Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #20

20. I Lost My Heart in Heidelberg (Ich hab’ mein Herz in Heidelberg verloren), 1928, (Friedrich Raimund Vesely alias Fred Raymond)

             Ο Αυστριακός συνθέτης Friedrich Raimund Vesely (1900-1954), γνωστός και ως Fred ή Freddy Raymond, έγραψε το 1927 μια μουσική κωμωδία με τίτλο Ich hab’ mein Herz in Heidelberg verloren (Έχασα την Καρδιά μου στη Χαϊδελβέργη) από την οποία το ομώνυμο τραγούδι σε στίχους των Fritz Löhner-Beda και Ernst Neubach, γνωστό ήδη από το 1925, έγινε διεθνής επιτυχία.  Μία από τις πρώτες ηχογραφήσεις του είναι αυτή του Max Kuttner.

            Ο Vesely έγραψε κυρίως οπερέτες που γνώρισαν επιτυχία στην δεκαετία του ’20 και οι αρχές της Βιέννης τον τίμησαν το 1980 δίνοντας σε έναν δρόμο της πόλης το όνομα Fred-Raymond-Gasse.

            Ο εβραϊκής καταγωγής Fritz Löhner-Beda γεννήθηκε το 1883 στη Βοημία και μετακόμισε στη Βιέννη με την οικογένειά του, όταν ήταν πέντε ετών.  Γνωστός κυρίως από τις συνεργασίες του στις οπερέτες του συνθέτη Franz Lehár, συνελήφθη από τους ναζί το 1938, φυλακίστηκε στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως Μπούχενβαλντ και από εκεί μεταφέρθηκε στο Άουσβιτς, όπου και πέθανε το 1942.

            Αντίθετα, ο επίσης εβραϊκής καταγωγής Αυστριακός Ernst Neubach (1900-1968) έγινε μέλος του φασιστικών προτύπων Πατριωτικού Μετώπου, στη Βιέννη.  Αργότερα αναγκάστηκε να φύγει στη Γαλλία και ως μέλος της Λεγεώνας των Ξένων πολέμησε στη Βόρεια Αφρική πριν βρει καταφύγιο στην Ελβετία.  Ασχολήθηκε κυρίως με τη συγγραφή σεναρίων και το 1955 ίδρυσε τη δική του εταιρεία παραγωγής στο Μόναχο, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό του.

            Το τραγούδι κυκλοφόρησε στη Βρετανία από τους Layton & Johnstone, The BBC Orchestra conducted by Henry Hall με αγγλικούς στίχους του Harry S. Pepper. 

Στις μέρες μας το αναβιώνει ο Andre Rieu με την Mirusia Louwerse:

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #19

19. I Kiss Your Hand Madame (Ich küsse Ihre Hand, Madame), 1928, (Ralph Erwin, Fritz Rotter)

             Το ταγκό αυτό είναι η μοναδική στιγμή που ακούγεται κάποια φωνή στο κατά τα άλλα βουβό ομώνυμο γερμανικό φιλμ του Robert Land με πρωταγωνιστές τον Harry Liedtke (ντουμπλαρισμένο από τον Richard Tauber) και την Marlene Dietrich.

            Ο Αυστριακός συνθέτης Ralph Erwin γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1896 και πέθανε στη Γαλλία στις 15 Μαΐου 1943.  Το πραγματικό του όνομα ήταν Erwin Vogl και στην αρχή της καριέρας του χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Harry Wright.  Αφού υπηρέτησε ως εθελοντής στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο επέστρεψε βαριά πληγωμένος στη Βιέννη, όπου σπούδασε μουσική και φιλοσοφία, παίζοντας παράλληλα πιάνο σε διάφορα καφέ και καμπαρέ, πριν μετακομίσει στο Βερολίνο το 1927.

            Ο συμπατριώτης του Fritz Rotter γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου 1900 στη Βιέννη και πέθανε στις 11 Απριλίου 1984 στην Ασκόνα της Ελβετίας.  Όπως οι περισσότεροι γερμανόφωνοι καλλιτέχνες της εποχής έγραφε κείμενα για επιθεωρήσεις πριν μετακομίσει στο Βερολίνο στη χρυσή δεκαετία του ’20 και συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τον Robert Stolz, τον Ralph Benatzky και τον Rudolf Friml.  Ένα από τα χαρακτηριστικά του ήταν τα ξακουστά εκείνη τη δεκαετία έμμετρα παραδοξολογήματα, χιουμοριστικοί στίχοι που επηρεασμένοι από το κίνημα του ντανταϊσμού δεν έβγαζαν νόημα επίτηδες.  Με την άνοδο του ναζισμού επέστρεψε στην Αυστρία, αλλά επειδή, ως Εβραίος, ούτε εκεί ήταν ασφαλής, έφυγε για την Αγγλία και έναν χρόνο αργότερα για τις ΗΠΑ, όπου έγραψε πολλά σενάρια.  Το ίδιο έκανε και στην Ευρώπη όταν επέστρεψε μετά τον πόλεμο.  Με το ψευδώνυμο M. Rotha έγραψε το τραγούδι That’s All I Want from You, επιτυχία του 1955 για την Jaye P. Morgan με την ορχήστρα του Hugo Winterhalter (#3 στις ΗΠΑ).  Το 1978 η Nina Simone το συμπεριέλαβε στο άλμπουμ της Baltimore.

