστική επιτροπή της χαρτοβιομηχανίας ΦΑΚΕΛΑΚΙ Α.Ε. πρότεινε να επαναπροβληθεί την Κυριακή στα matrix του ΟΑΚΑ και της Εθνικής Οδού.

Popetown

Όχι πως ο χριστιανισμός δεν είχε τα δικά του "λαμπρά" δείγματα φανατισμού και μισαλλοδοξίας (θυμηθείτε μόνο τι έγινε κατά την προβολή του Τελευταίου Πειρασμού ή με το θέμα των ταυτοτήτων), τώρα όμως φαίνεται να ζήλεψε τον μουσουλμανικό ζήλο και τη... δόξα που απέφερε η υστερία με τα δανέζικα σκίτσα του Μωάμεθ, και θέλει να ακολουθήσει παρόμοιες τακτικές. Έτσι, μετά το βιβλίο, η καθολική εκκλησία καλεί τώρα το ποίμνιό της να μποϊκοτάρει την κινηματογραφική μεταφορά του "Κώδικα Ντα Βίντσι". Με καθυστερημένα αντανακλαστικά, αφού καλοκοιμήθηκε κατά την προσφιλή του από... δικτατορίας συνήθεια όσο το μυθιστόρημα πουλούσε σαν ζεστό ψωμί, ο μιντιαμανής κ. Χριστόδουλος δεν άφησε ούτε αυτή την ευκαιρία αυτοπροβολής να πάει χαμένη. Θυμήθηκε κι αυτός, δύο βδομάδες πριν βγει το φιλμ στους κινηματογράφους να αρχίσει τις παραινέσεις προς τους πιστούς (του) για μποϊκοτάζ της ταινίας αλλά και του βιβλίου. Το ότι πρόκειται για μυθιστόρημα ασφαλώς και δεν απασχολεί τον ανώτερο κλήρο - άλλωστε τι θα μπορούσε να είναι αφού αυτός κατέχει την απόλυτη αλήθεια; - ούτε τα περί ελευθερίας της τέχνης φαίνεται να αποτελούν σημαντικά πειστήρια αποδοχής διαφορετικών αντιλήψεων και εκφράσεων. Λόγω δε του timing ψυλλιάζομαι πως έχουν πάψει πλέον να διαβάζουν βιβλία και έχουν στρέψει την προσοχή τους αποκλειστικά στην εικόνα. Αλλά οι φύλακες των χρηστών ηθών δεν περιορίστηκαν μόνο στην συγκεκριμένη ταινία...

Πρόσφατα, στη Γερμανία, πριν την προβολή του πρώτου από τα δέκα επεισόδια της αγγλικής σειράς κινουμένων σχεδίων Popetown, τα δικαιώματα της οποίας αγόρασε το γερμανικό MTV, οι σκληροπυρηνικότεροι Καθολικοί Χριστιανοδημοκράτες της CSU (βαυαρέζικης αδελφής της CDU), εισηγήθηκαν την απαγόρευσή της με την αιτιολογία ότι διακωμωδεί το Βατικανό και προσβάλλει το πρόσωπο του Πάπα. Νεαροί καθολικοί από την πόλη Γκόσλαρ συνέλεξαν 5.000 υπογραφές εναντίον της εκπομπής και τις έστειλαν στο κανάλι. Σε ψυχραιμότερο, βορειοευρωπαϊκό κλίμα και προκειμένου να εξακριβωθεί η σοβαρότητα των φόβων τους, στη ζωντανή, δοκιμαστική προβολή κλήθηκαν εκπρόσωποι διαφόρων φορέων: κομμάτων, ραδιοτηλεοπτικών συμβουλίων, καλλιτεχνών, τηλεθεατών... Οι μόνοι που δεν ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση ήταν οι εκπρόσωποι της καθολικής εκκλησίας και οι πολιτικοί της CSU! Αξίζει να σημειωθεί πως κατόπιν πανάγιων πιέσεων, το καρτούν απαγορεύτηκε στη Βρετανία και η μόνη χώρα στην οποία ολοκλήρωσε τις προβολές δίχως προβλήματα παραμένει η Νέα Ζηλανδία.

Το 20λεπτο επεισόδιο, μεταγλωττισμένο όπως το 99,9% των προγραμμάτων της γερμανικής τηλεόρασης, δεν ήταν αστείο παρά μόνο σε ελάχιστα σημεία. Λέγεται πως είναι ένα από τα πιο αδύναμα της σειράς. Επιχειρήματα το ύφους "κακόγουστο", "χαζό" και τα συναφή, ωστόσο, ασφαλώς και δεν δικαιολογούν την παρέμβαση της εκκλησίας. Ο εκπρόσωπος του ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου συνόψισε πως "καμιά δημοσίευση που αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές κάποιων, ακόμη κι αν είναι κακόγουστη ή βλακώδης, δεν προσφέρεται για τη διατάραξη της δημόσιας ειρήνης" και μια πρόχειρη δημοσκόπηση κατά τη διάρκεια της εκπομπής έδειξε πως 88,1% του κοινού είναι κατά της απαγόρευσης. Η οριστική απόφαση αναμένεται να ληφθεί τις επόμενες μέρες, μάλλον όμως το MTV σκοπεύει να το αποσύρει αφού έχει ήδη προγραμματίσει άλλη εκπομπή για τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα.