            Το I Kiss Your Hand, Madame με αγγλικούς στίχους από τους Sam M. Lewis και Joe Young ηχογραφήθηκε από τον Bing Crosby για τις ανάγκες τις ταινίας The Emperor Waltz (1948) και έγινε παγκόσμια επιτυχία.

Το 1953 ακούστηκε στο φιλμ So This Is Love ερμηνευμένο από τον Merv Griffin

και το 1979 στο Just a Gigolo με πρωταγωνιστή τον David Bowie από τους Manhattan Transfer. 

Ήδη από το 1928/29 υπήρχαν όμως αγγλικές εκδοχές του τραγουδιού, ηχογραφημένου από την ορχήστρα του Jack Hylton και φωνητικά από τον Sam Browne,

την ορχήστρα του Fred Rich,

τον Whispering Jack Smith,

την μπάντα του Van Phillips,

τον Dick Robinson κ.α..  Άλλες γνωστές εκτελέσεις είναι των Spike Jones & His City Slickers, George Metaxa,

Carl Brisson,

Carmen Cavallaro, Perry Como, David Whitfield, Vic Damone, Tony Martin, Red Norvo, Charlie Shavers, Vaughn Monroe, Paul Whiteman Orchestra.

            Η επιτυχία δεν σταμάτησε μόνο στον αγγλόφωνο χώρο αλλά εξαπλώθηκε και αλλού.  Έτσι έχουμε την εκτέλεση του Carlos Gardell στα ισπανικά τίτλο Yo beso vuestra mano, senora, τη γαλλική Ce n’est que votre main, madame του André Baugé

αλλά και την ιαπωνέζικη από τον Ichiro Fujiyama.

ΗΠΑ

12/1929 Smith Ballew

13/1929 Leo Reisman

Μία από τις πρώτες εκτελέσεις του τραγουδιού προέρχεται από το Βερολίνο και την Billy Bartholomew's „Delphians"-Jazzband (1928)

ενώ μία από τις πιο πρόσφατες από τον μοναδικό Max Raabe.

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #18

18. The Happy Wanderer, 1954, (Friedrich Wilhelm Möller, Friedrich Sigismund)


Πολλοί το θεωρούν παραδοσιακό τραγούδι επειδή οι στίχοι του Friedrich Sigismund (1788-1857) προέρχονται από τις αρχές του 19ου αιώνα και ήδη από το 1810 χρονολογείται η πρώτη μελωδία που τους συνόδευε και που την υπογράφει ο Johann Michael Anding. Μια διαφορετική μελωδία αποδίδεται στον Otto Richter, ενώ άλλες που ακολούθησαν έχουν τη υπογραφή των Georg Federich, Ludwig Kageler, Franz Abt, Wilhelm Sering κ.α.

Η σύνθεση του Friedrich Wilhelm Möller (αν και συχνά αποδίδεται λανθασμένα στον Milton DeLugg λόγω μιας ιδιαίτερα πετυχημένης ενορχήστρωσής του) με αρχικό τίτλο Der fröhliche Wanderer ή Mein Vater war ein Wandersmann χρονολογείται λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο Schaumburg της Κάτω Σαξονίας η αδερφή του συνθέτη, Edith, διεύθυνε την ερασιτεχνική παιδική χορωδία Schaumburger Märchensänger που μετά την ηχογράφηση του τραγουδιού έγινε διεθνώς γνωστή ως Oberkirchen Children’s Choir.


Η επιτυχία του ήταν εντελώς τυχαία και συνέβη όταν η χορωδία έλαβε μέρος σε έναν διαγωνισμό στην Ουαλία το 1953, κερδίζοντας το πρώτο βραβείο. Τον Ιανουάριο της επόμενης χρονιάς ανέβηκε μέχρι το #2 της Βρετανίας και έμεινε στον κατάλογο επιτυχιών για 26 συνεχείς εβδομάδες, τις περισσότερες μέσα στα δέκα πρώτα. Η χορωδία, πολλά μέλη της οποίας ήταν ορφανά πολέμου, γρήγορα εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο και δέκα χρόνια αργότερα έφτασε μέχρι τις ΗΠΑ να εμφανίζεται σε τηλεοπτικές εκπομπές όπως το περίφημο Ed Sullivan Show.

Η Antonia Ridge έγραψε τους αγγλικούς στίχους και ως Happy Wanderer πλέον το τραγούδι γνώρισε επιτυχία την ίδια χρονιά από τους Frank Weir,


The Stargazers with Syd Dean and His Band (#12 στη Βρετανία),


Sandpipers,


Henri Rene, Tommy Leonetti,


Louis Prima, Mantovani, Joe Dowell, Lawrence Welk, Max Bygraves και αργότερα από τον John D. Loudermilk (1959) και Whistling Jack Smith (1967), ενώ εξακολουθεί μέχρι σήμερα να ανήκει στο ρεπερτόριο πολλών Γερμανών καλλιτεχνών.

Έναν χρόνο μετά τη μεγάλη επιτυχία του τραγουδιού, το 1955, γυρίστηκε το ομώνυμο φιλμ σε σενάριο της Juliane Kay και σκηνοθεσία του Hans Quest με πρωταγωνιστή τον Rudolf Schock που μαζί με τους Schaumburger Märchensänger κυκλοφόρησε σε δίσκο ένα ποτ πουρί από τα τραγούδια της ταινίας.



ΒΡΕΤΑΝΙΑ

2/1954 Oberkirchen Children’s Choir
12/1954 Stargazers with Syd Dean and His Band

ΗΠΑ
4/1954 Frank Weir
8/1954 Henri Rene’s Musette & Chorus
29/1954 Tommy Leonetti

Και μία εκτέλεση από τη Δανία.

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #17

17. Happy Heart, 1969, (James Last, Jackie Rae)


Ο Γερμανός συνθέτης, ενορχηστρωτής, παραγωγός και διευθυντής ορχήστρας James Last γεννήθηκε στη Βρέμη στις 17 Απριλίου 1929 ως Hans Last και κατά την περίοδο 1965 - 1985 ήταν πασίγνωστος σε όλη την υφήλιο πουλώντας εκατομμύρια αντίτυπα από τα άλμπουμ που ηχογραφούσε και που κάποιες χρονιές έφθαναν τα δώδεκα, κερδίζοντας 17 πλατινένιους και πάνω από 200 χρυσούς δίσκους, καθιερώνοντας τον χαρακτηριστικό ήχο της 40μελούς ορχήστρας του που ονομάστηκε happy sound.

Ο Καναδός τραγουδιστής, συνθέτης και παραγωγός Jackie Rae (John Arthur Rae) γεννήθηκε στην Γουίνιπεγκ στις 14 Μαΐου 1922 και πέθανε στο Τορόντο στις 5 Οκτωβρίου 2006. Ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία με την αδερφή του, Grace, και τον αδερφό του, Saul, τραγουδώντας ως The Three Raes of Sunshine. Κατά τη διάρκεια του πολέμου υπηρέτησε ως πιλότος, κατόπιν εργάστηκε ως παραγωγός για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο του CBC πριν φύγει για το Λονδίνο το 1958. Εκεί εργάστηκε στα τηλεοπτικά δίκτυα Granada και BBC, όπου είχε τα δικά του προγράμματα. Μετά από διάφορες παραστάσεις και ηχογραφήσεις επέστρεψε στην πατρίδα του, το 1976, και συνέχισε να εργάζεται στα γνωστά του πεδία της παραγωγής για την τηλεόραση. Από τις συνθέσεις του οι γνωστότερες είναι το Please Don’t Go (διεθνής επιτυχία για τον Eddie Arnold το 1969), ενώ σε συνεργασία με τον Les Reed έγραψε τα I’ve Got My Eyes on You (Petula Clark), When There’s No You (Engelbert Humperdinck) και Dream Just a Dream (Tony Bennett).

Το Happy Heart πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα στην εκτέλεση του Andy Williams (1969, #19 στη Βρετανία)

 
και την ίδια χρονιά ηχογραφήθηκε επίσης από τους Ed Ames, Anita Kerr Singers, Lulu,


Jerry Vale


και την Petula Clark που το ηχογράφησε επίσης στα γαλλικά (C’est mon coeur qui chante clair) και τα ιταλικά (Il sole nel cuore). Επανήλθε στην επικαιρότητα το 2002 όταν το γερμανικό συγκρότημα Wind, που είχε πάρει τη δεύτερη θέση στο φεστιβάλ τραγουδιού της Eurovision το 1985 με το τραγούδι Für alle, το ηχογράφησε στα γερμανικά με τίτλο Wenn die Liebe triumphiert (Όταν η Αγάπη Θριαμβεύει) και δύο χρόνια αργότερα στα αγγλικά. Ο Marc Almond το συμπεριέλαβε στο άλμπουμ του Stardom Road (2007) που αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από διασκευές.