Κι εκεί που θα νόμιζε κανείς πως το αποκορύφωμα της εκκλησιαστικής ασυνέπειας και κρατικού παραλογισμού κορυφώνεται με την υποδοχή του "αγίου φωτός" με τιμές αρχηγού κράτους (τι σχέση μπορεί να έχει ο χριστιανισμός με την πολιτική πέρα από τις δικτατορίες και τη "σύγχρονη" Ελλάδα;) έρχεται η ορθόδοξη εκκλησία της Ρωσίας και παρακινεί το κοινοβούλιο της Μόσχας να απευθυνθεί στον πρόεδρο Πούτιν, απαιτώντας την απαγόρευση των διεθνών οργανισμών βοηθείας στους ασθενείς που πάσχουν από AIDS με το ακλόνητο επιχείρημα, που υπογράφεται μάλιστα από το Κέντρο Ιατροδικαστικής Ψυχιατρικής της χώρας, ότι η διάδοση προφυλακτικών και συρίγγων μιας χρήσης αυξάνει τους ναρκομανείς και οδηγεί στην παιδική πορνεία και την παιδεραστία. Τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι στη Ρωσία υπάρχουν 313.000 φορείς του ιού HIV, αλλά σύμφωνα με υπολογισμούς του ΟΗΕ οι ασθενείς ξεπερνάνε τις 800.000 ενώ οι φορείς κυμαίνονται μεταξύ 1,5 και 3 εκατομμυρίων. Ωστόσο, ο πατήρ Μπερεστόφ, γιατρός και διευθυντής ενός κέντρου απεξάρτησης στη Μόσχα, ισχυρίζεται πως 33 φορείς του AIDS έπαψαν να είναι οροθετικοί από τη στιγμή που ασπάστηκαν την ορθοδοξία. Οι θαυματουργές ιδιότητες της πίστης!

Και για να μην ξεχνιόμαστε, επισημαίνω: διανύουμε το σωτήριον έτος 2006!

Grant McLennan R.I.P.

"all them pretty angels only come at night"


Δεν συμπληρώθηκε καν ολόκληρος χρόνος από την τελευταία φορά που είδα τους Go-Betweens, μόλις είχαν κυκλοφορήσει τον δίσκο Oceans Apart με το έξοχο Here Comes The City.
28 Μαΐου 2005. Με το θερμόμετρο κολλημένο για αρκετές μέρες στους 35 βαθμούς, ο κόσμος έξω στον κήπο του κλαμπ ούτε κατάλαβε πότε άρχισε να παίζει ο Paul Armfield που άνοιγε το πρόγραμμα. Έπινε μπίρες και χάζευε τους περαστικούς grufties που πήγαιναν στη διπλανή, μεγαλύτερης χωρητικότητας αίθουσα, για να δούνε ένα gothic γιαπωνέζικο συγκρότημα. Δεν είχαν μπει όλοι μέσα όταν οι Go-Betweens ξεκίνησαν να παίζουν τις μελιστάλαχτες μελωδίες (ο Grant McLennan) και τους συγκοπτόμενους ρυθμούς (ο Robert Forster) τους. Με ρεπερτόριο που κάλυπτε όλο το φάσμα της καριέρας τους, και πλαισιωμένοι από τη rhythm section που αποτελούσαν η Adele Pickvance (μπάσο, φωνητικά) και ο Glenn Thompson (ντραμς) ικανοποίησαν απόλυτα το πειθαρχημένο, οπωσδήποτε όχι αποτελούμενο από teenagers, κοινό. Ακόμη και οι προκλήσεις του Robert, που είχε ζήσει ένα διάστημα στο Regensburg κοντά στο Μόναχο, υπέρ της Bayern που μόλις είχε κατακτήσει το γερμανικό κύπελλο, δεν βρήκαν έντονες αντιδράσεις. Αντιμετώπισε τις λιγοστές αποδοκιμασίες με την ατάκα «εμείς οι Βαυαροί είμαστε σκληρά καρύδια, δεν πτοούμαστε από κάτι τέτοια!» και πρόσφερε μπουκαλάκια με νερό στις πρώτες σειρές.
Φέτος, η Bayern κατέκτησε πάλι το κύπελλο, ο Grant McLennan όμως δεν είναι πια μαζί μας. Πέθανε ενώ κοιμόταν στο σπίτι του, στο Brisbane, στις 6 Μαΐου 2006. Πήγε αλλού να παίξει τις αγγελικές μελωδίες του.