Η γαλλική εκτέλεση της Ginette Reno


και η ιταλική του Leonardo

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #16

16. Grinzing (Ich muss wieder einmal in Grinzing sein), 1934, (Ralph Benatzky)


Η πολύπλευρη καριέρα του Αυστριακού Ralph Benatzky (πλήρες όνομα Rudolph Josef František Benatzky), που γεννήθηκε το 1884 στο Budwitz της Μοραβίας (σημερινή Τσεχία) και πέθανε το 1957 στη Ζυρίχη, ξεκίνησε με τα πρώτα μαθήματα πιάνου που πήρε από τον πατέρα του, ενώ σύντομα ανακαλύφθηκε και η έφεσή του στις ξένες γλώσσες. Ο συνδυασμός των δύο αυτών ταλέντων τού πρόσφερε ποικίλες θέσεις εργασίας. Έτσι, εργάστηκε κατά καιρούς ως πιανίστας, διερμηνέας, ξεναγός, δημοσιογράφος… ενώ παράλληλα έγραφε ποιήματα και συνέθετε. Σπούδασε μουσική στη Βιέννη και το Μόναχο με καθηγητές τον Antonín Dvořák και τον Felix Mottl. Τα τραγούδια που τον κατέστησαν γνωστό ήταν το Ich weiß auf der Wiesen ein kleines Hotel και κυρίως το Ich muß wieder einmal in Grinzing sein (1915), που αναφέρεται σε μια συνοικία της Βιέννης, το Grinzing, και πρωτοτραγούδησε ο Josma Selim.
Στις οργανικές εκτελέσεις του συγκαταλέγεται αυτή του Will Glahe.

Στη Βρετανία κυκλοφόρησαν σε στίχους Edward Lockton οι εκτελέσεις των Franz Hoffman, Ray Noble με τραγουδιστή τον Al Bowlly (1934), Jack Hylton & His Orchestra, Cyril Stapleton & His Orchestra.

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #15

15. Goodnight (I’m Only a Strolling Vagabond), 1921, (Edward Kunneke, Adrian Ross)


Ο Eduard Künneke (1885-1953), όπως είναι σωστός τρόπος γραφής του ονόματος του Γερμανού συνθέτη, σπούδασε μουσική στο Βερολίνο και χρημάτισε διευθυντής ορχήστρας στο Theater am Schiffbauerdamm (που αργότερα θα γινόταν παγκοσμίως γνωστό ως Berliner Ensemble), την εποχή που διευθυντής του ήταν ο περίφημος Max Reinhardt. Το πιο γνωστό έργο του είναι η βασισμένη στο θεατρικό έργο του Max Kempner-Hochstädt, οπερέτα Der Vetter aus Dingsda σε λιμπρέτο των Herman Haller (ψευδώνυμο του Herman Freund 1871-1943) και Rideamus (ψευδώνυμο του Fritz Oliven, 1874-1956, που σημαίνει «αφήστε μας να γελάσουμε») του 1921. Από αυτήν το τραγούδι Hallo, hallo, hier rief’s doch irgendwo… μεταφράστηκε από τον Adrian Ross (ψευδώνυμο του Arthur Ropes, 1859-1933) σε Goodnight (I’m Only a Strolling Vagabond) όταν η οπερέτα ανέβηκε στο Λονδίνο με τίτλο The Cousin from Nowhere.

Στην οδό Giesebrecht, στην περιοχή Charlottenburg του Βερολίνου, στους αριθμούς 5 και 11, έζησαν οι Eduard Künneke και Fritz Oliven αντίστοιχα και σήμερα στα κτήρια αυτά υπάρχουν αναμνηστικές πλακέτες με τα ονόματά τους.

Κόρη του πρώτου από τη δεύτερη σύζυγό του, τη σοπράνο Katharina Garden (γεν. Krapotikin), ήταν η ηθοποιός, χορεύτρια και τραγουδίστρια Evelyn Künneke (1921-2001), η τελευταία της γενιάς της «Λιλί Μαρλέν».

Το τραγούδι ηχογράφησαν μεταξύ άλλων ο Peter Anders, 


ο Richard Tauber (και στα αγγλικά),


ο Rudolf Schock,


ο Hermann Prey


Στη Βρετανία κυκλοφόρησε από τους Russell Scott και Cavan O’Connor


ενώ υπάρχουν εκτελέσεις του στα τσεχικά, τα σουηδικά


 και τα ολλανδικά.

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #14

14. Goodbye, 1930, (Robert Stolz / Harry Graham)


Σε στίχους του Walter Reisch, o Robert Stolz συνέθεσε το τραγούδι Adieu, mein kleiner Gardeoffizier που ερμήνευσε η Liane Haid (με τον Richard Tauber και την Dagmar Koller) στην ταινία του 1930 Das Lied ist aus (ελληνικός τίτλος Μη Ρωτάς Γιατί).


Το τραγούδι προστέθηκε στην οπερέτα Im weißen Rößl των Ralph Benatzky, Bruno Granichstaedten, Robert Gilbert, Hans Müller-Einigen και Erik Charell, που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Βερολίνο το 1930, αλλά μόνο για τις αγγλόφωνες (με τίτλο The White Horse Inn) και τις γαλλόφωνες παραγωγές. Η διαθήκη ενός από τους συγγραφείς, του Erik Charell, απαγορεύει την προσθήκη του στις γερμανικές παραστάσεις της οπερέτας, εξαιτίας μιας διαμάχης που είχε για τα δικαιώματα με τον συνθέτη του. Το White Horse Inn παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1931 και στη Νέα Υόρκη το 1936.

Γεννημένος στη Βιέννη το 1903, ο εβραϊκής καταγωγής Walter Reisch βρέθηκε ήδη το 1937 στο Λος Άντζελες (όπου πέθανε το 1983, έχοντας λάβει την αμερικανική υπηκοότητα), να εργάζεται ως σεναριογράφος στα στούντιο της MGM. Συνεργάστηκε έτσι με ηθοποιούς όπως οι Greta Garbo, Olivia de Havilland, Hedy Lamar, Vivien Leigh, Lana Turner, Ingrid Bergman κ.α., πριν μεταπηδήσει σταδιακά στην Universal, την Paramount και την 20th Century Fox. Για τη συμβολή του στο σενάριο του Τιτανικού (1953) βραβεύτηκε με Όσκαρ, ενώ είχαν προηγηθεί άλλες τρεις υποψηφιότητες.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 ξεκίνησε μια νέα συνεργασία με τον Robert Stolz που σταμάτησε στη μέση το 1975, όταν ο Stolz πέθανε σε ηλικία 95. Έτσι ολοκλήρωσε την οπερέτα Maskerade, που βασίστηκε στην ομώνυμη ταινία του 1934, με τον ξάδερφό του, τον περίφημο Αυστριακό συνθέτη και σατιρικό συγγραφέα Georg Kreisler.

Η αγγλική εκδοχή του τραγουδιού ως Goodbye ή Goodbye Little Captain of My Heart ερμηνεύτηκε από την Eileen Barton.

Σε στίχους του Harry Graham γνώρισε επιτυχία το 1947 από τον Ιρλανδό τενόρο Josef Locke


(καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Joseph McLaughlin, 1917-1999), η ζωή του οποίου γυρίστηκε για τον κινηματογράφο με πρωταγωνιστή τον Ned Beatty και τίτλο Hear My Song (1991).

Ακολούθησαν πολλές ακόμη εκτελέσεις μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται αυτές των Richard Tauber,


Andy Cole, The Robert Stolz Orchestra,


Vernon Midgley, David Whitfield,


Lolita (1970), Lieutnant Pigeon (1976)


και Νάνας Μούσχουρη (1980).

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #13

13. The Glow-Worm, 1902, (Paul Lincke, Heinz Bolten-Baeckers)


Ο αρχικός τίτλος του τραγουδιού ήταν Glühwürmchen-Idyll σε μουσική Paul Lincke


και γερμανικούς στίχους του Heinrich (ή Heinz) Bolten-Baeckers και ακούστηκε για πρώτη φορά το 1902, στην οπερέτα «Λυσιστράτη» από τις Caecilie Carola, Emma Malkowsky και Kathi Herold. Η μελωδία του έγινε γρήγορα πολύ διάσημη και το 1907 η Lilla Cayley Robinson έγραψε αγγλικούς στίχους για τις ανάγκες του μιούζικαλ The Girl Behind the Counter που ανέβηκε στο Broadway. Ο αυτολεξεί μεταφρασμένος τίτλος του έγινε Glow-worm και ερμηνεύτηκε από την May Naudain ενώ ταυτόχρονα έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία του εκδότη του, πουλώντας πάνω από τρία εκατομμύρια αντίτυπα. Στους δίσκους, ως πρώτη ηχογράφηση αναφέρεται αυτή της Prince’s Orchestra.


Μισό αιώνα μετά την πρώτη εκτέλεση, το 1952, ο Johnny Mercer πρόσθεσε καινούριους στίχους χαρίζοντας στους Mills Brothers που συνόδευε η ορχήστρα του Hal McIntyre (ενορχηστρωμένο από τον Sy Oliver) μια παγκόσμια επιτυχία, ξεπερνώντας σε πωλήσεις στις ΗΠΑ το ένα εκατομμύριο δίσκους (#10 στη Βρετανία).


O Paul Lincke (1866 – 1946) γεννήθηκε στο Βερολίνο και θεωρείται για την πόλη του ό,τι ο Jacques Offenbach για το Παρίσι και ο Johann Strauss για τη Βιέννη. Στις πιο γνωστές συνθέσεις του συγκαταλέγεται και ο ανεπίσημος ύμνος της γερμανικής πρωτεύουσας «Berliner Luft» («Βερολινέζικος Αέρας»), από την οπερέτα του 1899, Frau Luna στην οποία είχε επίσης συνεργαστεί με τον Heinrich Bolten-Baeckers (1971-1938), που εκτός από διάσημος συγγραφέας, στιχουργός και εκδότης υπήρξε και ένας από τους σκαπανείς του γερμανικού κινηματογράφου.

Στη περιοχή Kreuzberg του Βερολίνου υπάρχει η Paul-Lincke-Ufer, ένας δρόμος κατά μήκος του καναλιού Landwehr.

Στις πάμπολλες εκτελέσεις της «Πυγολαμπίδας» συγκαταλέγονται αυτές των Jack Hylton und sein Orchester (1928),


Bing Crosby (1944), Johnny Mercer (1952), Chet Atkins (1956), Dean Martin,


Dorothy Collins (1953),


Louis Prima with Sam Butera and The Witnesses (1962),


Frankie Lymon & The Teenagers,


Ray Conniff, Klaus Wunderlich (1974), Mel Tormé (1992), Rebecca Kilgore (1997) και John Greaves (2001).





ΑΓΓΛΙΑ

10/1953 Mills Brothers



ΗΠΑ

1/1908 Lucy Isabelle-Marsh

1/1908 Victor Orchestra


1/1952 Mills Brothers

30/1952 Johnny Mercer

Και μια εκτέλεση στα γερμανικά από την Erna Sack.

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #12

12. Forever and Ever, 1949, (Franz Winkler, Malia Rosa)

Fliege mit Mir in die Heimat (Πέτα Μαζί μου στην Πατρίδα) ήταν ο γερμανικός τίτλος του τραγουδιού που αναφέρεται σε κάποιον ο οποίος ενώ βρίσκεται σε μια παραλία του Ρίο, ονειρεύεται τον Δούναβη και τον Ρήνο. Ο συνθέτης και στιχουργός Franz Winkler (1906-1962) γεννήθηκε σε ένα ορεινό χωριό του Τιρόλου από οικογένεια μουσικών. Την παράδοση συνέχισαν ο ίδιος και οι αδερφές του. Όταν το 1930 πήγε στο Μπουένος Άιρες για να επισκεφτεί τους δύο αδερφούς του που ζούσαν ήδη εκεί, η νοσταλγία του στάθηκε πηγή έμπνευσης. Σε μία ηχογράφηση του 1940 οι στίχοι που αναφέρονται στον «ξανθό πιλότο» άλλαξαν σε «Γερμανό πιλότο» και, μαζί με το Lili Marlen, έγινε το αγαπημένο τραγούδι των Γερμανών στρατιωτών κατά τη διάρκεια του πολέμου.


Το 1948 η Malia Rosa έγραψε τους αγγλικούς στίχους και η πρώτη ηχογράφηση του τραγουδιού με τίτλο Forever and Ever έγινε από την Gracie Fields (#23). Ακολούθησαν, το 1949, οι πιο πετυχημένες εκτελέσεις των Russ Morgan and His Orchestra με φωνητικά των Skylarks (#1 στις ΗΠΑ) και Perry Como με την ορχήστρα του Mitchell Ayers (#2 στις ΗΠΑ). Malia Rosa ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της May Singhi Breen (1895-1970), που έπαιζε γιουκαλίλι στο γυναικείο συγκρότημα Syncopators και αργότερα παντρεύτηκε τον συνθέτη Peter DeRose.

Ο Franz Winkler είχε γράψει, μεταξύ άλλων, το τραγούδι Die Fischerin vom Bodensee για την ομώνυμη ταινία του 1956.



ΗΠΑ

23/1949 Gracie Fields με την ορχήστρα του Bob Farmon & The Wardour Singers


1/1949 Russ Morgan and His Orchestra with the Skylarks


2/1949 Perry Como με την ορχήστρα του Mitchell Ayers

5/1949 Margaret Whiting με την ορχήστρα του Frank de Vol


12/1949 Dinah Shore με την ορχήστρα του Harry Zimmermann

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #11

11. Falling in Love Again (Can't Help It), 1930, (Frederick Hollander, Sammy Lerner)


Ο Friedrich Hollaender (1896 – 1976), όπως είναι η γερμανική γραφή του ονόματός του, ήταν ένας Γερμανός συνθέτης που, ωστόσο, είχε γεννηθεί στο Λονδίνο, όπου βρισκόταν ο επίσης συνθέτης πατέρας του, Victor, και η μητέρα του, η τραγουδίστρια Rosa Perl. Όταν η οικογένεια επέστρεψε στο Βερολίνο, ο Friedrich σπούδασε μουσική στο Ωδείο της πόλης και σε ηλικία μόλις 18 ετών έγινε μαέστρος. Γνώρισε τον γνωστό θεατράνθρωπο Max Reinhardt, με τον οποίο ο θείος του συνεργαζόταν ως δραματουργός, και το 1930 το όνομά του συνδέθηκε με την κλασική πλέον ταινία Der Blaue Engel (Γαλάζιος Άγγελος), από όπου και το τραγούδι Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt που ερμήνευσε η Marlene Dietrich


και αργότερα γνώρισε διεθνή επιτυχία με αγγλικούς στίχους από τον Sammy Lerner και τίτλο Falling in Love Again. Εκτός από την Marlene Dietrich το ηχογράφησαν μεταξύ πολλών άλλων η Billie Holiday (1940), η Doris Day (1961), ο Sammy Davis, Jr. (1962),


 οι Beatles (1962),


η Nina Simone (1964), ο Kevin Ayers (1976),


ο Klaus Nomi (1982),


η Linda Ronstadt (1984),


ο William S. Burroughs (1990), η Νάνα Μούσχουρη (1993), η Marianne Faithfull (1997), ο Bryan Ferry (1999),


η Crystal Gayle (2003), οι Puppini Sisters (2006),


η Patricia Kaas (2008),


η Christina Aguilera (2008)


… σε εκτελέσεις που φανερώνουν τη διαχρονικότητά του.

Ο ρουμανικής καταγωγής Samuel «Sammy» Lerner (1903 - 1989) μετανάστευσε με τους γονείς του στις Ηνωμένες Πολιτείες σε ηλικία επτά ετών και εγκαταστάθηκε στο Detroit. Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου ξεκίνησε να γράφει τραγούδια για καλλιτέχνες του vaudeville όπως η Sophie Tucker, ενώ συνεισέφερε επίσης στίχους στις εμπνευσμένες από το Folies Bergères θεατρικές παραγωγές Ziegfeld Follies. Επιστρέφοντας από τη Βρετανία, όπου είχε εγκατασταθεί για δύο χρόνια, συνέχισε να γράφει τραγούδια για τον κινηματογράφο, καθώς επίσης και αρκετά για χρήση σε κινούμενα σχέδια, με πιο γνωστό από όλα το Popeye, the Sailor Man.

Το Falling in Love Again κυκλοφόρησε στη Βρετανία με την Marlene Dietrich, το 1954


και την May Britt, ηθοποιό στο Blue Angel του 1959.

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #10

10. Elizabeth (My Queen), 1930, (Robert Katscher, Rowland Leigh)


Ο Αυστριακός Robert Katscher (1894 Βιέννη – 1942 Χόλιγουντ) αφού σπούδασε νομικά, αφοσιώθηκε στη μουσική. Η σύνθεσή του Madonna (1924) γνώρισε παγκόσμια επιτυχία όταν ηχογραφήθηκε από τον φίλο του Paul Whitman με τίτλο When Day Is Done και αργότερα με στίχους στα αγγλικά του B.G. De Sylva. Το 1930 συνεργάστηκε με τον συμπατριώτη του, ηθοποιό Karl Farkas και τον Ούγγρο συγγραφέα και δημοσιογράφο Géza Herczeg για την οπερέτα Die Wunder-Bar: Ein Spiel im Nachtleben που έκανε πρεμιέρα στη Βιέννη. Έναν χρόνο αργότερα με τον περίφημο Al Jolson και τίτλο Wonder Bar ανέβηκε στο Broadway ενώ το 1934, με τον ίδιο πρωταγωνιστή, γυρίστηκε ταινία σε σκηνοθεσία Lloyd Bacon και χορογραφίες του Busby Berkeley.


Ο αυθεντικός τίτλος του τραγουδιού ήταν Wenn die Elisabeth nicht so schöne Beine hätt (Αν η Ελίζαμπετ Δεν Είχε Τόσο Ωραίες Γάμπες) και ερμηνεύτηκε από τους Siegfried Arno με την ορχήστρα του Marek Weber,


Austin Egen (1930), Paul Godwin,


Luigi Bernauer με τους Fred Bird Rhythmicans,


Erwin Hartung (2003).

Στη Βρετανία κυκλοφόρησε με τους Elsie Randolph, Carl Brisson, Joel Loss and His Orchestra.



ΗΠΑ

Με τίτλο Elisabeth

19/1931 Fred Waring’s Pennsylvanians

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #9

9. Drink, Drink Brothers, Drink, 1927/1931, (Wilhelm «Fritze-Bollmann» Lindemann)


Ο Βερολινέζος Wilhelm Lindemann (1882-1941), γνωστός και ως Fritze Bollmann, έγραψε αυτό το βαλς - προτροπή το 1927 επηρεασμένος αρκετά από τις μελωδίες του Johann Strauss. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1931, το Trink, trink, Brüderlein trink (Πιες, Πιες, Αδελφούλη Πιες) έγινε γνωστό ως Drink, Drink, Brothers Drink σε στίχους Harry S. Pepper. Ακόμη, με τον τίτλο «Η 11η Εντολή του Μωυσή» βρίσκεται αρκετά ψηλά στην κατηγορία των τραγουδιών που σχετίζονται με το ποτό και τραγουδιούνται ακόμη, όπως άλλωστε δείχνει η πρόσφατη εκτέλεση του Onkel Tom Angelripper (1996).

Μία από τις πρώτες ηχογραφήσεις του ήταν από την ορχήστρα του Carl Woitschach με τραγουδιστές τον Erwin Hartung και το κουαρτέτο του


και του Harry Steier.


Στη Βρετανία κυκλοφόρησε με τον Stuart Robertson.

Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του τραγουδιστή, στιχουργού και συνθέτη Lindemann ήταν η οπερέτα του Heinrich Heines erste Liebe (Ο Πρώτος Έρωτας του Χάινριχ Χάινε) που αφού έδωσε περισσότερες από εκατό παραστάσεις στο Αμβούργο και το Βερολίνο, έγινε ταινία το 1922. Η διάσημη για την αθυροστομία της Claire Waldoff, που αναφέρεται συχνά ως δασκάλα της Marlene Dietrich, ηχογράφησε το 1930 έναν δίσκο με τραγούδια του.

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #8

8. Don’t Stay Away Too Long, 1973, (Georg Buschor, Henry Mayer)


Η πρώτη επιτυχία της Αυστριακής Elfi Graf (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Elfriede Sepp) ήταν το τραγούδι Herzen haben keine Fenster που έγραψαν γι αυτήν οι γνωστοί στον γερμανόφωνο χώρο Georg Buschor και Henry Mayer.


Ο στιχουργός Georg Buschor γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923 (πέθανε το 2005 στο Λουγκάνο), ήταν γιος του αρχαιολόγου Ernst Buschor που χρημάτισε διευθυντής του γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου των Αθηνών και ήταν υπεύθυνος για τις ανασκαφές στην Αθήνα, την Ολυμπία, τη Σπάρτη και τη Σάμο, αλλά και μεταφραστής όλων των τραγωδιών του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη στα γερμανικά. Μερικές από τις επιτυχίες του Georg Buschor έχουν μάλιστα και ελληνικά θέματα, όπως τα Akropolis adieu και Der Stern von Mykonos (Το Αστέρι της Μυκόνου).

Την επόμενη κιόλας χρονιά γνώρισε επιτυχία στα αγγλικά και μάλιστα σε δύο διαφορετικές και εντελώς ανεξάρτητες μεταξύ τους εκτελέσεις. Η μία είχε τίτλο Don’t Stay Away Too Long με αγγλικούς στίχους από τον Bryan Blackburn σε παραγωγή του συνεργάτη της Dusty Springfield και των Walker Brothers, John Franz, και την ερμήνευε το βρετανικό ντουέτο Peters and Lee (#3 στη Βρετανία) που, συμπτωματικά, όπως και η Elfi Graf, είχαν ξεκινήσει από ένα πρόγραμμα νέων ταλέντων. Ο Lennie Peters (Lennard Sargent) και η Diane Lee (Dianne Littlehales) πριν γνωρίσουν αυτή την επιτυχία είχαν το μοναδικό τους #1 στην πατρίδα τους με το Welcome Home.

Την ίδια εποχή ο Bobby Vinton γράφει διαφορετικούς στίχους και το κυκλοφορεί με τίτλο My Melody of Love και τον στίχο «Moja droga, ja cię kocham» (Γλυκιά μου, σ’ αγαπώ) στα πολωνικά, που έγινε αφορμή για να χαρακτηριστεί ο Vinton ως «Πολωνός Πρίγκιπας».


Ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του τραγουδιστή στις ΗΠΑ (#3) μετά από τo Mr. Lonely που είχε σκαρφαλώσει στην κορυφή του καταλόγου επιτυχιών δέκα χρόνια νωρίτερα. Αυτή την εκδοχή πρέπει να είχε στο νου του ο Boris Bergman που το μετέφρασε αυτολεξί στα γαλλικά ως Ma melodie d’amour και το έδωσε στη Mireille Mathieu για να το ερμηνεύσει.


Η επιτυχία όμως δεν σταμάτησε εκεί, αφού ακολούθησαν δύο ακόμη εκτελέσεις, στα φινλανδικά αυτή τη φορά, με τίτλο Rakkaus από τον Fredi (1976) και Sinuun minä luotan από τον Kirka (1981), που αργότερα είχε εκπροσωπήσει τη χώρα του και στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, το 1984.

Το τραγούδι που στα γερμανικά σημαίνει «Οι Καρδιές Δεν Έχουν Παράθυρα», προκάλεσε την παρωδία «Τα Νεφρά Δεν Έχουν Πόρτες» του Hermann Hoffmann.




ΑΓΓΛΙΑ

3/1954 Peters and Lee (Don’t Stay Away Too Long)


HΠΑ

3/1974 Bobby Vinton (My Melody of Love)

Γερμανόφωνα Τραγούδια Χωρίς Διαβατήριο - #7

7. Don’t Say Goodbye, 1932, (Robert Stolz)

            Η παγκόσμια πρεμιέρα του έργου «Wenn die kleinen Veilchen blüh’n» (Όταν ανθίζουν οι μικρές βιολέτες), σε λιμπρέτο του Bruno Hardt-Warden και μουσική του Robert Stolz, δόθηκε στη Χάγη τον Απρίλιο του 1932.  Όταν την ίδια χρονιά μεταφέρθηκε στα αγγλικά ως «Wild Violets» και έγινε γνωστό παγκοσμίως, την μετάφραση υπέγραφαν οι Hassard Short, Reginald Purdell και Desmond Carter, με τον τελευταίο μόνο υπεύθυνο για τους στίχους.

            Ο Robert Stolz είχε δύο υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ: μία με το τραγούδι που έγραψε με τον Gus Kahn «Waltzing in the Clouds» για την ταινία Spring Parade (1941) και μία για τη μουσική του στο φιλμ «It Happened Tomorrow» (1945).

            Στις γερμανικές εκτελέσεις συμπεριλαμβάνονται αυτές των Fred Marley Orchester με φωνητικά του Paul Dorn (1932) και Bernhard Ette Orchester τραγουδισμένο από την Claire Bäuerle (1941).

            Στη Βρετανία κυκλοφόρησε από τους Jack Hylton & His Orchestra, Ray Noble & His Mayfair Orchestra, Olive Groves και Barbara Leigh.

https://www.youtube.com/watch?v=jcb3NYrZ5F4&list=PLFR9kiTGkzCPPy1az5_7OMDf-_WfkFXBk&index=20